UO2 nanoparticles synthesis from leaching solutions on the hematite support

In the present studies the bacterial leaching process is used to extract uranium from the uranium mining wastes. The bioleaching process is environment friendly and gives the extraction yield of over 90%. The bioleaching solutions were obtained from the waste materials located at different places at Lover Silesia (Kowary, Grzmiąca, Kopaniec). Among various templates the hematite Fe2O3 nanoparticles are most useful. Interactions uranium ions with synthesized nanoparticles of hematite, magnesite, and iron were examined.

Effect of Pluronics and surfactant adsorption onto dolomite suspension zeta potential and stability

Two kinds of Pluronics (PEO-PPO-PEO triblock copolymers) were used in these studies. They have mixed with anionic surfactant (sodium oleate). The adsorption isotherms of surfactant and copolymer-surfactant mixture onto dolomite have been determined.The adsorbed amount of the Pluronics increases with increasing concentration and reaches plateau. An increase of adsorbed amounts of anionic surfactant onto the mineral surfaces (dolomite) has been observed at the presence of Pluronic copolymers. The adsorption effect of triblock copolymers has been investigated on the zeta potential of dolomite at the water suspension. The interaction of anionic surfactant with copolymers causes a decrease of zeta potential to small amount due to the deformation of double electrical layer. The adsorbed non-ionic Pluronic layer partially screens the surface charge of mineral particles, and thus, reduces the zeta potential. On the other hand, the adsorption of anionic surfactant and copolymer caused a decrease of negative value of zeta potential both investigated minerals. The stability of dolomite suspension depends on the both copolymer and sodium oleate concentrations

ADSORPTION AND CO-ADSORPTION OF PEO-PPO-PEO BLOCK COPOLYMERS AND SURFACTANTS AND THEIR INFLUENCE ON ZETA POTENTIAL OF MAGNESITE AND DOLOMITE

Abstract. The influence of adsorption and co-adsorption of PEO-PPO-PEO triblock copolymers (Pluronics) as well as surfactants on the zeta potential of magnesite and dolomite aqueous suspension are addressed here. Four Pluronics of various molecular weight were used in these studies. They have been mixed with cationic (CTAB) or anionic (SDS) surfactants. The adsorption isotherms of copolymers and copolymer-surfactant mixture onto magnesite and dolomite have been determined. The adsorbed amount of Pluronics increases with the increasing concentration and reaches plateau. An increase in the adsorbed amounts of both cationic and anionic surfactants onto the mineral surfaces (magnesite and dolomite) has been observed in the presence of Pluronic copolymers. A positive nature of zeta potential was observed in the presence of cationic surfactant, except magnesite without or with a low CTAB concentration. However, an attendant copolymer causes a decrease of zeta potential due to the deformation of an electrical double layer, comparing the presence of an individual cationic surfactant. The adsorbed non-ionic Pluronic layer partially screens the surface charge of mineral particles, and thus, reduces the zeta potential. On the other hand, the adsorption of anionic surfactant and copolymer caused a decrease in the negative value of the zeta potential of both investigated minerals due to increased SDS adsorption. The viscosity measurements were also performed to determine the thickness of adsorbed layer

Efficacy and Tolerability of Acebutolol SR in Hypertension

Wstęp Celem badania było porównanie skuteczności hipotensyjnej i bezpieczeństwa nowej formy tabletek acebutololu o przedłużonym uwalnianiu w dawce 400 mg do stosowania raz dziennie i standardowej tabletki acebutololu 200 mg, podawanej 2 razy dziennie u chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym stopnia 1 i 2. Materiał i metody Badanie z losowym doborem chorych przeprowadzone metodą podwójnie ślepej próby z naprzemiennym schematem leczenia objęło 41 pacjentów obu płci. Okres badania pacjenta wynosił 9 tygodni, w tym na początku przez 7 dni podawano placebo. Zgodnie z randomizacją, w I fazie leczenia chorzy z grupy I otrzymywali przez 4 tygodnie tabletkę acebutololu SR 400 mg rano (lek A) i placebo wieczorem, a chorzy z II grupy 2 razy dziennie tabletkę standardową 200 mg w odstępach co 12 godzin (lek B). Po zakończeniu 4-tygodniowej I fazy leczenia w II fazie dokonano zamiany sposobu leczenia: grupie I, otrzymującej wcześniej lek A, podawano przez 4 tygodnie lek B, a chorzy z II grupy otrzymywali lek A. Skuteczność i bezpieczeństwo leku oceniano za pomocą 24-godzinnego ABPM, dokonywanego ostatniego dnia przyjmowania placebo oraz ostatniego dnia aktywnego leczenia I i II fazy oraz badania lekarskiego, w trakcie którego mierzono także spoczynkowe ciśnienie tętnicze w pozycji siedzącej i stojącej. Rejestrowano działania niepożądane leczenia i wyniki badań laboratoryjnych. Wyniki Acebutolol SR 400 mg stosowany raz na dobę po 4-tygodniowym leczeniu obniżył istotnie wartości SBP w pozycji siedzącej o 18,5 &plusmn; 9,1 mm Hg i DBP o 15,8 &plusmn; 6,6 mm Hg (p = 0,001). Jego skuteczność hipotensyjna była porównywalna ze skutecznością standardowych tabletek acebutololu 200 mg podawanych 2 razy na dobę (redukcja SBP o 16,5 &plusmn; 10,0 mm Hg i DBP o 13,2 &plusmn; 6,7 mm Hg, p = 0,001). Oba leki wykazywały również podobny wpływ na spoczynkową HR, powodując jej redukcję w stosunku do wartości wyjściowych po przyjęciu acebutololu SR 400 mg o 6,9 &plusmn; 6,8/min (p = 0,001), a po tabletkach standardowych 200 mg stosowanych 2 razy dziennie o 4,6 &plusmn; 10,2/min (p < 0,05). Analiza wartości SBP i DBP z 24-godzinnego ABPM - z całej doby i wybranych okresów doby - potwierdziła wyniki pomiarów w spoczynku, wykazując zbliżoną redukcję ciśnień przez oba leki (p = NS). Stwierdzono, że efekt hipotensyjny oraz wpływ na HR po stosowaniu acebutololu SR 400 mg raz dziennie utrzymywały się przez całą dobę. Wnioski Wykazano, że skuteczność hipotensyjna acebutololu SR 400 mg utrzymuje się dłużej niż 24 godziny. W badanej grupie pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym stopnia 1 i 2 acebutolol o przedłużonym uwalnianiu stosowany w dawce 400 mg raz dziennie i standardowa postać acebutololu w dawce 200 mg 2 razy dziennie, były lekami o porównywalnej skuteczności i tolerancji. Zamiana jednego leku na drugi umożliwiała utrzymanie dotychczasowego efektu hipotensyjnego bez wystąpienia niekorzystnych reakcji.Background The aim of the study was to compare antihypertensive effect and safety of new slow-release formula of acebutolol SR (400 mg tablets) administered once daily with the standard formula (tablets containing 200 mg) given twice a day in patients with essential hypertension, WHO grade I and II. Material and methods Randomized, double-blind placebo controlled, cross-over study was performed in 41 female and male hypertensive patients. 7 day placebo period was followed by 8 weeks of active treatment. According to randomization in the I phase of treatment patients were treated for 4 weeks with: acebutolol SR tablet 400 mg given in the morning followed by one placebo tablet in the evening (group I) or standard tablet of acebutolol 200 mg every 12 hours (group II). After 4 weeks lasting phase I of the study the second phase was based on cross-over: previously treated group with acebutolol SR 400 mg was switched to standard acebutolol 200 mg twice a day. In the opposite group acebutolol SR 400 mg once daily was given. Antihypertensive efficacy was evaluated by 24 hour ambulatory blood pressure monitoring within the last day of placebo administration and the last day of active treatment of phase I and phase II. During physical examination resting blood pressure in the sitting and standing position were measured. Adverse effects of medication and laboratory results were analysed. Results After 4 weeks acebutolol SR 400 mg given once daily decreased significantly systolic and diastolic blood pressure by 18,5 &plusmn; 9,1 mm Hg and 15,8 &plusmn; 6,6 mm Hg respectively (p < 0,001) in the sitting position and the effect was comparable with the antihypertensive efficacy of standard tablets of acebutolol 200 mg given twice daily (systolic and diastolic blood pressure reduction by 16,5 &plusmn; 10 mm Hg and 13,2 &plusmn; 6,7 mm Hg respectively). Both formulas exerted comparable effect on resting heart rate: after acebutolol SR 400 mg and acebutolol 200 mg twice daily heart rate diminished by 6,9 &plusmn; 6,8/min (p < 0,001) and 4,6 &plusmn; 10,2/min (p < 0,05) as compared with baseline conditions. These results were confirmed by 24 hour ambulatory blood pressure monitoring. 24 ABPM showed prolonged effect of acebutolol SR 400 mg on blood pressure and heart rate. Conclusions Our results indicate prolonged antihypertensive effect of acebutolol SR 400 mg lasting more than 24 hours. In the studied group of patients with essential hypertension, WHO grade I and II, acebutolol SR 400 mg given once daily and standard acebutolol 200 mg given twice a day demonstrated the comparable antihypertensive efficacy and tolerability. The study clearly showed that it was possible to maintain the equipotent antihypertensive effect when the patient receiving one formula was switched to another

Porównawcza ocena skuteczności klinicznej dwóch dawek czteroazotanu pentaerytrytylu* (100 mg i 30 mg) u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową

Wstęp: W ciągu ostatnich 10 lat przedstawiono wyniki wielu eksperymentalnych i klinicznych prac oceniających skuteczność i brak tolerancji po stosowaniu wysokich dawek czteroazotanu pentaerytrytylu (PETN) u pacjentów z chorobą wieńcową. Celem badań była ocena skuteczności klinicznej dwóch dawek PETN: 100 mg i 30 mg po podaniu jednorazowym i wielokrotnym. Materiał i metody: W randomizowanym badaniu, z zastosowaniem podwójnie ślepej próby w odniesieniu do placebo i podjęzykowej nitrogliceryny w dawce 0,5 mg uczestniczyło 30 pacjentów, u których potwierdzono chorobę wieńcową. Chorym podawano raz dziennie zakodowane tabletki PETN w dawkach 100 mg albo 30 mg przez dwa 2-tygodniowe okresy, ze zmianą grup po pierwszej fazie leczenia. Ocenę kliniczną obu dawek PETN przeprowadzano metodą prób wysiłkowych (PW) na bieżni przed oraz po 3 i 6 h po podaniu wylosowanego leku albo placebo. Ponadto pacjent rejestrował liczbę bólów i zużycie nitrogliceryny w okresach przyjmowania placebo albo dawek leku. W celu standaryzacji działania PETN w porównaniu z nitrogliceryną przeprowadzano dwie próby wysiłkowe w czasie wstępnej wizyty: pierwszą po podaniu placebo, a następnie po 3 h, 5 min po podjęzykowym podaniu nitrogliceryny. Wyniki: Zarówno w 3., jak i 6. h po jednorazowym oraz wielokrotnym podaniu PETN w dawce 100 mg stwierdzano istotne przyrosty wskaźników próby wysiłkowej w porównaniu z placebo: całkowitego czasu marszu (WTT): 14,4-18,0%, czasu marszu do wystąpienia bólu (WTA): 24,5&#8211;28,4% oraz czasu marszu do niedokrwienia (WTI): 31,3-37,6% (p < 0,0001). Przyrosty czasu marszu po 6 h po podania PETN w dawce 100 mg sięgały w zakresie WTT oraz WTA 90%, a w zakresie WTI prawie 80% przyrostów obserwowanych w czasie szczytowego działania nitrogliceryny. Liczba bólów wieńcowych i zużycie nitrogliceryny w okresie leczenia PETN w dawce 100 mg były również znacząco mniejsze w porównaniu z placebo. Podczas wielokrotnego stosowania PETN w dawce 30 mg obserwowano niewielką poprawę tolerancji wysiłku ograniczoną tylko do 3 h po podania leku. Wnioski: W badaniach porównawczych wykazano wysoką skuteczność terapii PETN w dawce 100 mg w zakresie tolerancji wysiłku, zmniejszenia liczby bólów wysiłkowych i zużycia nitrogliceryny podczas przewlekłego stosowania u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową. Ponadto wykazano niezadawalające działanie kliniczne PETN w dawce 30 mg. (Folia Cardiol. 2004; 11: 939&#8211;951

Porównawcza ocena skuteczności klinicznej dwóch dawek czteroazotanu pentaerytrytylu* (100 mg i 30 mg) u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową

Wstęp: W ciągu ostatnich 10 lat przedstawiono wyniki wielu eksperymentalnych i klinicznych prac oceniających skuteczność i brak tolerancji po stosowaniu wysokich dawek czteroazotanu pentaerytrytylu (PETN) u pacjentów z chorobą wieńcową. Celem badań była ocena skuteczności klinicznej dwóch dawek PETN: 100 mg i 30 mg po podaniu jednorazowym i wielokrotnym. Materiał i metody: W randomizowanym badaniu, z zastosowaniem podwójnie ślepej próby w odniesieniu do placebo i podjęzykowej nitrogliceryny w dawce 0,5 mg uczestniczyło 30 pacjentów, u których potwierdzono chorobę wieńcową. Chorym podawano raz dziennie zakodowane tabletki PETN w dawkach 100 mg albo 30 mg przez dwa 2-tygodniowe okresy, ze zmianą grup po pierwszej fazie leczenia. Ocenę kliniczną obu dawek PETN przeprowadzano metodą prób wysiłkowych (PW) na bieżni przed oraz po 3 i 6 h po podaniu wylosowanego leku albo placebo. Ponadto pacjent rejestrował liczbę bólów i zużycie nitrogliceryny w okresach przyjmowania placebo albo dawek leku. W celu standaryzacji działania PETN w porównaniu z nitrogliceryną przeprowadzano dwie próby wysiłkowe w czasie wstępnej wizyty: pierwszą po podaniu placebo, a następnie po 3 h, 5 min po podjęzykowym podaniu nitrogliceryny. Wyniki: Zarówno w 3., jak i 6. h po jednorazowym oraz wielokrotnym podaniu PETN w dawce 100 mg stwierdzano istotne przyrosty wskaźników próby wysiłkowej w porównaniu z placebo: całkowitego czasu marszu (WTT): 14,4-18,0%, czasu marszu do wystąpienia bólu (WTA): 24,5&#8211;28,4% oraz czasu marszu do niedokrwienia (WTI): 31,3-37,6% (p < 0,0001). Przyrosty czasu marszu po 6 h po podania PETN w dawce 100 mg sięgały w zakresie WTT oraz WTA 90%, a w zakresie WTI prawie 80% przyrostów obserwowanych w czasie szczytowego działania nitrogliceryny. Liczba bólów wieńcowych i zużycie nitrogliceryny w okresie leczenia PETN w dawce 100 mg były również znacząco mniejsze w porównaniu z placebo. Podczas wielokrotnego stosowania PETN w dawce 30 mg obserwowano niewielką poprawę tolerancji wysiłku ograniczoną tylko do 3 h po podania leku. Wnioski: W badaniach porównawczych wykazano wysoką skuteczność terapii PETN w dawce 100 mg w zakresie tolerancji wysiłku, zmniejszenia liczby bólów wysiłkowych i zużycia nitrogliceryny podczas przewlekłego stosowania u pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową. Ponadto wykazano niezadawalające działanie kliniczne PETN w dawce 30 mg. (Folia Cardiol. 2004; 11: 939&#8211;951

Higher efficacy of oral nitrendipine admininstration in comparison with sublingual route. Pharmacokinetic and pharmacodynamic evaluation in hypertensive urgencies

Wstęp Istnieje opinia, że leki hipotensyjne podawane w stanach podwyższonego ciśnienia drogą podjęzykową powodują skuteczniejsze obniżenie ciśnienia niż preparaty podawane drogą doustną. Celem badania była ocena stężeń w surowicy oraz efektu działania: redukcji ciśnienia tętniczego po podaniu drogą podjęzykową [SL], doustną [PO] oraz podjęzykową i doustną [SL + PO] 5 mg nitrendipiny. Materiał i metody Nitrendipinę w kroplach w dawce 5 mg podawano 12 chorym z podwyższonym ciśnieniem tętniczym (średnia wartość 167 &plusmn; 9/108 &plusmn; 9 mm Hg), w wieku 55 &plusmn; 9 lat, o masie ciała 81 &plusmn; 13 kg, w sposób randomizowany, z zastosowaniem placebo, drogą podjęzykową [SL] (utrzymanie leku w jamie ustnej przez 20 min i usunięcie pozostałości), doustną [PO] (połknięcie) oraz podjęzykową i doustną [SL + PO] (utrzymanie leku w jamie ustnej przez 20 min i połknięcie). Wartości ciśnienia rejestrowano za pomocą 24-godzinnej automatycznej rejestracji (SpaceLabs 90207), pomiary wykonywano co 10 minut. Stężenia nitrendipiny oznaczano w 16 próbkach krwi pobieranych w ciągu 8 godzin od podania leku metodą chromatografii cieczowej (HPLC), czułość wynosiła 2 ng/ml. Wyniki Najwyższe stężenia nitrendipiny stwierdzono po podaniu PO: Cmax 32,8 &plusmn; 9 ng/ml (tmax 1,0 h) i po podaniu SL + PO: 33,8 &plusmn; 8 ng/ml (tmax 0,96 h) vs. SL: 15,1 &plusmn; 4 ng/ml (tmax 0,53 h). Porównywano stężenia i biodostępność nitrendipiny podanej 3 metodami po 15 min (0,25 h), gdyż późniejsze różnice wynikały z faktu wchłonięcia po podaniu SL w ciągu 20 minut tylko 2,81 mg leku (56,2% podanej dawki). Stężenia nitrendipiny po 0,25 h od podania wyniosły po podaniu PO: 14,4 &plusmn; 71 ng/ml, SL + PO: 10,1 &plusmn; 6,9 ng/ml, a po SL: 7,3 &plusmn; 3,4 ng/ml. Wartości AUCcałk po podaniu PO wynosiły: 90,5 &plusmn; 35 ng.h/ml (AUC po 0,25 h: 1,5). Wartości AUCcałk po podaniu SL + PO: 60,0 &plusmn; 29 ng.h/ml (AUC po 0,25 h: 0,9). Pole pod krzywą stężenie&#8211;czas po podaniu SL wyniosło tylko 12,8 &plusmn; 7 ng.h/ml (po 0,25 h: 1,1). Wchłanianie leku z przewodu pokarmowego było szybsze niż ze śluzówki jamy ustnej. Redukcja ciśnienia skurczowego [SBP] po 15 minutach wyniosła w porównaniu z placebo, odpowiednio, po podaniu PO: 7,1 mm Hg (p < 0,05), po podaniu SL + PO: 3,2 mm Hg (ns), a po podaniu SL: 5,5 mm Hg (ns). Istotna redukcja SBP wystąpiła po podaniu PO przez okres 0,25&#8211;10 h (maks. w 3 h, &#8211;17,2%) , po podaniu SL + PO przez okres 1&#8211;10 h (maks. 2,5 h, &#8211;14,9%). Redukcja powyżej 10% SBP wystąpiła po 1 h u wszystkich pacjentów po podaniu PO i SL + PO. Po podaniu drogą SL nie stwierdzono istotnej redukcji SBP. Wnioski Wchłanianie nitrendipiny zachodziło szybciej z przewodu pokarmowego po połknięciu leku w porównaniu z podaniem SL. Tylko po podaniu leku PO oraz SL + PO występowało większe i dłużej utrzymujące się obniżenie ciśnienia. W praktyce nie istnieje czysta droga podjęzykowa podania leku: przy poleceniu utrzymywania leku pod językiem jedynie część jest wchłaniana ze śluzówki jamy ustnej, reszta jest połykana i wchłonięta z przewodu pokarmowego.Background In management of hypertensive urgencies the common opinion exists, that antihypertensive drugs given sublingually are more efficacious than administered orally. The aim of the study was to assess plasma concentrations and effect (blood pressure reduction) after sublingual [SL], oral [PO] and sublingual and oral [SL + PO] administration [adm] of 5 mg nitrendipine [NIT]. Material and methods NIT drops, dose 5 mg, were administered to 12 moderate hypertensive patients with mean initial blood pressure 167/108 (&plusmn; 9/9) mm Hg, mean age 55 &plusmn; 9 years, body mass 81 &plusmn; 13 kg. Patients were given NIT randomly in comparison with placebo: sublingually (keeping drops 20 minutes in the mouth and then removing the rest), orally (swallowing drops), and combined (keeping drops in the mouth for 20 min then swallowing). BP was recorded for 24 hrs using ambulatory BP monitoring (SpaceLabs 90207), readings every 10 min. NIT levels were measured in 16 blood samples drawn for 8 hrs after drug intake by HPLC method (sensitivity 2 ng/ml). Results Highest NIT concentrations were measured after POadm: Cmax 32.8 &plusmn; 9 ng/ml (tmax 1.0 h) and after SL + PO: 33.8 &plusmn; 8 ng/ml (tmax 0.96 h) vs. SL 15.1 &plusmn; 4 ng/ml (tmax 0.53). The concentrations and bioavailability of NIT after 3 ways of administration were compared after 15 min (0.25 h), because latter differences were due to low absorption after SL administration within 20 minutes: 2.81 mg only (56.2% given dose). NIT concentrations after 0.25 h were for PO administration: 14.4 &plusmn; 7 ng/ml, SL + PO: 10.1 &plusmn; 6.9 ng/ml and SL: 7.3 &plusmn; 3.4 ng/ml. Total AUC after PO administration was 90.5 &plusmn; 35 ng.h/ml (AUC after 0.25 h: 1.5 ng.h/ml). Total AUC after SL + PO was 60.0 &plusmn; 29 ng.h/ml (AUC after 0.25 h: 0.9). And finally: total AUC after SL administration was only 12.8 &plusmn; 7 ng.h/ml (after 0.25 h: 1.1). This indicated that absorption from GI tract was faster than from oral mucosa. Systolic blood pressure reductions [SBP] after 0.25 was, respectively, for PO administration: 7.1 mm Hg (p < 0.05), SL + PO: 3.2 mm Hg (ns), and for SL: 5.5 mm Hg (ns). Significant SBP reduction was observed after PO administration for 0.25&#8211;10 hrs (max after 3 h, &#8211;17.2%), after SL + PO for 1&#8211;10 hrs (max after 2.5 h, &#8211;14.9%). In all patients 1 h after PO and SL + PO administration > 10% reduction of SBP was registered. After SL no significant reduction of SBP was observed. Conclusions Study demonstrated the faster absorption of NIT from gastro-intestinal tract than from oral mucosa. Only after PO and SL+PO administration greater and prolonged reduction of SBP was observed. The pure sublingual administration does not exist in practice: only small part of drug is absorbed from oral mucosa and most part of drug after swallowing is absorbed from gastro-intestinal tract

Coronary bypass surgery with or without surgical ventricular reconstruction

Coronary bypass surgery with or without surgical ventricular reconstruction. Jones RH, Velazquez EJ, Michler RE, Sopko G, Oh JK, O'Connor CM, Hill JA, Menicanti L, Sadowski Z, Desvigne-Nickens P, Rouleau JL, Lee KL; STICH Hypothesis 2 Investigators. Collaborators (379)Bochenek A, Krejca M, Trusz-Gluza M, Wita K, Zembala M, Przybylski R, Kukulski T, Cherniavsky A, Marchenko A, Romanov A, Wos S, Deja M, Golba K, Kot J, Rao V, Iwanochko M, Renton J, Hemeon S, Rogowski J, Rynkiewicz A, Betlejewski P, Sun B, Crestanello J, Binkley P, Chang J, Ferrazzi P, Gavazzi A, Senni M, Sadowski J, Kapelak B, Sobczyk D, Wrobel K, Pirk J, Jandova R, Velazquez E, Smith P, Milano C, Adams P, Menicanti L, Di Donato M, Castelvecchio S, Dagenais F, Dussault G, Dupree C, Sheridan B, Schuler C, Yii M, Prior D, Mack J, Racine N, Bouchard D, Ducharme A, Lavoignat J, Maurer G, Grimm M, Lang I, Adlbrecht C, Religa Z, Biederman A, Szwed H, Sadowski Z, Rajda M, Ali I, Howlett J, MacFarlane M, Siepe M, Beyersdorf F, Cuerten C, Wiechowski S, Mokrzycki K, Hill J, Beaver T, Olitsky D, Bernstein V, Janusz M, O'Neill V, Grayburn P, Hebeler R, Hamman B, Aston S, Gradinac S, Vukovic M, Djokovic L, Benetis R, Jankauskiene L, Friedrich I, Buerke M, Paraforos A, Quaini E, Cirillo M, Chua L, Lim C, Kwok B, Kong S, Stefanelli G, Labia C, Bergh C, Gustafsson C, Daly R, Rodeheffer R, Nelson S, Maitland A, Isaac D, Holland M, Di Benedetto G, Attisano T, Sievers H, Schunkert H, Stierle U, Haddad H, Hendry P, Donaldson J, Birjiniuk V, Harrington M, Nawarawong W, Woragidpunpol S, Kuanprasert S, Mekara W, Konda S, Neva C, Hathaway W, Groh M, Blakely J, Lamy A, Demers C, Rizzo T, Drazner M, DiMaio J, Joy J, Benedik J, Marketa K, Beghi C, De Blasi M, Helou J, Dallaire S, Kron I, Kern J, Bergin J, Phillips J, Aldea G, Verrier E, Harrison L, Piegas L, Paulista P, Farsky P, Veiga-Kantorowitz C, Philippides G, Shemin R, Thompson J, White H, Alison P, Stewart R, Clapham T, Rich J, Herre J, Pine L, Kalil R, Nesralla I, Santos M, Pereira de Moraes M, Michler R, Swayze R, Arnold M, McKenzie N, Smith J, Nicolau J, Oliveira S, Stolf N, Ferraz M, Filgueira J, Batlle C, Rocha A, Gurgel Camara A, Huynh T, Cecere R, Finkenbine S, St-Jacques B, Ilton M, Wittstein I, Conte J, Breton E, Panza J, Boyce S, McNulty M, Starnes V, Lopez B, Biederman R, Magovern J, Dean D, Grant S, Hammon J, Wells G, De Pasquale C, Knight J, Healy H, Maia L, Souza A, McRae R, Pierson M, Gullestad L, Sorensen G, Murphy E, Ravichandran P, Avalos K, Horowitz J, Owen E, Ascheim D, Naka Y, Yushak M, Gerometta P, Arena V, Borghini E, Johnsson P, Ekmehag B, Engels K, Rosenblum W, Swayze R, Amanullah A, Krzeminska-Pakula M, Drozdz J, Larbalestier R, Wang X, Busmann C, Horkay F, Szekely L, Keltai M, Hetzer R, Knosalla C, Nienkarken T, Chiariello L, Nardi P, Arom K, Ruengsakulrach P, Hayward C, Jansz P, Stuart S, Oto O, Sariomanoglu O, Dignan R, French J, Gonzalez M, Edes I, Szathmarine V, Yakub M, Sarip S, Alotti N, Lupkovics G, Smedira N, Pryce J, Cokkinos D, Palatianos G, Kremastinos D, Stewart R, Rinkes L, Esrig B, Baptiste M, Booth D, Ramaiah C, Ferraris V, Menon S, Martin L, Couper G, Rosborough D, Vanhaecke J, Strijckmans A, Carson P, Dupree C, Miller A, Pina I, Selzman C, Wertheimer J, Goldstein S, Cohn F, Hlatky M, Kennedy K, Rankin S, Robbins R, Zaret B, Rouleau J, Desvigne-Nickens P, Jones R, Lee K, Michler R, O'Connor C, Oh J, Rankin G, Velazquez E, Hill J, Beyersdorf F, Bonow R, Desvigne-Nickens P, Jones R, Lee K, Oh J, Panza J, Rouleau J, Sadowski Z, Velazquez E, White H, Jones R, Velazquez E, O'Connor C, Rankin G, Sellers M, Sparrow-Parker B, McCormick A, Albright J, Dandridge R, Rittenhouse L, Wagstaff D, Wakeley N, Burns S, Williams M, Bailey D, Parrish L, Daniels H, Grissom G, Medlin K, Lee K, She L, McDaniel A, Lokhnygina Y, Greene D, Moore V, Pohost G, Agarwal S, Apte P, Bahukha P, Chow M, Chu X, Doyle M, Forder J, Ocon M, Reddy V, Santos N, Tripathi R, Varadarajan P, Oh J, Blahnik F, Bruce C, Lin G, Manahan B, Miller D, Miller F, Pellikka P, Springer R, Welper J, Wiste H, Mark D, Anstrom K, Baloch K, Burnette A, Clapp-Channing N, Cowper P, Davidson-Ray N, Drew L, Harding T, Hunt V, Knight D, Patterson A, Redick T, Sanderford B, Feldman A, Bristow M, Chan T, Diamond M, Maisel A, Mann D, McNamara D, Bonow R, Berman D, Helmer D, Holly T, Leonard S, Woods M, Panza J, McNulty M, Grayburn P, Aston S. SourceDuke Clinical Research Institute, Duke University Medical Center, Durham, NC 27710, USA. [email protected] Abstract BACKGROUND: Surgical ventricular reconstruction is a specific procedure designed to reduce left ventricular volume in patients with heart failure caused by coronary artery disease. We conducted a trial to address the question of whether surgical ventricular reconstruction added to coronary-artery bypass grafting (CABG) would decrease the rate of death or hospitalization for cardiac causes, as compared with CABG alone. METHODS: Between September 2002 and January 2006, a total of 1000 patients with an ejection fraction of 35% or less, coronary artery disease that was amenable to CABG, and dominant anterior left ventricular dysfunction that was amenable to surgical ventricular reconstruction were randomly assigned to undergo either CABG alone (499 patients) or CABG with surgical ventricular reconstruction (501 patients). The primary outcome was a composite of death from any cause and hospitalization for cardiac causes. The median follow-up was 48 months. RESULTS: Surgical ventricular reconstruction reduced the end-systolic volume index by 19%, as compared with a reduction of 6% with CABG alone. Cardiac symptoms and exercise tolerance improved from baseline to a similar degree in the two study groups. However, no significant difference was observed in the primary outcome, which occurred in 292 patients (59%) who were assigned to undergo CABG alone and in 289 patients (58%) who were assigned to undergo CABG with surgical ventricular reconstruction (hazard ratio for the combined approach, 0.99; 95% confidence interval, 0.84 to 1.17; P=0.90). CONCLUSIONS: Adding surgical ventricular reconstruction to CABG reduced the left ventricular volume, as compared with CABG alone. However, this anatomical change was not associated with a greater improvement in symptoms or exercise tolerance or with a reduction in the rate of death or hospitalization for cardiac causes. (ClinicalTrials.gov number, NCT00023595.