Sentinel lymph node biopsies in patients with malignant melanoma — qualifying principles and histopathological assessment (2017)

  In 1999, the World Health Organisation (WHO) stated that sentinel lymph node biopsy should be the standard of management for those patients with melanomas without clinical signs of metastases to the regional lymph nodes. This procedure should include preoperative and intraoperative lymphoscintigraphy, combined with staining. Sentinel lymph node biopsies should be performed after excision biopsy of the melanoma and simultaneously with radical excision of the remaining scar after melanoma excision biopsy. Whenever sentinel lymph node(s) are found tumo­ur occupied, metastases are most likely to be located in one or more lymph nodes that were first occupied along lymphatic drainage from the primary focal point of the cancer. Detecting even single melanoma cells in the sentinel lymph node is usually used to determine the stage of the disseminating cancer and radically changes prognoses and further therapeutic decisions. Guidelines on lymph nodes examined during melanoma have been established by the College of American Pathologists (CAP), the European Society of Pathology (ESP) and the Polish Society of Pathologists in 2013. If melanoma metastases are found in sentinel lymph node(s) then: the number of lymph nodes should be specified as well as the number of those with metastases; microscopic features of sentinel lymph node(s) metastases should be defined as follows: the largest metastasis/ /metastases size, their location (subcapsular, intraparenchymal, mixed or extended), signs of possible infiltration and crossing the node capsule, penetration into adipose tissue and vasculature involvement

Złośliwy nowotwór osłonek nerwów obwodowych (MPNST)

MPNST jest nowotworem złośliwym nerwów obwodowych, powstającym zazwyczaj w łączności z pniami nerwowymi kończyn i tułowia. Może się rozwinąć de novo lub na bazie istniejącego wcześniej nerwiakowłókniaka. Nowotwory tego typu stanowią ok. 5% mięsaków tkanek miękkich. W 90% występują u chorych w 2.–5. dekadzie życia. Głównym czynnikiem ryzyka powstania tego nowotworu jest nerwiakowłókniakowatość typu 1 (choroba von Recklinghausena). W leczeniu nerwiakomięsaka podstawowe znaczenie ma radykalne leczenie chirurgiczne — wycięcie guza w granicach zdrowych tkanek (szerokie wycięcie miejscowe), skojarzone z uzupełniającą radioterapią. W przypadkach choroby uogólnionej podejmuje się paliatywną chemioterapię, opartą na doksorubicynie lub doksorubicynie z ifosfamidem. Poprawę kliniczną po chemioterapii obserwuje się u około 25–30% chorych. Biorąc pod uwagę rozwój badań nad biologią molekularną MPNST, można mieć nadzieję na opracowanie w bliskiej przyszłości inhibitorów, które wykażą u tych chorych skuteczność większą niż typowa chemioterapia. Obecnie u chorych z MNSNT prowadzone są badania kliniczne z pembrolizumabem, niwolumabem w skojarzeniu z ipilimumabem, peksydartynibem (inhibitor KIT, CSF1R i FLT3) w skojarzeniu z syrolimusem, sapanisertibem (inhibitor TORC 1/2) czy LOXO-195 (inhibitor receptorów neurotroficznych kinaz tyrozynowych NTRK typu 1, 2 i 3)

Malignant peripheral nerve sheath tumour (MPNST)

MPNST is a malignant neoplasm of peripheral nerves, usually arising in connection with nerve trunks of the limbs and torso. It can develop de novo or on the basis of an already existing neurofibroma. Such tumours constitute about 5% of soft tissue sarcomas. In 90%, they occur in patients in the 2–5 decade of life. The main risk factor for this cancer is type 1 neurofibromatosis (von Recklinghausen disease). The radical surgical treatment — tumour excision, within the limits of healthy tissues (wide local excision), combined with adjuvant radiotherapy, is of primary importance in the treatment of MPNST. In cases of metastatic disease, palliative chemotherapy is used, using doxorubicin or doxorubicin with ifosfamide. Clinical improvement after chemotherapy is observed in approximately 25–30% of patients. Considering the development of molecular biology research of MPNST, one can hope for development of inhibitors that show greater effectiveness than typical chemotherapy in these patients in the near future. Currently, clinical trials with pembrolizumab, nivolumab in combination with ipilimumab, pexidartinib (KIT inhibitor, CSF1R and FLT3) in combination with sirolimus, sapanisertib (TORC 1/2 inhibitor) or LOXO-195 (inhibitor of neurotrophic tyrosine kinase inhibitors NTRK type 1, 2 and 3) are performed in MNSNT patients

Clear cell sarcoma

Clear cell sarcoma (CCS), also referred as to melanoma of soft tissues, is a rare malignant tumour of soft tissues. This tumour harbors the characteristic features of soft tissue sarcoma (STS) and is a slowly growing, painless tumour, which then acquires an aggressive course. CCS is characterized by a translocation t(12; 22)(q13; q12), which in addition to the diagnostic implications may be important for targeted treatment in the future. CCS occurs mainly on the limbs, most often shin (in feet and ankle area) in the tendons and aponeurosis, often at a young age. CCS is characterized by high potential to develop metastases in regional lymph nodes (about 30% of cases). In the diagnostic process one should consider performing a sentinel node biopsy with possible subsequent radical lymphadenectomy in the case of metastases detection. Treatment of localized disease is limited to radical local excision with complementary radiotherapy. Due to the resistance to classical chemotherapy and the presence of characteristic molecular abnormalities, trials of molecular targeted therapies in this group of cancers are ongoing. In clinical trials, MET inhibitors, tyrosine kinase inhibitors (TKI) — sunitinib and pazopanib were evaluated. CCS was also one of the subtypes of tumours evaluated in the CREATE clinical trial with crizotinib

Mięsak jasnokomórkowy

Mięsak jasnokomórkowy (CCS), zwany również czerniakiem tkanek miękkich, to rzadki nowotwór złośliwy tkanek miękkich. Nowotwór ten ma charakterystyczne cechy mięsaka tkanek miękkich (MTM) w postaci wolno rosnącego, niebolesnego guza, który następnie nabiera agresywnego przebiegu, CCS charakteryzuje translokacja t(12;22) (q13;q12), co oprócz implikacji diagnostycznych może mieć w przyszłości znaczenie dla leczenia celowanego. Mięsak jasnokomórkowy występuje głównie na kończynach, najczęściej dolnych (stopy, okolica kostek), w okolicy ścięgien i rozcięgien, często u osób w młodym wieku. Cechuje się znaczną zdolnością do tworzenia przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych (ok. 30% przypadków). W postępowaniu diagnostycznym należy uwzględnić wykonanie biopsji węzła wartowniczego z ewentualną następową radykalną limfadenektomią w przypadku stwierdzenia przerzutów. Leczenie postaci zlokalizowanych ogranicza się do radykalnego miejscowego wycięcia z uzupełniającą radioterapią. W związku z opornością na klasyczną chemioterapię i obecnością charakterystycznych zaburzeń molekularnych trwają obecnie badania nad zastosowaniem leczenia celowanego molekularnie w tej grupie nowotworów. W badaniach klinicznych oceniano skuteczność inhibitorów MET, inhibitorów kinaz tyrozynowych (TKI) — sunitynibu i pazopanibu. Mięsak jasnokomórkowy był także jednym z podtypów nowotworów ocenianych w ramach badania klinicznego CREATE z zastosowaniem kryzotynibu

Hepatic intra-arterial versus intravenous fotemustine in patients with liver metastases from uveal melanoma (EORTC 18021): a multicentric randomized trial

Despite an improved antitumor efficacy as noticed by an enhanced response rate and an improved progression-free survival, the hepatic intra-arterial fotemustine did not increase the overall survival of uveal melanoma patients with liver metastases only. We propose to consider intrahepatic treatment as an experimental approac

Węzeł chłonny wartowniczy u chorych na czerniaka — zasady kwalifikacji do procedury i oceny histopatologicznej (2017 rok)

W 1999 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO — World Health Organization) stwierdziła, że biopsja węzła war­towniczego powinna być standardem postępowania u chorych na czerniaki skóry bez klinicznych cech przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych. Podczas wykonywania biopsji węzła wartowniczego należy wykorzystywać limfoscyntygrafię przedoperacyjną oraz śródoperacyjną limfoscyntygrafię połączoną z wybarwieniem. Biopsję wę­złów wartowniczych należy wykonywać po biopsji wycinającej czerniaka, jednoczasowo z radykalnym wycięciem blizny po biopsji wycinającej czerniaka. W przypadku zajęcia węzła/węzłów chłonnych wartowniczych najbardziej prawdopodobny jest przerzut do jednego lub większej ilości węzłów chłonnych zajętych jako pierwsze na drodze spływu chłonki od ogniska pierwotnego. Wykrycie nawet pojedynczych komórek czerniaka w wartowniczym węźle chłonnym jest zwykle pierwszym dowodem na stadium rozsiewu i w radykalny sposób zmienia ono rokowanie i dalsze decyzje terapeutyczne. Wytyczne w odniesieniu do węzłów badanych w przebiegu czerniaka zostały opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Patologów (CAP — College of American Pathologists), Europejskie Towarzystwo Patologów (ESP — European Society of Pathology) i przez Polskie Towarzystwo Patologów w 2013. W przypadku znalezienia przerzutów czerniaka do węzła/węzłów wartowniczych należy podać: liczbę znalezionych węzłów chłonnych i liczbę węzłów z przerzutami; określić następujące cechy mikroskopowe przerzutów w węźle/węzłach chłonnych wartowniczych: największy wymiar przerzutu/przerzutów, lokalizację (podtorebkową, śródmiąższową, mieszaną lub rozległą), cechy ewen­tualnego naciekania i przekraczania torebki węzła, wnikanie do tkanki tłuszczowej oraz zajęcie naczyń

Zalecenia Polskiej Grupy Mięsakowej w odniesieniu do postępowania diagnostyczno-terapeutycznego oraz kontroli u chorych na neurofibromatozę typu 1 (NF1) oraz związanego z nią złośliwego nowotworu osłonek nerwów obwodowych

Type 1 neurofibromatosis (NF1 syndrome in von Recklinghausen’s disease) is inherited as an autosomal dominant disease, caused by mutations in the NF1 gene encoding the neurofibromin protein. NF1 patients are at an increased risk of the develop­ment of a malignant neoplasm and their life span is shorter by 20 years than that of the general population. National Institute of Health (NIH) criteria make a diagnosis possible from about 4 years of age. Examination of children and adults should encom­pass a physical and a subjective component, but also next-generation sequencing (NGS) genetic analysis, histopathological examination of skin lesions, neurological, ophthalmological and radiological examination. If a malignant peripheral nerve sheath tumor (MNPST) is diagnosed in a patient with NF1, the therapeutic procedure should not differ from the general principles of treating soft tissue sarcomas. Patients from the high risk group should be monitored at least once a year, the remaining patients once every 2–3 years by a specialized medical team, and every year by their primary physicians, internal medicine specialists and dermatologists. Patients should have access to genetic counselling.Neurofibromatoza typu 1 (zespół NF1 w chorobie Recklinghausena, nerwiakowłókniakowatość typu 1), jest dziedziczona au­tosomalnie dominująco, a odpowiadają za nią mutacje genu NF1 kodującego białko neurofibrominy. Pacjenci z NF1 są naraże­ni na zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu złośliwego i żyją około 20 lat krócej niż populacja ogólna. Kryteria National Insti­tute of Health (NIH) umożliwiają postawienie diagnozy już około 4 roku życia. Badanie dzieci i dorosłych powinno objąć bada­nie przedmiotowe i podmiotowe, ale też badanie genetyczne techniką sekwencjonowania nowej generacji (NGS), badanie histopatologiczne zmian skóry, badanie neurologiczne, okulistyczne i radiologiczne. W przypadku postawienia roz­poznania złośliwego nowotworu osłonek nerwów obwodowych (malignant peripheral nerve sheath tumor – MPNST) u chorego na NF1 postępowanie terapeutyczne nie powinno odbiegać od ogólnych zasad leczenia mięsaków tkanek miękkich. Pacjenci z grupy wysokiego ryzyka powinni być monitorowani przynajmniej raz w roku, pozostali – raz na 2–3 lata – przez zespół lekarzy specjalistów, a co roku przez lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), chorób wewnętrznych i dermatologów. Pacjentom należy zapewnić poradnictwo genetyczne