Interpreting myocardial perfusion scintigraphy using single-photon emission computed tomography. Part 1

This article discusses the protocol for myocardial perfusion scintigraphy performed with single-photon emission computed tomography (SPECT). Indications for SPECT are listed with consideration given to the results of the increasingly more common angio-CT examinations of the coronary arteries (multislice computed tomography). The paper also presents basic information about interpreting the results, including the scores of left ventricle myocardial perfusion using the 17-segment polar map, and explains the concept of total perfusion deficit

Rak rdzeniasty tarczycy: porównanie postaci dziedzicznej i sporadycznej

Introduction: The assessment of frequency and type of mutation and differences in prognosis between sporadic and hereditary type of medullary thyroid carcinoma (MTC), based on own DNA analysis, was performed. Material and methods: The group of 190 persons with hereditary MTC or asymptomatic mutation carriers was analyzed. Patients with sporadic MTC without RET gene mutation were included into control group (708 persons). The recognition of MTC type was based on assessment of family history, physical examination and genetic analysis. The family history consisted of information about MTC, pheochromocytoma and other neoplasms and hyperparathyroidism in relatives. Results: The mutations located in codon 634 of exon 11 were the most often (43% of all mutations and 49% of mutations in syndrome MEN 2A/FMTC). The age of diagnosis was ranged between 7 and 71 years (mean age: 39 ± 15.2 years, median age: 41 years). In hereditary MTC the mean age of diagnosis was 27 ± 13.9 years and was significantly lower than in sporadic one, where it was 45.7 ± 14.3 years. The relationship between diagnosis, age and subtypes of hereditary MTC was assessed - no significant differences in examined subgroups were observed. The mean age of diagnosis in MEN 2A/FMTC and MEN 2A syndrome was 28-29 years, in MEN 2B - 21 years. The overall survival in sporadic MTC after 5 years was 97%, in hereditary MTC - 79%. Analysis performed after excluding suprarenal causes of death revealed no statistically significant differences in overall survival between both subtypes of MTC. Conclusions: 1. Hereditary MTC is still diagnosed too late, besides of DNA analysis. 2. In hereditary and sporadic MTC the prognosis is comparable.Wstęp: W pracy podsumowano wyniki własnej analizy DNA pod kątem częstości występowania i typu mutacji oraz różnic w rokowaniu między postacią dziedziczną i sporadyczną raka rdzeniastego tarczycy (MTC, medullary thyroid carcinoma). Materiał i metody: Analizą objęto grupę 190 osób z rozpoznaniem dziedzicznego MTC lub bezobjawowego nosicielstwa mutacji. Grupę kontrolną stanowiło 708 osób z rozpoznaniem sporadycznego MTC, u których wykluczono mutację genu RET. Rozpoznanie postaci choroby opierano na łącznej interpretacji wywiadu rodzinnego, badania przedmiotowego i analizy DNA. U wszystkich chorych zebrano wywiad rodzinny dotyczący zachorowania u członków rodziny na MTC, gruczolaki chromochłonne nadnerczy, inne nowotwory oraz nadczynność przytarczyc. Wyniki: W badanej grupie najliczniejsze były mutacje w kodonie 634 eksonu 11 (43% wszystkich mutacji i 49% mutacji w zespole MEN 2A/FMTC). Wiek rozpoznania nowotworu wahał się w granicach 7-71 lat (średnia: 39 ± 15,2 roku, mediana: 41 lat). W postaci dziedzicznej średni wiek zachorowania wynosił 27 ± 13,9 roku i był znamiennie niższy niż w postaci sporadycznej, gdzie wynosił 45,7 ± 14,3 roku. Oceniano także zależność wieku zachorowania od typu dziedzicznego MTC - nie stwierdzono znamiennych różnic w obrębie badanych podgrup. Średni wiek zachorowania w wypadku MEN 2A/FMTC oraz MEN 2A wynosił 28-29 lat, natomiast w MEN 2B - 21 lat. Aktualizowane przeżycie całkowite w sporadycznym MTC wynosiło 97% po 5 latach, w postaci dziedzicznej - 79%. Dokonano powtórnej oceny aktualizowanego przeżycia 5- i 10-letniego po wyłączeniu nadnerczowych przyczyn zgonu; różnice w aktualizowanym przeżyciu całkowitym przestały być istotne statystycznie. Wnioski: 1. Mimo wdrożenia diagnostyki DNA dziedziczny MTC nadal rozpoznawany jest z opóźnieniem. 2. Rokowanie w MTC dziedzicznym i sporadycznym jest takie samo

Gene expression analysis by DNA microarray in papillary thyroid cancer

W pracy przedstawiamy wybrane elementy analizy profilu ekspresji raka brodawkowatego tarczycy, przeprowadzonej przez nas u 16 chorych na raka brodawkowatego tarczycy. U wszystkich z nich przeprowadzono dwa badania profilu ekspresji - jedno w RNA izolowanym z guza, drugie w RNA izolowanym z niezmienionej makroskopowo tkanki tarczycy. Badanie przeprowadzono na mikromacierzach oligonukleotydowych wysokiej gęstości HG –U133A zawierających 22 tysiące ludzkich genów, selekcjonując przy użyciu programu MAS 5.0 110 genów, których ekspresja była w znaczący sposób zmieniona we wszystkich 16 parach. Dalszej analizie poddano wybrane 3 geny - gen peptydazy dipeptydylowej IV (DPP4), gen fibronektyny 1 (FN1) oraz gen tkankowego inhibitora metaloproteinazy typu 1 (TIMP1). DPP4 - RNA był praktycznie nieobecny w tkankach zdrowych, natomiast w tkankach raka brodawkowatego tarczycy był wykrywany w bardzo dużej ilości. Pozostałe dwa geny wykazały znaczącą ekspresję w tkance zdrowej i jej bardzo wyraźne wzmocnienie w raku tarczycy. Dlatego spośród tych trzech genów największe znaczenie jako marker raka brodawkowatego tarczycy na poziomie RNA wydaje się mieć gen DPP4.In our study we present chosen elements of microarray analysis of gene expression profile in papillary thyroid cancer. The study group included 16 papillary thyroid cancer tissues and 16 corresponding normal tissues. Samples were analyzed on high density oligonucleotide microarrays (GeneChip HG-U133A) which contain 22.000 genes. 110 genes, which had significant changed expression, were selected by MAS 5.0 program. 3 genes were chosen to the deeper analysis: dipeptidylpeptidase 4 (DPP4), fibronectin 1 (FN1), tissue inhibitor of metalloproteinase 1 (TIMP1). DPP4-RNA were absent in normal tissue while in cancer tissue it was detected in large amount. FN1 and TIMP1 expression were detected in normal tissue but markedly increased in papillary thyroid cancer. Among these 3 genes DPP4 seems to be the best molecular marker for papillary thyroid cancer

Recombinant human TSH for the treatment of differentiated thyroid cancer metastatic to the spine

The diagnostic use of recombinant human TSH (rhTSH) in follow- up of differentiated thyroid cancer (DTC) is already approved, however its application in 131I therapy is still to be evaluated. We report results obtained in four patients with DTC metastatic to central skeleton, in whom 5 courses of rtTSH aided 131I therapy were administered

Optimization of 131I ablation in patients with differentiated thyroid carcinoma: comparison of early outcomes of treatment with 100 mCi versus 60 mCi

Wstęp: Badanie ma na celu porównanie skuteczności ablacyjnej dwóch aktywności jodu promieniotwórczego: 60 i 100 mCi stosowanych w leczeniu uzupełniającym chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma). Materiał i metody: W randomizowanym badaniu prospektywnym analizie poddano grupę 224 chorych na DTC, u których w chwili kwalifikacji do badania nie stwierdzono klinicznych cech uogólnienia choroby nowotworowej. Do badania włączono chorych w stopniu zaawansowania pT1b-3 Nx i pT4N0. Pacjentom w grupie A (99 osób) podano 60 mCi, w grupie B (125 osób) - 100 mCi jodu 131. Wyniki: Efekt terapii oceniano po roku, przeprowadzając diagnostykę w warunkach stymulacji endogennym TSH i po dwóch latach w czasie leczenia tyroksyn¹ą. Po wykonaniu scyntygrafii poterapeutycznej u 22 osób (9,8%) stwierdzono mikroprzerzuty odległe (u 11 w grupie A i u 11 w grupie B). Spośród pozostałych chorych pełną remisję stwierdzono u 77% chorych w grupie A i 80% chorych w grupie B). Do podania kolejnej aktywności ablacyjnej kierowano chorych, u których jodochwytność w loży tarczycy utrzymywała się powyżej 0,5%, lub u których stwierdzano podwyższone stężenie tyreoglobuliny (Tg). Ponownego leczenia uzupełniającego wymagało 26 osób (13,3% w grupie A i 11,2% w grupie B). W czasie diagnostyki wykonanej 12-24 miesiące od pierwszego leczenia nie obserwowano znaczących różnic w stężeniu Tg w obu grupach badanych. Wnioski: W analizowanej przez autorów niniejszej pracy grupie nie stwierdzono różnic w skuteczności ablacyjnej aktywności 60 i 100 mCi jodu 131, co przemawia za rutynowym stosowaniem dawki o aktywności 60 mCi, dającej mniejszą ekspozycję na promieniowanie jonizujące.Introduction: The aim of this study was to compare the early outcomes between two groups of patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC) who received 60 or 100 mCi of 131I for remnant ablation. Material and methods: 224 DTC patients with primary tumor > 1 cm of diameter or multifocal were randomised into prospective clinical trial. Patients with extrathyroideal extension of primary tumor and nodal metastases or M1 were not enrolled. 99 patients received 60 mCi, and 125 - 100 mCi of radioiodine as the first ablative dose. Results: The effectiveness of thyroid ablation was evaluated after one year, during endogenous TSH (thyroid stimulating hormone) stimulation, and after two years during Lthyroxine therapy. Whole body scintigraphy (WBS) was performed under thyroxine withdrawal and thyroglobulin serum level was assessed. Distant micrometastases were detected in 9.8% of patients by post-therapy WBS, 11 patients in group A treated with 60 mCi and 11 in group B treated with 100 mCi. In other patients no symptoms of persistent disease were detected. At one year follow up full remission was diagnosed in 176 patients: 76 in group A and 100 in group B. The remaining ones, 13.3% and 11.2% respectively, received the second course of 131I for remnant ablation. There were no statistically significant differences in Tg (thyroglobulin) serum level either 12 or 24 months after 131I treatment. Conclusions: Our evaluation of early efficacy of adjuvant radioiodine treatment in low risk DTC patients shows no differences between two radioiodine activities - 60 and 100 mCi in relation to thyroid ablation. Thus, the activity of 60 mCi is recommended

Ciągła stratyfikacja ryzyka w zróżnicowanym raku tarczycy (DTC) — stymulowane stężenie tyreoglobuliny (Tg) w surowicy, przed leczeniem uzupełniającym radiojodem (RAI), najważniejszym czynnikiem ryzyka nawrotu raka u pacjentów M0

  Introduction: Adequate postoperative risk assessment currently constitutes the principle of DTC treatment and further management. The aim of the study — a retrospective assessment of risk factors influencing DTC relapse. Material and methods: The study group consisted of 510 DTC staged pT1b-T4N0-N1M0, in whom total thyroidectomy and complementary radioiodine (RAI) treatment were carried out. In 71% papillary thyroid cancer was diagnosed, whereas in the remaining 29% — follicular thyroid carcinoma. Based on TNM classification from 1997, T1 feature was diagnosed in 11.6%, T2 in 35.1%, T3 in 8.4%, T4 in 9,4%, while in 35.5% — Tx. Lymph node metastases were present in 24.7% of cases. Median follow-up was 12.1 years (1.5–15.2). Results: Age at DTC diagnosis, tumour diameter (T), lymph node metastases (N1), stimulated thyroglobulin, and RAI uptake in thyroid bed at qualification for RAI ablation significantly influenced freedom from progression time (FFP) in a multivariate analysis. When postoperative stimulated Tg was > 30 ng/mL the risk of relapse increased nearly six-fold, whereas the presence of N1 feature — four-fold. The total risk of relapse in the whole group was 12.55% while median FFP was 154.8 months. Five-year and 10-year FFP was 90.1% and 87.5%, respectively. Conclusions: Postoperative stimulated thyroglobulin level was the most potent, independent risk factor influencing FFP in DTC patients. Age above 60 years, an initial DTC stage (T and N features), and low RAI uptake in thyroid bed ( < 1%) were related to a higher risk of DTC relapse, whereas the investigated histopathological features were insignificant. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 2–11)    Wstęp: Właściwa, pooperacyjna ocena ryzyka stanowi obecnie podstawę wyboru postępowania terapeutycznego i monitorowania chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC). Celem pracy była retrospektywna ocena czynników ryzyka nawrotu DTC. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 510 chorych z rozpoznaniem DTC w stadium pT1b-T4N0-N1M0, u których przeprowadzono całkowite wycięcie tarczycy i leczenie uzupełniające 131I. U 71% rozpoznano raka brodawkowatego, a u 29% raka pęcherzykowego tarczycy. Na podstawie klasyfikacji TNM z 1997 roku u 11,6% chorych rozpoznano cechę T1, u 35,1% — T2, u 8,4% — T3, u 9,4% — T4, a u 35,5% — Tx. Przerzuty do węzłów chłonnych (N1) były obecne u 24,7% przypadków. Mediana obserwacji wynosiła 12,1 lat (zakres 1,5–15,2). Wyniki: Wiek w chwili rozpoznania, średnica guza (T), obecność przerzutów do węzłów chłonnych, stężenie tyreoglobuliny (Tg) stymulowanej i wychwyt 131I w loży tarczycy w scyntygrafii podczas kwalifikacji do leczenia uzupełniającego 131I znamiennie wpływały na czas do nawrotu DTC w analizie wieloczynnikowej. U chorych, u których pooperacyjne stymulowane stężenie Tg wynosiło > 30 ng/mL ryzyko nawrotu wzrastało blisko 6-krotnie. Zajęcie węzłów chłonnych wiązało się z 4-krotnym wzrostem ryzyka wznowy DTC. Ryzyko nawrotu w grupie badanej wynosiło 12,55%, mediana czasu do progresji — 154,8 miesięcy. Pięcioletni odsetek chorych bez nawrotu wynosił 90,1%, a 10-letni odpowiednio 87,5%. Wnioski: Pooperacyjne stężenie Tg stymulowanej stanowiło najsilniejszy, niezależny czynnik rokowniczy wpływający na przeżycie bezobjawowe chorych na DTC. Wiek powyżej 60 lat, wyjściowe zaawansowanie (cechy T i N) oraz niski ( < 1%) pooperacyjny wychwyt 131I w loży tarczycy wiązały się ze znamiennie wyższym ryzykiem nawrotu DTC, natomiast badane czynniki histopatologiczne nie miały istotnego znaczenia. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 2–11)

Rekomendacje Polskich Towarzystw Naukowych „Diagnostyka i leczenie raka tarczycy”. Aktualizacja na rok 2018

Significant advances have been made in thyroid can­cer research in recent years, therefore relevant clinical guidelines need to be updated. The current Polish guidelines “Diagnostics and Treatment of Thyroid Carcinoma” have been formulated at the “Thyroid Cancer and Other Malignancies of Endocrine Glands” conference held in Wisła in November 2015 [1].Gwałtowny postęp, dokonujący się w ostatnich latach w badaniach nad rakiem tarczycy spowodował, że konieczne jest aktualizowanie bieżących rekomendacji klinicznych. Obowiązujące dotychczas Rekomendacje „Diagnostyka i leczenie raka tarczycy” zostały ustalone na Konferencji „Rak Tarczycy” w Wiśle w listopadzie 2015 roku [1]

Diagnosis and treatment of thyroid cancer in adult patients — Recommendations of Polish Scientific Societies and the National Oncological Strategy. 2022 Update [Diagnostyka i leczenie raka tarczycy u chorych dorosłych — Rekomendacje Polskich Towarzystw Naukowych oraz Narodowej Strategii Onkologicznej. Aktualizacja na rok 2022]

The guidelines Thyroid Cancer 2022 are prepared based on previous Polish recommendations updated in 2018. They consider international guidelines — American Thyroid Association (ATA) 2015 and National Comprehensive Cancer Network (NCCN); however, they are adapted according to the ADAPTE process. The strength of the recommendations and the quality of the scientific evidence are assessed according to the GRADE system and the ATA 2015 and NCCN recommendations. The core of the changes made in the Polish recommendations is the inclusion of international guidelines and the results of those scientific studies that have already proven themselves prospectively.These extensions allow de-escalation of the therapeutic management in low-risk thyroid carcinoma, i.e., enabling active surveillance in papillary microcarcinoma to be chosen alternatively to minimally invasive techniques after agreeing on such management with the patient. Further extensions allow the use of thyroid lobectomy with the isthmus (hemithyroidectomy) in low-risk cancer up to 2 cm in diameter, modification of the indications for postoperative radioiodine treatment toward personalized approach, and clarification of the criteria used during postoperative L-thyroxine treatment. At the same time, the criteria for the preoperative differential diagnosis of nodular goiter in terms of ultrasonography and fine-needle aspiration biopsy have been clarified, and the rules for the histopathological examination of postoperative thyroid material have been updated. New, updated rules for monitoring patients after treatment are also presented.The updated recommendations focus on ensuring the best possible quality of life after thyroid cancer treatment while maintaining the good efficacy of this treatment