FISH diagnostics in plasma cell myeloma: recommendations and own experience

Plasma cell myeloma (PCM) is disease with heterogeneous clinical outcomes. It is increasingly evident that the genetic features of the tumor cells largely dictate the clinical heterogeneity of PCM. Primary chromosomal alterations in myeloma can be divided into hyperdiploid and non-hyperdiploid subtypes. Secondary chromosomal changes occur during progression of disease. Cytogenetic abnormalities are important prognostic markers in PCM and some of them were incorporated into the current prognostic staging system of PCM. The presence of t(4;14), t(14;16), t(14;20), gain of 1q or TP53 deletion is considered to be high-risk myeloma. Detection of these alterations can be performed by interphase fluorescence in situ hybridization (FISH) after separation or identification of the plasma cells. The proper FISH examination in myeloma has to meet further requirements regarding aspirating and timing of samples, probe selection and their cut-off levels, the criteria of accurate analysis and reporting. Based on the literature, we here present technical recommendations regarding FISH in PCM. Furthermore, we share our own experience in FISH diagnostics acquired over 12 years. In this period, we have performed nearly 2,050 FISH tests in 603 myeloma patients and used two different methods of myeloma FISH: FISH on immunolabeled plasma cells, and target FISH with the BioView system

Leczenie wenetoklaksem młodego pacjenta z przewlekłą białaczką limfocytową z delecją 17p i nawrotem choroby po pierwszej linii leczenia — opis przypadku i przegląd literatury

Chronic lymphocytic leukaemia (CLL) is the commonest B-cell malignancy and leukaemia in western countries. It mainly affects the elderly population with a median age of 72. Overall survival varies from 2 to 15 years and depends on clinical and pathological risk factors like age, clinical stage and the presence of genetic mutations with TP53 aberrations conferring the worst prognosis. Indications for therapy include active and symptomatic disease and advanced clinical stage assessed in the Rai or Binet staging system. CLL therapy has been revolutionized in the last years due to the introduction of novel agents — small molecule inhibitors interfering with signalling pathways. These agents proved to be of greater efficacy than immunochemotherapy in both untreated and relapsed patients and led to the significant improvement in survival of CLL patients. These novel agents have been incorporated into new recommendations for CLL treatment. They have also improved the survival of high-risk CLL patients with TP53 aberrations and complex karyotype although their prognosis is still inferior as compared to other patients’ subgroups. Questions concerning optimal sequencing novel agents and the timing of allogeneic bone marrow transplantation remain still open for high-risk group CLL patients.  Przewlekła białaczka limfocytowa (CLL) jest najczęściej występującą chorobą limfoproliferacyjną wywodzącą się z limfocytów B i białaczką w populacji osób dorosłych w krajach zachodnich. Populacja pacjentów obejmuje głównie starszych chorych, z medianą wieku zachorowań wynoszącą 72 lata. Czas przeżycia waha się od 2 do około 15 lat i zależy od czynników kliniczno-patologicznych, takich jak: stopień zaawansowania, wiek, obecność aberracji genetycznych, z których najbardziej niekorzystny wpływ mają aberracje genu TP53. Rozpoczęcie leczenia jest uwarunkowane obecnością choroby aktywnej i objawowej zdefiniowanej przez grupę roboczą CLL oraz wysokim stopniem zaawansowania klinicznego ocenianym w skali Raia lub Bineta. Terapię CLL w ostatnich latach zrewolucjonizowano, wprowadzając substancje będące inhibitorami małych cząsteczek i działających na szlaki sygnałowe w komórce. Leki te wykazały się znacznie większą skutecznością niż tradycyjna immunochemioterapia — zarówno u pacjentów nieleczonych, jak i postaciach nawrotowych — co przejawia się przede wszystkim poprawą parametrów przeżycia i doprowadziło do zmiany zaleceń terapeutycznych. Dzięki nowym lekom poprawiło się rokowanie pacjentów z postaciami CLL najwyższego ryzyka — z aberracjami TP53 i złożonym kariotypem, ale nadal pozostaje ono gorsze niż w pozostałych grupach chorych. Otwarte pozostają kwestie optymalnego sekwencjonowania terapii i miejsca allogenicznego przeszczepienia szpiku u tych chorych

Predictive role of NKCD56bright cells in monitoring the progression of chronic lymphocytic leukemia during treatment

Introduction. Standard treatment for chronic lymphocytic leukemia (CLL) has experienced a dramatic change over the last few years. Until recently, CLL was treated using chemoimmunotherapy (CIT) with anti-CD20 monoclonal antibodies. Even though novel agents such as BTKi (Bruton Tyrosine Kinase inhibitor) and BCL2 inhibitors are the standard of care in most therapeutic settings, CIT still has its place in CLL treatment. Interestingly, little is known about its effects on the immune system of patients with CLL. Contrary to the reduction of the number of CLL cells during CIT administration, little attention has been paid to the cellular microenvironment, the evaluation of which during treatment may provide additional information about the course of the disease and prognosis and therefore was set as the aim of this study.Material and methods. Flow cytometry was used to evaluate the phenotypes of different populations and subpopulations of lymphocytes in the peripheral blood (PB) of 20 patients with CLL before, during, and after CIT.Results. During the CIT with R-FC (Rituximab, Fludarabine, and Cyclophosphamide) and R-B (Rituximab, Bendamustine) regimens, the sizes of the assessed populations and subpopulations of lymphocytes were dramatically reduced. Twenty-eight days after the first course of treatment, the exponential decrease of CLL cells was observed, and their number had declined to the median level of 10% of the numbers observed before the treatment. T cells, NK cells, NKCD56dim, NKT-like, and NKT-like CD56dim also decreased exponentially. After the second treatment course, a decline in the numbers of T, NK, NKCD56dim, NKT-like, and NKT-like CD56dim cells was observed, which were stable until the sixth treatment course. However, the number of NKT-like CD56bright cells decreased to the third course of treatment and then increased. The number of CLL cells in peripheral blood correlated with the number of NKCD56bright cells, influencing the treatment response.Conclusions. Upon CIT, the reduction of CLL cells is accompanied by shifts in immune cell populations, T, NK, and NKT-like cells. Monitoring changes of those cell populations in the peripheral blood may serve as an important predictive and prognostic indicator

Rzadki przypadek złożonej translokacji wariantowej t(9;22;6;17;1) w przewlekłej białaczce szpikowej

Obecność chromosomu Filadelfia (Philadelphia – Ph) w przewlekłej białaczce szpikowej (PBSz) jest swoistą zmianą cy­togenetyczną wynikającą z wzajemnej translokacji pomiędzy chromosomami 9 i 22. W 5–10% nowo diagnozowanych przypadków dochodzi do translokacji wariantowych (vPh), które angażują więcej chromosomów. W pracy przedsta­wiono przypadek pacjenta z PBSz ze złożoną translokacją wariantową pomiędzy chromosomami: 1, 6, 9, 17 i 22. Analiza molekularna nie wykazała obecności mutacji w domenie kinazowej genu fuzyjnego BCR-ABL1, ani mutacji genu TP53. Po zastosowaniu leczenia imatynibem w 1. linii stwierdzono brak odpowiedzi cytogenetycznej oraz molekularnej. Zmiana leczenia na dazatynib spowodowała uzyskanie minimalnej (minCyR), a następnie mniejszej odpowiedzi cytogenetycznej (mCyR). Po zastosowaniu nilotynibu w 3. linii leczenia uzyskano całkowitą odpowiedź molekularną (CMolR) i powodzenie terapii. Prawdopodobnie przyczyną niepowodzeń 1. i 2. linii leczenia była utrata fragmentu obszaru 17p13 w rezultacie translokacji wariantowej. Zmiana ta jest funkcjonalnie równoważna utracie jednej kopii genu TP53. Analiza przedstawio­nego przypadku potwierdza, jak istotna jest szczegółowa ocena składu złożonych translokacji wariantowych vPh, a także wspólna diagnostyka cytogenetyczna i molekularna w monitorowaniu przebiegu leczenia PBSz. Pozwala to na rozpoznanie pacjentów podwyższonego ryzyka, a identyfikacja zaburzenia umożliwia zastosowanie skutecznych strategii leczenia

Złożona translokacja wariantowa t(9;22;6;17;1) w przebiegu leczenia przypadku przewlekłej białaczki szpikowej.

The presence of the Philadelphia chromosome (Ph) in chronic myelogenous leukaemia (CML) is a specific cytogenetic change resulting from a reciprocal translocation between chromosomes 9 and 22. In 5–10% of newly diagnosed cases there are variant translocations (vPh) involving more chromosomes. This paper presents the case of a CML patient with a complex variant translocation involving chromosomes 1, 6, 9, 17 and 22. A molecular analysis did not reveal any muta­tion in the kinase domain of BCR-ABL1 gene or the mutation of TP53 gene. After the first-line treatment with imatinib no cytogenetic or molecular response was obtained. The change of treatment to dasatinib resulted in a minimal cytogenetic response (minCyR) followed by a minor cytogenetic response (mCyR). The application of nilotinib in the third-line treatment resulted in a complete molecular response (CMolR) and therapy success. The likely reason for the failure of the first- and second-line treatment was the loss of a fragment of the 17p13 region as a result of a variant translocation. The change can be a functional equivalent of the loss of one copy of TP53. The analysis of presented case confirms the significance of the detailed evaluation of the composition of vPh complex variant translocations as well as importance of combination cytogenetic and molecular diagnostics in CML treatment monitoring. It makes possible to adequate diagnose higher-risk patients and apply effective treatment strategies if an aberration is identified.Obecność chromosomu Philadelphia (Ph) w przewlekłej białaczce szpikowej (PBSz) jest swoistą zmianą cytogenetyczną wynikającą z wzajemnej translokacji pomiędzy chromosomami 9 i 22. W 5-10% nowo diagnozowanych przypadków dochodzi do translokacji wariantowych (vPh), które angażują więcej chromosomów. W pracy przedstawiono przypadek 52-letniego mężczyzny ze stwierdzoną w badaniu cytogenetycznym i molekularnym przewlekłą białaczką szpikową ze złożoną translokacją pomiędzy chromosomami: 1, 6, 9, 17 i 22. Analiza molekularna nie wykazała obecności mutacji w domenie kinazowej genu fuzyjnego BCR-ABL1, ani mutacji genu TP53. Po zastosowaniu leczenia imatynibem w I linii, stwierdzono brak odpowiedzi cytogenetycznej oraz molekularnej. Zmiana leczenia na dazatynib spowodowała uzyskanie minimalnej (minCyR), a następnie mniejszej odpowiedzi cytogenetycznej (mCyR). Po zastosowaniu nilotynibu w III linii leczenia uzyskano całkowitą odpowiedź molekularną (CMolR) i powodzenie terapii. Prawdopodobnie przyczyną niepowodzeń I i II linii leczenia była utrata fragmentu obszaru 17p13 w rezultacie translokacji wariantowej. Zmiana ta jest funkcjonalnie równoważna utracie jednej kopii genu TP53. Analiza przedstawionego przypadku potwierdza, jak istotna jest szczegółowa ocena składu złożonych translokacji wariantowych vPh+, a także wspólna diagnostyka cytogenetyczna i molekularna oraz monitorowanie leczenia przebiegu PBSz. Pozwala to na ujawnienie pacjentów podwyższonego ryzyka, a identyfikacja zaburzenia umożliwia zastosowanie skutecznych strategii leczenia. The presence of the Philadelphia chromosome (Ph) in chronic myeloid leukemia (CML) is a specific cytogenetic change resulting from reciprocal translocation between chromosomes 9 and 22. Variant translocations (vPh) involving more chromosomes occur in 5-10% of newly diagnosed cases. In this study we present the case of a 52-year-old man with vPh in complex translocation between five chromosomes: 1, 6, 9, 17 and 22, diagnosed by cytogenetic and molecular studies. Molecular analysis showed no mutation in the BCR-ABL1 kinase domain of the fusion gene and no mutation of the TP53 gene. Patient demonstrated no cytogenetic and molecular response to standard-dose imatinib in the first-line treatment. Dasatinib therapy, after imatinib failure, induced minimal cytogenetic response (minCyR) followed by minor cytogenetic response (mCyR). Complete molecular response (CMolR) was achieved on the third-line nilotinib therapy. The first and second-line treatment failure could be caused by the loss of a fragment within the 17p13 region, which can be functionally equivalent to the deletion of one copy of TP53 gene. The analysis of the presented case confirms the importance of a detailed assessment of the composition of vPh complex variant translocations, as well as combined cytogenetic and molecular diagnostics in monitoring of the treatment of CML. This approach allows detection of high-risk patients and the identification of the abnormalities enables the use of the most effective treatment strategies

CCND2 rearrangements are the most frequent genetic events in Cyclin D1-negative mantle cell lymphoma

Cyclin D1-negative mantle cell lymphomas (MCL) are not well characterized, in part due to the difficulties in their recognition. SOX11 has been recently identified as a reliable biomarker of MCL, also expressed in the cyclin D1-negative variant. We investigated 40 lymphomas with MCL morphology and immunophenotype, negative for cyclin D1 expression/t(11;14)(q13;q32) but SOX11-positive. These tumors presented clinically with generalized lymphadenopathy, advanced stage, and had a poor outcome (5-year overall survival 48%). Chromosomal rearrangements of the CCND2 locus were detected in 55% of the cases, with an IG gene as partner in 18/22 cases, in particular with light chains (10 IGK@, 5 IGL@). No mutations in the phosphorylation motifs of CCND1, CCND2 and CCND3 were detected. The global genomic profile and the high complexity of the 32 cyclin D1-negative SOX11-positive MCL analyzed by copy number arrays were similar to the conventional cyclin D1/SOX11-positive MCL. 17p deletions and high Ki67 expression conferred a significantly worse outcome to the patients. This comprehensive characterization of a large series of cyclin D1-negative MCL indicates that these tumors are clinically and biologically similar to the conventional cyclin D1-positive MCL and provides a basis for the proper identification and clinical management of these patients.status: publishe