Influence-Optimistic Local Values for Multiagent Planning --- Extended Version

Recent years have seen the development of methods for multiagent planning under uncertainty that scale to tens or even hundreds of agents. However, most of these methods either make restrictive assumptions on the problem domain, or provide approximate solutions without any guarantees on quality. Methods in the former category typically build on heuristic search using upper bounds on the value function. Unfortunately, no techniques exist to compute such upper bounds for problems with non-factored value functions. To allow for meaningful benchmarking through measurable quality guarantees on a very general class of problems, this paper introduces a family of influence-optimistic upper bounds for factored decentralized partially observable Markov decision processes (Dec-POMDPs) that do not have factored value functions. Intuitively, we derive bounds on very large multiagent planning problems by subdividing them in sub-problems, and at each of these sub-problems making optimistic assumptions with respect to the influence that will be exerted by the rest of the system. We numerically compare the different upper bounds and demonstrate how we can achieve a non-trivial guarantee that a heuristic solution for problems with hundreds of agents is close to optimal. Furthermore, we provide evidence that the upper bounds may improve the effectiveness of heuristic influence search, and discuss further potential applications to multiagent planning.Comment: Long version of IJCAI 2015 paper (and extended abstract at AAMAS 2015

Edmund

Edmund by Stefan Witwicki (1801–1847) is yet another forgotten, important text of Polish romantic literature, which has not been re-issued since the 19th century. Originally published in 1829, it is a peculiar mixture of drama, long poem and dialogue in prose divided into three Books. Its protagonist represents an early romantic pessimism in its extreme form. As a consequence of such a mindset, he rejects the possibility of existence and resorts to suicide. It was for this reason that early critics deemed Witwicki’s innovative text an inferior imitator of Goethe’s The Sorrows of Young Werter. The mistaken critical judgment about Edmund’s indebtedness towards Goethe, Byron and Mickiewicz have, regrettably, become commonplace in literary history ever since. It was interpreted as a “momentary mistake” made by the poet, who later on came to be known as a radical Catholic and conservative. However, this nihilistic poem, seen from today’s perspective, provides an interesting explanation of later ideological choices of the artist, who died prematurely at the age of 46 while on voluntary exile in Rome. The reason for Edmund’s protagonist’s demise is not unrequited love or any other disillusionment; his soul is torn by two mutually exclusive elements: the nihilistic feeling of meaninglessness of existence and the unswerving belief in the Absolute. Edmund deliberately chooses the “escape from the world” that he does not accept, towards God, whom he sees as capable of soothing the pain of being-in-time. Such a conception of the protagonist was closer to the late romantic characters of Vigny and de Musset than to Werter; it was, in other words, precursory to them. Edmund’s oblivion was by all means caused by the choices its author made in his life. In 1824 he published Ballads and Romances, which came in for severe critique (Witwicki destroyed the published copies). Witwicki was a great enthusiast of Romantic movement and took part in the November Uprising, as a result of which he ended up in exile in France. Soon he initiated the Catholic current within Polish émigré literature as the author of Rural Poems (1830), Biblical Poetry (1830), Pilgrim’s Evenings (1833–1835), a book of common prayer Polish Altar (1836) and numerous other works. He was a severe critic of Andrzej Towiański’s public addresses and Adam Mickiewicz’s decision to join Towiański’s Circle of God’s Cause. It was in this context that Witwicki’s Edmund was received as an accidental record of melancholia–a lapse, or a result of following the fashion for romantic suicides. Even if every outline of history of Polish literature mentions it in passing, the text has never been published in a critical edition. The present edition opens with Introduction “Stefan Witwicki: His Life and Works” by Prof. Mikołaj Sokołowski, head of Institute of Literary Studies PAN, and includes an extensive Annex, featuring 19th- and 20th-century critical opinions on Witwicki’s Edmund. The Annex is prefaced by Dr Małgorzata Burzak-Janik with her long introductory essay “The Poet’s Black Sorrow. Biographical and Receptive Stereotypes of Stefan Witwicki”. The volume has been prepared and edited by Professor Halina Krukowska and Professor Jarosław Ławski. This first critical edition of Stefan Witwicki’s Edmund is an attempt to return the text to the history of Polish romanticism, and to revalue the significance of its author. The present volume is part of the ten-volume edition, sponsored by the grant of National Program for the Development of Humanities, whose aim is to reissue outstanding but undeservedly forgotten masterpieces of Polish romanticism. The whole project, planned to be accomplished by 2017, is supervised by Halina Krukowska, Professor Emeritus at the University of Bialystok.Edmund von Stefan Witwicki (1801–1847) ist das nächste, in Vergessenheit geratene, wichtige Werk der polnischen Literatur der Romantik, das seit dem 19. Jahrhundert nie neu aufgelegt wurde. Das im Jahre 1829 veröffentlichte Werk ähnelt an einem Drama, Gedicht, Dialog, geschrieben in Prosa in drei Büchern. Sein Held ist Repräsentant des frühromantischen Pessimismus in seiner ganz und gar extremen Form. Als Konsequenz lehnt er die Möglicheit des Daseins in der Welt ab und verübt Selbstmord. Aus diesem Grund hat die romantische Kritik das innovative Werk von Witwicki für epigonale Nachahmung der Leiden des jungen Werthers aus dem Jahre 1768 gehalten. Das war eine irrtümliche, kritische Erkenntnis; es gab jedoch auch Meinungen über den angeblich nicht originellen, nachahmenden Charakter von Edmund im Vergleich zu Goethe, Byron, Mickiewicz. Inzwischen stirbt der Titelheld nicht wegen der unerwiderten Liebe oder der Enttäuschung. In seiner Seele existieren zwei gegenüberstehende Elemente: ein nihilistisches Gefühl des sinnlosen Daseins und ein unerschütterlicher Glaube an das Absolute. Edmund wählt bewusst „die Flucht aus dieser Welt” zu Gott aus, aus der Welt, die er nicht akzeptiert. Er sieht Gott als ein Wesen an, das vom Daseinsleiden in der Zeit, auf der Erde befreit. Solch eine Darbietung des Helden stand den spätromantischen Helden von Vigny und de Musset näher als die Darbietung von Werter. Sie war bahnbrechend im Vergleich zu ihnen. Zur Vergessenheit von Edmund trugen auch die Wahlen seines Autors – Stefan Witwicki bei. Im Jahr 1824 veröffentlichte er eigene Balladen und Romanzen, die auf allgemeine Kritik stoßen (der Autor hat ihre Auflage selbst vernichtet). Witwicki war Anhänger der Romantik, er nahm am Novemberaufstand teil und danach lebte er im Exil in Frankreich. Ganz schnell wurde er Gründer der katholischen Strömung in der polnischen Exilliteratur als Autor von Poezje sielskie (im Jahr 1830), Poezje biblijne (im Jahr 1830), Wieczory pielgrzyma (in den Jahren 1833-1835), vom Gebetsbuch u.d.T. Ołtarzyk polski (im Jahr 1836) und von vielen anderen Werken. Er war ein strenger Kritiker der Auftritte von Andrzej Towiański und des Beitritts von Adam Mickiewicz zum Kreis der Gottes Sache von Towiański [poln. Koło Sprawy Bożej Towiańskiego]. In diesem Zusammenhang erkannte man das frühe Werk von Witwicki als einen zufälligen Irrtum, ein Ergebnis der Mode auf romantische Selbstmörder an. Obwohl jede Geschichte der polnischen Literatur aus dem 20. Jahrhundert daran erinnert, wurde das Werk nie mit kritischen Kommentaren herausgegeben. Die vorgestellte Herausgabe ist mit dem Vorwort u.d.T. Stefan Witwicki – Leben und Werk vom Prof. Mikołaj Sokołowski, Direktor des Instituts für literarische Untersuchungen PAN (Polnische Akademie der Wissenschaften) versehen. Der Band enthält einen ausführlichen Anhang, der die Stimmen der Kritik aus dem 19. und 20. Jahrhundert über Edmund von Witwicki zum Inhalt hat. Dr. Małgorzata Burzka-Janik, Forscherin der Romantik, hat den Anhang mit einem ausführlichen Vorwort u.d.T. Die schwarze Trauer des Poeten. Biographische und rezeptive Stereotype von Stefan Witwicki versehen. Den ganzen Band haben Prof. Halina Krukowska und Prof. Jarosław Ławski, Chefredakteur der Serie „Die Schwarze Romantik”, bearbeitet und redigiert. Den Band schließt die Bibliographie ab. Die erste kritsche Herausgabe von Edmund von Stefan Witwicki ist ein Versuch der Revision der Position dieses Werks in der Geschichte der polnischen Romantik und der Rolle seines Autors.Praca naukowa finansowana w ramach programu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju Humanistyki” w latach 2013–2017:MIKOŁAJ SOKOŁOWSKI – profesor zwyczajny w Instytucie Badań Literackich PAN, badacz polskich, brytyjskich i włoskich literatur romantycznych, tłumacz włoskiej filozofii współczesnej (Luigi Pareyson, Emanuele Severino). Debiutował na łamach „Tekstów Drugich”. Jego zainteresowania obejmują przemiany romantycznych form artystycznych, ze szczególnym uwzględnieniem wielkich poematów epickich. Problematyce epopei poświęcił książkę „Król Duch” Juliusza Słowackiego a epopeja słowiańska (Warszawa 2004), a angielskojęzycznym poematom o wzroście indywidualnego umysłu Techniki asocjacyjne (Warszawa 2008). Ta ostatnia pozycja wraz z książką Idee dodatkowe. Mickiewicz i włoski sensualizm (Warszawa 2005) stanowią wkład Sokołowskiego w badania nad sensualistycznym nurtem romantyzmu, traktowanym jako alternatywa dla idealizmu. Interesowały go romantyczne sposoby przedstawiania nicości, czemu dał wyraz w książce Nikt tylko Mickiewicz, poświęconej motywowi „nikogo” w twórczości Mickiewicza, głównie Dziadom. W ostatnim okresie koncentruje się na tradycjach polskiego romantyzmu we Włoszech okresu Risorgimenta, a jego książki są głównie historyczne. Adwokat diabła: Attilio Begey (Warszawa 2012) oraz Canonico. Antologia (Warszawa 2016) są biografiami wybitnych, choć nieco zapomnianych polityków włoskich: Attilia Begeya i Tancrediego Canonica, działających w kręgu Andrzeja Towiańskiego. W ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki kieruje projektem Inwentarz Archiwum Władysława Mickiewicza ze zbiorów THL i BP w Paryżu, w którym obok historyków biorą udział zawodowi archiwiści. Stażysta The British Academy, stypendysta Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej i Accademia dei Lincei. Od roku 2010 jest Dyrektorem IBL PAN, wcześniej pełnił funkcję jego Wicedyrektora ds. Naukowych. Członek Rady międzynarodowego czasopisma „Ri-Cognizioni”, krajowego „Świat Tekstów”, NSW „Czarny Romantyzm” oraz honorowy członek Włoskiego Stowarzyszenia Polonistów (AIP).MAŁGORZATA BURZKA-JANIK – dr, badacz literatury XIX i XX wieku; pracowała jako adiunkt w Instytucie Polonistyki i Kulturoznawstwa na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Opolskiego, obecnie stały współpracownik Katedry Badań Filologicznych „Wschód – Zachód” na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu w Białymstoku. Przewodnicząca Oddziału Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza w Tarnowskich Górach. Zainteresowania badawcze: problematyka domu i bezdomności w twórczości polskich romantyków, jak również polska poezja najnowsza. Współredaktorka tomu i autorka wstępu do: T. A. Olizarowski, Poematy (NSW „Czarny Romantyzm”, Białystok 2014). Wydała książki: W poszukiwaniu centrum. Dom i poetycka bezdomność w życiu i twórczości Adama Mickiewicza (Opole 2009) oraz „Tyle naraz świata”. Szkice o poezji Wisławy Szymborskiej (Opole 2012). Organizatorka Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Zygmunt Krasiński w kontekstach literacko-kulturowych dawnych i współczesnych”, Pałac w Rybnej 22-23 kwietnia 2016 roku. Ostatnio opublikowała studium Ars moriendi w „Baśniach” Hansa Christiana Andersena (2016).HALINA KRUKOWSKA – badaczka literatury, eseistka, profesor senior Uniwersytetu w Białymstoku, dr hab., stały współpracownik Katedry Badań Filologicznych „Wschód – Zachód” w Instytucie Filologii Polskiej. Autorka monografii: Noc romantyczna (Mickiewicz, Malczewski, Goszczyński). Interpretacje (Białystok 1985, wyd. 2: Gdańsk 2011) oraz prac poświęconych nocnej, ciemnej stronie wyobraźni romantycznej : Noc Fausta, noc Konrada; Szkoła ukraińska w poezji romantycznej, a także studiów nad „poezją czystą” w poezji polskiej („Pan Tadeusz” jako poezja czysta). Inicjatorka i pierwsza redaktorka Naukowej Serii Wydawniczej „Czarny Romantyzm”. Założycielka oraz wieloletni kierownik Zakładu Literatury Oświecenia i Romantyzmu w Instytucie Filologii Polskiej. Autorka licznych studiów o literaturze polskiej od XVIII do XX wieku, w tym: Tragizm, heroizm, groza (2005), Starość i miłość (2008), „Genezis z Ducha”, czyli Juliusza Słowackiego medytacje o stworzeniu (2015), Konstrukcja, ład, hierarchia. Estetyka klasycyzmu polskiego w początkach XIX wieku (2016), Z ducha judaizmu: Simone Weil i Edyta Stein (2016). W serii czarnoromantycznej wydała z własnym wstępem Zamek kaniowski Seweryna Goszczyńskiego (1994 i 2002) oraz Marię Antoniego Malczewskiego (1995 i 2002). Opracowała wstęp „Lesław. Szkic fantastyczny” Romana Zmorskiego, czyli o przekraczaniu tabu śmierci, który otwiera pierwsze krytyczne wydanie tego romantycznego utworu (Białystok 2014). Organizatorka licznych konferencji naukowych.Mieszka w Wasilkowie. Lubi poezję, muzykę klasyczną oraz tango, naturę i kino.JAROSŁAW ŁAWSKI – prof. zw. dr hab., badacz wyobraźni poetyckiej oraz polsko-wschodnioeuropejskich i polsko-niemieckich związków kulturowych, twórca Katedry Badań Filologicznych „Wschód – Zachód” na Uniwersytecie w Białymstoku. Zainteresowania: literatura polska i powszechna od XVIII do XXI wieku, przemiany wyobraźni, faustyzm i bizantynizm w literaturze, romantyzm, modernizm, poezja Czesława Miłosza. Redaktor naczelny Naukowych Serii Wydawniczych „Czarny Romantyzm”, „Przełomy/Pogranicza”, „Colloquia Orientalia Bialostocensia”. Napisał m.in.: Wyobraźnia lucyferyczna. Szkice o poemacie Tadeusza Micińskiego „Niedokonany. Kuszenie Chrystusa Pana na pustyni” (1995), Ironia i mistyka. Doświadczenia graniczne wyobraźni poetyckiej Juliusza Słowackiego (2005), a także Mickiewicz – Mit – Historia. Studia (2010), Miłosz: „Kroniki” istnienia. Sylwy (2014). Współredaktor tomów: Postacie i motywy faustyczne w literaturze polskiej (t. I-II, 1999, 2001), Pogranicza, cezury, zmierzchy Czesława Miłosza (2012), Dramat w nowych ujęciach teoretycznych. Studia slawistyczne (Białystok – Odessa 2014). Edytor Horsztyńskiego Słowackiego w serii „Biblioteki Narodowej” (2009), polskich przekładów Fausta A. E. F. Klingemanna (2013) i The Remembrances of a Polish Exile A. A. Jakubowskiego (2013). Członek Komitetu Nauk o Literaturze PAN, The Association for Slavic, East European, & Eurasian Studies, Stowarzyszenia Naukowego „Oikoumene”, Polskiego Stowarzyszenia Komparatystyki Literackiej, Międzynarodowego Stowarzyszenia Studiów Polonistycznych. Miejscami zamieszkania związany ze Spychowem, Ełkiem i Białymstokiem. Hobby: Mazury, filozofia, Europa Wschodnia.Edmund, przez Stefana Witwickiego, Warszawa 1829, drukiem A. Gałęzowskiego i Komp., ss. 177.Ballady i romanse, t. 1-2, Warszawa 1824–1825.Żal za Gazetą Literacką, czyli o potrzebie krytyki. Wiersz, Warszawa 1824.(Wydanie anonimowe, autorstwo Witwicki potwierdza w Wieczorach pielgrzyma, t. 1) Notatki Podolanina. Myśli urywkowe, Warszawa 1826.Piosnki sielskie, Warszawa 1830.Poezje biblijne, Warszawa 1830.Podarunek ślubny. Książka dla panny młodej, Paryż 1823. Do roku 1883 – 6 wydań, wydanie nowe: Lipsk 1883.Moskale w Polsce albo treść dziennika pisanego w Warszawie przez ciąg dziesięciu miesięcy od 8 września 1831 do 8 lipca 1832, Paryż 1833. Wydanie następne: Lwów 1833.Wieczory pielgrzyma. Rozmaitości moralne, literackie i polityczne, z. 1, Paryż 1833, z. 2, Paryż 1835, t. 1: Paryż 1837, t. 2: Paryż 1842. Wydanie następne 2 pomnożone (zmienione): t. 1-2, Paryż 1844–1845, toż wyd. 3: Lipsk 1866, „Biblioteka Pisarzy Polskich”, t. 38-39, Lwów 1885.Ołtarzyk polski, tj. zbiór nabożeństwa katolickiego, mieszczący w sobie nabożeństwa zupełne i na wszelki czas, do Trójcy Przenajświętszej, do N. Panny i do Świętych... modlitwy stosowane w różnych potrzebach, opracował S. Witwicki, Paryż 1836. Wyd. następne: Paryż 1840, Berlin 1848, Berlin 1850.Ołtarzyk polski mniejszy. Zbiór katolickiego nabożeństwa co najpotrzebniejszego z ksiąg przez Kościół święty potwierdzonych do użytku wiernych ułożony, oprac. S. Witwicki, Paryż 1836 (do roku 1880 – 7 wydań).Stefan Witwicki (Życiorys), „Przyjaciel Ludu” 1848/49, nr 29.O przenajświętszym imieniu Marii, Lwów 1850.Wielisław (E. Skrodzki), Wieczory piątkowe. Wspomnienia z literackiego świata Warszawy, „Bluszcz” 1875, nr 41.Tarnowski S., Historya literatury polskiej, Wiek XIX, 1800–1830, t. IV, Kraków 1904.Tarnowski S., Historya literatury polskiej. Wiek XIX, 1831–1850, t. V, Kraków 1905.Tretiak J., Bohdan Zaleski do upadku powstania listopadowego 1802–1831, Kraków 1911.Toporski J. [Z. Matuszewski], Stefan Witwicki w 75-tą rocznicę zgonu, „Kurier Warszawski” 1922, nr 148 z 1 czerwca.T. B., Jeszcze wzmianka o poezjach Witwickiego, „Tygodnik Petersburski” 1835, nr 41.T. B., Rozmaitości. List do wydawcy (o Witwickim), „Tygodnik Petersburski” 1835, nr 49.Tyszyński A., O szkołach poezji polskiej, w: Amerykanka w Polsce. Romans, Cz. 2, Petersburg 1837, s. 43-46. Przedruk w: tenże, Pisma krytyczne, t. 1, Kraków 1905.Do K. z Wyganowskich Grabowskiej 5 listów z 1838–1840. Ogłosił W. Francew, „Pamiętnik Literacki” R. 22/23 (1925/1926).We wtorek na Teatrze Narodowym... (Obrona autora Marudy), „Kurier Polski” 1830, nr 75.Wieczory pielgrzyma. (Recenzja): Kilka słów o narodowości, „Wiadomości Krajowe i Emigracyjne” 1837, nr 13.Wieniarski A., O życiu i pismach S. Witwickiego, „Księga Świata” 1857, t. 2.Windakiewicz S., Romantyzm w Polsce, Kraków 1937.Wisłocki W. T., Tajne druki Zakładu Ossolińskich, „Pamiętnik Literacki” R. 31 (1934), z. 3/4.Wojciechowski K., Liczmany werterowskie. „Werter” na scenie. Witwickiego „Edmund”, w: tenże, Werter w Polsce, wyd. 1, Lwów 1904, wyd. 2, przygotował Z. Szweykowski, Lwów – Warszawa – Kraków 1925.Wójcicki K. W., Ostatni klasyk. Wspomnienie z pierwszej połowy naszego stulecia, „Biblioteka Warszawska” 1872, t. 1. Wydanie osobne: Warszawa 1872.Do J. Skrzyneckiego z 1843 i 1844 7 listów i fragmentów. Ogłosił S. Pigoń, Z listów S. Witwickiego, „Ruch Literacki” 1931, nr 4.Witkowska A., Cześć iskandale – o emigracyjnym doświadczeniu Polaków, Gdańsk 1997.X, Kilka uwag nad recenzją dramatu Edmund, przez Stefana Witwickiego w nr 307 „Dziennika Powszechnego” (Nadesłane), „Gazeta Polska” 1829, nr 329, s. 1418.Dmochowski F. S., Znakomici literaci z okresu 1800–1830, „Kłosy” 1871, nr 309-312.Zapomniane wielkości romantyzmu, red. Z. Trojanowiczowa i Z. Przychodniak, Poznań 1995.Zdziarski S., O genezie „Ballad i romansów” S. Witwickiego. (Streszczenie), „Sprawozdanie AU Wydziały Filologicznego” 1899, nr 10.Zdziarski S., Pierwiastek ludowy w poezji polskiej XIX wieku. Studia porównawczoliterackie, Warszawa 1901.Zdziarski S., Witwicki i Żukowski, „Przewodnik Naukowy i Literacki” 1901.Zgorzelski Cz., Duma – poprzedniczka ballady, Toruń 1949.Cieszkowski H., Notatki z mojego życia. Powstanie 1850–1860, Poznań 1873.Zielińska M., Mickiewicz i naśladowcy. Studium o zjawisku epigonizmu w systemie literatury romantycznej, Warszawa 1984.Gadu-gadu. Powieść z papierów pośmiertnych autora Listów z zagranicy, Lipsk 1852.Do siostry z 1843. Fragment ogłosił L. Méyet, „Tygodnik Ilustrowany” 1907, nr 19.Piosnki sielskie, poezje biblijne i inne wiersze, wybór, układ, opracowanie tekstu oraz wstęp W. J. Podgórski, Warszawa 1986.Do K. Królikowskiego z 1844, do E. Grocholskiej z Chołoniewskich z 1846. Ogłoszone w Księga pamiątkowa Adama Mickiewicza, t. 1, Warszawa 1898.Poezje, w: Skarbczyk poezji polskiej, t. 4, Petersburg 1853.Zbiór pism pomniejszych, t. 1-2, „Biblioteka Pisarzy Polskich”, t. 76-77, Lipsk 1878.J. Racine, Mitrydat (fragment). Ogłoszony pt. Z tragedii Mitrydat z aktu 3 scena 1, „Pamiętnik Warszawski” 1821, t. 19.J. Macpherson, Pieśni Osjana. (Przekład wolny fragment). Ogłoszone: Bitwa nad Loarą. Poemat, „Pamiętnik Warszawski” 1823, t. 4; Kroma. Poemat, „Pamiętnik Warszawski” 1823, t. 6, Minwana, czyli żal kochanki, tamże.F. Schiller, Oczekiwanie. (Wolny przekład z Szyllera), „Dziennik Warszawski” 1826, t. 5, nr 16.K. Brodziński, Poselstwo z ziemi ucisku do synów jej w rozproszeniu. Z przedmową J. B. Zaleskiego, Paryż 1838.H. Rzewuski, Pamiątki JPana Seweryna Soplicy, cześnika parnawskiego, t. 1-4. Z przedmową S. Witwickiego, Paryż 1839.Dmochowski F., Uwagi nad teraźniejszym stanem, duchem i dążnością poezji polskiej, „Biblioteka Polska” 1825, t. 1, s. 185-186.S. Chołoniewski, Artykuł nadesłany. Obraz z galerii życia mego. (Poprzedzony listem S. Witwickiego do Wydawcy), Lipsk 1846.Dopart B., Romantyzm przedlistopadowy – rozgłos poetów tzw. szkoły litewskiej, w: Zapomniane wielkości romantyzmu, red. Z. Trojanowiczowa i Z. Przychodniak, Poznań 1995.Do K. z Wyganowskich Grabowskiej 5 listów z 1838–1842. Ogłosił S. Zdziarski, „Rocznik Poz. Towarzystwa Przyjaciół Nauk”, t. 26 (1900).Do J. Korzeniowskiego listy z 1821, 1823, 1829, do B. M. Wolffa z 1830, do L. Dembowskiego, K. Zielińskiego i K. Morozewicza z 1830. Ogłosił F. German, Z korespondencji, w: Miscellanea z lat 1800–1850, Wrocław 1963, t. 7.Do J. B. Zaleskiego z 13 listopada 1826. Ogłoszone w artykule pt. Z dawnych korespondencji..., „Kronika Rodzinna” 1886, nr 17; powtórnie ogłoszone z komentarzem przez L. Méyeta, „Pamiętnik Literacki” R. 5 (1906), z. 1.Do J. J. Szczepańskiego z 1828. Ogłosił W. Dropiowski, Z korespondencji S. Witwickiego, „Pamiętnik Literacki” R. 1 (1902), z. 4.Do B. M. Wolffa z 24 lutego 1830. Ogłosił F. German, „Pamiętnik Literacki” R. 1 (1902), z. 4.Do F. Chopina 5 listów z 1831–1842. Ogłosił M. Karłowicz, Nie wydane dotychczas pamiątki po Chopinie, Warszawa 1904, przedruk B. E. Sydow, Korespondencja F. Chopina, t. 1-2, Warszawa 1959.Do A. E. Odyńca z 1835. Ogłoszone w artykule pt. Z korespondencji Mickiewicza, „Kurier Warszawski” 1906, nr 326.Do A. E. Odyńca 8 listów z 1835–1837. Ogłosił A. E. Odyniec, Wspomnienia z przeszłości, „Kronika Rodzinna” 1882, nr 2; toż przedruk w książce, Wspomnienia z przeszłości opowiadane Deotymie, Warszawa 1884.Do A. Mickiewicza 11 listów z 1835–1846. Ogłosił J. Odrowąż-Pieniążek, Listy S. Witwickiego do Adama Mickiewicza, „Pamiętnik Literacki” R. 52 (1961), z. 4. Przedruk w: Listy do Adama Mickiewicza, oprac. M. Dernałowicz, E. Jaworska, W. Kordaczuk, J. Krauze-Karpińska, pod. red. E. Jaworskiej i M. Prussak, t. V, Warszawa 2014.Do J. B. Zaleskiego 114 listów z 1838–1847. Ogłosił D. Zaleski, „Gazeta Lwowska” 1900, nr 173 i następne; „Przewodnik Naukowy i Literacki” 1899–1900. Odbitka pt. Listy S. Witwickiego do J. B. Zaleskiego, Lwów 1901.Do A. Mickiewicza 17 listów z 1839–1843. Ogłosił W. Mickiewicz, Korespondencja A. Mickiewicza, t. 4, Paryż 1885. Przedruk w: Listy do Adama Mickiewicza..., dz. cyt.Do F. Chopina 2 listy z 1840–1842. Ogłosiła M. Mirska, „Tygodnik Ilustrowany” 1938, nr 50. Przedr

Influence-Based Abstraction for Multiagent Systems

This paper presents a theoretical advance by which factored POSGs can be decomposed into local models. We formalize the interface between such local models as the influence agents can exert on one another; and we prove that this interface is sufficient for decoupling them. The resulting influence-based abstraction substantially generalizes previous work on exploiting weakly-coupled agent interaction structures. Therein lie several important contributions. First, our general formulation sheds new light on the theoretical relationships among previous approaches, and promotes future empirical comparisons that could come by extending them beyond the more specific problem contexts for which they were developed. More importantly, the influence-based approaches that we generalize have shown promising improvements in the scalability of planning for more restrictive models. Thus, our theoretical result here serves as the foundation for practical algorithms that we anticipate will bring similar improvements to more general planning contexts, and also into other domains such as approximate planning, decision-making in adversarial domains, and online learning.United States. Air Force Office of Scientific Research. Multidisciplinary University Research Initiative (Project FA9550-09-1-0538

Commitment-driven distributed joint policy search

Decentralized MDPs provide powerful models of interactions in multi-agent environments, but are often very difficult or even computationally infeasible to solve optimally. Here we develop a hierarchical approach to solving a restricted set of decentralized MDPs. By forming commitments with other agents and modeling these concisely in their local MDPs, agents effectively, efficiently, and distributively formulate co-ordinated local policies. We introduce a novel construction that captures commitments as constraints on local policies and show how Linear Programming can be used to achieve local optimality subject to these constraints. In contrast to other commitment enforcement approaches, we show ours to be more robust in capturing the intended commitment semantics while maximizing local utility. We also describe a commitment-space heuristic search algorithm that can be used to approximate optimal joint policies. A preliminary empirical evaluation suggests that our approach yields faster approximate solutions than the conventional encoding of the problem as a multiagent MDP would allow and, when wrapped in an exhaustive commitment-space search, will find the optimal global solution

Influence-Optimistic Local Values for Multiagent Planning

Over the last decade, methods for multiagent planning under uncertainty have increased in scalability. However, many methods assume value factorization or are not able to provide quality guarantees. We propose a novel family of influence-optimistic upper bounds on the optimal value for problems with lOOs of agents that do not exhibit value fec-torization

Are Autonomous Mobile Robots Able to Take Over Construction? A Review

Although construction has been known as a highly complex application field for autonomous robotic systems, recent advances in this field offer great hope for using robotic capabilities to develop automated construction. Today, space research agencies seek to build infrastructures without human intervention, and construction companies look to robots with the potential to improve construction quality, efficiency, and safety, not to mention flexibility in architectural design. However, unlike production robots used, for instance, in automotive industries, autonomous robots should be designed with special consideration for challenges such as the complexity of the cluttered and dynamic working space, human-robot interactions and inaccuracy in positioning due to the nature of mobile systems and the lack of affordable and precise self-positioning solutions. This paper briefly reviews state-ofthe-art research into automated construction by autonomous mobile robots. We address and classify the relevant studies in terms of applications, materials, and robotic systems. We also identify ongoing challenges and discuss about future robotic requirements for automated construction

Autonomous Construction of Separated Artifacts by Mobile Robots Using SLAM and Stigmergy

Autonomous mobile robots equipped with arms have the potential to be used for automated construction of structures in various sizes and shapes, such as houses or other infrastructures. Existing construction processes, like many other additive manufacturing processes, are mostly based on precise positioning, which is achieved by machines that have a fixed mechanical link with the construction and therefore relying on absolute positioning. Mobile robots, by nature, do not have a fixed referential point, and their positioning systems are not as accurate as fixed-based systems. Therefore, mobile robots have to employ new technologies and/or methods to implement precise construction processes. In contrast to the majority of prior work on autonomous construction that has relied only on external tracking systems (e.g., GPS) or exclusively on short-range relative localization (e.g., stigmergy), this paper explores localization methods based on a combination of long-range self-positioning and short-range relative localization for robots to construct precise, separated artifacts in particular situations, such as in outer space or in indoor environments, where external support is not an option. Achieving both precision and autonomy in construction tasks requires understanding the environment and physically interacting with it. Consequently, we must evaluate the robot’s key capabilities of navigation and manipulation for performing the construction in order to analyze the impact of these capabilities on a predefined construction. In this paper, we focus on the precision of autonomous construction of separated artifacts. This domain motivates us to combine two methods used for the construction: 1) a self-positioning system and 2) a short-distance relative localization. We evaluate our approach on a miniature mobile robot that autonomously maps an environment using a simultaneous localization and mapping (SLAM) algorithm; the robot’s objective is then to manipulate blocks to build desired artifacts based on a plan given by a human. Our results illuminate practical issues for future applications that also need to integrate complex tasks under mobile robot constraints