Traumatic Meniscal Tears Are Associated With Meniscal Degeneration

Background: Meniscal tears are traditionally classified into traumatic versus degenerative tears. Although this classification plays a major role in clinical decision making, no consensus exists on the exact definition of a traumatic or degenerative tear, and the histopathological basis for thi

T-2 mapping of the meniscus is a biomarker for early osteoarthritis

Purpose To evaluate in vivo T2 mapping as quantitative, imaging-based biomarker for meniscal degeneration in humans, by studying the correlation between T2 relaxation time and degree of histological degeneration as reference standard. Methods In this prospective validation study, 13 menisci from seven patients with radiographic knee osteoarthritis (median age 67 years, three males) were included. Menisci were obtained during total knee replacement surgery. All patients underwent preoperative magnetic resonance imaging using a 3-T MR scanner which included a T2 mapping pulse sequence with multiple echoes. Histological analysis of the collected menisci was performed using the Pauli score, involving surface integrity, cellularity, matrix organization, and staining intensity. Mean T2 relaxation times were calculated in meniscal regions of interest corresponding with the areas scored histologically, using a multi-slice multi-echo postprocessing algorithm. Correlation between T2 mapping and histology was assessed using a generalized least squares model fit by maximum likelihood. Results The mean T2 relaxation time was 22.4 ± 2.7 ms (range 18.5–27). The median histological score was 10, IQR 7–11 (range 4–13). A strong correlation between T2 relaxation time and histological score was found (rs = 0.84, CI 95% 0.64–0.93). Conclusion In vivo T2 mapping of the human meniscus correlates strongly with histological degeneration, suggesting that T2 mapping enables the detection and quantification of early compositional changes of the meniscus in knee OA

Heterozygous missense variants of LMX1A lead to nonsyndromic hearing impairment and vestibular dysfunction

Neuro Imaging Researc

ZAN 26

Conclusies en Aanbevelingen In het plangebied Wijnbergen is op twee terreinen en archeologische inventarisatie door middel van proefsleuven uitgevoerd. Tijdens dit onderzoek bleek dat op het terrein Ziiidduin vermoedelijk geen behoudenswaardige archeologische resten onder het maaiveld verborgen zijn. Op het noordelijker de Kap daarentegen is sprake van behoudenswaardige archeologische resten uit verschillende perioden. Ter hoogte van de proefsleuven 5 en 8 op de Kap ligt één grotere of liggen twee of meer kleinere vuursteenconcentraties. De tot dusver aangetroffen vuursteenartefacten zijn afkomstig van hetzelfde niveau waarop ook grondsporen herkenbaar waren èn uit de boven dit niveau liggende begraven B-horizont en het onderste colluvium. In verticale zin moet dus vanaf de laatste 35 cm boven het aan te leggen archeologische vlak gerekend worden met de aanwezigheid van vuursteenartefacten. De omvang in horizontale zin en de conservering van deze vuursteenconcentraties als geheel, zijn echter nog niet duidelijk waardoor voor de vuusteenvindplaatsen nog geen selectieadvies kan worden gegeven. Het is dan ook aan te bevelen om ter hoogte van de vuursteenconcentraties aanvullend onderzoek uit te voeren. Op het ten oosten van de Oude Doetinchemseweg gelegen deel van de Kap zijn in de proefsleuven 3, 4, 5, 7, 8, 10 en 16 nederzettingssporen aan het licht gekomen waaronder minstens vier gebouwplattegronden. De vindplaats beslaat waarschijnlijk een fors deel van het ten oosten van de Oude Doetinchemseweg gelegen deel van het onderzochte terrein. Op basis van de hoge scores op fysieke- (5 punten) en inhoudelijke kwaliteit (8 punten) is de vindplaats behoudenswaardig. Eveneens behoudenswaardig is een uit de Late Middeleeuwen of Vroege Nieuwe Tijd daterend complex kuilen met afval van preïndustriële baksteenfabricage met een score van vijf punten op fysieke- en zeven punten op inhoudelijke kwaliteit. Ofschoon op de Kap verschillende behoudenswaardige complexen liggen, lijken deze zich ruimtelijk voornamelijk te concentreren op een ten oosten van de Oud Doetinchemse weg gelegen terreindeel van ca. 1,7 ha grootte (bijlage 16). Verder is op basis van het onderzoek te verwachten dat in het relatief laag gelegen terrein ten westen van de Oude Doetinchemseweg met het nederzettingsareaal samenhangende off-site-structuren liggen. Aanbevolen wordt om - bij eventueel vervolgonderzoek - het gebied ten oosten van de Oude Doetinchemseweg op te graven. Voor wat betreft het complex kuilen met afval van preïndustriële baksteenfabricage lijkt het zinvol om, na documentatie van het geheel in het vlak, de kuilen selectief te couperen. Dit gezien de te verwachten omvang van het complex. De middeleeuwse en prehistorische nederzettingssporen moeten daarentegen alle geheel worden onderzocht om helderheid te krijgen over de precieze datering van de grondsporen. Verder is het zinvol om in het ten westen van de Oude Doetinchemseweg gelegen gebied enkele sleuven te graven om grip te krijgen op de hier liggende greppelsystemen

Heterozygous missense variants of LMX1A lead to nonsyndromic hearing impairment and vestibular dysfunction

Unraveling the causes and pathomechanisms of progressive disorders is essential for the development of therapeutic strategies. Here, we identified heterozygous pathogenic missense variants of LMX1A in two families of Dutch origin with progressive nonsyndromic hearing impairment (HI), using whole exome sequencing. One variant, c.721G > C (p.Val241Leu), occurred de novo and is predicted to affect the homeodomain of LMX1A, which is essential for DNA binding. The second variant, c.290G > C (p.Cys97Ser), predicted to affect a zinc-binding residue of the second LIM domain that is involved in protein-protein interactions. Bi-allelic deleterious variants of Lmx1a are associated with a complex phenotype in mice, including deafness and vestibular defects, due to arrest of inner ear development. Although Lmx1a mouse mutants demonstrate neurological, skeletal, pigmentation and reproductive system abnormalities, no syndromic features were present in the participating subjects of either family. LMX1A has previously been suggested as a candidate gene for intellectual disability, but our data do not support this, as affected subjects displayed normal cognition. Large variability was observed in the age of onset (a)symmetry, severity and progression rate of HI. About half of the affected individuals displayed vestibular dysfunction and experienced symptoms thereof. The late-onset progressive phenotype and the absence of cochleovestibular malformations on computed tomography scans indicate that heterozygous defects of LMX1A do not result in severe developmental abnormalities in humans. We propose that a single LMX1A wild-type copy is sufficient for normal development but insufficient for maintenance of cochleovestibular function. Alternatively, minor cochleovestibular developmental abnormalities could eventually lead to the progressive phenotype seen in the families

Allelic mutations of KITLG, encoding KIT ligand, cause asymmetric and unilateral hearing loss and Waardenburg syndrome type 2

Linkage analysis combined with whole-exome sequencing in a large family with congenital and stable non-syndromic unilateral and asymmetric hearing loss (NS-UHL/AHL) revealed a heterozygous truncating mutation, c.286-303delinsT (p.Ser96Ter), in KITLG. This mutation co-segregated with NS-UHL/AHL as a dominant trait with reduced penetrance. By screening a panel of probands with NS-UHL/AHL, we found an additional mutation, c.200-202del (p.His67-Cys68delinsArg). In vitro studies revealed that the p.His67-Cys68delinsArg transmembrane isoform of KITLG is not detectable at the cell membrane, supporting pathogenicity. KITLG encodes a ligand for the KIT receptor. Also, KITLG-KIT signaling and MITF are suggested to mutually interact in melanocyte development. Because mutations in MITF are causative of Waardenburg syndrome type 2 (WS2), we screened KITLG in suspected WS2-affected probands. A heterozygous missense mutation, c.310C>G (p.Leu104Val), that segregated with WS2 was identified in a small family. In vitro studies revealed that the p.Leu104Val transmembrane isoform of KITLG is located at the cell membrane, as is wild-type KITLG. However, in culture media of transfected cells, the p.Leu104Val soluble isoform of KITLG was reduced, and no soluble p.His67-Cys68delinsArg and p.Ser96Ter KITLG could be detected. These data suggest that mutations in KITLG associated with NS-UHL/AHL have a loss-of-function effect. We speculate that the mechanism of the mutation underlying WS2 and leading to membrane incorporation and reduced secretion of KITLG occurs via a dominant-negative or gain-of-function effect. Our study unveils different phenotypes associated with KITLG, previously associated with pigmentation abnormalities, and will thereby improve the genetic counseling given to individuals with KITLG variants