Linear Band Pottery Culture (LBK) lithic industry from Apc

The general inventory of the chipped stone artefacts coming from the LBK features at Apc indicates that a specific, small scale, local lithic production was conducted on-site. Majority of used raw materials are limnoquartzites (nearly 70%) originating mainly from the Mátra and Cserhát Mountains. The use of rather poor quality local raw materials influenced the technique of working raw materials, which was employed throughout the period of the functioning of LBK settlements at Apc. As a consequence, most tools were made on flakes. At the same time, as early as the oldest phase a limited supply of blade blanks and blade tools, produced elsewhere, was used. The ground stone artefacts and fragments included lower and upper grinding stones, plaquettes with polished surfaces, hammerstones, grinders/pounders. The raw materials used in the ground stone industry are either local (quartz, conglomerate, sandstone) or mesolocal (gabbro, basalt) coming from river alluvia or from the hills at the Hungarian—Slovakian border. Andesites, probably from the Mátra Mountains, occur in small quantities. Thus, the raw materials exploited at Apc demonstrate contacts with eastern region, however the site is the easternmost LBK settlement. | Az apci lelőhely VK-objektumaiból származó pattintottkő-leletek általános összetétele arra vall, hogy a telepen speciális, kis léptékű, helyi kőeszköz-előállítás folyt. Legnagyobb mennyiségben (közel 70%) limnokvarcitokat használtak fel nyersanyagként, amelyek a Mátra és a Cserhát hegységből származtak. A többnyire gyenge minőségű nyersanyagok felhasználása befolyásolta a feldolgozási technikákat is, amelyek nem változtak az apci VK-telep teljes fennállása alatt. Ennek következtében az eszközök nagyrészt szilánkon készültek. Ugyanakkor már a telep életének legkorábbi fázisától kezdve használtak egy kevés pengét és pengeeszközt is, amelyeket máshonnan szereztek be. A csiszolt eszközök és szerszámkövek között találunk alsó és felső őrlőköveket, csiszolt felületű kőlapokat, ütőköveket és mozsártörőket, valamint azok töredékeit. Az ebben az iparban felhasznált nyersanyagok vagy helyiek (kvarc, konglomerátum, homokkő), vagy regionálisak (gabbró, bazalt), amelyek folyóüledékekből vagy a magyar—szlovák határnál lévő hegyekből származhatnak. Kis mennyiségben előfordul andezit is, valószínűleg a Mátrából. Így hát az Apcon felhasznált kőnyersanyagok keleti területekkel mutatnak kapcsolatot, holott a lelőhely a nyugati VK legkeletibb települése

Post-myocardial infarction ventricular septal defect : is it better to operate on a fresh infarction or to wait? : A case study

The authors present case studies of two patients, aged 76 and 77, who were diagnosed with fresh post-myocardial infarction ventricular septal defects (VSD) and were admitted for urgent surgical intervention. The report is a comment in the discussion concerning the optimal time for surgical intervention

The effects of methanesulfonic acid on seed germination and morphophysiological changes in the seedlings of two Colobanthus species

The effect of methanesulfonic acid (MSA) on the morphophysiology and biochemistry of the subantarctic species Colobanthus apetalus and the Antarctic species Colobanthus quitensis was examined. We evaluated the effects of various concentrations of MSA on the germination capacity and germination rate of seeds, seedling growth, chlorophyll fluorescence in cotyledons, and the proline content of seedlings under laboratory conditions at temperatures of 20°C (day) and 10°C (night) with a 12/12 h photoperiod. The examined C. apetalus seeds were grown in a greenhouse, and C. quitensis seeds were harvested in Antarctica and grown in a greenhouse (Olsztyn, Poland). The seeds of C. apetalus were characterized by the highest germination capacity and the highest germination rate, whereas C. quitensis seedlings were characterized by the most favorable growth and development. Only the highest concentrations of MSA decreased the intensity of chlorophyll fluorescence in the cotyledons of both Colobanthus species. The proline content of C. apetalus and C. quitensis seedlings increased significantly after MSA treatments. The results of this study clearly indicated that Colobanthus quitensis is more resistant to chemical stress induced by MSA. This is a first study to investigate the influence of MSA on the morphophysiology and biochemistry of higher plants

Excavation along the easternmost frontier of the LBK in NE-Hungary at Apc-Berekalja I (2008–2009)

The topographical position and size of the site, the number of detected houses, the presence of the early phase make the Apc-Berekalja I settlement one of the most significant sites of the LBK in Hungary. The ongoing processing of the excavation data provided already some very important observations. The geoarchaeological results demonstrated the presence of the in situ soil of the Neolithic period and effects of floods on the settlement. The study of the chipped and ground stone material coming from the Neolithic features revealed no conspicuous changes in the lithic industry of the settlement from the pre-Notenkopf to Želiezovce phases of the LBK. Lithic raw materials came exclusively from territories to the east of the site, which is an evidence of the isolation of the LBK groups that inhabited Apc. | Földrajzi helyzete, a lelőhely mérete, a megfigyelt házak száma és a korai fázis megléte alapján Apc-Berekalja I. az egyik legjelentősebb magyarországi VK-település. Az ásatási adatok még folyamatban lévő feldolgozása során közlésre méltó eredmények születtek. A geoarcheológiai vizsgálatok kimutatták egy neolitikus korú talaj in situ meglétét, valamint a települést sújtó áradásokat. A neolitikus korú objektumokból származó pattintott és szerszámkövek a település fennállása alatt a kőipar lényegi változatlanságáról tanúskodnak a VK korai időszakától a zselízi fázisáig. A településen élők a kőnyersanyagokat kizárólag a keletre eső területekről szerezték be, ami az itt lakó csoport izoláltságát igazolja

Wyniki leczenia zawału serca z uniesieniem odcinka ST u chorych z wielonaczyniową chorobą wieńcową za pomocą wczesnej interwencji wieńcowej

Wstęp: Mimo że zabiegi przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) poprawiły przeżycie chorych z ostrym zawałem serca, to ciągle wielonaczyniowa choroba wieńcowa pozostaje istotnym czynnikiem obciążającym rokowanie w tej grupie chorych. Celem pracy jest analiza wyników bezpośrednich oraz przebiegu wewnątrzszpitalnego zawału serca u chorych z jedno- i wielonaczyniową chorobą wieńcową poddanych zabiegowi interwencji wieńcowej. Materiał i metody: Analizie porównawczej poddano 514 chorych z wielonaczyniową chorobą wieńcową (MVD) oraz 456 chorych z jednonaczyniową chorobą wieńcową (SVD) leczonych w ostrej fazie zawału serca za pomocą interwencji wieńcowej. Poprzedzające leczenie trombolityczne zastosowano u 378 (39%) chorych. Wyniki: Pacjenci z grupy MVD byli starsi i ból zawałowy był u nich dłuższy. U chorych z MVD częściej występowało nadciśnienie tętnicze, cukrzyca typu 2, przebyty wcześniej zawał serca oraz wstrząsowa postać zawału serca. Zabieg PCI był skuteczny w 91,5% w grupie SVD i 89,1% w grupie MVD (różnica nieistotna). Stwierdzono również podobną skuteczność zabiegu PCI u chorych we wstrząsie kardiogennym, odpowiednio 78% vs. 70% w grupie MVD. Nie stwierdzono różnic w częstości powikłań krwotocznych. W grupie MVD zanotowano niższą frakcję wyrzutową lewej komory serca oraz większą liczbę zabiegów rewaskularyzacyjnych w okresie wewnątrzszpitalnym. Śmiertelność wewnątrzszpitalna wyniosła 2,6% u chorych z SVD i 8,0% u pacjentów MVD (p < 0,0003). Wnioski: Chorzy z wielonaczyniową chorobą wieńcową obciążeni są licznymi czynnikami pogarszającymi rokowanie. Wyższa śmiertelność w tej grupie spowodowana jest głównie częstszym występowaniem wstrząsu kardiogennego. (Folia Cardiol. 2003; 10: 595-601

Wyniki leczenia zawału serca z uniesieniem odcinka ST u chorych z wielonaczyniową chorobą wieńcową za pomocą wczesnej interwencji wieńcowej

Wstęp: Mimo że zabiegi przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI) poprawiły przeżycie chorych z ostrym zawałem serca, to ciągle wielonaczyniowa choroba wieńcowa pozostaje istotnym czynnikiem obciążającym rokowanie w tej grupie chorych. Celem pracy jest analiza wyników bezpośrednich oraz przebiegu wewnątrzszpitalnego zawału serca u chorych z jedno- i wielonaczyniową chorobą wieńcową poddanych zabiegowi interwencji wieńcowej. Materiał i metody: Analizie porównawczej poddano 514 chorych z wielonaczyniową chorobą wieńcową (MVD) oraz 456 chorych z jednonaczyniową chorobą wieńcową (SVD) leczonych w ostrej fazie zawału serca za pomocą interwencji wieńcowej. Poprzedzające leczenie trombolityczne zastosowano u 378 (39%) chorych. Wyniki: Pacjenci z grupy MVD byli starsi i ból zawałowy był u nich dłuższy. U chorych z MVD częściej występowało nadciśnienie tętnicze, cukrzyca typu 2, przebyty wcześniej zawał serca oraz wstrząsowa postać zawału serca. Zabieg PCI był skuteczny w 91,5% w grupie SVD i 89,1% w grupie MVD (różnica nieistotna). Stwierdzono również podobną skuteczność zabiegu PCI u chorych we wstrząsie kardiogennym, odpowiednio 78% vs. 70% w grupie MVD. Nie stwierdzono różnic w częstości powikłań krwotocznych. W grupie MVD zanotowano niższą frakcję wyrzutową lewej komory serca oraz większą liczbę zabiegów rewaskularyzacyjnych w okresie wewnątrzszpitalnym. Śmiertelność wewnątrzszpitalna wyniosła 2,6% u chorych z SVD i 8,0% u pacjentów MVD (p < 0,0003). Wnioski: Chorzy z wielonaczyniową chorobą wieńcową obciążeni są licznymi czynnikami pogarszającymi rokowanie. Wyższa śmiertelność w tej grupie spowodowana jest głównie częstszym występowaniem wstrząsu kardiogennego. (Folia Cardiol. 2003; 10: 595-601

Wpływ palenia tytoniu na wczesne wyniki leczenia chorych z zawałem serca za pomocą agioplastyki wieńcowej

Wstęp: Palenie tytoniu należy do głównych czynników ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych. Niewiele jest prac oceniających wpływ wykonania angioplastyki w ostrej fazie zawału (PCI) na przebieg wewnątrzszpitalny w grupach chorych palących i niepalących. Celem pracy była analiza porównawcza powyższych chorych leczonych za pomocą PCI w zawale serca. Materiał i metody: Analizie poddano kolejnych 1176 pacjentów z zawałem serca leczonych od stycznia 1998 r. do grudnia 2002 r., u których wykonano zabieg PCI. W grupie palących znajdowało się 750 (63,8%) chorych, a w grupie niepalących 426 osób (36,2%). Wyniki: Chorzy palący byli młodsi i rzadziej płci żeńskiej. Analizując występowanie czynników ryzyka, stwierdzono, że u chorych palących nadciśnienie tętnicze oraz cukrzyca występują rzadziej. Wstrząs kardiogenny obserwowano rzadziej u osób palących (16,0% vs. 8,0%; p < 0,001). Wśród chorych palących zmiana zamykająca światło naczynia częściej była obecna w prawej tętnicy wieńcowej. U pacjentów palących rzadziej występowała wielonaczyniowa choroba wieńcowa. Spośród chorych palących zmarło 3,7%, a spośród niepalących 8,5%; p = 0,00061. Po uwzględnieniu innych czynników palenie tytoniu nie było niezależnym czynnikiem związanym ze śmiertelnością (iloraz szans: 0,57; 95% przedział ufności: 0,24&#8211;1,47; p = 0,26). Wnioski: Lepsze rokowanie chorych palących z zawałem serca poddanych angioplastyce wieńcowej wynika głównie ze stwierdzanych różnic charakteryzujących obie grupy, a mających decydujący wpływ na przebieg zawału serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 743&#8211;749

Porównanie wyników leczenia chorych z niepowikłanym zawałem serca oraz zawałem z obecnością wstrząsu kardiogennego, leczonych angioplastyką wieńcową. Analiza z Rejestru ZABRZE

Wstęp: Wstrząs kardiogenny (CS) jest najczęstszą przyczyną zgonu u pacjentów hospitalizowanych z powodu ostrego zawału serca. Celem pracy było porównanie wyników leczenia chorych z niepowikłanym zawałem serca oraz zawałem z obecnością CS, poddanych angioplastyce wieńcowej. Materiał i metody: Analizą objęto 79 chorych z CS i 588 chorych bez CS, leczonych angioplastyką wieńcową w ostrym zawale serca. Wyniki: Chorzy z CS byli starsi (59,7 &plusmn; 11,3 lat vs. 56,3 &plusmn; 11,3 lat; p = 0,014), czas trwania bólu zawałowego był u nich dłuższy (6,1 &plusmn; 5,2 h vs. 4,3 &plusmn; 2,6 h; p = 0,004) , przebyli już zawał serca (32,1% vs. 20,1%; p = 0,017), częściej występowała u nich wielonaczyniowa choroba wieńcowa (72,1% vs. 48,0%; p < 0,0001). Skuteczność angioplastyki była niższa u chorych z CS (TIMI 3 u 65,0% vs. 92,3%; p < 0,0001). Pacjenci z CS charakteryzowali się niższą frakcją wyrzutową lewej komory serca (40% &plusmn; 9% vs. 45% &plusmn; 8%; p < 0,0001). Pilnego zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego wymagało 7,6% chorych z CS w porównaniu z 0,7% chorych bez CS (p < 0,0001). U pacjentów z CS częściej występowało krwawienie do przewodu pokarmowego (6,3% vs. 0,2%; p < 0,0001). Śmiertelność wewnątrzszpitalna była wyższa w wypadku osób z CS (38,0% vs. 1,9%; p < 0,0001), ale ulegała zmniejszeniu do 19,2% po skutecznej angioplastyce. Wnioski: Czynnikami wpływającymi na rozwinięcie się CS w ostrym zawale serca są: starszy wiek, przebyty zawał serca, niższa frakcja wyrzutowa lewej komory serca oraz obecność wielonaczyniowej choroby wieńcowej. Uzyskanie prawidłowego przepływu przez tętnicę wieńcową istotnie redukuje śmiertelność u chorych z CS w przebiegu ostrego zawału serca. Poprzedzające PTCA leczenie trombolityczne nie wpływa na przebieg CS, a potencjalne korzyści wynikające z wcześniejszego udrożnienia tętnicy są ograniczone przez powikłania krwotoczne

Wpływ wyjściowego przepływu w tętnicy odpowiedzialnej za zawał na wyniki leczenia chorych z ostrym zawałem serca, u których zastosowano streptokinazę przed angioplastyką wieńcową

Wstęp: Podstawą każdej reperfuzyjnej terapii w ostrym zawale serca jest jak najwcześniejsze pełne przywrócenie przepływu krwi w tętnicy dozawałowej (IRA), gdyż tylko w ten sposób można poprawić wyniki bezpośrednie i odległe. Wykonywanie angioplastyki wieńcowej (PCI) po terapii trombolitycznej jest od lat kontrowersyjną metodą leczenia. Celem pracy była ocena wpływu stopnia drożności IRA po leczeniu trombolitycznym na wyniki angioplastyki i wybrane parametry przebiegu wewnątrzszpitalnego u chorych z zawałem serca. Materiał i metody: Analizie poddano kolejnych 332 chorych z zawałem serca niepowikłanym wstrząsem kardiogennym (średni wiek - 55,9 &plusmn; 10,6 lat, w tym 77% mężczyzn), leczonych od stycznia 1998 r. do czerwca 2002 r., u których wykonano zabieg PCI poprzedzony leczeniem streptokinazą. Zalecano podanie streptokinazy w szpitalach kierujących, jeżeli przewidywany czas transportu przekraczał 60 minut. Wyniki: Skuteczność zabiegu angioplastyki istotnie wzrastała u chorych z wyjściowo drożną tętnicą dozawałową, sięgając 99% u chorych z wyjściowym przepływem TIMI 3 (p = 0,0088). U 87% chorych z wyjściowo zamkniętą tętnicą zabieg angioplastyki pozwolił w pełni udrożnić naczynie. Tylko u 1 chorego z wyjściowym przepływem TIMI 3 zabieg angioplastyki pogorszył przepływ do TIMI 2. Częstość powikłań, jak również śmiertelność wewnątrzszpitalna, nie różniły się istotnie w badanych grupach. Wnioski: Połączenie leczenia streptokinazą i zabiegu angioplastyki u chorych transportowanych do ośrodka referencyjnego wiąże się z wysokim końcowym odsetkiem drożnych tętnic i może być skuteczną metodą leczenia zawału serca. Angioplastyka u chorych z drożną tętnicą wieńcową, po leczeniu streptokinazą, nie pogarsza wyników leczenia. (Folia Cardiol. 2003; 10: 467&#8211;474

Porównanie wyników leczenia chorych z niepowikłanym zawałem serca oraz zawałem z obecnością wstrząsu kardiogennego, leczonych angioplastyką wieńcową. Analiza z Rejestru ZABRZE

Wstęp: Wstrząs kardiogenny (CS) jest najczęstszą przyczyną zgonu u pacjentów hospitalizowanych z powodu ostrego zawału serca. Celem pracy było porównanie wyników leczenia chorych z niepowikłanym zawałem serca oraz zawałem z obecnością CS, poddanych angioplastyce wieńcowej. Materiał i metody: Analizą objęto 79 chorych z CS i 588 chorych bez CS, leczonych angioplastyką wieńcową w ostrym zawale serca. Wyniki: Chorzy z CS byli starsi (59,7 &plusmn; 11,3 lat vs. 56,3 &plusmn; 11,3 lat; p = 0,014), czas trwania bólu zawałowego był u nich dłuższy (6,1 &plusmn; 5,2 h vs. 4,3 &plusmn; 2,6 h; p = 0,004) , przebyli już zawał serca (32,1% vs. 20,1%; p = 0,017), częściej występowała u nich wielonaczyniowa choroba wieńcowa (72,1% vs. 48,0%; p < 0,0001). Skuteczność angioplastyki była niższa u chorych z CS (TIMI 3 u 65,0% vs. 92,3%; p < 0,0001). Pacjenci z CS charakteryzowali się niższą frakcją wyrzutową lewej komory serca (40% &plusmn; 9% vs. 45% &plusmn; 8%; p < 0,0001). Pilnego zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego wymagało 7,6% chorych z CS w porównaniu z 0,7% chorych bez CS (p < 0,0001). U pacjentów z CS częściej występowało krwawienie do przewodu pokarmowego (6,3% vs. 0,2%; p < 0,0001). Śmiertelność wewnątrzszpitalna była wyższa w wypadku osób z CS (38,0% vs. 1,9%; p < 0,0001), ale ulegała zmniejszeniu do 19,2% po skutecznej angioplastyce. Wnioski: Czynnikami wpływającymi na rozwinięcie się CS w ostrym zawale serca są: starszy wiek, przebyty zawał serca, niższa frakcja wyrzutowa lewej komory serca oraz obecność wielonaczyniowej choroby wieńcowej. Uzyskanie prawidłowego przepływu przez tętnicę wieńcową istotnie redukuje śmiertelność u chorych z CS w przebiegu ostrego zawału serca. Poprzedzające PTCA leczenie trombolityczne nie wpływa na przebieg CS, a potencjalne korzyści wynikające z wcześniejszego udrożnienia tętnicy są ograniczone przez powikłania krwotoczne