Stent graft sizing for endovascular abdominal aneurysm repair using open source image processing software

Introduction: An important step to reach a favorable outcome of abdominal endovascular aneurysm repair (EVAR) is preoperative sizing of the stent graft using computed tomography angiography (CTA) images of the abdominal aorta. A variety of costly image processing software options is available to obtain the necessary aortic measurements. A package that can be used for EVAR sizing is OsiriX Lite (R)-an open source, freely downloadable image processing option. This study assesses the concurrent validity of OsiriX Lite (R) when compared with commercially available 3Mensio Vascular (R) and Siemens Syngo.via (R).Methods: CTA scans of 20 patients that underwent EVAR for abdominal aneurysm were selected, 10 elective and 10 ruptured. For each scan, 6 observers determined 20 parameters needed for proper stent graft sizing, 2 using Osirix Lite (R), 3 using 3Mensio Vascular (R), and 1 using Siemens Syngo.via (R). For each parameter, an intraclass correlation coefficient (ICC) and a P-value were calculated. Interrater agreement was interpreted using the Koo and Li Guidelines. Time needed to perform EVAR planning was compared.Results: Overall interrater agreement between the 3 sizing options was found to be either "good" or "moderate" for 16 out of 20 parameters (80%). Time needed to perform EVAR planning was not significantly different for Osirix Lite (R) (568 sec) when compared with 3Mensio Vascular (R) (603 sec) or Siemens Syngo.via (R) (659 sec) with a P-value of 0.88.Conclusions: The authors conclude that Osirix Lite (R) is an accurate and time-effective image processing option for preoperative sizing of an EVAR stent graft when matched to 3Mensio Vascular (R) and Siemens Syngo.via (R).Development and application of statistical models for medical scientific researc

Results of clinical research to improve EVAR

An aneurysm is a permanent localized (i.e., focal) dilation of an artery that has at least a 50% increase in diameter compared with the expected normal diameter of the artery in question. For practical reasons, however, most reports document an aneurysm of the infrarenal aorta when diameter reaches 3 cm or more. The risk of an aneurysm is rupture, and therefore the treatment goal is to treat the aneurysm long before it has been ruptured. It was not until 1991 that an aneurysm was treated by means of an open repair. The advances notwithstanding, open aneurysm repair continues to cause substantial morbidity and requires a prolonged hospital admission and intensive care stay as well as a long recovery period. In addition, a significant number of patients are deemed high-risk candidates for open repair because of significant comorbidities. All of these issues provided a major incentive for the development of less invasive procedures. In 1991, Parodi et al. in Argentina and Volodos et al. in the Ukraine both reported a technique for endovascular aneurysm repair. Since then, treatment of aneurysms of the abdominal aorta shifted from open repair to the less invasive endovascular repair. In this thesis, the long-term outcome of this treatment modality is described alongside the possible complications. Also, we mentioned many anatomical aneurysm and stent-graft fixation risk factors which influence outcome after endovascular aneurysm repair. And finally we describe the use of endovascular stent-grafts to treat other arterial pathology: the para-anastomotic aneurysm after previous open repair. The long-term results were good. Most complication could be resolved by means of a second endovascular procedure. We identified many risk factors which influence the durability of this procedure. When treating patients by means of this procedure, the risk factors have to be taken into account. The treatment of paraanastomotic aneurysms was promising and should replace the open repair to treat these kind of late complications after previous open repair. Overall, the endovascular treatment of patients with an aneurysm of the abdominal aorta will increase and eventually all patients will be treated by means of an endovascular technique

Aanvullende archeologische inventarisatie De Raden

De verwachtingen zoals die zijn verwoord in de SAI zijn tijdens dit onderzoek in grote lijnen bevestigd. Het gebied met een hoge verwachting blijkt inderdaad belangrijke archeologie te bevatten, terwijl het andere gebied voor het grootste deel inderdaad de drassige omstandigheden die verwacht waren heeft aangetoond. Niettemin zijn er ook een aantal nieuwe feiten aan het licht gekomen. In het gebied met een lage verwachting is tijdens het booronderzoek een oude getijdegeul van ca. 25 meter breed dwars over het plangebied aangetroffen en in kaart gebracht. Deze bleek ook het gebied met hoge verwachting te doorsnijden en was waarschijnlijk in Romeinse tijd al verland. Het gebied met een hoge verwachting blijkt twee vindplaatsen te bevatten, beide waarschijnlijk uit de Romeinse tijd. Vindplaats 1, gelegen onder de Hertenrade, begrensd aan de westzijde door de Berenrade en aan de oostzijde door het grote volkstuincomplex, is met een geschat oppervlak van ruim 3 hectare het grootste van de twee. De vindplaats ligt op de verlande geul en op een zandkopje. Vindplaats 2 wordt begrensd door de Meppelweg, de Rade en de Wezelrade en lijkt ongeveer 1,5 hectare groot te zijn. Deze concentreert zich op enkele zandkopjes in de noordelijke hoek van het plangebied. Het kan vooralsnog overigens niet worden uitgesloten dat het hier niet om twee, maar om een enkele grote vindplaats gaat

Archeologische monumentenzorg in het AHR-project : deel 1: het voorbereidende werk

Lit.opg., bijl

HOP 6

Waarom wordt een Standaard Archeologische Inventarisatie (SAI) uitgegeven, dat is toch eigenlijk niets meer dan een instrument voor archeologische monumentenzorg? De inventarisatie is een eerste stap om na te gaan welke archeologische nalatenschap wordt bedreigd in een gebied waarvoor plannen zijn bedacht die de bodem niet onberoerd laten. Sinds enkele jaren is dit praktijk aan het worden in de archeologische monumentenzorg, omdat Nederland zich middels de ondertekening van het zogenaamde verdrag van Valletta (1992) heeft verplicht het archeologisch erfgoed te respecteren. Als gevolg van dit verdrag wordt de archeologische monumentenzorg behoorlijk gewijzigd. De initiatiefnemers van plannen die kwalijke gevolgen kunnen hebben voor de archeologie in de bodem, moeten nagaan wat er aan archeologie bekend is en mag worden verwacht en behoren hun plannen aan te passen zodat er geen bedreiging is. Als dat niet mogelijk is, behoren ze een archeologisch onderzoek te laten verrichten zodat de kennis van deze vindplaats behouden blijft. Deze SAI is gemaakt omdat het Hoogheemraadschap van Delfland de verantwoordelijkheid heeft voor het bouwen van een nieuwe afvalwater-zuiveringsinstallatie in de Harnaschpolder (gemeente Schipluiden). De komende jaren zal steeds meer afvalwater door ons worden geproduceerd, dat weer schoon in ons milieu behoort te worden geloosd. Behalve een zuiveringsinstallatie vergt dat ook circa 30 km aan leidingen waardoor afvalwater kan worden aangevoerd en gezuiverd water afgevoerd. Het bouwen en aanleggen van de leidingen zijn ingrijpende bodemverstoringen, die mogelijk een bedreiging zijn voor archeologie. Derhalve heeft het Hoogheemraadschap van Delfland zich ook archeologische monumentenzorg ten doel gesteld, waarvoor samenwerking is gezocht met de archeologische afdelingen van de gemeenten Den Haag, Rijswijk, Schipluiden, van de provincie Zuid-Holland en het Amsterdams Archeologisch Centrum van de Universiteit van Amsterdam. Vanwege de ruimtelijke omvang van het project is het mogelijk de archeologische monumentenzorg te benaderen vanuit een regionale invalshoek. De sporen en vondsten in de grond zijn relicten van mensen, die natuurlijk een veel grotere actieradius hadden dan die specifieke plek en tevens contacten onderhielden met andere mensen in hun omgeving. Willen archeologen een beeld kunnen schetsen over verleden samenlevingen, dan is het van belang dat daarvoor gebruik wordt gemaakt van kennis die op verschillende plekken in de bodem aanwezig is. Dat vergt een regionale aanpak. Bovendien is het raadzaam van te voren te bepalen wat wij willen weten over ons verleden. Dankzij het stellen van die vragen kunnen we bepalen welke archeologische nalatenschap waardevol is en behouden moet blijven of, als dat echt niet mogelijk is, wordt onderzocht met behulp van een onderzoeksprogramma dat is gebaseerd op die vragen. De SAI die is gemaakt voor de archeologische monumentenzorg in het Afvalwater Haagse Regio van het Hoogheemraadschap van Delfland is één van de eerste voorbeelden waarin niet alleen een inventarisatie is gemaakt van archeologische waarden, maar tevens een samenhangende visie presenteert van waaruit de keuzen worden gemaakt welke archeologie belangrijk is. Daarbij hoort een onderzoekskader, want archeologie is een toegepaste wetenschap, dat ten grondslag ligt aan de archeologische monumentenzorg. Deze Haagse Oudheidkundige Publicatie is echter niet alleen interessant omdat het een voorbeeld stelt. Het is tevens een presentatie van een visie waarin onze kennis over de archeologische bewoning in de Haagse regio is samengevoegd, met aandacht voor de ontwikkelingen in het milieu en landschap. Deze publicatie zal daarom uw nieuwsgierigheid naar de voormalige bewoning in deze regio zowel stillen als aanwakkeren