A Model Of W Virginis With Rv Tauri Characteristics : Notes

N/

Promotion of Polish culture in Japan – outline of the situation

W artykule, w pierwszej części, zdefiniowane są główne obszary promocji kultury polskiej w świecie, z podziałem na dwa kierunki: wewnętrzny (terytorium Rzeczypospolitej Polskiej), oraz zewnętrzny (poza granicami Polski). Stwierdza się, że w chwili obecnej, mimo stale zwiększanych nakładów na promocję Polski i jej interesów w świecie oraz mimo znaczącej roli Japonii jako rynku dla polskiej kultury i sztuki, Japonia nie jest uznawana za kraj priorytetowy dla rozwijania współpracy kulturalnej. Wynika to z odległości geograficznej, nadal stosunkowo niskiego, w porównaniu z innymi krajami, zaangażowania inwestorów japońskich w Polsce oraz różnicy w podejściu do dóbr kultury w Polsce i Japonii. Przedstawione są dalej główne okresy historyczne, dające się wyodrębnić w działaniach polskich czynników rządowych na rzecz popularyzacji dokonań polskich twórców w tym kraju (autorka przyjęła, że są trzy): I. Okres międzywojenny (a więc obejmujący około dwudziestu lat), II. Okres powojenny do końca lat osiemdziesiątych (około czterdziestu pięć lat) oraz III. Okres najnowszy, po przemianach polityczno-społecznych (trwający już ćwierćwiecze). Przedstawione są główne dziedziny promocji i znajomości w Japonii kultury polskiej w poszczególnych okresach. Oprócz twórców znanych w świecie jeszcze przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości, takich jak laureaci literackiej nagrody Nobla: Henryk Sienkiewicz, Władysław Reymont, czy w muzyce Fryderyk Chopin, w okresie międzywojennym na arenę światową, w tym także do Japonii, wkracza polskie wzornictwo i sztuki plastyczne. Aktywna promocja kultury polskiej, poprzez ambasadę, placówki handlowe oraz impresariaty, nabiera po II wojnie światowej dynamiki dopiero w latach sześćdziesiątych. Znaczącą rozpoznawalność posiada tzw. „polska szkoła filmowa” (E. Munk, A. Wajda) i „polska szkoła plakatu” (J. Młodożeniec, H. Tomaszewski, F. Starowieyski, J. Lenica, W. Świerzy). Dużą renomę uzyskała polska pedagogika pianistyczna (H. Czerny-Stefańska, prof. A. Jasiński), uznaniem cieszą się polskie orkiestry filharmoniczne (Filharmonia Narodowa, Sinfonia Varsovia). Szczególne znaczenie mają dla twórców teatru nazwiska Jerzego Grotowskiego i Tadeusza Kantora. W okresie ostatniego ćwierćwiecza utrwaliła się wiodąca rola Polski jako swoistego lokalnego mocarstwa kulturowego, jeśli porównać to z sytuacją innych krajów Europy Środkowej i Wschodniej. Dzięki staraniom Ambasady RP i Ministerstwa Spraw Zagranicznych, po wielu latach starań, dochodzi do otwarcia w listopadzie 2011 roku, pierwszego w Azji, Instytutu Polskiego w Tokio. Promocja kultury polskiej odbywa się obecnie poprzez organizację, finansowanie lub współfinansowanie, nadzór merytoryczny nad szeregiem wydarzeń służących upowszechnieniu dokonań polskich twórców, myślicieli, osobistości, ale także polskiego krajobrazu kulturowego. Polskie placówki współpracują z organizacjami pozarządowymi, takimi jak Forum Polska (założone w 2005 r.), Tama (organizacja polonijna). W ramach projektów rocznych realizowane są przedsięwzięcia służące popularyzacji różnych sfer aktywności myśli i twórczości Polaków. Specjalne znaczenie mają oddolne inicjatywy na rzecz przyjaźni z Polską i współpracy z polskimi artystami lub regionami w Polsce, stowarzyszenia lokalne. W dalszej części artykułu przedstawione są instytucje zaangażowane we wspieranie kultury polskiej i dziedzictwa narodowego w środowisku międzynarodowym, zwłaszcza zaś Instytut Adama Mickiewicza. Stwierdza się, że Japonia nie jest w jakiś sposób szczególnie wyróżniona w programach tej instytucji. W chwili obecnej, to jest na cztery lata przed setną rocznicą nawiązania oficjalnych stosunków, należy zastanowić się, jak dalej promować kulturę polską w Japonii. Jakie mechanizmy stosować, na jakich instytucjach się oprzeć, jak je finansować? To pytanie autorka pozostawia na koniec artykułu, przedstawiając dane szacunkowe kwot przeznaczanych w budżecie państwa na rozwój kultury (w latach 2008–2014). W konkluzji autorka dochodzi do wniosku, iż nawet bez znacznego zwiększenia nakładów finansowych można znakomicie poprawić efektywność działań promocyjnych poprzez polepszenie koordynacji współpracy między resortami: spraw zagranicznych, kultury i dziedzictwa narodowego, gospodarki, sportu i turystyki i polskimi instytucjami w Japonii. Najkorzystniejsze wydaje się autorce postawienie strategicznego celu, jakim byłoby przeprowadzenie znaczącej kampanii reklamowej Polski, jej „marki” i jej dokonań z okazji jubileuszu setnej rocznicy nawiązania stosunków oficjalnych, który przypada w 2019 roku.The organizers of the conference wish to acknowledge the National Bank of Poland’s generous funding of this publication

HPC4Mobilty w/ UCB

The purpose of this project is to examine the energy impact of urban-scale traffic for the Los Angeles Basin by developing and implementing a scalable traffic assignment model. An energy optimization function will be posed and when integrated into the optimization code for travel assignment it can be mathematically proven to converge. The energy optimization function can then be compared to the typical travel time optimization that is traditionally used in traffic assignment models. The analysis will begin with static traffic assignment models with the routing for all origin and destinations computed in parallel on high performance computing facilities. Convergence of the numerical methods rely on the solution of convex programs (or extensions of these). This step will mostly consist of demonstrating the ability to parallelize the Frank Wolfe algorithm on various platforms. This work will contribute to LBNL’s efforts to develop new processes, analytical tools, program designs, and business models to advance the state of the art in next-generation sustainable transportation solutions

The Twentieth Anniversary of the Manggha Museum of Japanese Art and Technology – past achievements and future plans

“Manggha jest obecnie głównym ośrodkiem zarówno w Polsce, jak i w całej Europie Środkowo-Wschodniej, w którym można obcować z Japonią i jej kulturą”. Tę zaszczytną opinię wyraził Makoto Yamanaka – ambasador Japonii w Polsce, na łamach specjalnego wydania „Biuletynu Informacyjnego” przygotowanego przez Ambasadę Japonii z okazji jubileuszu dwudziestolecia Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha w Krakowie. Warto jednak pamiętać, że historia tej stosunkowo młodej instytucji sięga głębiej wstecz i jest ściśle spleciona z procesem recepcji sztuki japońskiej w Polsce. Wszak to w Krakowie działał na przełomie XIX i XX wieku Feliks „Manggha” Jasieński, który owładnięty manią kolekcjonowana nie tylko „japońskich cacek”, ale również obiektów sztuki polskiej, europejskiej i azjatyckiej z innych krajów zebrał około 15 000 obiektów. Zgromadzone przez Jasieńskiego wyroby były wspaniałą inspiracją dla polskich artystów interesujących się nowym nurtem w sztuce – japonizmem. Jednak w zamyśle „Mangghi”, który podziwiał u Japończyków nierozerwalną więź między sztuką a życiem codziennym, kolekcja miała mieć także wymiar edukacyjny. W przywiązaniu Japończyków do własnej tradycji i w ich pieczołowitości Jasieński-patriota upatrywał sposób na zachowanie tożsamości narodowej, rzecz nieodzowną w ojczyźnie od wielu lat nieobecnej na mapie Europy. To również z pobudek patriotycznych Feliks Jasieński postanowił przekazać całą kolekcję narodowi. Ostatecznie nastąpiło to w 1920 roku, kiedy została ona włączona do zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie. Jednak, głównie ze względu na ograniczone możliwości ekspozycyjne, przez wiele lat obiekty sztuki japońskiej były pokazywane sporadycznie. Podczas wojny, w 1944 roku, w krakowskich Sukiennicach odbyła się zorganizowana przez Niemców wystawa sztuki japońskiej i to wówczas po raz pierwszy zetknął się z nią młody Andrzej Wajda. Gdy w 1987 roku reżyser odbierał prestiżową nagrodę Fundacji Inamori (szerzej znaną jako Kyoto Prize), wówczas wyraził zamiar przeznaczenia jej na wybudowanie w Krakowie „domu dla kolekcji japońskiej”. Pomysł ten znalazł szeroki oddźwięk i dzięki ogromnemu zaangażowaniu wielu osób w Polsce i Japonii projekt nie pozostał tylko w sferze fantastycznych planów. Rozpropagowanie akcji na tak szeroką skalę nie byłoby możliwe bez aktywnego udziału następujących osób: Etsuko Takano – wieloletniej dyrektor Iwanami Hall, Chieko Akiyamy – dziennikarki jednej z japońskich stacji radiowych, Akiry Matsuzakiego – przewodniczącego Związku Zawodowego Pracowników Kolei Wschodniej Japonii, czy Araty Isozakiego – światowej sławy architekta, który w prezencie dla Fundacji Kyoto-Kraków zaprojektował budynek muzeum. Dzięki wielkiej życzliwości władz miasta i województwa udało się wznieść budowlę i 30 listopada 1994 roku prezydent Lech Wałęsa i reprezentujący japońską rodzinę cesarską książę Takamado dokonali uroczystego otwarcia Centrum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha. Centrum Manggha rozpoczęło działalność jako jeden z oddziałów Muzeum Narodowego w Krakowie. Do nowego budynku przeniesiono kolekcję F. Jasieńskiego, a przy aktywnym wsparciu Fundacji Kyoto-Kraków zainicjowano organizację różnych wydarzeń artystycznych i naukowych. W styczniu 2005 roku instytucja rozpoczęła nowy etap działalności. Na mocy decyzji Ministra Kultury została wyodrębniona ze struktur Muzeum Narodowego w Krakowie i od tego czasu działa jako samodzielna jednostka. W 2007 roku zmieniła się nazwa placówki, która została przemianowana na Muzeum Sztuki i Techniki Japońskiej Manggha, a w 2009 roku Zbiory Sztuki Dalekiego Wschodu Muzeum Narodowego w Krakowie zostały ostatecznie przejęte przez Muzeum Manggha w depozyt. Szeroka oferta programowa, a w jej efekcie duże zainteresowanie ze strony zwiedzających, w połączeniu z sukcesywnie powiększającym się zasobem doświadczeń, w istotny sposób wpłynęły na wypracowanie przez zespół Muzeum Manggha metody odnoszącej się do zasad planowania i prezentacji kolejnych przedsięwzięć. Zakłada ona „obudowanie” głównego wydarzenia projektu (najczęściej wystawy) grupą imprez o zróżnicowanym charakterze. Wspólnym celem tych działań jest przybliżenie prezentowanego zagadnienia, zjawiska czy nurtu w możliwie zróżnicowanej formie, często wykraczającej poza działania tradycyjnie wiązane z działalnością muzealną, takie jak organizacja wystawy czy publikacja katalogu. Ważną rolę w programie Muzeum Manggha odgrywa działalność naukowa i wydawnicza. W istotny sposób uwydatnia ona podstawowe cele stojące przed muzeum (gromadzenie, opracowywanie i udostępnianie zbiorów), a także działania wynikające z zadań przynależnych nowoczesnej instytucji kultury, powołanej zgodnie z wolą Fundatorów jako „dom japoński” w Krakowie. Tak rozległe działania zaowocowały tym, że muzeum jest miejscem odwiedzanym chętnie, ze stale wzrastającą frekwencją sięgającą ponad 100 000 zwiedzających rocznie. Na przestrzeni dwudziestu lat gościło tu wielu wybitnych uczonych, pisarzy i muzyków, a za szczególne wyróżnienie należy uznać fakt, że w lipcu 2002 roku, podczas oficjalnej wizyty w Polsce, Muzeum Manggha odwiedzili Cesarz Japonii Akihito wraz z Cesarzową Michiko. W warunkach wciąż rozwijającej się oferty programowej nieodzowne stało się stworzenie nowej, lecz pozostającej integralną częścią Muzeum Manggha, przestrzeni wystawienniczej, gdzie prezentowana będzie sztuka i kultura innych krajów Dalekiego Wschodu. W ten sposób narodziła się idea budowy Galerii Europa−Daleki Wschód. Uroczyste otwarcie Galerii jest planowane na czerwiec 2015 roku. Założenia programowe dotyczące nowej inwestycji – zgodnie z jej nazwą – przewidują sukcesywne prezentowanie relacji kulturowych między Europą a Dalekim Wchodem. Należy podkreślić, że Stworzenie Galerii Europa−Daleki Wschód w oddzielnym, specjalnie dedykowanym budynku, umożliwia pełną realizację statutowych założeń Muzeum Manggha. Jednocześnie nienaruszalne pozostaje przeznaczenie głównej siedziby muzeum, od początku zaprojektowanej jako miejsce poświęcone kulturze i sztuce Japonii. Dwadzieścia lat działalności Muzeum w dużej mierze zbiega się z historią całego kraju, który od 1989 roku stanął przed nowymi wyzwaniami natury politycznej, społecznej i ekonomicznej. Idea przekazania prywatnej nagrody przez Andrzeja Wajdę w celu powołania nowej instytucji państwowej, to wyjątkowy przykład partnerstwa publiczno-prywatnego, będącego w 1987 roku rozwiązaniem bez precedensu, a po 1989 roku wciąż pozostającego przedsięwzięciem nowatorskim, zarówno pod względem społecznym, jak ekonomicznym i prawnym. Tym bardziej satysfakcjonujący jest fakt, że z pozoru niemożliwa do zrealizowania idea fundatorów, dzięki zaangażowaniu i życzliwości wielu osób i instytucji, mogła przynieść tak znakomite rezultaty, a Muzeum Manggha mogło wypracować ugruntowaną pozycję w przestrzeni kulturalnej całego regionu.The organizers of the conference wish to acknowledge the National Bank of Poland’s generous funding of this publication

Josai on academic cooperation with V-4 universities

Uniwersytet Josai z Tokio podejmuje wzmożone wysiłki w zakresie rozwoju wzajemnych relacji z krajami Grupy Wyszehradzkiej. W rezultacie tych działań, w ciągu ostatnich pięciu lat gwałtownie rozszerzył współpracę w dziedzinie szkolnictwa wyższego, szczególnie w zakresie wymiany studentów. Całkowita liczba studentów przyjeżdżających na Josai osiągnęła liczbę ponad 100, podczas gdy liczba studentów z Uniwersytetu Josai oraz Josai International University, zmierzających na naukę do uczelni w krajach V-4 wyniosła około 200 osób. Opierając się na wcześniejszych doświadczeniach wymiany międzynarodowej, w roku 2013 Uniwersytet Josai uruchomił, jako pierwszy w Japonii, Instytut Studiów Europy Środkowej, aby promować w Japonii działalność badawczo-rozwojową w odniesieniu do krajów Grupy Wyszehradzkiej. W lutym 2014 r. na kampusie tokijskim Josai Instytut ten zorganizował konferencję studencką pod nazwą ”V-4 + Japan”. Przesłaniem konferencji było promowanie wzajemnego zrozumienia wśród przedstawicieli młodszej generacji naszych krajów. Studenci-uczestnicy konferencji, oprócz uświadomienia sobie regionalnych i kulturowych różnic między Japonią i krajami V-4, mogli skorzystać z okazji i pogłębić wzajemne zrozumienie w toku praktycznych dyskusji. A. Shirahata konkluduje, że wynik tych dyskusji pozostawił wśród władz uczelni silne przekonanie, że pewnego dnia uczestnicy tego wydarzenia utworzą „most dobrej woli” między Japonią i krajami V-4. Powyższy artykuł omawia dotychczasowe osiągnięcia i przybliża plany dotyczące dalszego rozwoju i zróżnicowania współpracy naukowo-dydaktycznej między naszymi uczelniami.The organizers of the conference wish to acknowledge the National Bank of Poland’s generous funding of this publication

Right orthogonal class of pure projective modules over pure hereditary rings

Let $\mathcal{W}$ be the class of all pure projective modules. In this article, $\mathcal{W}$-injective modules is defined via the vanishing of cohomology of pure projective modules. First we show that every module has a $\mathcal{W}$-injective coresolution over an arbitrary ring and the class of all $\mathcal{W}$-injective modules is coresolving over a pure-hereditary ring. Further, we analyze the dimension of $\mathcal{W}$-injective coresolution over a pure-hereditary ring. It is shown that \Fcor_{\mathcal{W}^{\bot}}(R) = \sup\{\pd(G) \colon G is a pure projective $R$-module\} = \sup\{\cores_{\mathcal{W}^{\bot}}(M) \colon M is an $R$-module$\}.$ Finally, we give some equivalent conditions of $\mathcal{W}$-injective envelope with the unique mapping property. The dimension has desirable properties when the ring is semisimple artinian.Comment: 17 pages, 9 figure