Endovascular Treatment for Acute Basilar Artery Occlusion: A Fragility Index Meta-Analysis

Introduction: High-quality evidence regarding the use of endovascular treatment (EVT) in patients with acute basilar artery occlusion (BAO) has been provided by recently completed randomized controlled clinical trials (RCTs). Methods: We conducted a systematic review and meta-analysis including all available RCTs that investigated efficacy and safety of EVT in addition to best medical treatment (BMT) versus BMT alone for BAO. The random-effects model was used, while the fragility index (FI) was calculated for dichotomous outcomes of interest. Results: Four RCTs were included comprising a total of 988 patients with acute BAO (mean age: 65.6 years, 70% men, median NIHSS: 24, 39% pretreatment with intravenous thrombolysis). EVT was related to higher likelihood of good functional outcome (RR: 1.54; 95% CI: 1.16–2.05; I2 = 60%), functional independence (RR: 1.83; 95% CI: 1.08–3.08; I2 = 79%) and reduced disability at 3 months (adjusted common OR: 1.96; 95% CI: 1.26–3.05; I2 = 59%) compared to BMT alone. Despite that EVT was associated with a higher risk for symptomatic intracranial hemorrhage (RR: 7.78; 95% CI: 2.36–25.61; I2 = 0%) and any intracranial hemorrhage (RR: 2.85; 95% CI: 1.50–5.44; I2 = 16%), mortality at 3 months was lower among patients that received EVT plus BMT versus BMT alone (RR: 0.76; 95% CI: 0.65–0.89; I2 = 0%). However, sufficient robustness was not evident in any of the reported associations (FI < 10) including the overall effect regarding the primary outcome. The former associations were predominantly driven by RCTs with recruitment limited in China. Conclusions: EVT combined with BMT is associated with a higher likelihood of achieving good functional outcomes and a lower risk of death at 3 months compared to BMT alone, despite the higher risk of sICH. An individual-patient data meta-analysis is warranted to uncover and adjust for potential sources of heterogeneity and to provide further insight

The Clinical and Radiological Spectrum of Hippocampal Pathology in Amyotrophic Lateral Sclerosis

Hippocampal pathology in Amyotrophic Lateral Sclerosis (ALS) remains surprisingly under recognized despite compelling evidence from neuropsychology, neuroimaging and neuropathology studies. Hippocampal dysfunction contributes significantly to the clinical heterogeneity of ALS and requires structure-specific cognitive and neuroimaging tools for accurate in vivo evaluation. Recent imaging studies have generated unprecedented insights into the presymptomatic and longitudinal processes affecting this structure and have contributed to the characterisation of both focal and network-level changes. Emerging neuropsychology data suggest that memory deficits in ALS may be independent from executive dysfunction. In the era of precision medicine, where the development of individualized care strategies and patient stratification for clinical trials are key priorities, the comprehensive review of hippocampal dysfunction in ALS is particularly timely

Pure cerebellar ataxia due to bi-allelic PRDX3 variants including recurring p.Asp202Asn

Bi-allelic variants in peroxiredoxin 3 (PRDX3) have only recently been associated with autosomal recessive spinocerebellar ataxia characterized by early onset slowly progressive cerebellar ataxia, variably associated with hyperkinetic and hypokinetic features, accompanied by cerebellar atrophy and occasional olivary and brainstem involvement. Herein, we describe a further simplex case carrying a reported PRDX3 variant as well as two additional cases with novel variants. We report the first Brazilian patient with SCAR32, replicating the pathogenic status of a known variant. All presented cases from the Brazilian and Indian populations expand the phenotypic spectrum of the disease by displaying prominent neuroradiological findings. SCAR32, although rare, should be included in the differential diagnosis of sporadic or recessive childhood and adolescent-onset pure and complex cerebellar ataxia

Specific myeloid signatures in peripheral blood differentiate active and rare clinical phenotypes of multiple sclerosis

Current understanding of Multiple Sclerosis (MS) pathophysiology implicates perturbations in adaptive cellular immune responses, predominantly T cells, in Relapsing-Remitting forms (RRMS). Nevertheless, from a clinical perspective MS is a heterogeneous disease reflecting the heterogeneity of involved biological systems. This complexity requires advanced analysis tools at the single-cell level to discover biomarkers for better patient-group stratification. We designed a novel 44-parameter mass cytometry panel to interrogate predominantly the role of effector and regulatory subpopulations of peripheral blood myeloid subsets along with B and T-cells (excluding granulocytes) in MS, assessing three different patient cohorts: RRMS, PPMS (Primary Progressive) and Tumefactive MS patients (TMS) (n=10, 8, 14 respectively). We further subgrouped our cohort into inactive or active disease stages to capture the early underlying events in disease pathophysiology. Peripheral blood analysis showed that TMS cases belonged to the spectrum of RRMS, whereas PPMS cases displayed different features. In particular, TMS patients during a relapse stage were characterized by a specific subset of CD11c+CD14+ CD33+, CD192+, CD172+-myeloid cells with an alternative phenotype of monocyte-derived macrophages (high arginase-1, CD38, HLA-DR-low and endogenous TNF-a production). Moreover, TMS patients in relapse displayed a selective CD4 T-cell lymphopenia of cells with a Th2-like polarised phenotype. PPMS patients did not display substantial differences from healthy controls, apart from a trend toward higher expansion of NK cell subsets. Importantly, we found that myeloid cell populations are reshaped under effective disease-modifying therapy predominantly with glatiramer acetate and to a lesser extent with anti-CD20, suggesting that the identified cell signature represents a specific therapeutic target in TMS. The expanded myeloid signature in TMS patients was also confirmed by flow cytometry. Serum neurofilament light-chain levels confirmed the correlation of this myeloid cell signature with indices of axonal injury. More in-depth analysis of myeloid subsets revealed an increase of a subset of highly cytolytic and terminally differentiated NK cells in PPMS patients with leptomeningeal enhancement (active-PPMS), compared to those without (inactive-PPMS). We have identified previously uncharacterized subsets of circulating myeloid cells and shown them to correlate with distinct disease forms of MS as well as with specific disease states (relapse/remission)

Percutaneous treatment of Magerl A2 vertebral fractures: clinical experience and results

Purpose of the study was to evaluate safety and long-term efficacy of augmented vertebroplasty using a Polyether ether ketone(PEEK) implant, for the treatment of lumbar or thoracic vertebral fractures (A2 according to the Magerl’s AO classification) and to analyze pain reduction, height restoration, and complications during a 2 year follow-up period. II) Materials and Methods: Prospective non-randomized evaluation was performed for 21 painful split vertebral fractures (20 patients,14 females,6 males, mean age 72.80±10.991) treated with percutaneous vertebral augmentation using a PEEK device, under fluoroscopic guidance. Pain before the procedure and after 6, 12, and 24 months was evaluated using a Numeric Visual Scale(NVS) questionnaire. Imaging was performed by CT and x-Rays. The minimum craniocaudal diameter at the level of the fracture and the maximum craniocaudal diameter at the middle of the fractured vertebra were measured. Statistical analysis was performed to evaluate pain decrease and height restoration. III) Results: Successful implant positioning was achieved in all cases. No major clinical complications were observed. Comparing the mean pain scores at baseline(8.69±1.138) and the 1st day after the treatment(1.19± 1.424) there was a decrease of 7.50 NVS Units(p<0.001). Minimum and maximum vertebral body heights were increased after the procedure 56.58% and 13.7% respectively (p<0.001). Both pain relief and height restoration remained statistically significant (p<0.001) during the follow-up period. IV) Conclusion: A2 Magerl thoracic or lumbar fractures could be successfully treated with PEEK implant assisted vertebral augmentation. Randomized studies with larger sample sizes should be done to confirm the effectiveness of the technique.Σκοπός της διδακτορικής διατριβής ήταν η αξιολόγηση – μελέτη της ασφάλειας και της μακροχρόνιας αποτελεσματικότητας της σπονδυλικής ενίσχυσης με χρήση κλωβού από πολυμερές, για τη θεραπεία των θωρακικών, ή οσφυϊκών καταγμάτων τύπου Α2 σύμφωνα με την ταξινόμηση κατά Magerl, καθώς και η ανάλυση της μείωσης του πόνου, της αποκατάστασης του ύψους του σπονδύλου και των επιπλοκών σε παρακολούθηση 2 ετών μετά τη θεραπεία. ΙΙ) Υλικό και Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε προοπτική, μη τυχαιοποιημένη αξιολόγηση 21 επίπονων οσφυϊκών, ή θωρακικών καταγμάτων τύπου Α2 κατά την ταξινόμηση Magerl AΟ, σε 20 ασθενείς εκ των οποίων 14 ήταν θήλεις και 6 άρρενες, με μέση ηλικία 72.80±10.991). Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε θεραπεία με διαδερμική σπονδυλική ενίσχυση με χρήση κλωβού από PEEK πολυμερές, υπό ακτινοσκοπική καθοδήγηση. Οι τιμές του άλγους πριν την επέμβαση, την επόμενη ημέρα, καθώς και μετά από διαστήματα 6, 12 και 24 μηνών μετρήθηκαν με χρήση της Αριθμητικής Υποκειμενικής Κλίμακας (Numeric Visual Scale- NVS) βαθμολόγησης άλγους από 0 έως 10. Η απεικόνιση κατά την παρακολούθηση πραγματοποιήθηκε με Υπολογιστική Τομογραφία (CT) και ακτινογραφίες. Μετρήθηκαν η ελάχιστη κεφαλουραία διάμετρος του σπονδύλου στο επίπεδο του κατάγματος, καθώς και η μέγιστη κεφαλουραία διάμετρος στην μεσότητα του κατεαγότος σπονδυλικού σώματος. Επιπρόσθετα μετρήθηκε η κεφαλουραία διάμετρος ενός σπονδύλου σε απόσταση τουλάχιστον 2 επιπέδων από το κάταγμα ή οποιοδήποτε άλλο σπόνδυλο, στον οποίο είχε πραγματοποιηθεί επέμβαση στο παρελθόν, προκειμένου να υπάρξουν τιμές ελέγχου πιθανής μεταβολής του ύψους κατά την παρακολούθηση, σχετιζόμενες με γήρανση ή άλλες παραμέτρους ανεξάρτητες του κατάγματος. Πραγματοποιήθηκε στατιστική ανάλυση με το πρόγραμμα SPSS Statistics 22 (IBMCorp) για την αξιολόγηση του αναλγητικού αποτελέσματος και της αποκατάστασης του ύψους. Έγινε σύγκριση της επίδρασης της τεχνικής στη μείωση του άλγους σε ασθενείς με κατάγματα τύπου Α2, με τα αποτελέσματα της απλής σπονδυλοπλαστικής σε κατάγματα τύπου Α1. Καταγράφηκαν και ταξινομηθήκαν οι επιπλοκές από την επέμβαση σύμφωνα με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Επεμβατικής Ακτινολογίας (CIRSE). ΙΙΙ) Αποτελέσματα: Επιτυχής τοποθέτηση της ενδοπρόθεσης – κλωβού επιτεύχθηκε σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν υπήρξαν μείζονες επιπλοκές. Συγκρίνοντας τις μέσες τιμές άλγους πριν την επέμβαση (8.69±1.138 NVS Units) και την 1η ημέρα μετά τη θεραπεία (1.19± 1.424 NVS Units) καταγράφηκε μείωση 7.50 μονάδων (NVS Units) της κλίμακας άλγους (p<0.001).Η μείωση του άλγους ήταν αντίστοιχη με εκείνη σε ασθενείς με κατάγματα τύπου Α1, που αντιμετωπίστηκαν με σπονδυλοπλαστική. Παρατηρήθηκε αύξηση του ελάχιστου ύψους στην περιοχή του κατάγματος, καθώς και του μέγιστου ύψους στη μεσότητα του σπονδυλικού σώματος μετά την επέμβαση 56.58% και 13.7% αντίστοιχα (p<0.001). Η μείωση του άλγους και η αποκατάσταση του ύψους παρέμειναν στατιστικά σημαντικές (p<0.001) κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική μείωση του ύψους σε σύγκριση με τους υγιείς σπονδύλους, που είχαν οριστεί ως σπόνδυλοι αναφοράς - ελέγχου για την παρακολούθηση. ΙV) Συμπέρασμα: Τα κατάγματα των θωρακικών και οσφυϊκών σπονδύλων, τύπου Α2 σύμφωνα με την ταξινόμηση κατά Magerl, μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με διαδερμική σπονδυλική ενίσχυση με χρήση κλωβού από πολυμερές PEEK, υπό ακτινοσκοπική καθοδήγηση. Τυχαιοποιημένες μελέτες με μεγαλύτερο δείγμα ασθενών θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν περαιτέρω την αποτελεσματικότητα της τεχνικής

Σταθεροποίηση σπονδυλικών καταγμάτων τύπου Magerl A2 με διαδερμική τεχνική: Κλινική εμπειρία και αποτελέσματα.

Ι) Σκοπός: Σκοπός της διδακτορικής διατριβής ήταν η αξιολόγηση – μελέτη της ασφάλειας και της μακροχρόνιας αποτελεσματικότητας της σπονδυλικής ενίσχυσης με χρήση κλωβού από πολυμερές, για τη θεραπεία των θωρακικών, ή οσφυϊκών καταγμάτων τύπου Α2 σύμφωνα με την ταξινόμηση κατά Magerl, καθώς και η ανάλυση της μείωσης του πόνου, της αποκατάστασης του ύψους του σπονδύλου και των επιπλοκών σε παρακολούθηση 2 ετών μετά τη θεραπεία. ΙΙ) Υλικό και Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε προοπτική, μη τυχαιοποιημένη αξιολόγηση 21 επίπονων οσφυϊκών, ή θωρακικών καταγμάτων τύπου Α2 κατά την ταξινόμηση Magerl AΟ, σε 20 ασθενείς εκ των οποίων 14 ήταν θήλεις και 6 άρρενες, με μέση ηλικία 72.80±10.991). Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε θεραπεία με διαδερμική σπονδυλική ενίσχυση με χρήση κλωβού από PEEK πολυμερές, υπό ακτινοσκοπική καθοδήγηση. Οι τιμές του άλγους πριν την επέμβαση, την επόμενη ημέρα, καθώς και μετά από διαστήματα 6, 12 και 24 μηνών μετρήθηκαν με χρήση της Αριθμητικής Υποκειμενικής Κλίμακας (Numeric Visual Scale- NVS) βαθμολόγησης άλγους από 0 έως 10. Η απεικόνιση κατά την παρακολούθηση πραγματοποιήθηκε με Υπολογιστική Τομογραφία (CT) και ακτινογραφίες. Μετρήθηκαν η ελάχιστη κεφαλουραία διάμετρος του σπονδύλου στο επίπεδο του κατάγματος, καθώς και η μέγιστη κεφαλουραία διάμετρος στην μεσότητα του κατεαγότος σπονδυλικού σώματος. Επιπρόσθετα μετρήθηκε η κεφαλουραία διάμετρος ενός σπονδύλου σε απόσταση τουλάχιστον 2 επιπέδων από το κάταγμα ή οποιοδήποτε άλλο σπόνδυλο, στον οποίο είχε πραγματοποιηθεί επέμβαση στο παρελθόν, προκειμένου να υπάρξουν τιμές ελέγχου πιθανής μεταβολής του ύψους κατά την παρακολούθηση, σχετιζόμενες με γήρανση ή άλλες παραμέτρους ανεξάρτητες του κατάγματος. Πραγματοποιήθηκε στατιστική ανάλυση με το πρόγραμμα SPSS Statistics 22 (IBMCorp) για την αξιολόγηση του αναλγητικού αποτελέσματος και της αποκατάστασης του ύψους. Έγινε σύγκριση της επίδρασης της τεχνικής στη μείωση του άλγους σε ασθενείς με κατάγματα τύπου Α2, με τα αποτελέσματα της απλής σπονδυλοπλαστικής σε κατάγματα τύπου Α1. Καταγράφηκαν και ταξινομηθήκαν οι επιπλοκές από την επέμβαση σύμφωνα με τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Επεμβατικής Ακτινολογίας (CIRSE). ΙΙΙ) Αποτελέσματα: Επιτυχής τοποθέτηση της ενδοπρόθεσης – κλωβού επιτεύχθηκε σε όλες τις περιπτώσεις. Δεν υπήρξαν μείζονες επιπλοκές. Συγκρίνοντας τις μέσες τιμές άλγους πριν την επέμβαση (8.69±1.138 NVS Units) και την 1η ημέρα μετά τη θεραπεία (1.19± 1.424 NVS Units) καταγράφηκε μείωση 7.50 μονάδων (NVS Units) της κλίμακας άλγους (p&lt;0.001).Η μείωση του άλγους ήταν αντίστοιχη με εκείνη σε ασθενείς με κατάγματα τύπου Α1, που αντιμετωπίστηκαν με σπονδυλοπλαστική. Παρατηρήθηκε αύξηση του ελάχιστου ύψους στην περιοχή του κατάγματος, καθώς και του μέγιστου ύψους στη μεσότητα του σπονδυλικού σώματος μετά την επέμβαση 56.58% και 13.7% αντίστοιχα (p&lt;0.001). Η μείωση του άλγους και η αποκατάσταση του ύψους παρέμειναν στατιστικά σημαντικές (p&lt;0.001) κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης. Δεν υπήρξε στατιστικά σημαντική μείωση του ύψους σε σύγκριση με τους υγιείς σπονδύλους, που είχαν οριστεί ως σπόνδυλοι αναφοράς - ελέγχου για την παρακολούθηση. ΙV) Συμπέρασμα: Τα κατάγματα των θωρακικών και οσφυϊκών σπονδύλων, τύπου Α2 σύμφωνα με την ταξινόμηση κατά Magerl, μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά με διαδερμική σπονδυλική ενίσχυση με χρήση κλωβού από πολυμερές PEEK, υπό ακτινοσκοπική καθοδήγηση. Τυχαιοποιημένες μελέτες με μεγαλύτερο δείγμα ασθενών θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν περαιτέρω την αποτελεσματικότητα της τεχνικής.I) Objectives Purpose of the study was to evaluate safety and long-term efficacy of augmented vertebroplasty using a Polyether ether ketone(PEEK) implant, for the treatment of lumbar or thoracic vertebral fractures (A2 according to the Magerl’s AO classification) and to analyze pain reduction, height restoration, and complications during a 2 year follow-up period. II) Materials and Methods Prospective non-randomized evaluation was performed for 21 painful split vertebral fractures(20 patients,14 females,6 males,mean age 72.80±10.991) treated with percutaneous vertebral augmentation using a PEEK device, under fluoroscopic guidance. Pain before the procedure and after 6, 12, and 24 months was evaluated using a Numeric Visual Scale(NVS) questionnaire. Imaging was performed by CT and x-Rays. The minimum craniocaudal diameter at the level of the fracture and the maximum craniocaudal diameter at the middle of the fractured vertebra were measured. Statistical analysis was performed to evaluate pain decrease and height restoration. III) Results Successful implant positioning was achieved in all cases. No major clinical complications were observed. Comparing the mean pain scores at baseline(8.69±1.138) and 1st day after the treatment(1.19± 1.424) there was a decrease of 7.50 NVS Units(p&lt;0.001). Minimum and maximum vertebral body heightswere increased after the procedure 56.58% and 13.7% respectively (p&lt;0.001). Both pain relief and height restoration remained statistically significant (p&lt;0.001) during the follow-up period. IV) Conclusion A2 Magerl thoracic or lumbar fractures could be successfully treated with PEEK implant assisted vertebral augmentation. Randomized studies with larger sample sizes should be done to confirm the effectiveness of the technique

Aggressive Herpes Zoster in Young Patients With Multiple Sclerosis Under Dimethyl Fumarate: Significance of CD8

Dimethyl fumarate (DMF), approved for relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS), exerts immune-mediated mechanisms crucial for T-cell survival and migration, preferentially reducing CD8+ T cells.1 Although baseline absolute lymphocyte count (ALC) is considered the most critical predictor of developing lymphopenia,2 it was recently concluded that lymphocyte subset monitoring is not required for safety vigilance because T-cell subset reduction does not increase risks for serious infections.3 We present 2 young patients with RRMS, under DMF treatment, negative for HIV and SARSCoV-2 (by RT-PCR in nasal swab) and with normal follow-up white blood cell (WBC)/ALC counts, who developed severe herpes zoster (HZ) infection with normal ALC but low CD8+ and high CD56bright natural killer (NK) cells, and discuss the potential significance of T-cell immunophenotyping in HZ manifestation

The Role of Percutaneous Ablation in the Management of Colorectal Cancer Liver Metastatic Disease

Approximately 50% of colorectal cancer patients will develop metastases during the course of the disease. Local or locoregional therapies for the treatment of liver metastases are used in the management of oligometastatic colorectal liver disease, especially in nonsurgical candidates. Thermal ablation (TA) is recommended in the treatment of limited liver metastases as free-standing therapy or in combination with surgery as long as all visible disease can be eradicated. Percutaneous TA has been proven as a safe and efficacious therapy offering sustained local tumor control and improved patient survival. Continuous technological advances in diagnostic imaging and guidance tools, the evolution of devices allowing for optimization of ablation parameters, as well as the ability to perform margin assessment have improved the efficacy of ablation. This allows resectable small volume diseases to be cured with percutaneous ablation. The ongoing detailed information and increasing understanding of tumor biology, genetics, and tissue biomarkers that impact oncologic outcomes as well as their implications on the results of ablation have further allowed for treatment customization and improved oncologic outcomes even in those with more aggressive tumor biology. The purpose of this review is to present the most common indications for image-guided percutaneous ablation in colorectal cancer liver metastases, to describe technical considerations, and to discuss relevant peer-reviewed evidence on this topic. The growing role of imaging and image-guidance as well as controversies regarding several devices are addressed

Percutaneous Microwave Ablation of Liver Lesions: Differences on the Sphericity Index of the Ablation Zone between Cirrhotic and Healthy Liver Parenchyma

To compare different parameters of the sphericity index of the ablation zone following microwave ablation (MWA) on cirrhotic- and healthy-liver parenchyma in a series of patients treated with the same MWA system. Institutional database research identified 46 patients (77 lesions) who underwent MWA. “Cirrhotic liver group” (CLG) included 35 hepatocellular carcinoma lesions; “healthy liver group” (HLG) included 42 metastatic lesions. The long axis (LAD), short axis 1 (SAD-1) and 2 (SAD-2), the mean SAD-1 and SAD-2 (mSAD) diameter (in mm) and the mean sphericity (mSPH) index of the ablation zones were evaluated for each treated lesion in both groups from baseline to follow-up. A mixed model analysis of variance reported significant main effect of group on SAD-1 (p = 0.023), SAD-2 (p = 0.010) and mSAD (p = 0.010), with HLG showing lower values compared to CLG. No differences were detected on the LAD (pFDR = 0.089; d = 0.45), and mSPH (pFDR = 0.148, d = 0.40) between the two groups. However, a significant main effect of time was found on LAD (p &lt; 0.001), SAD-1 (p &lt; 0.001), SAD-2 (p &lt; 0.001) and mSAD (p &lt; 0.001), with decreased values in all indices at follow-up compared to baseline. A significant group by time interaction was observed on mSPH (p = 0.044); HLG had significantly lower mSPH at follow-up where CLG did not show any significant change. Our findings indicate that although in cirrhotic liver short axis diameter of the MWA zone seems to be significantly longer, this has no effect on the sphericity index which showed no significant difference between cirrhotic vs. healthy liver lesions. On the contrary, on one month follow-up ablation zones tend to become significant more ellipsoid in healthy whilst remains stable in cirrhotic liver

MRI evidence of extraocular muscle atrophy and fatty replacement in myasthenia gravis

Purpose The aim of the study was to evaluate extraocular muscle (EOM) atrophy and fatty replacement in ocular myasthenia gravis (OMG) and generalized myasthenia gravis (GMG) patients with chronic and untreated ocular symptoms or with inadequate response to immunotherapy and unprovoked ocular exacerbations despite chronic immunotherapy. Methods Nineteen patients with either OMG or GMG and 19 healthy age-matched controls underwent an orbital MRI. Visually obvious muscle atrophy and muscle fatty replacement were evaluated by two raters independently. Maximum thickness of EOM was measured. Measurements of the muscles of each participant were added up, in order to calculate the total thickness. Results Eleven patients suffered from AChR-positive GMG, and 8 patients from OMG. All patients had chronic ocular symptoms or inadequate response to corticosteroids and unprovoked ocular exacerbations in spite of immunotherapy. Fatty replacement was reported in 6/19 (31.6%) patients and 0/19 (0%) controls (p = 0.02). Obvious atrophy in at least one muscle was reported in 8/19 (42.1%) patients and 1/19 (5.3%) controls (p = 0.019). Statistically significant differences between the two groups were also found in the mean total thickness, as well as in the thickness of superior recti, levator palpebrae, inferior recti, and superior oblique muscles. Conclusion EOM atrophy and fatty replacement were seen frequently in our series of MG patients with treatment difficulties and frequent relapses of ocular involvement