High prevalence of spondyloarthritis and ankylosing spondylitis among familial Mediterranean fever patients and their first-degree relatives: further evidence for the connection

INTRODUCTION: Familial Mediterranean fever (FMF) is an auto-inflammatory disease characterized by recurrent attacks of fever and serositis. Limited data suggest that the prevalence of sacroiliitis is increased in patients with FMF. In our present study, we assessed the prevalence of spondyloarthritis (SpA), including ankylosing spondylitis (AS), among a cohort of FMF patients and their unaffected first-degree relatives (FDRs). METHODS: The current study cohort comprised a consecutive group of 201 unrelated patients with FMF and 319 FDRs (≥ 16 years old). These subjects were examined according to a standard protocol. RESULTS: A total of 157 FMF patients (78.1%) and 233 (73%) unaffected FDRs reported back pain. Fifteen FMF patients (7.5%) and nine unaffected FDRs fulfilled the modified New York (mNY) criteria for AS. One additional FDR with AS was identified after review of the medical records. None of the FMF patients with AS was HLA-B27 positive. The allele frequency of M694V among the FMF patients with radiographic sacroiliitis was significantly higher in comparison with those without sacroiliitis (OR 4.3). When compared with the general population, the risk ratios for SpA and AS among the FDRs of our FMF patients were 3.3 (95% CI; 2.0 to 5.5) and for AS 2.9 (95% CI; 1.3 to 6.4), respectively. CONCLUSIONS: Our study suggests that a) factors other than HLA-B27 play a role in the association of FMF and SpA/AS; b) MEFV gene variations may be one of the geographic/region-specific potential pathogenetic links between these two disorders in the Turkish population

An initial diagnosis of lumbar disc herniation is associated with a late presentation to rheumatologists and a delay in the diagnosis of ankylosing spondylitis

Ankilozan Spondilit (AS), radyolojik sakroiliitin yavaş gelişmesi nedeniyle tanısı en çok geciken romatolojik hastalıklardan biri olmaya devam etmektedir. Klinik pratikte AS tanısı öncesi Lomber Disk Hernisi (LDH) tanısının oldukça sık konulduğunu görmekteyiz. Dahası son 3 ayda bel ağrısı olmadığı halde manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile LDH saptanan hastaların oranının oldukça yüksek olduğunu bildiren yayınlar da mevcuttur. Bu nedenle çalışmamızda AS hastalarındaki tanısal gecikme, ilk klinik tanı olarak LDH tanısı alan hasta oranı ve tanı gecikmesi ile daha önce konulan LDH tanısı arasındaki ilişkinin araştırılması amaçlanmıştır. GEREÇ VE YÖNTEM: Farklı şehirlerdeki 5 romatoloji kliniğinden Modifiye New York kriterlerine göre AS tanılı 393 ardışık hasta (258 erkek [% 65.6], ortalama yaş 39.3 ± 10.8) analize dahil edildi. İlk başvurulan hekimin uzmanlık alanı, konulan ilk tanı, bel ağrısının başlangıç yaşı ve eğitim düzeyi gibi tanısal gecikmeye yol açabileceği düşünülen tüm faktörler bir anket formu ile yüz yüze görüşme ile sorgulandı. Tanı gecikmesi, bel ağrısı nedeniyle hekime ilk başvurudan itibaren AS tanısı konuluncaya kadar geçen süre olarak hesaplandı. Tanısal gecikme ile ilişkili faktörler Spearman korelasyon analizi ve lineer regresyon metodu ile değerlendirildi. Gruplar arasında karşılaştırmalar için Kruskal-Wallis ve Mann Whitney-U testi kullanıldı. BULGULAR: Hastaların yalnızca %4'ü bel ağrısı nedeni ile ilk olarak romatoloğa başvurduğunu bildirdi. İlk başvurulan hekim, hastaların %30'unda FTR uzmanı, %25'inde ortopedist ve %16'sında nöroşirurjiyen idi. Tanıya kadar geçen süre ilk başvurulan hekim romatolog (2.9 ± 5.3 yıl), FTR (6.3 ± 7.6), ortopedist (9.6 ± 9.1) ve beyin cerrahi uzmanı (8.8 ± 6.6) oluşuna göre anlamlı olarak farklıydı (p=0.002). İlk başvuruda hangi tanının konulduğu sorusuna yanıt veren 392 hastanın %33'ünde bu tanı LDH idi. Başlangıçta LDH tanısı alanlar ile diğer hastalar karşılaştırıldığında tanısal gecikme sırasıyla 9.1 ± 8.5 ve 6.2 ± 7.4 yıl (p=0.002) bulundu. 26 hasta (%6.6) LDH nedeniyle operasyon geçirmişti ve tanısal gecikme süresi operasyon geçirmeyenlere göre belirgin olarak uzundu (13.3 ± 11.3 vs 7.8 ± 8.2, p=0.023). Romatoloğa başvuruya kadar geçen süre hem ilk tanısı LDH olanlarda; hem de LDH operasyonu olanlarda diğer hastalara göre daha uzundu. Tanısal gecikme; SpA semptomları başlangıç yaşı, bel ağrısının başlangıç yaşı, LDH tanısı, LDH operasyonu, ilk başvurulan hekim ve eğitim süresi ile koreleydi. Lineer regresyon analizinde; semptom başlangıç yaşı, bel ağrısı başlangıç yaşı, LDH tanısı, LDH operasyonu ve eğitim süresi tanısal gecikme için prediktif faktörler idi. AS tanısındaki gecikme süresi diğer ülkelerdekine benzer bulundu. SONUÇ: Başlangıçta konan LDH tanısı AS tanısında gecikmeye katkıda bulunuyor olabilir ve bu anlamda AS hastaları içerisinde LDH cerrahisi uygulanmış hasta oranının nisbeten yüksek olması dikkat çekicidir. İlk olarak romatoloğa başvuran hastalarda AS tanısında gecikme daha kısa olmakla birlikte, hastaların düşük bir oranı ilk başvuruyu romatologlara yapmaktadırlar. Bu nedenle bel ağrılı hastaların başvurma olasılığı yüksek diğer hekim gruplarının inflamatuar bel ağrısının nitelikleri konusunda bilinçlendirilmesi tanı gecikmesini azaltabilir ve gereksiz ameliyatlardan hastayı koruyabilir. Among all rheumatic diseases ankylosing spondylitis (AS) remains to be the one with, the longest diagnostic delay mostly due to the slow development of radiographic sacroiliitis. In clinical practice, many patients are diagnosed as having lumbar disk herniation (LDH) prior to the diagnosis of AS. Furthermore a number of studies have reported that MRI may reveal findings of lumbar disc herniation in a significant proportion of subjects with no back pain for the last three months. So, In this study we aimed to assess the diagnostic delay in AS patients with and without an initial diagnosis of LDH and the factors that may be associated with the delay. PATİENTS AND METHODS: 393 consecutive AS patients (258 male [65.6%], mean age 39.3 ± 10.8 years) from five rheumatology clinics in different geographical regions were included in this analysis. The diagnosis was based on the modified New York criteria. A face to face interview was performed by using a structured questionnaire addressing all the other possible factors that may have lead to the diagnostic delay, including the initial diagnosis of LDH, history of LDH surgery and the specialty of the first consulted physician. Total diagnostic delay was calculated as the time elapsed from the first visit to the physician for back pain until the diagnosis of AS. Factors associated with the diagnostic delay were evaluated by Spearman's correlation and linear regression methods. Kruskall Wallis and Mann Whitney U tests were used for nonparametric group comparisons. RESULTS: Initial diagnosis was recalled by 392 of the 393 patients and LDH was reported by 33% of them. The average delay in diagnosis was 8.12 ± 8.57 years in all patients with AS. The diagnostic delay in patients with an initial diagnosis of LDH vs those without such diagnosis was 9.1 ± 8.5 and 6.2 ± 7.4 years, respectively (p: 0.002). Twenty six patients (% 6.6) had undergone operation for LDH and the diagnostic delay in those patients was markedly higher than those without surgery (13.3 ± 11.3 vs 7.8 ± 8.2 years, p=0.023). Time to first rheumatology visit was also significantly greater in patients with an initial diagnosis of LDH (9.85 ± 8.39 v.s 7.95 ± 7.94 p:0.016) and in patients with a history of LDH surgery (15.46 ± 10.83 v.s 9.04 ± 8.89 p:0.002) compared with other patients, Patients with a diagnosis of LDH at their first visit was less likely to receive an early diagnosis (<5years) than the patients without such an initial diagnosis (OR:0.59 (95% CI: 0.36-0.95). The great majority of the patients (86%) made their first medical visit to a specialist for back pain. Rheumatologists were seen as the initial physicians by only 4% of the patients whereas, 30% consulted physiatrist, 25% consulted orthopedists and 16% consulted orthopedists at their 1st medical visit due to back pain. The shortest delay in diagnosis was observed when rheumatologists were the first consulted physicians (2.9 ± 5.3 years).The delay period for the physiatrists was shorter (6.3 ± 7.6 years) than the orthopedists (9.6 ± 9.1 years) and neurosurgeons (8.8 ± 6.6 years) . Age at onset of spondyloarthritic symptoms, age at onset of back pain, prior diagnosis of LDH, operation history for LDH, first specialty consulted for back pain and education level were correlated with diagnostic delay, but sex, family history, HLA-B 27 status and acute phase response were not. In regression model age at onset of spondyloarthritic symptoms, age at onset of back pain, prior diagnosis of LDH, operation history for LDH and education level were also found to be significant independent predictors of the diagnostic delay. CONCLUSİON: Our results may be biased because it included only patients followed at rheumatology clinics. However we suggest that prior diagnosis of LDH may lead to late presentation of AS patients to rheumatologists, which may contribute to a delay in diagnosis. A relatively high percentage of patients with LDH surgery is of concern, pointing out the necessity of continuous medical education of the specialists who are likely to see patients with back pain, on the concept of spondyloarthriti

Approaches to Medical Nutrition Therapy in Rheumatoid Arthritis

Romatoid artrit eklemlerde ilerleyici yıkıma neden olan, kronik seyirli inflamatuvar otoimmün bir hastalıktır. Yaşamkalitesini ciddi şekilde etkileyen bu hastalık, en sık 40-50’li yaşlarda başlamakta ve kadınlarda erkeklere göre daha sıkgörülmektedir. Romatoid artritli hastalarda inflamasyonu azaltmak, antioksidan kapasiteyi artırmak ve lipit profiliniiyileştirmek amacıyla beslenme tedavisine yönelik farklı yaklaşımlar incelenmektedir. Romatoid artrit hastalarınıntıbbi beslenme tedavisinde ele alınan diyet modelleri arasında Akdeniz diyeti, anti-inflamatuvar diyet ve glutensiz diyetbulunmaktadır. Akdeniz diyetinin inflamatuvar belirteçlerde, hastalık aktivitesinde ve kardiyovasküler risk faktörlerindeazalmaya neden olabileceği belirtilmiştir. Genel olarak Akdeniz diyetine benzer özellikler taşıyan anti-inflamatuvar diyetinromatoid artrit üzerine olumlu etkileri olabileceği öne sürülmüş olmakla birlikte, hastalık aktivitesini azaltmaya yönelikyeterli kanıt bulunmamaktadır. Çölyak hastalarının tıbbi beslenme tedavisinde kullanılan glutensiz diyetin, romatoid artrithastalarında da kullanılabileceği düşünülmektedir. Bu derlemede; romatoid artritte beslenme tedavisine yönelik farklıyaklaşımların hastalık aktivitesi üzerine etkisinin belirlenmesi amaçlanmıştır.Rheumatoid arthritis is a chronic inflammatory autoimmune disease that causes progressive destruction of the joints. The disease seriously affects the quality of life with increased morbidity and decreased life expectancy. Rheumatoid arthritis, which starts at the ages of 40-50 most frequently, is more common in women than in men. Dietary modifications can be used for reducing inflammation, increasing antioxidant levels, changing lipid profile in patients with rheumatoid arthritis. The diet models include the Mediterranean diet, anti-inflammatory diet and gluten-free diet. It is stated that the Mediterranean diet model may cause a decrease in inflammatory markers, disease activity and cardiovascular risk factors. Although it has been suggested that the anti-inflammatory diet, which is generally similar to the Mediterranean diet, may have positive effects on rheumatoid arthritis, there is insufficient evidence to reduce disease activity. It is thought that the gluten-free diet used in celiac patients can also be used in patients with rheumatoid arthritis. In this review, it is aimed to determine the effect of different diet approaches on disease activit

Romatizmal hastalık ndeni ile hidroksiklorokinin kullanımının Covid-19'a yakalanma ve hastalık seyri üzerine etkisi

Giriş: COVID-19 virüsü dünya çapında yayılmaya ve öldürmeye devam etmektedir. Hidroksiklorokinin etkinliği ve güvenilirliği kanıtlanmadığı için klinik araştırmalar dışında profilaksi için kullanılmaması gerektiği bildirilmiştir. Ancak yerel bir alanda yaptığımız bu çalışmanın sonuçlarının literatür verilerine katkı sağlayacağını düşünüyoruz. Gereç ve Yöntem: Bu çalışmada romatolojik hastalıkları nedeniyle hidroksiklorokin kullanan ve kullanmayan erişkin hastalar retrospektif değerlendirildi. Hidroksiklorokin kullanmayan hastalar kontrol grubu olarak belirlendi. PCR sonuçları ile hastaların hidroksiklorokinin kullanım özellikleri karşılaştırıldı. Bulgular: Hastaların çoğunluğunu (ortanca yaş: 51.8- 17-89 arası) kadınlar (en sık ev hanımı) oluşturmakta idi. Hidroksiklorokin kullanan hasta grubundaki 22 (%5.72) hastanın COVİD-19 şüphesiyle PCR testi yaptırdığı ve sadece ikisinde (%0.52) PCR pozitifliği saptandığı tespit edilmiştir. Kontrol grubunda ise (n=299) PCR testi yapılan 65 hastanın (%21,73) 24'ünde (%8.02) COVİD-19 tespit edildiği görülmektedir. PCR pozitifliği hidroksiklorokinin kullanan grupta istatistiksel olarak daha düşük tespit edildi (n = 2, %0.52, n = 24, %8.02, p = 0.0001). Sonuç: Çalışmamız, hidroksiklorokinin kullanmayanlara göre düzenli olarak hidroksiklorokinin kullananlarda PCR pozitifliğinin daha düşük olduğunu desteklemektedir

Paradoxical increase in uric acid level with allopurinol use in pyrazinamide-induced hyperuricaemia

We report the case of a 36-year-old man with psoriatic arthritis and miliary tuberculosis, whose serum uric acid (SUA) level increased after the initiation of antituberculosis treatment, which included pyrazinamide. Most strikingly and paradoxically, the patient's SUA level increased after treatment with allopurinol. On cessation of allopurinol, his SUA level decreased substantially, and complete normalisation was observed following the discontinuation of pyrazinamide treatment

Performance of different criteria sets for inflammatory back pain in patients with axial spondyloarthritis with and without radiographic sacroiliitis

It is important to recognize inflammatory back pain (IBP) for an early diagnosis of ankylosing spondylitis (AS). Assessment of Spondyloarthritis International Society (ASAS) has recently published new criteria set for diagnosing IBP. In the present study, we evaluated the performance of the new ASAS IBP criteria and to compare the performance of IBP criteria sets in axial spondyloarthritis (axSpA) patients with and without radiographic sacroiliitis. The study sample included a total of 274 patients with a diagnosis of axSpA and 50 patients with a diagnosis of chronic (>3 months) mechanical back pain (MBP). A face-to-face interview by using a standardized questionnaire addressing all the components of IBP was performed. Data about HLA-B27 status and C-reactive protein levels were obtained from the patients’ charts. There were significantly more male patients (P 30 min (Calin 30), the specificity improved (72.9 %), but at a price of loss in sensitivity (82.4 %). In this study, new ASAS criteria for IBP performed almost as good as but not better than the existing criteria sets. Performances of the criteria sets were quite comparable in the differentiation of IBP from MBP in patients with and without radiographic sacroiliitis. © 2014, Clinical Rheumatology

High prevalence of spondyloarthritis and ankylosing spondylitis among familial Mediterranean fever patients and their first-degree relatives: further evidence for the connection

Introduction: Familial Mediterranean fever (FMF) is an auto-inflammatory disease characterized by recurrent attacks of fever and serositis. Limited data suggest that the prevalence of sacroiliitis is increased in patients with FMF. In our present study, we assessed the prevalence of spondyloarthritis (SpA), including ankylosing spondylitis (AS), among a cohort of FMF patients and their unaffected first-degree relatives (FDRs)