Patterns and universals of mate poaching across 53 nations : the effects of sex, culture, and personality on romantically attracting another person’s partner

As part of the International Sexuality Description Project, 16,954 participants from 53 nations were administered an anonymous survey about experiences with romantic attraction. Mate poaching--romantically attracting someone who is already in a relationship--was most common in Southern Europe, South America, Western Europe, and Eastern Europe and was relatively infrequent in Africa, South/Southeast Asia, and East Asia. Evolutionary and social-role hypotheses received empirical support. Men were more likely than women to report having made and succumbed to short-term poaching across all regions, but differences between men and women were often smaller in more gender-egalitarian regions. People who try to steal another's mate possess similar personality traits across all regions, as do those who frequently receive and succumb to the poaching attempts by others. The authors conclude that human mate-poaching experiences are universally linked to sex, culture, and the robust influence of personal dispositions.peer-reviewe

Evolution and rape: a feminist Darwinian perspective

It is commonly thought that feminist and evolutionary explanations of rape cannot be integrated. As I aim to show, this view is incorrect. Although feminist and evolutionary approaches are not compatible on all fronts, theories incorporating factors from both perspectives have been proposed, on theoretical as well as empirical grounds. Unfortunately, the debate between feminist and evolutionary scholars is frequently characterized by a lack of mutual openness and by the use of illegitimate arguments. The book A Natural History of Rape (Thornhill and Palmer 2000), and the controversy it provoked, is a case in point. I will highlight a more productive interaction of both perspectives by discussing the work of the feminist evolutionary biologist Barbara Smuts

Darwin voor dames: over feminisme en evolutietheorie.

Feministen houden niet van wetenschap. Meer zelfs, ze verafschuwen elke poging om sekseverschillen wetenschappelijk te verklaren. Ze doen niets liever dan het construeren van een ideale wereld gebaseerd op gelijkheid van de geslachten. Het verzinnen van salonzetelverhalen wordt verkocht als epistemologisch sociaal-constructivisme, postmodernisme, holisme of één of andere tak van het feminisme. Griet Vandermassen bekent schuld in Darwin voor dames: "We wisten dat we gelijk hadden en dat alle anderen onvoldoende verlicht waren om de waarheid te zien". Feministen weigeren een beroep te doen op wetenschappelijke inzichten over de seksen. Het klinkt nogal wereldvreemd in het bijzonder voor de wetenschappers die zich bezighouden met de wetenschappelijke studie van sekseverschillen. Die laatsten vinden het dan ook doorgaans de moeite niet om tijd te investeren in dovemansgesprekken, waardoor wetenschap en feminisme steeds verder uit mekaar drijven. Griet Vandermassen gooide de oogkleppen af en waagde zich aan de literatuur die ze vroeger als "dissident" klasseerde: Darwin, de biologie van gedrag en evolutieleer. Toen ze zich tegoed deed aan de wetenschappelijke literatuur, ging er voor haar een nieuwe wereld open. Ze kon eindelijk de klassieke feministische frustratie verklaren: Waarom vervallen mensen steeds weer in dezelfde patronen? Waarom zijn er typisch mannelijke of vrouwelijke gedragingen die zich niet de kop laten induwen? De evolutieleer biedt een bevredigend antwoord. Ze beschouwt deze kennis terecht als noodzakelijk om een programma van sociale hervormingen te ontwerpen. Griet Vandermassen wil ook de andere feministen duidelijk maken dat het feminisme de biologie en evolutionaire wetenschap nodig heeft. Volgens haar heeft ook de wetenschap het feminisme nodig, maar dit pleidooi is iets minder overtuigend. De titel Darwin voor dames is enigzins misleidend.Vandermassen biedt geen inleiding tot Darwin voor de doorsnee-moeder-de-vrouw. Daarvoor ligt het accent te veel op de analyse van het feminisme en is haar taalgebruik nogal zwaar, misschien nog een postmodernistische erfenis. Voor vrouwelijke wetenschappers is dit boek een beetje overbodige lectuur: die weten reeds lang wat het darwinisme te bieden heeft. Het is veeleer "Darwin voor feministen" welke nog "een grootse taak wacht", zo besluit Vandermassen: het verbeteren van de wereld met Darwin onder de arm. [Hilde Vervaecke]Feministen houden niet van wetenschap. Meer zelfs, ze verafschuwen elke poging om sekseverschillen wetenschappelijk te verklaren. Ze doen niets liever dan het construeren van een ideale wereld gebaseerd op gelijkheid van de geslachten. Het verzinnen van salonzetelverhalen wordt verkocht als epistemologisch sociaal-constructivisme, postmodernisme, holisme of één of andere tak van het feminisme. Griet Vandermassen bekent schuld in Darwin voor dames: "We wisten dat we gelijk hadden en dat alle anderen onvoldoende verlicht waren om de waarheid te zien". Feministen weigeren een beroep te doen op wetenschappelijke inzichten over de seksen. Het klinkt nogal wereldvreemd in het bijzonder voor de wetenschappers die zich bezighouden met de wetenschappelijke studie van sekseverschillen. Die laatsten vinden het dan ook doorgaans de moeite niet om tijd te investeren in dovemansgesprekken, waardoor wetenschap en feminisme steeds verder uit mekaar drijven. Griet Vandermassen gooide de oogkleppen af en waagde zich aan de literatuur die ze vroeger als "dissident" klasseerde: Darwin, de biologie van gedrag en evolutieleer. Toen ze zich tegoed deed aan de wetenschappelijke literatuur, ging er voor haar een nieuwe wereld open. Ze kon eindelijk de klassieke feministische frustratie verklaren: Waarom vervallen mensen steeds weer in dezelfde patronen? Waarom zijn er typisch mannelijke of vrouwelijke gedragingen die zich niet de kop laten induwen? De evolutieleer biedt een bevredigend antwoord. Ze beschouwt deze kennis terecht als noodzakelijk om een programma van sociale hervormingen te ontwerpen. Griet Vandermassen wil ook de andere feministen duidelijk maken dat het feminisme de biologie en evolutionaire wetenschap nodig heeft. Volgens haar heeft ook de wetenschap het feminisme nodig, maar dit pleidooi is iets minder overtuigend. De titel Darwin voor dames is enigzins misleidend.Vandermassen biedt geen inleiding tot Darwin voor de doorsnee-moeder-de-vrouw. Daarvoor ligt het accent te veel op de analyse van het feminisme en is haar taalgebruik nogal zwaar, misschien nog een postmodernistische erfenis. Voor vrouwelijke wetenschappers is dit boek een beetje overbodige lectuur: die weten reeds lang wat het darwinisme te bieden heeft. Het is veeleer "Darwin voor feministen" welke nog "een grootse taak wacht", zo besluit Vandermassen: het verbeteren van de wereld met Darwin onder de arm. [Hilde Vervaecke