Umiejętności samorealizacji kobiet po radykalnej mastektomii

Cel badań: ocena poczucia własnej skuteczności po radykalnym leczeniu raka piersi. Materiał i metody: Badaniami objęto 82 kobiety w wieku 31 – 63 lata leczonych radykalnie z powodu raka piersi. Grupę kontrolą stanowiły studentki kierunku pielęgniarstwa. Grupa ta liczyła 39 osób w wieku 27 – 49 lat. Obie grupy poddano badaniom z wykorzystaniem Skali Uogólnionej Własnej Skuteczności. Wyniki badań odniesiono do wybranych cech socjo-demograficznych kobiet leczonych radykalnie z powody raka piersi takich jak wiek, wykształcenie, czas jaki upłynął od zakończenia radykalnego leczenia choroby nowotworowej do momentu badań. Wyniki i wnioski: Stwierdzono, że średnia wartość testu GSES dla całej badanej grupy kobiet poddanych radykalnemu leczeniu z powodu raka piersi była znamiennie statystycznie niższa niż grupie kontrolnej. Wykazano, że począwszy od 45 rż. u kobiet leczonych radykalnie z powodu raka piersi znamiennie statystycznie obniża się po-ziom poczucia własnej skuteczności. Najniższy i to istotnie statystycznie w porównaniu do pozostałych dekad życia, jest w przedziale wieku 56 – 65 lat. Ponadto stwierdzono, że w miarę upływu czasu po zakończeniu leczenia radykalnego raka piersi poczucie sensu życia oraz własnej skuteczności u badanych kobiet wrastało, a znamienny statystycznie wzrost poczucia własnej skuteczności nastąpił po upływie roku od zakończenia leczenia i utrzymywał się już na porównywalnym poziomie.The purpose of the research: the estimation of the sense of self-efficiency after a radical treatment of a breast cancer. The material under investigation and methods: The research was conducted on a group of 82 women who have undergone a radical treatment of a breast cancer, their ages varying from 31 to 63. The control group comprised of the nursing faculty students. It was a group of 39 people, aged from 27 to 49. Both groups were tested using the General Self-Efficacy Scale. The relations were found be-tween the results of the research and the selected socio-demographic features of women treated radically for a breast cancer like age, edu-cation and the period of time between the end of the radical treatment and the current research. The results and conclusions: It was stated that the average result of the GSES test for the whole group of women who have undergone a radical treatment for a breast cancer was significantly lower than in the control group. It was indicated that, starting from 45 years of age, the women who were treated for a breast cancer statistically have a significantly dropping level of the sense of self-efficiency. The lowest level, in comparison with the other decades of a lifetime, is between 56 and 65 years of age, which is statistically relevant. Moreover, it was stated that, with the passing of time, after the end of the radical breast cancer treatment the sense of self-efficiency and the meaning of life were increasing and after a year there was a statistically signifi-cant increase of the sense of self-efficiency, plus its level remained stable after that

Znaczenie komunikacji interpersonalnej w zawodzie pielęgniarskim

Wstęp. Komunikacja jest zjawiskiem wszechobecnym, towarzyszącym nam od samego początku naszego życia. Umiejętność komunikowania się z osobą chorą jest więc bardzo istotna, w tym również w zawodzie pielęgniarskim. Cel badań. Przekonanie to skłoniło autorów do podjęcia badań własnych mających na celu określenie aktywności komunikacyjnej w wybranej losowo grupie pielęgniarek. Materiał i metody. Grupę badawczą stanowiło 121 pielęgniarek. Ba-dania prowadzono w okresie od września 2010 roku do marca 2011 roku. Do określenie poziomu komunikacyjnej posłużono się Skalą Aktywności Komunikacyjnej Zb. Nęckiego Uzyskane wyniki odniesiono do wybranych cech takich jak wiek badanych, długość stażu pracy zawodowej oraz poziom wykształcenia. Wyniki i wnioski. Przeprowadzone badania pozwoliły stwierdzić, że zawód pielęgniarki nie podnosi w sposób charakterystyczny ( istotny statystycznie ) poziomu aktywności komunikacyjnej w porównaniu do przedstawicieli innych grup zawodowych np. informatyków. Średnia aktywność komunikacyjna wzrastała wraz z wiekiem badanych, przy czym w przedziale wieku 30-49 r.ż. znamiennie statystycznie w porównaniu do najmłodszej ankietowanej grupy pielęgniarek. Najniższy poziom aktywności komunikacyjnej wykazywały pielęgniarki o najkrótszym okresie pracy w zawodzie (do 5 lat). W miarę wydłużania stażu pracy średnia aktywność komunikacyjna badanych rosła. Średnia aktywność komunikacyjna wzrastała wraz ze stopniem wykształcenia zawodowego, przy czym wzrost ten miał cechy istotnie statystyczne, w porównaniu do niższych stopni wykształcenia, tylko w grupie pielęgniarek będących po studiach zawodowych II stopnia.Introduction. Communication is a universal phenomenon. It is essential to people at every stage of their lives. In it of utmost importance to be able to communicate with sick people, also as a nurse. The purpose of the study. The belief stated above has led the authors to undertake their own study, whose purpose was to assess communication activity in a randomly selected group of nurses. Materials and methods. The study group was 121 nurses. The re-search was conducted between September 2010 and March 2011. In order to assess the communication activity, the Communication Activity Scale introduced by Zbigniew Nęcki was used. The results obtained were compared with selected data such as the age of the nurses studied, their experience as professional nurses and their education. Results and conclusions. The research conducted allowed the authors to conclude that the nursing profession itself does not contribute to a statistically significant increase in the communication activity as compared to other professionals, e.g. IT specialists. The mean communication activity increased with the age of the interviewees – in the age groups of 30 to 49 years old, the increase was statistically signifi-cant in comparison with the youngest group interviewed. The lowest level of communication activity was characteristic of the least experienced nurses (no more than 5 years of experience). The mean communication activity of the interviewees increased along with the expe-rience. The increase in the mean communication activity was also observable with reference to their education; however, it was statistically significant only in relation to the those who completed professional postgraduate courses as compared to the lower levels of education

Obrażenia czaszkowo : mózgowe w praktyce wyjazdowych Zespołów Ratownictwa Medycznego

Wprowadzenie: Urazy głowy towarzyszyły człowiekowi od zawsze. Urazy czaszkowo – mózgowe są jednymi z najczęściej spotykanych, często też prowadzić mogą do bezpośredniego zagrożenia życia. Cel pracy: Analiza retrospektywna wyjazdowości Zespołów Ratownictwa Medycznego pod kątem : płci i wiek pacjentów, pory dnia i roku obarczonych największą częstością tego typu urazów, przyczyny urazu , rodzaj zadysponowanego zespołu („S” lub „P”), czasu dotarcia na miejsce zdarzenia oraz dalszego postępowania z pacjentem na miejscu zdarzenia.. Materiał i metoda: Analizie poddano karty wyjazdowe pogotowia ratunkowego zabezpieczającego medycznie powiat otwocki w okresie 1.01-31.12 2009 roku. Spośród 6937 interwencji medycznych jakie wykonano w tym okresie, wyodrębniono grupę 502 chorych, którzy doznali urazu mózgowo-czaszkowego. Grupa ta stała się podstawą dalszej analizy. Wyniki i wnioski: W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono, że urazy mózgowo-czaszkowe dotyczą głównie mężczyzn w wie-ku 50-59 lat oraz w wieku 20-29 lat. Częstość urazów czaszkowo-mózgowych znamiennie statystycznie częściej kumuluje się w miesiącach letnich ( przede wszystkim w sierpniu i czerwcu), najczęściej dotyczy niedziel, poniedziałków i piątków, głównie występując w godzinach popołudniowych ( 17-18 godzina).U prawie co 2-giego chorego zespoły ratownictwa medycznego docierały do 6 minut od momentu wypadku, jednak niemal co 10-ty poszkodowany otrzymał pomoc ratowników dopiero po upływie co najmniej 15 minut od chwili wypadku. U co 10-tego chorego, który doznał urazu czaszko-wo-mózgowego ratownicy napotykali kategoryczną niechęć do korzy-stania z ich pomocy i kontynowania dalszego leczenia w szpitalu.Introduction: Head injuries have been experienced by humans from the time immemorial. Craniocerebral injuries appear to be one of the most frequent head injuries. Moreover, they can often pose a threat to a patient’s life. Objectives: The aim of the study was a retrospective analysis of the emergency medical rescue teams’ attendance at accidents or other medical emergencies. The criteria included: the sex and age of a pa-tient, the time of day and a season when craniocerebral injuries are most frequent, the cause of injury, the type of service provided (Basic Life Support or Advanced Life Support), the time it took to reach the destination and the method of treating the patient at the scene of the accident. Materials and methods: The reports on emergency medical service provided in the Otwock district in 2009 were analysed. 502 patients out of 6937 suffered from craniocerebral injuries. The cases of those 502 provided a basis for further analysis. Results and conclusions: According to the research carried out, men aged between 50 and 59, as well as between 20 and 29 experience craniocerebral injuries most frequently. Summertime (mainly June and August) turned out to be the season of the highest frequency of craniocerebral injuries. The days on which craniocerebral injuries were most common were Sundays, Mondays and Fridays, and the time of day with the highest frequency was late afternoon (5 to 6 p.m.). Almost every other patient was provided with emergency med-ical service within 6 minutes after the accident. However, in every tenth case, it took no less than 15 minutes for the rescue team to ar-rive. What is more, every tenth patient who suffered a craniocerebral injury refused to be treated and transported to hospital

Poziom poczucia koherencji wśród młodzieży zakładów poprawczych

Cel badań. Czy rzeczywiście jest tak, że współczesna oferta wychowawczo-resocjalizacyjna skierowana do młodzieży zakładów poprawczych buduje u nich poczucie zrozumienia, zaradności i sensowności, tak potrzebne w dorosłym życiu. Odpowiedzi poszukiwano poprzez ocenę poziomu poczucia koherencji wśród młodzieży zakładów poprawczych. Materiał i metoda. Dla oceny poziomu poczucia koherencji wśród młodzieży zakładów poprawczych, badaniom poddano 40 młodych ludzi tych zakładów. Użyto Kwestionariusza Poczucia Koherencji [SOC – 29], a uzyskane wyniki badań porównano ze zdrowymi osobnikami grupy kontrolnej. Wyniki i wnioski. Stwierdzono, że poziom poczucia koherencji wśród młodzieży zakładów poprawczych daleko odbiega od średniej wartości testu SOC-29 zarejestrowanej przez innych autorów u zdrowych mężczyzn naszej populacji, co może być istotnym czynnikiem niepowodzeń tej młodzieży w „dorosłym życiu”. Działalność resocjalizacyjna prowadzona w zakładach poprawczych nie przynosi jednakowego skutku w zmianach poczucia koherencji. Przede wszystkim skutkuje wzrostem liczebności nieletnich w przedziale 100-120 punków, głównie kosztem obniżenia liczebności grupy o zakresie punktacji 60 – 80 punktów. Istnieje taka wartość punktowa [jest to 58 pkt.] testu SOC-29, poniżej której pomimo prowadzonej starannej resocjalizacji istnieje u małoletnich znamiennie statystycznie wysokie ryzyko braku uzyskania sukcesu terapeutycznego, w postaci braku wzrostu poczucia koherencjiThe objective of the research: Is it actually the case that the modern educational and rehabilitation offer for approved school youth builds a sense of coherence, resourcefulness and meaningfulness among them, as these are factors very much essential to the adult life? To find an answer to this question, the sense of coherence level was measured among approved school youths. Material and method: In order to assess the approved school youth’s level of coherence, 40 of them were examined. The method used was The Sense of Coherence Questionnaire [SOC-29], and the results obtained were compared to those of the control group. Results and conclusions: It was established that the sense of coher-ence level among the approved school youth is largely discrepant from the result of SOC-29 test as indicated by the research on healthy men of our population conducted by other authors, which may be a significant factor to the youths’ failures in their “adult lives”. The rehabilitation process controlled by approved schools is not effective as far as the sense of coherence level is concerned. Above all, it re-sults in the increase in the number of juveniles within the range of 100-120 points, predominantly at the expense of the decrease in number within 60-80 points. Moreover, it was shown that in those cases where the result of the SOC questionnaire is lower than 58 points, the statistical risk of failing to achieve the therapeutic success [no increase in the sense of coherence level] is significantly high despite the on-going rehabilitation, even carefully supervised