Cancer Microenvironment and Inflammation: Role of Hyaluronan

The role of inflammation in the development of cancer was described as early as 19th century. Abundant evidence supports the preposition that various cancers are triggered by infection and chronic inflammatory disease whereas, evading immune destruction has been proposed as one of the new hallmarks of cancer. Changes of the tumor microenvironment have been closely correlated to cancer-mediated inflammation. Hyaluronan (HA), an important ECM component, has become recognized as an active participant in inflammatory, angiogenic, fibrotic, and cancer promoting processes. This review discusses how HA and specific HA-binding proteins participate in and regulate cancer-related inflammatory processes

Expression of p53 protein in Barrett’s adenocarcinoma and adenocarcinoma of the gastric cardia and antrum

Background/Aim. Most studies of esophageal and gastric adenocarcinomas have shown a very high rate of p53 gene mutation and/or protein overexpression, but the influence of the tumor site upon the frequency of p53 protein expression has not been evaluated (gastroesophageal junction, Barret's esophagus, and antrum). The aim of our study was to analyze the correlation between the selected clinico-pthological parameters, and p53 protein overexpression in regards to the particular tumor location. Methods. The material comprised 66 surgical specimens; 10 were Barrett’s carcinomas, 25 adenocarcinomas of the gastric cardia (type II adenocarcinoma of the esophagogastric junction - EGJ), and 31 adenocarcinomas of the antrum. Immunostaining for p53 protein was performed on formalin-fixed, paraffin-embedded tissue sections, using the alkaline phosphatase - antialkaline phosphatase (APAAP) method. The cases were considered positive for p53 if at least 5% of the tumor cells expressed this protein by immunostaining. Results. There was no significant difference observed between the studied groups in regards to age, sex, Lauren’s classification and tumor differentiation. There was, however, a significant difference observed in the depth of tumor invasion between Barrrett’s adenocarcinoma and adenocarcinoma of the cardia compared with the adenocarcinoma of the antrum. Namely, at the time of surgery, both Barrett’s adenocarcinomas and adenocarcinomas of the cardia, were significantly more advanced comparing with the adenocarcinomas of the antrum. Overexpression of p53 was found in 40% (4/10) of Barrett’s adenocarcinomas, 72% (18/25) of adenocarcinoma of the cardia and 65% (20/31) of adenocarcinoma of the antrum. No significant differences in p53 expression in relation to sex, type (Lauren) of tumor, depth of invasion, lymph node involvement, or tumor differentiation were observed in any of the analyzed groups of tumors. Patients with more advanced Barrett’s adenocarcinoma and in the cases of lymph node invasion revealed tendency for the greater p53 positivity compared with the early forms and lymph node-negative cases; however, this difference was not significant according to the statistical analysis. With regard to adenocarcinoma of the cardia, higher rates of p53 positivity were recorded in poorly differentiated, more advanced cases with lymph node invasion. Nevertheless, none of these differences was statistically significant. On the contrary, in the patients with adenocarcinoma of the antrum, greater p53 positivity was revealed in early forms without lymph node involvement, but the observed difference was not statistically significant. Conclusion. No significant differences in p53 protein expression in terms of sex, type (Lauren) of tumor, depth of invasion, lymph node involvement, or tumor differentiation were observed in any of the analyzed groups of tumors (Barrett’s adenocarcinoma, adenocarcinoma of the cardia and adenocarcinoma of the antrum)

Impact of KRAS, BRAF, PIK3CA Mutations, PTEN, AREG, EREG Expression and Skin Rash in ≥2nd Line Cetuximab-Based Therapy of Colorectal Cancer Patients

To investigate the predictive significance of KRAS, BRAF, PIK3CA mutational status, AREG- EREG mRNA expression, PTEN protein expression and skin rash in metastatic colorectal cancer (mCRC) patients treated with cetuximab containing salvage chemotherapy.Primary tumors from 112 mCRC patients were analyzed. The worst skin toxicity during treatment was recorded.KRAS, BRAF and PIK3CA mutations were present in 37 (33%), 8 (7.2%) and 11 (9.8%) cases, respectively, PTEN was lost in 21 (19.8%) cases, AREG and EREG were overexpressed in 48 (45%) and 51 (49%) cases. In the whole study population, time to tumor progression (TTP) and overall survival (OS) was significantly lower in patients with KRAS (p = 0.001 and p = 0.026, respectively) or BRAF (p = 0.001 and p<0.0001, respectively) mutant tumors, downregulation of AREG (p = 0.018 and p = 0.013, respectively) or EREG (p = 0.002 and p = 0.004, respectively) and grade 0-1 skin rash (p<0.0001 and p<0.0001, respectively). In KRAS wt patients TTP and OS was significantly lower in patients with BRAF (p = 0.0001 and p<0.0001, respectively) mutant tumors, downregulation of AREG (p = 0.021 and p = 0.004, respectively) or EREG (p = 0.0001 and p<0.0001, respectively) and grade 0-1 skin rash (p<0.0001 and p<0.0001, respectively). TTP was significantly lower in patients with PIK3CA mutations (p = 0.01) or lost PTEN (p = 0.002). Multivariate analysis revealed KRAS (Hazard Ratio [HR] 4.3, p<0.0001), BRAF mutation (HR: 5.1, p<0.0001), EREG low expression (HR: 1.6, p = 0.021) and absence of severe/moderate skin rash (HR: 4.0, p<0.0001) as independent prognostic factors for decreased TTP. Similarly, KRAS (HR 2.9, p = 0.01), BRAF mutation (HR: 3.0, p = 0.001), EREG low expression (HR: 1.7, p = 0.021), absence of severe/moderate skin rash (HR: 3.7, p<0.0001) and the presence of undifferantited tumours (HR: 2.2, p = 0.001) were revealed as independent prognostic factors for decreased OS.These results underscore that KRAS-BRAF mutations and EREG expression can be used as biomarkers to further select patients undergoing anti-EGFR treatment

Insulin-Like Growth Factor and Epidermal Growth Factor Signaling in Breast Cancer Cell Growth: Focus on Endocrine Resistant Disease

Breast cancer is the most common type of cancer for women worldwide with a lifetime risk amounting to a staggering total of 10%. It is well established that the endogenous synthesis of insulin-like growth factor (IGF) and epidermal growth factor (EGF) polypeptide growth factors are closely correlated to malignant transformation and all the steps of the breast cancer metastatic cascade. Numerous studies have demonstrated that both estrogens and growth factors stimulate the proliferation of steroid-dependent tumor cells, and that the interaction between these signaling pathways occurs at several levels. Importantly, the majority of breast cancer cases are estrogen receptor-(ER-) positive which have a more favorable prognosis and pattern of recurrence with endocrine therapy being the backbone of treatment. Unfortunately, the majority of patients progress to endocrine therapy resistant disease (acquired resistance) whereas a proportion of patients may fail to respond to initial therapy (de novo resistance). The IGF-I and EGF downstream signaling pathways are closely involved in the process of progression to therapy resistant disease. Modifications in the bioavailability of these growth factors contribute critically to disease progression. In the present review therefore, we will discuss in depth how IGF and EGF signaling participate in breast cancer pathogenesis and progression to endocrine resistant disease

Bilateral gluteal metastases from a misdiagnosed intrapelvic gastrointestinal stromal tumor

<p>Abstract</p> <p>Background</p> <p>The location of gastrointestinal stromal tumors (GIST) outside of the gastrointestinal system is a rare event.</p> <p>Case presentation</p> <p>A 56-year old woman presented with a GIST of the pelvis was misdiagnosed and treated as a uterine leiomyosarcoma. The diagnosis was made after the CD117 (KIT) positivity in the biopsy of the excised bowel mass four years from the first presentation. During this period she presented a bilateral muscle and subcutaneous metastasis in the gluteal area.</p> <p>Conclusion</p> <p>The correct diagnosis of the extra-gastrointestinal stromal tumor is a challenge even for experienced pathologists. CD117 (KIT) positivity is the most important immunohistochemical feature in the histological diagnosis. To our knowledge a metastatic EGIST (extra-gastrointestinal stromal tumor) to the skeletal muscle bilaterally has not been described previously in the English medical literature.</p

Primary biliary cirrhosis and autoimmune cholangitis are not associated with coeliac disease in Crete

BACKGROUND: An increased prevalence of coeliac disease in patients with primary biliary cirrhosis has been recently reported. However, in other studies the association has not been confirmed. There have been no formal attempts to systematically evaluate patients with autoimmune cholangitis for coeliac disease. METHODS: Sera from 62 patients with primary biliary cirrhosis, 17 with autoimmune cholangitis and 100 blood donors were screened for anti-gliadin, anti-endomysial, anti-reticulin, and IgA class antibodies to guinea pig liver-derived tissue transglutaminase. Eighteen untreated coeliacs served as methodological controls. Analyses were performed by using the χ(2) and Fischer's exact tests. RESULTS: Anti-gliadin antibodies were detected in 21% of patients with primary biliary cirrhosis, 35% of patients with autoimmune cholangitis, and 3% of controls (p < 0.001). IgA class gliadin antibodies positivity was more pronounced in patients with Scheuer's stage III-IV disease (p < 0.05). Anti-transglutaminase antibodies were detected in 10% and in 18% of patients with primary biliary cirrhosis and autoimmune cholangitis respectively (p < 0.001). Anti-reticulin and anti-endomysial antibodies were negative in all patients. Duodenal biopsies were performed in 59% and 71% of patients with primary biliary cirrhosis and autoimmune cholangitis respectively, tested positive for at least one antibody class. No histological features of coeliac disease were found. CONCLUSIONS: We were unable to demonstrate an increased risk of coeliac disease in patients with primary biliary cirrhosis and autoimmune cholangitis. Our results confirm the previously reported high prevalence of false-positive anti-gliadin and guinea pig liver-derived anti-tissue transglutaminase antibodies in patients with chronic liver disease

Polygenic Risk Scores for Prediction of Breast Cancer and Breast Cancer Subtypes

Stratification of women according to their risk of breast cancer based on polygenic risk scores (PRSs) could improve screening and prevention strategies. Our aim was to develop PRSs, optimized for prediction of estrogen receptor (ER)-specific disease, from the largest available genome-wide association dataset and to empirically validate the PRSs in prospective studies. The development dataset comprised 94,075 case subjects and 75,017 control subjects of European ancestry from 69 studies, divided into training and validation sets. Samples were genotyped using genome-wide arrays, and single-nucleotide polymorphisms (SNPs) were selected by stepwise regression or lasso penalized regression. The best performing PRSs were validated in an independent test set comprising 11,428 case subjects and 18,323 control subjects from 10 prospective studies and 190,040 women from UK Biobank (3,215 incident breast cancers). For the best PRSs (313 SNPs), the odds ratio for overall disease per 1 standard deviation in ten prospective studies was 1.61 (95%CI: 1.57-1.65) with area under receiver-operator curve (AUC) = 0.630 (95%CI: 0.628-0.651). The lifetime risk of overall breast cancer in the top centile of the PRSs was 32.6%. Compared with women in the middle quintile, those in the highest 1% of risk had 4.37- and 2.78-fold risks, and those in the lowest 1% of risk had 0.16- and 0.27-fold risks, of developing ER-positive and ER-negative disease, respectively. Goodness-of-fit tests indicated that this PRS was well calibrated and predicts disease risk accurately in the tails of the distribution. This PRS is a powerful and reliable predictor of breast cancer risk that may improve breast cancer prevention programs.NovartisEli Lilly and CompanyAstraZenecaAbbViePfizer UKCelgeneEisaiGenentechMerck Sharp and DohmeRocheCancer Research UKGovernment of CanadaArray BioPharmaGenome CanadaNational Institutes of HealthEuropean CommissionMinistère de l'Économie, de l’Innovation et des Exportations du QuébecSeventh Framework ProgrammeCanadian Institutes of Health Researc

Έκφραση των ογκοπρωτεϊνών BCL-2 και MDM2 του ογκοκατασταλτικού γονιδίου P53 και της πρωτεΐνης του κυτταρικού κύκλου WAF1 σε συσχετισμό με τον ιστολογικό τύπο τον ανοσοφαινότυπο και την πρωτοπαθή εντόπιση των μη-Hodgin λεμφωμάτων καθώς επίσης και με την παρουσία του ιού EBV

Τα λεμφώματα ορίζονται ως κακοήθεις νεοπλασίες του λεμφικού ιστού. Θεωρείται ότι προέρχονται από κακοήθη μετασχηματισμό λεμφικών κυττάρων σε διάφορα στάδια λειτουργικής διαφοροποίησης. Τα λεμφώματα χωρίζονται στη νόσο Hodgkin και στα μη- Hodgkin's λεμφώματα. Η ταξινόμηση των μη- Hodgkin's λεμφωμάτων κατέχει σημαντική θέση στον καθορισμό της θεραπευτικής στρατηγικής και της κατανόησης των μηχανισμών παθογένεσης αυτών των νεοπλασιών. Πολλές ταξινομήσεις έχουν προταθεί, αλλά τα τελευταία 10 χρόνια οι ταξινομήσεις που χρησιμοποιούνται ευρέως είναι η ταξινόμηση του Κιέλου (Ευρώπη) και η Διεθνής Συμβιβαστική Ταξινόμηση (ΗΠΑ). Οι ταξινομήσεις δεν είναι οριστικές αλλά εξελίσσονται λαμβάνοντας υπόψη τα κλινικά προγνωστικά δεδομένα και ενσωματώνοντας έννοιες των βασικών επιστημών (Ανοσολογίας και Μοριακής Βιολογίας). Σε αυτά τα πλαίσια προτάθηκε πρόσφατα η ταξινόμηση Real. Τα κριτήρια που λαμβάνονται υπόψη για τη ταξινόμηση των λεμφωμάτων είναι: α. Ιστολογία (αρχιτεκτονική οζώδης, διάχυτη ή μικτή ). β. Κυτταρολογία ( μέγεθος κυττάρων, χαρακτήρες πυρήνα και πυρηνίσκων, χαρακτήρες κυτταροπλάσματος ). γ. Ανοσοφαινότυπος ( έκφραση αντιγόνων Β ή T διαφοροποίησης, έκφραση του αντιγόνου CD30 ). δ. Ο γονότυπος ( ταξινόμηση Real ). Με βάση αυτά τα στοιχεία η ταξινόμηση του Κιέλου διαιρεί τα λεμφώματα κατ'αρχήν σε Β και T ανάλογα με τον ανοσοφαινότυπο και κατόπιν σε χαμηλής και υψηλής κακοήθειας ανάλογα με την ιστολογική τους εικόνα. Η διαίρεση των λεμφωμάτων σε υψηλής και χαμηλής κακοήθειας οντότητες προέκυψε από τη συσχέτιση με τα κλινικά δεδομένα κυρίως σε Β-λεμφώματα των λεμφαδένων. Φαίνεται όμως ότι αυτή η διαίρεση μάλλον αντιπροσωπεύει την αυθόρμητη πορεία της νόσου αλλά ίσως όχι την εξέλιξή της με βάση τα δεδομένα της σύγχρονης θεραπευτικής αγωγής. Κατά συνέπεια για λόγους ακριβέστερης προσέγγισης θα ήταν σκόπιμο να θεωρούμε ότι οι όροι υψηλή / χαμηλή κακοήθεια αναφέρονται κατ'αρχην στον ιστολογικό βαθμό κακοήθειας. Τα περισσότερα μέχρι τώρα διαθέσιμα δεδομένα για την συσχέτιση ιστολογίας ανοσοφαινότυπου-πρόγνωσης προέκυψαν από μελέτες στα Β-λεμφώματα τα οποία είναι πιο συχνά στο Δυτικό κόσμο. Τα δεδομένα για τον ρόλο της ιστολογικής ταξινόμησης επί της κλινικής πορείας των T-λεμφωμάτων δεν είναι ακόμη επαρκή και σαφή. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα T-λεμφώματα, ανεξάρτητα από την ιστολογική τους εικόνα, συμπεριφέρονται ως υψηλής κακοήθειας νεοπλασίες. Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να σημειώσουμε ότι από τις αναλύσεις της επιθετικής συμπεριφοράς των T-λεμφωμάτων αποκλείονται τα T-δερματικά λεμφώματα τα οποία παρουσιάζουν σαφείς κλινικές και βιολογικές ιδιαιτερότητες. Αντίστοιχες σημαντικές διαφορές στη βιολογική συμπεριφορά ανευρίσκονται αν συγκριθούν τα Β-λεμφώματα που εξορμώνται από το λεμφικό ιστό των βλεννογόνων (MALT) και τα οποία εντοπίζονται στο γαστρεντερικό σωλήνα, στους πνεύμονες, στο θυρεοειδή και τους σιελογόνους αδένες. Τα ανωτέρω στοιχεία δείχνουν μία εγγενή αδυναμία των υπαρχουσών ταξινομήσεων οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη την πρωτοπαθή εστία του λεμφώματος (αν είναι δηλαδή λεμφαδενικό ή εξωλεμφαδενικό). Με την εισαγωγή της έννοιας του ιστο-ειδικού εποικισμού των λεμφοκυττάρων (homing),φαινόμενο το οποίο εξαρτάται από ιστο-ειδικά μόρια προσκόλλησης των λεμφοκυττάρων που, αναγνωρίζουν αντίστοιχα μόρια προσκόλλησης στα ενδοθηλιακά κύτταρα αγγείων λεμφικών οργάνων, φαίνεται τώρα ότι τα λεμφώματα αποτελούν νεοπλασματικά ισοδύναμα ανακυκλοφορούντων ιστο-ειδικών λειτουργικών υποπληθυσμών λεμφοκυττάρων μετά την επαφή τους με το αντιγόνο. Αυτή η έννοια επιβεβαιώνεται από τις παρατηρήσεις ότι λεμφώματα με την ίδια μορφολογία αλλά με διαφορετική πρωτοπαθή εντόπιση (π.χ. λεμφαδένες, MALT, δέρμα κλπ.) παρουσιάζουν διαφορές στη κλινική συμπεριφορά, στην έκφραση ογκοπρωτεϊνών και στην παρουσία ορισμένων ογκογόνων ιών (π.χ.EBV,HTLV-1). Επιπλέον υπάρχουν διαφορές ως προς την ενεργοποίηση ογκογονιδίων και την έκφραση ογκοπρωτεϊνών μεταξύ εξωλεμφαδενικών Β-λεμφωμάτων και αντιστοίχου ιστοτύπου Β-λεμφαδενικών λεμφωμάτων . Πράγματι, η χρωμοσωμική διαμετάθεση t(14;18) που ενεργοποιεί το ογκογονίδιο Bcl-2 ανευρίσκεται στο 40% των λεμφαδενικών Β-λεμφωμάτων. Αντίστοιχα ευρήματα αναφέρονται ως προς την έκφραση της Bcl-2 ογκοπρωτείνης στις ανωτέρω κατηγορίες λεμφωμάτων. Εκτός από την σημασία της πρωτοπαθούς εντόπισης για τις μελλοντικές ταξινομήσεις των λεμφωμάτων, ευρήματα της Μοριακής Βιολογίας είναι ενδεικτικά της σημασίας ορισμένων μοριακών βλαβών, οι οποίες συνδέονται με ενεργοποίηση ογκογονιδίων και που φαίνεται τουλάχιστον προς το παρόν να χαρακτηρίζουν ειδικές νοσολογικές οντότητες. Για παράδειγμα η διαμετάθεση t( 8:18) που ενεργοποιεί το ογκογονίδιο Bcl-2 ανευρίσκεται στο 60%-80% των οζωδών Β-λεμφωμάτων(κεντροβλαστικών / κεντροκυτταρικών ),η διαμετάθεση t( 8:14) που ενεργοποιεί το ογκογονίδιο c-myc ανευρίσκεται σχεδόν σε όλα τα λεμφώματα Burkitt, και η διαμετάθεση t( 11:14) που ενεργοποιεί το γονίδιο της κυκλίνης D1(PRAD1)ανευρίσκεται σε μεγάλο ποσοστό των Β-λεμφοκυττάρων του μανδύα (κεντροκυτταρικά). Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι το ογκογκατασταλτικό γονίδιο p53 ενέχεται στους μηχανισμούς παθογένεσης ορισμένων τύπων λεμφωμάτων. Η p53 πρωτείνη οδηγεί σε αδρανοποίηση της λειτουργίας του ως ογκοκατασταλτικού γονιδίου. Μεταλλάξεις του p53 γονιδίου έχουν ανευρεθεί σε λεμφώματα Burkitt, Β-ΧΛΛ και υψηλής κακοήθειας Β και T λεμφώματα . Εκτός από τις μεταλλάξεις, αδρανοποίηση της λειτουργίας της p53 πρωτείνης μπορεί να προέλθει μέσω σύνδεσης με κυτταρικές πρωτείνες ή πρωτείνες ιών. Εχει αναφερθεί ότι η πρωτείνη του ογκογονιδίου mdm-2 μπορεί μέσω σύνδεσης με την πρωτείνη p53 να οδηγήσει σε αδρανοποίηση της τελευταίας. Σε αυτή την οπτική πρόσφατα αναφέρθηκε συνέκφραση των πρωτεϊνών mdm-2 και p53 σε μικρή σειρά non-Hodgkin's λεμφωμάτων. Η πρωτείνη p21/waf1 προέρχεται από τον φυσικό τύπο της p53, που ενεργοποιεί τα κυκλίνες-κινάσες εξαρτώμενα συμπλέγματα, τα οποία εμποδίζουν την εξέλιξη του κυτταρικού κύκλου στην μετάβαση G1-S. Επιπλέον αναστέλλει τη δράση του πυρηνικού αντιγόνου του πολλαπλασιαζόμενου κυττάρου (PCNA),παρεμποδίζοντας την δημιουργία πανομοιότυπου αντιγράφου του DNA . Στα κύτταρα των όγκων, που είτε έχουν χάσει την πρωτείνη p53, είτε περιέχουν μια μεταλλαγμένη μορφή της πρωτείνης p53, τα επίπεδα της p21 έχουν σημαντικά ελαττωθεί ή η πρωτείνη λείπει. Αυτό θα μπορούσε να έχει σαν αποτέλεσμα τον ανώμαλο έλεγχο της μεταγραφής του DNA και της προόδου του κυτταρικού κύκλου. Ιδιαίτερη προσοχή έχει δοθεί τα τελευταία στη σχέση του ιού EBV με τις κακοήθεις λεμφικές νεοπλασίες. Ο ιός EBV είχε συνδεθεί με το λέμφωμα Burkitt αλλά τα τελευταία χρόνια βρέθηκε στα νεοπλασματικά κύτταρα σε ένα μεγάλο ποσοστό περιπτώσεων νόσου Hodgkin (40-50%) και σε ένα μικρότερο ποσοστό σε μη- Hodgkin λεμφώματα, κυρίως T-φαινοτύπου(10-30%). Ιδιαίτερα έντονη (80-90%)ήταν η συσχέτιση μεταξύ EBV και T- λεμφωμάτων της ρινικής κοιλότητας. Μέχρι στιγμής δεν έχουν γίνει συνθετικές μελέτες που να συνδυάζουν την έκφραση των γονιδίων BCL-2, mdm-2, p53, p21 και την παρουσία του ιού EBV με βασικές ιστοπαθολογικές ( ιστότυπος, βαθμός κακοήθειας, πρωτοπαθής εντόπιση) και ανοσοφαινοτυπικές παραμέτρους ( Β ή T-κυτταρική προέλευση ) των λεμφωμάτων. Με βάση τα παραπάνω στοιχεία η παρούσα πρόταση έχει ως στόχο την ανάλυση της συσχέτισης πρωτεϊνών ογκογονιδίων (BCL-2, mdm-2), ογκοκατασταλτικών γονιδίων (p53), της επαγόμενης από τον φυσικό τύπο του p53, πρωτείνης p21/waf-1 καθώς και του ιού EBV με τις βασικές ιστοπαθολογικές (ιστολογικός τύπος, βαθμός κακοήθειας, πρωτοπαθής εντόπιση) και ανασοφαινοτυπικές (Β ή T-κυτταρική προέλευση) παραμέτρους των λεμφωμάτων. Ο απώτερος στόχος είναι η συνεισφορά στην επεξεργασία μιας συνθετικής μορφολογικής-φαινοτυπικής-μοριακής ταξινόμησης των λεμφωμάτων. Για τον σκοπό αυτό μελετήθηκαν 87 περιστατικά λεμφαδενικών NHLs Ταξινομήθηκαν σύμφωνα με την (πλέον προσφάτως) ενημερωμένη κατάταξη του Κιέλου(1988) σε: 52 υψηλόβαθμα λεμφώματα (47 Β-NHLs και 5 T-NHLs) και 35 χαμηλόβαθμα λεμφώματα (32 Β-NHLs και 3 T-NHLs). Επίσης μελετήθηκαν 27 γαστρικά MALT (MALT=βλεννογοεξαρτώμενος λεμφικός ιστός) λεμφώματα. Τα 26 Β-MALT είχαν ταξινομηθεί σε: 21 περιπτώσεις υψηλής κακοήθειας 6 περιπτώσεις χαμηλής κακοήθειας Το ένα T- MALT λέμφωμα ήταν υψηλής κακοήθειας. Καθώς 11 λεμφώματα δέρματος που είχαν ταξινομηθεί 2 Β-φαινοτύπου χαμηλής κακοήθειας 9 T- φαινοτύπου από τα οποία:3 ήταν υψηλής κακοήθειας και 6 χαμηλής κακοήθειας του τύπου της σπογγοειδούς μυκητίασης και 5 λεμφώματα ρινοφαρυγγικής κοιλότητας που είχαν ταξινομηθεί 3 Β και 2T όλα υψηλής κακοήθειας. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ 1 Αποτελέσματα p53, mdm2, p21 και bcl-2 α) Λεμφαδενικά λεμφώματα · Εκφραση της p53 πρωτείνης: Ανιχνεύθηκε πυρηνικό p53 αντιγόνο σε 39 από τις 87 περιπτώσεις NHLs. Σε συσχέτιση της έκφρασης του p53 με τον ιστολογικό τύπο, βρέθηκε θετική έκφραση σε 3 από 35 χαμηλόβαθμα και σε 36 από 52 υψηλόβαθμα NHLs. · Εκφραση της mdm2 πρωτείνης: Ανιχνεύθηκε πυρηνικό mdm2 αντιγόνο σε 23 από τα 87 NHLs ( 21/52 υψηλόβαθμα 3/35 χαμηλόβαθμα). · Εκφραση της p21/waf1 πρωτείνης: Ανιχνεύθηκε πυρηνικό p21 σε 34/87 NHLs (31/52υψηλόβαθμα και 3/35 χαμηλόβαθμα. · Συσχέτιση μεταξύ της έκφρασης p53,mdm2 και p21: Παράλληλη p53 / mdm-2 έκφραση βρέθηκε σε 23/87 περιστατικά NHLs ( 21 υψηλόβαθμα και 2 χαμηλόβαθμα). Και οι 23 περιπτώσεις απέδειξαν επίσης θετικότητα στην έκφραση της p21/ waf1 πρωτείνης. Ασύμφωνη p53θετική / mdm-2αρνητική έκφραση βρέθηκε σε 16/87 περιπτώσεις (15 υψηλόβαθμα και 1 χαμηλόβαθμο NHL). 11 από τις16 αυτές περιπτώσεις απέδειξαν θετικότητα στην έκφραση της p21/ waf1 πρωτείνης και 5 απεδείχθησαν p21/ waf1 αρνητικές. Οι πρωτείνες mdm-2 και p21/ waf1 δεν εκφράζονταν, επί τη απουσία εκφράσεως της πρωτείνης p53. · Εκφραση της bcl-2 πρωτείνης:Από τα 35 χαμηλής κακοηθείας λεμφώματα, η πρωτείνη bcl-2 βρέθηκε στα 31. Από τα 52 υψηλής κακοηθείας η πρωτείνη bcl-2 βρέθηκε στα 23 τα οποία ήταν υψηλής κακοηθείας B-NHL. Συνολικά 54/87 NHL ήταν bcl-2 θετικά. Η συσχέτιση της θετικότητας για πρωτείνη bcl-2 με τις πρωτείνες p53, mdm-2 και p21, δεν ανέδειξε ιδιαίτερη θετική ή αρνητική σχέση μεταξύ τους. β) Εξωλεμφαδενικά λεμφώματα · Εκφραση p53 πρωτείνης: Η πρωτείνη p53 βρέθηκε σε 5/21 B-NHL MALT υψηλής κακοηθείας, σε 1/3 T-υψηλής κακοηθείας λεμφώματα δέρματος και σε 1/5 υψηλής Β-λεμφώματα ρινοφάρυγγα. · Εκφραση mdm-2 πρωτείνης: Η πρωτείνη mdm-2 βρέθηκε σε 2/21 B-NHL MALT υψηλής κακοηθείας και 1/5 υψηλής κακοηθείας Β-λεμφώματα ρινοφάρυγγα. · Εκφραση p21 πρωτείνης: Η πρωτείνη p21 βρέθηκε σε 3/21 B-NHL MALT υψηλής κακοηθείας και 1/5 υψηλής κακοηθείας Β-λεμφώματα ρινοφάρυγγα. · Εκφραση bcl-2 πρωτείνης: Η πρωτείνη bcl-2 βρέθηκε σε 6/6 B-NHL MALT χαμηλής κακοηθείας, 2/21 B-NHL MALT υψηλής κακοηθείας και 3/6 T-λεμφωμάτων δέρματος χαμηλής κακοηθείας. · Συσχέτιση έκφρασης bcl-2, p53, mdm-2 και p21: Δεν βρέθηκαν ιδιαίτερες θετικές ή αρνητικές συσχετίσεις μεταξύ των εκφράσεων αυτών των πρωτεϊνών σε εξωλεμφαδενικά λεμφώματα. 2) Αποτελέσματα μελέτης EBV Από τα 87 λεμφαδενικά λεμφώματα ο ιός EBV βρέθηκε στα νεοπλασματικά κύτταρα μόνο σε 2 υψηλής κακοηθείας Β-λεμφώματα και σε 4 T-λεμφώματα Αυτές οι περιπτώσεις ήταν EBER+/ LMP-1+. Από τα 43 εξωλεμφαδενικά λεμφώματα ο ιός EBV βρέθηκε στα νεοπλασματικά κύτταρα, μόνο σε 1 υψηλής κακοηθείας B-MALT λέμφωμα στομάχου και σε 2 υψηλής κακοηθείας T-NK λεμφώματα του ρινοφάρυγγα. Αυτές οι περιπτώσεις ήταν επίσης EBER+/ LMP-1+. Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν μία συσχέτιση μεταξύ EBV και T-ανοσοφαινότυπου στα λεμφαδενικά και εξωλεμφαδενικά λεμφώματα και μια συσχέτιση μεταξύ EBV και ΝΚ-ρινοφαρυγγικών λεμφωμάτων στα εξωλεμφαδενικά λεμφώματα