Comprehensive Evaluation of Hip Arthroscopy for Elite Athletes with Femoroacetabular Impingement and Associated Pathology

Femoroacetabular impingement (FAI) is a recognized source of debilitating hip pain among elite athletes. Hip arthroscopy, including labral repair, and FAI lesion correction have been gaining notoriety as methods to mitigate pain and enable athletes to return to their respective sports. PURPOSE: To provide a comprehensive understanding of the clinical presentation, surgical intervention, and outcomes of elite athletes suffering from hip pain attributed to FAI and associated pathology. METHODS: Elite athletes (n = 35; females = 12) from various sports, including basketball, soccer, martial arts, water polo, and weightlifting, participated. Following unsuccessful conservative management (e.g., analgesic medications, physical therapy), all participants consented to undergo hip arthroscopy. The surgical procedures were conducted under epidural anesthesia with patients in the supine position. We assessed the modified Harris hip score (MHHS) both preoperatively and at the 12-week postoperative mark. After surgery, athletes followed individualized physical therapy programs with physician supervision. RESULTS: The intraoperative findings revealed labral detachment in all 35 athletes, alongside various FAI lesions and cartilage defects. Surgical interventions included labral repair using bioabsorbable anchors, burring pincer and cam lesions, and inducing subchondral bone microfractures where necessary. Postoperatively, athletes exhibited statistically significant improvements, with a mean preoperative MHHS of 69 (at 1 week) rising to a mean postoperative MHHS of 92 (at 12 weeks) (t(34) = -9.62, p d = 2.29). Notably, 29 athletes (83%) reported being pain-free and returning to pre-surgical activity levels within 12 weeks. Three athletes (8.5%) endured residual pain due to iliopsoas tendinitis but resumed full activity between 15-18 weeks postoperatively. Three athletes (8.5%) developed heterotopic ossification but did not require reoperation. CONCLUSION: Hip arthroscopy involving classic labral and FAI lesion repair provides a successful approach for correcting hip pathology in elite athletes. This intervention, although continually evolving, remains a potent tool in the arsenal of sports medicine, allowing for the restoration of hip joint biomechanical function

Shoulder Arthroscopy After a Proximal Humeral Fracture Malunion: Athlete Care and Clinical Medicine in Middle-Aged Athletes

Malunion of the proximal humerus is operationally defined as healing of the fractured bone in a non-anatomical position, resulting in a painful and disabling deformity (e.g., a bone being shorter than normal, twisted or rotated in a bad position, or bent), which affects the range of motion (ROM) and functional movement. A correction and functional restoration are often needed in athletes, since their profession requires superior physical functioning. Shoulder arthroscopy has evolved dramatically over the past 15 years and has been used in cases of malunion of the humerus in athletes. However, there is a scarcity of evidence concerning middle-aged athletes. PURPOSE: To examine the benefits of shoulder arthroscopy after a proximal humeral fracture unified in malposition in middle-aged athletes. METHODS: Physical examination and imaging evaluation using 3D Computed Tomography(3D-CT), Magnetic Resonance Imaging (MRI), and shoulder radiographs (anteroposterior, internal rotation, and lateral scapular view) were used to evaluate shoulder dysfunction after proximal humeral fracture in malposition. Fourteen athletes (9 males, 5 females; Mage = 43.1, SD = 3.5) were included in this research. According to Neer classification before surgery, 11 (78%) had one part displaced and the rest three (22%) had two parts displaced. Post-operative clinical results were evaluated with self-reported pain score (1-10), UCLA scores, and shoulder abduction ROM measured with a goniometer. RESULTS: There was significant difference in pain scores (Mbefore = 8, Range: 6-9; Mafter = 4, Range: 2-6; p \u3c .001), in UCLA scores (Mbefore = 12, Range: 9-16; Mafter = 28, Range: 20-31; p \u3c .01), and in shoulder abduction ROM (Mbefore = 80, Range: 70-100; Mafter = 135, Range: 120-150; p \u3c .05). CONCLUSION: Our research provides evidence for clinical translation in improving health outcomes in middle-aged athletes with a history of proximal humeral fracture union in malposition: shoulder arthroscopy can be simultaneously beneficial in terms of decreasing pain level, increasing ROM, and restoring limb function

Aberrant accessory abductor digiti minimi manus muscle: a rare anatomical variation

The hypothenar muscle with the greatest frequency of variations is the abductor digiti minimi manus. Except from morphological variations of this muscle, have also been reported cases of an extra wrist muscle, the accessory abductor digiti minimi manus muscle. This case report presents a rare case of an accessory abductor digiti minimi muscle characterized by an unusual origin from the tendons of the flexor digitorum superficialis. This anatomical variation was identified on a formalin – fixed male cadaver of Greek origin during routine dissection. This anatomical variation, which may result in Guyon's canal syndrome or complicate common wrist and hand surgical procedures such as the carpal tunnel release, should be known to orthopedic surgeons and hand surgeons in particular

Anatomical study, surgical approach and variations of the suprascapular nerve in the shoulder joint

The suprascapular nerve is a mixed nerve that is of great significance for the shoulder gridle. It originates normally from the superior trunk of the brachial plexus and gives off motor neural branches to the supraspinatus and infraspinatus muscles, and sensory branches mainly to the glenohumeral joint. The suprascapular notch and the spinoglenoid notch, both bridged by their transverse ligaments, represent the two bony formations of the scapula, along the nerve’s course, where the nerve is more vulnerable to injury and entrapment. These conditions will result to suprascapular neuropathy. In cases of suprascapular neuropathy that the conservative management has failed or is not indicated, the management is the surgical (either open or arthroscopic) release of the suprascapular nerve in these notches. For this study, 41 embalmed cadaveric shoulders were dissected. These cadavers derived from the body donation program of the Anatomy Department of the Medical School, NKUA. These shoulders were studied for the anatomical features of the suprascapular nerve (origin, course and distribution), its length as well as the morphometry of the suprascapular and spinoglenoid notches. Also, histological examination of the superior and inferior scapular ligaments was conducted in order to investigate their consistence. In all the dissected shoulders, the suprascapular nerve originated from the superior trunk of the brachial plexus, in accordance to the patterns described in the literature. Then the nerve was passing beneath the superior transverse scapular ligament (STSL) and giving off 2-3 motor branches to the supraspinatus muscle, and after that the nerve was passing through the spinoglenoid notch and giving off 4-5 branches to innervate the infraspinatus muscle. The 6/41 (14.63%) STSLs were fully ossified, 12/41 (29.27%) were partially ossified, and the rest 23/41 (56.1%) not ossified at all. The majority of the STSLs were fan-shaped. In 3 out of the 41 dissected shoulders (7.32%), a coracoscapular ligament was also identified. Five out of the 9 spinoglenoid ligaments were membranous, three were linear and one was fan shaped. In addition, a quite rare anatomical variation was identified, as the suprascapular nerve was giving off a thin branch before its passing through the suprascapular notch. Deep knowledge of normal origin, course and distribution of the suprascapular nerve as well as its anatomical variations are of paramount importance for safe approaches (either anterior or posterior) of the shoulder gridle and for avoiding iatrogenic injuries of the surrounding neurovascular structures.Το υπερπλάτιο νεύρο είναι ένα μεικτό νεύρο σημαντικότατο για την ωμική ζώνη. Εκφύεται φυσιολογικά από το άνω πρωτεύον στέλεχος του βραχιονίου πλέγματος και δίνει μυικούς κλάδους για τη νεύρωση του υπερακανθίου και του υπακανθίου μυός και αισθητικούς κλάδους κυρίως για την άρθρωση του ώμου. Η ωμοπλατιαία εντομή και η ακανθογληνική εντομή που γεφυρώνονται από τους αντίστοιχους συνδέσμους είναι οι χαρακτηριστικές θέσεις στο οστούν της ωμοπλάτης στις οποίες το υπερπλάτιο νεύρο είναι πιο επιρρεπές σε συμπίεση και τραυματισμό. Το αποτέλεσμα είναι η άλλοτε άλλου βαθμού υπερπλάτια νευροπάθεια. Σε περιπτώσεις υπερπλάτιας νευροπάθειας όπου έχει πλέον αποτύχει η συντηρητική αντιμετώπιση ή δεν ενδείκνυται, η θεραπεία γίνεται με χειρουργική (κλασσική ανοικτή ή αρθροσκοπική) αποσυμπίεση του υπερπλατίου νεύρου στις θέσεις αυτές. Στην παρούσα μελέτη παρασκευάστηκαν 41 μονιμοποιημένοι πτωματικοί ώμοι, προερχόμενοι από τους εθελοντές δωρητές σώματος στο Εργαστήριο Ανατομίας – «Ανατομείο» της Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ. Μελετήθηκαν τα ανατομικά χαρακτηριστικά του υπερπλατίου νεύρου (έκφυση, πορεία και διανομή των κλάδων) έγιναν μετρήσεις σχετικά με το μήκος του υπερπλατίου νεύρου αλλά και την μορφομετρία της ωμοπλατιαίας και της ακανθογληνικής εντομής και έγινε ιστολογική μελέτη των εγκαρσίων συνδέσμων της ωμοπλάτης και των ακανθογληνικών συνδέσμων με σκοπό την διερεύνηση της σύστασής τους και του βαθμού οστεοποίησής τους. Στους ώμους που παρασκευάστηκαν, όλα τα υπερπλάτια νεύρα εκφύονταν από το άνω πρωτεύον στέλεχος του βραχιονίου πλέγματος σύμφωνα δηλαδή με τα πρότυπα της κείμενης βιβλιογραφίας. Κατόπιν το νεύρο διερχόταν υπό τον εγκάρσιο σύνδεσμο της ωμοπλάτης έδινε 2-3 μυικούς κλάδους στον υπερακάνθιο και μετά διέλαυνε της ακανθογληνικής εντομής προς τον υπακάνθιο βόθρο δίνοντας 4-5 κλάδους για τον ομώνυμο μυ. Οι εγκάρσιοι σύνδεσμοι της ωμοπλάτης ήταν 6/41 (14.63%) πλήρως οστεοποιημένοι, 12/41 (29.27%) μερικώς και 23/41 (56.1%) μη οστεοποιημένοι. Το σχήμα των εγκαρσίων συνδέσμων ήταν ως επί το πλείστον τριγωνικό. Σε 3/41 ώμους που παρασκευάστηκαν (7.32%) βρέθηκε επιπλέον και ένας πρόσθιος κορακο-ωμοπλατιαίος σύνδεσμος. Από τους 9 ακανθογληνικούς συνδέσμους που ταυτοποιήθηκαν οι 5 ήταν μεμβρανώδεις, 3 γραμμικοί και ένας τριγωνικού σχήματος. Επιπροσθέτως βρέθηκε μια αρκετά σπάνια ανατομική παραλλαγή κατά την οποία το υπερπλάτιο νεύρο χορηγούσε ισχνό νευρικό κλάδο πριν την διέλευσή του από την ωμοπλατιαία εντομή. Η βαθιά γνώση της φυσιολογικής έκφυσης, πορείας και διανομής των κλάδων του υπερπλατίου νεύρου όσο και των διαφόρων ανατομικών παραλλαγών αυτού από μεριάς του ορθοπαιδικού χειρουργού είναι υψίστης σημασίας για ασφαλείς και επιτυχημένες προσπελάσεις (είτε πρόσθιες είτε οπίσθιες) του υπερπλατίου νεύρου και για την αποφυγή πρόκλησης ιατρογενούς βλάβης σε κάποιο από τα ευγενή στοιχεία της περιοχής

Ο ρόλος των διφωσφονικών στη βιωσιμότητα των οδοντικών εμφυτευμάτων - Δράση στη οστεοενσωμάτωση

Σκοπός: Η παρούσα μελέτη ανασκόπησης έχει ως στόχο να προσδιορίσει τα αποτελέσματα της επίδρασης των διφωσφονικών φαρμάκων στην οστεοενσωμάτωση των οδοντικών εμφυτευμάτων. Μέθοδοι: Από τη βιβλιογραφία φαίνεται ότι η πιο συχνή επιπλοκή της χρήσης των διφωσφονικών φαρμάκων είναι η οστεονέκρωση των γνάθων Έγινε αναζήτηση της βιβλιογραφίας στην ηλεκτρονική βάση δεδομένων PubMed και συμπεριλήφθηκαν έρευνες όλων των τύπων οι οποίες είχαν πλήρη στοιχεία δεδομένων, χωρίς όριο στο έτος δημοσίευσης τους. Αποκλείστηκαν έρευνες που αναφερόντουσαν σε οστεονέκρωση της γνάθου (ONJ). Αποτελέσματα:. Επικεντρωθήκαμε στην αναζήτηση ερευνών που δεν συμπεριλαμβάνουν την οστεονέκρωση ως επιπλοκή αλλά μόνο την αδυναμία της οστεοενσωμάτωσης του εμφυτεύματος. Καταλήξαμε σε 71 έρευνες από τις οποίες οι 12 είναι βιβλιογραφικές ανασκοπήσεις (μια από αυτές είναι και στις μελέτες παρουσίασης περιστατικού), οι 26 είναι κλινικές μελέτες, 3 έρευνες υποστήριξης, 13 συστηματικές ανασκοπήσεις (5 από αυτές κάνουν και μετα-αναλύσεις), 1 αμιγώς μετα-ανάλυση, 1 παρουσίαση μελέτης σε συνέδριο, 2 τυχαιοποιημένες προοδευτικές κλινικές μελέτες, 8 αναδρομικές κλινικές μελέτες (εκ των οποίων η μια είναι πολυκεντρική), 1 μελέτη παρατήρησης (πολυκεντρική), 2 μελέτες παρουσίασης περιστατικού, 1 μελέτη για συνιστώμενες οδηγίες εφαρμογής θεραπευτικού πρωτοκόλλου και τέλος 1 συγκριτική μελέτη. Συμπεράσματα: Με βάση την ανασκόπηση της βιβλιογραφίας φαίνεται ότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των συγγραφέων. Ως προς τη δράση των διφωσφονικών στην βιωσιμότητα των οδοντικών εμφυτευμάτων, τα συμπεράσματα είναι μεικτά χωρίς να υπάρχει ένα ξεκάθαρο αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, τα αποτελέσματα τείνουν προς μια θετική επίδραση των διφωσφονικών φαρμάκων στην οστεοενσωμάτωση των οδοντικών εμφυτευμάτων.The purpose of this study was to find in the literature studies about the role of bisphosphonates in success and survival of dental implants. An electronic PubMED search was conducted to identify the relationship between the use of bisphosphonates and dental implants from the beginning of their use, the survival and success rate and how the bisphosphonates can interact with the osseointegration of dental implants. The searching results contain reviews and clinical trials which include human and animal studies. The most common complication using bisphosphonates and dental implants is the osteonecrosis of the jaw. Considering that, we focused in non-osteonecrosis studies but studies which the only drawback was the lack of osseointegration. The results of our review are divided and there is no clear opinion about the success and survival of dental implants in case of bisphosphonates use

Duplications of the alimentary tract

We reviewed and analysed 24 cases of duplication of the gastrointestinal tract which were treated during the last eighteen years in the department of Pediatric Surgery of "Aghia Sophia" Children's Hospital in Athens and in the department of pediatric surgery of Aristotelion University in Thessaloniki, and we came to specific conclusions based in our experience for this relatively rare anomaly. During the period 1975-1993,24 patients were operated: a) 20 cases neonates, babies and children in "Aghia Sophia" hospital with duplication of the gastrointestinal tract. Out of those 20 cases, 16 duplications were in the small intestine, 1 in the pylorus, 1 in the duodenum, 1 in the cecum and 1 in the entire large intestine, b) 4 cases have been operated in the department of pediatric surgery of the Aristotelion University of Thessaloniki, out of which cases, 2 were in the small intestine, 1 in the small intestine and cecum and 1 case in the cecum. The clinical presentation was that of intestinal bleeding in 9 patients, vomiting in 10, intussusception in 1, peritonitis in 1, incidental during appendectomy in 2, and finally 1 case with constipation and rectal prolapse. Eleven of the duplications were long with ectopic gastric mucosa and thirteen were spherical. Ultrasound, Tc-scan and barium enema were used in the preoperative diagnosis. The rarity of the duplications in combination with the small population in our country, limits our experience with this anomaly. As a consequence, the issue of treating the duplications of the gastrointestinal tract is very interesting and the surgical management of these anomalies without postoperative complications in representative cases from Greece, contributes to our further understanding of this anomaly.Μελετήσαμε και αναλύσαμε 24 περιπτώσεις διπλασιασμού του γαστρεντερικού σωλήνα που αντιμετωπίσθηκαν στο Νοσοκομείο Παίδων η «Αγια Σοφία» και στην Παιδοχειρουργική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κατά την διάρκεια μιας Ιδετίας και εξαγάγαμε συμπεράσματα με βάση την δική μας πείρα όσον αφορά την σπάνια αυτή συγγενή ανωμαλία. Κατά την χρονική περίοδο 1975-1993 χειρουργήθηκαν: α) Στο Νοσοκομείο Παίδων η «Αγία Σοφία» 20 νεογνά, βρέφη και παιδιά με διπλασιασμό του πεπτικού σωλήνα. Από τους διπλασιασμούς αυτούς οι 16 ήταν στο λεπτό έντερο,1 στον πυλωρό, 1 στο δωδεκαδάκτυλο, 1 στο τυφλό και 1 σε όλο το παχύ έντερο. β) Στην Παιδοχειρουργική Κλινική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης χειρουργήθηκαν 4 βρέφη και παιδιά με διπλασιασμό του πεπτικού σωλήνα, εκ των οποίων 2 ήταν στο λεπτό έντερο,1 στο λεπτό και τυφλό και 1 στο τυφλό. Η κλινική εκδήλωση ήταν εντερορραγία σε 9 ασθενείς, έμετος σε 10, εγκολεασμός σε 1,περι τονίτις σε 1, τυχαίο εύρημα σε 2 που χειρουργήθηκαν για οξεία σκωληκοειδίτιδα και δυσκοιλιότητα σε συνδυασμό με πρόπτωση του ορθού δια του δακτυλίου σε 1 ασθενή. Ένδεκα από τους διπλασιασμούς ήταν επιμήκεις με έκτοπο, ως επί το πλείστον, γαστρικό βλεννογόνο και 13 ήταν σφαιρικοί. Στην προεγχειρητική διάγνωση συνέβαλαν το υπερηχογράφημα, το σπινθηρογράφημα με ραδιενεργό τεχνήτιο και η ακτινογραφία με βαριούχο γεύμα και βαριούχο υποκλυσμό. Η σπανιότητα των διπλασιασμών του πεπτικού σωλήνα σε συνδυασμό και με τον μικρό πληθυσμό της χώρας μας, καθιστούν την εμπειρία όσον αφορά την αντιμετώπιση των συγγενών αυτών ανωμαλιών περιορισμένη. Ως εκ τούτου το θέμα των διπλασιασμών είναι ενδιαφέρον και το γεγονός της χειρουργικής αντιμετώπισης των ασθενών μας χωρίς μετεγχειρητικές επιπλοκές ή κακή έκβαση, σε υλικό αντιπροσωπευτικό από τον Ελληνικό χώρο, αποτελούν την συμβολή μας στη μελέτη του θέματος

Championship Suspensions due to COVID-19 Pandemic: Preliminary Results on Mental Toughness Levels of Greek Athletes

Athletes tie their identity to sports competition. Athletic identity loss has been mainly examined in the contexts of injury and/or retirement. The restrictive measures that have taken place during the COVID-19 pandemic have created a unique environment for athletic identity to be investigated in unprecedented numbers. One way to group the measures that have been taken against the COVID-19 is between pharmaceutical and non-pharmaceutical interventions (NPIs). During this pandemic, Greece has included the suspension of athletic seasons of most championships in the adopted NPIs. Preliminary evidence has shown that suspending championships during the pandemic has led to changes in athletic role identity and social connectedness, which negatively affected athletes’ mental health (MH). MT has been proven efficient against stressors in the sporting environment and positively correlated with MH outcomes. PURPOSE: To investigate if MT scores differ between competing and non-competing Greek athletes. METHODS: This study followed an observational and cross-sectional design. Several professional and semi-professional athletes were contacted via the authors’ professional networks. In total, 113 athletes (Mage = 24.80, SD = 6.89) agreed to participate. Both sexes were represented almost evenly in the sample. The athletes had to first state if they were competing (n = 13) or not (even if they would practice with the team/by themselves or not at all; n = 100) and then, fill out the Mental Toughness Index (MTI). A two-sample t-test was performed in Microsoft Excel RESULTS: There was a significant difference in the scores of non-competing (M = 44.9, SD = 6.38) and competing athletes (M = 47.85, SD = 3.36); t(25) = -2.61, d = 0.58, p = 0.0152. CONCLUSION: This preliminary evidence provides supports for the continuation of data collection. These findings indicate that such shifts in competitive circumstances may have varying effects on athletes\u27 perceptions on MT and, potentially, mental health. Future COVID-19 research should administer the Athletic Identity Measure Survey (AIMS) and a MH inventory, such as the Mental Health Continuum – Short Form (MHC-SF) in order to investigate the relationships between MT and athletic identity and MH, respectively. Future studies should also examine the impact of promoting social connectedness on MT during suspended championships/athletic identity loss