Otoczenie ekologiczne w działalności gospodarczej przedsiębiorstw

The article deals with environmental issues in the business activity of enterprises. The introduction of the article highlights the influence of businesses on the environment. It includes the objective of the study. The first chapter presents global environmental dangers to which the author includes an increase in consumption of societies, overpopulation of the Earth and climate change. It also presents the social risks. The second chapter of the article points to the protection of the environment in an international context. The Stockholm debate devoted to the protection of the environment is characterized briefly. The genesis of the idea of sustainable development is indicated. The importance of sustainable development is explained. The final part of the article presents the functioning of companies in environmental surroundings. Presented, inter alia, the distribution of natural resources in four categories. The issue of marketing companies is also raised. The article includes conclusions, which covers the concept of the transformation of consuming societies in a sustainable society.W artykule poruszono zagadnienia dotyczące środowiska naturalnego w działalno- ści gospodarczej przedsiębiorstw. We wstępie artykułu zwrócono uwagę na oddziaływanie przedsiębiorstw na środowisko naturalne. W rozdziale pierwszy przedstawiono globalne zagrożenia środowiskowe, do których autor zalicza wzrost konsumpcji społeczeństw, przeludnienie Ziemi, czy zmiany klimatyczne. Przedstawiono również zagrożenia społeczne. W rozdziale drugim artykułu wskazano na ochronę środowiska naturalnego w aspekcie międzynarodowym. Krótko scharakteryzowano debatę sztokholmską poświęconą ochronie środowiska naturalnego, wskazano na genezę idei zrównoważonego rozwoju oraz wyjaśniono znaczenie zrównoważonego rozwoju. W końcowej części artykułu przedstawiono funkcjonowanie przedsiębiorstwa w otoczeniu środowiskowym. Zaprezentowano między innymi podział zasobów naturalnych na cztery kategorie. Poruszono także kwestię marketingu przedsiębiorstw. Opracowanie kończą wnioski, w których zawarto koncepcję przekształcenia społeczeństw konsumpcyjnych w społeczeństwa zrównoważone

Respiratory tract infections and obesity: is there a link?

Otyłość z każdym rokiem staje się coraz większym globalnym problemem. Podczas pandemii grypy A H1N1 w 2009 roku otyłość została uznana za niezależny czynnik cięższego przebiegu infekcji, co skłoniło do badań w kierunku wpływu otyłości na częstość i przebieg infekcji dróg oddechowych. Otyłość może zaburzać fizjologię oddychania predysponując do częstszych infekcji, a także poprzez zaburzenia ilościowe adipocytokin zaburza funkcję układu odpornościowego. Przewlekły stan zapalny spowodowany nadmiarem prozapalnych adipocytokin (leptyny, rezystyny, TNF-α, IL-6, IL-1β, IL-18, MCP-1) i niedoborem przeciwzapalnej adiponektyny może osłabiać odpowiedź immunologiczną w przypadku infekcji. Wpływ leptyny na liczne mechanizmy odpornościowe może powodować zaburzenia odporności w przypadku przewlekłej hiperleptynemii występującej w otyłości. Niedobór adiponektyny oprócz wpływu na przewlekły stan zapalny również może powodować zaburzenia w funkcji monocytów i komórek NK. Badania laboratoryjne wykazały szereg zaburzeń immunologicznych w przypadku otyłości. Badania prospektywne, jak i retrospektywne przeprowadzone po pandemii wirusa grypy A H1N1 w 2009 roku wykazały zwiększoną zachorowalność, jak i cięższy przebieg również w przypadku wirusa grypy sezonowej. Wcześnie rozpoczęte leczenie przeciwwirusowe niwelowało ten wpływ. Dodatkowo, odpowiedź na szczepienie przeciwko grypie również może być obniżona. Otyłość może wiązać się z zwiększoną zachorowalnością na infekcje dróg oddechowych i ich cięższym przebiegiem. Wiąże się to również z częstszymi wizytami lekarskimi i częstszym stosowaniem leków przeciwdrobnoustrojowych. Związek otyłości z infekcjami dróg oddechowych jest silniej wyrażony u kobiet. Leczenie otyłości może być jedną ze strategii zapobiegania infekcjom dróg oddechowych, w tym grypy. Problem otyłości jako niezależnego czynnika ryzyka infekcji dróg oddechowych wymaga dalszych badań w zakresie zarówno patomechanizmu, jak i skutków klinicznych.Obesity is constantly posing a more serious threat to global public health. During the influenzaA H1N1 pandemic, obesity has been revealed as an independent risk factor of greaterseverity of infection. That encouraged to deepen research into influence of obesity on morbidityand severity of respiratory tract infections. Obesity may alter respiratory physiologypromoting infections and impair adipocytokines secretion negatively influencing immunesystem. Chronic inflammation caused by excess proinflammatory adipocytokines (leptin,resistin, TNF-a, IL-6, IL-1b, IL-18, MCP-1) and anti-inflammatory adiponectin insufficiencymay weaken immune response. Hyperleptinemia occurs commonly in obesity and may causeimmune disorders as leptin takes par t in number of immunological mechanisms. Exceptinfluence on chronic inflammation, adiponectin insufficiency may impair monocytes andNK cells function. Laboratory research have shown number of immune disorders in obesity.Prospective and retrospective research carried out after influenza A H1N1 pandemic haveshown higher morbidity and severity of seasonal influenza in obesity. Early administrationof antiviral agents has diminished the effect. Furthermore, the response to influenza vaccinationmay be weakened in obesity. Obesity may cause higher morbidity and severity ofrespiratory tract infections. In addition, it may be associated with higher number of doctor’sappointments and antimicrobial treatment. The relation between obesity and respiratorytract infections is stronger in women. Obesity treatment may be one of the strategies toreduce number of respiratory tract infections, including influenza. Additional research isnecessary to establish the influence of obesity on respiratory tract infections in terms ofmechanism and clinical outcomes

Primary central nervous system lymphoma as a neurosurgical problem

Primary central nervous system lymphoma (PCNSL) comprises around 3–5% of primary central nervous system (CNS) tumours and around 1% of all non-Hodgkin lymphoma (NHL). Diffuse large B-cell lymphoma (DLBCL) is the most common histological type. High effectiveness of chemo- and radiotherapy for PCNSL regrettably does not eliminate significant risks of recurrence for CNS tumours. That results in higher interest in other treatment options, including surgical procedures. PCNSL remains in the scope of interest for many specialists and neurosurgeons seem to play a more important role

Skuteczność skojarzonego i wspomagającego leczenia temozolomidem u chorych z glejakiem wielopostaciowym. Wieloośrodkowe badanie z randomizacją

Background and purpose The common treatment in patients with newly diagnosed glioblastoma multiforme is the ultimately radical surgical removal of the tumour combined with radiotherapy. This study compared safety and efficacy of radiotherapy alone with radiotherapy combined with temozolomide (TMZ) given before, during, and after radiotherapy. Material and methods The patients operated on for glioblastoma multiforme during the first 21 postoperative days were randomly assigned to the group treated with radiotherapy alone (involved-field radiotherapy in 2 Gy fractions daily five times a week up to the total of 60 Gy over 6 weeks of treatment) or to the group treated with radiotherapy and TMZ, initially in the dose of 200 mg/m2 during 5 postoperative days and after 23 days followed by 75 mg/m2 of body surface area daily, 7 days a week (from the first to the last day of radiotherapy). On completion of radiotherapy, five complementary courses of TMZ were introduced (150–200 mg/m2 for 5 days, repeated every 28 days). The primary outcome measure was overall survival. Results Fifty-eight patients from 3 centres were included in the study. The mean age of patients was 55 years and all the patients underwent a surgical procedure of glioblastoma removal. The mean overall survival in the group treated with TMZ was 16.0 months, whereas in the group with radiotherapy alone the overall survival reached 12.5 months. 24-month survival reached 23% in patients treated with TMZ and 6.7% in those who received radiotherapy only. Haematological complications of third or fourth degree were present in 10% of patients treated with radiotherapy and TMZ. Conclusions The introduction of TMZ before, during and after radiotherapy for newly diagnosed glioblastoma multiforme gives clinically and statistically significant improvement of survival with unremarkably increased toxicity of the treatment.Wstęp i cel pracy U chorych z nowo rozpoznanymi glejakami wielopostaciowymi ogólnie przyjętym postępowaniem jest maksymalnie radykalne operacyjne usunięcie guza uzupełnione napromienianiem. W przedstawionym badaniu porównywano radioterapię jako jedyną metodę leczenia z radioterapią skojarzoną z temozolomidem podawanym przed napromienianiem, w jego trakcie i po zakończeniu radioterapii, oceniając bezpieczeństwo i skuteczność obu metod terapeutycznych. Materiał i metody Pacjentów operowanych z powodu glejaka wielopostaciowego w ciągu 21 dni po zabiegu przydzielano losowo do grupy, w której stosowano wyłącznie radioterapię (napromienianie na pola wydzielone we frakcjach po 2 Gy dziennie 5 razy w tygodniu do całkowitej dawki 60 Gy w ciągu 6 tygodni leczenia), lub grupy leczonej napromienianiem i temozolomidem, początkowo w okresie pooperacyjnym 200 mg/m2 przez 5 dni, następnie po 23 dniach dawką 75 mg/m2 powierzchni ciała dziennie przez 7 dni w tygodniu (od pierwszego do ostatniego dnia radioterapii). Po zakończeniu napromieniania prowadzono pięć uzupełniających kursów leczenia temozolomidem (150–200 mg/m2 przez 5 dni powtarzanymi co 28 dni). Główną miarą wyniku leczenia był całkowity czas przeżycia. Wyniki Do badania włączono 58 chorych z 3 ośrodków. Mediana wieku pacjentów wynosiła 55 lat, wszyscy chorzy byli operowani z powodu glejaka wielopostaciowego. Mediana czasu przeżycia w grupie otrzymującej temozolomid wyniosła 16 miesięcy, natomiast wśród otrzymujących radioterapię 12,5 miesiąca. Przeżycie 24-miesięczne osób w grupie skojarzonego leczenia wyniosło 23%, natomiast w ramieniu kontrolnym – 6,7%. Powikłania hematologiczne 3. lub 4. stopnia pojawiły się u 10% otrzymujących radioterapię łącznie z temozolomidem. Wnioski Podawanie temozolomidu przed radioterapią, w jej trakcie i po radioterapii u chorych na nowo rozpoznanego glejaka wielopostaciowego w istotny klinicznie i statystycznie sposób wydłuża przeżycie przy niewielkim zwiększeniu toksyczności leczenia

Skuteczność skojarzonego i wspomagającego leczenia temozolomidem u chorych z glejakiem wielopostaciowym : wieloośrodkowe badanie z randomizacją

Background and purpose: The common treatment in patients with newly diagnosed glioblastoma multiforme is the ultimately radical surgical removal of the tumour combined with radio therapy. This study compared safety and efficacy of radiotherapy alone with radiotherapy combined with temozolomide (TMZ) given before, during, and after radiotherapy. Material and methods: The patients operated on for glioblastoma multiforme during the first 21 postoperative days were randomly assigned to the group treated with radiotherapy alone (involved-field radiotherapy in 2 Gy fractions daily five times a week up to the total of 60 Gy over 6 weeks of treatment) or to the group treated with radiotherapy and TMZ, initially in the dose of 200 mg/m2 during 5 postoperative days and after 23 days followed by 75 mg/m2 of body surface area daily, 7 days a week (from the first to the last day of radiotherapy). On completion of radiotherapy, five complementary courses of TMZ were introduced (150-200 mg/m2 for 5 days, repeated every 28 days). The primary outcome measure was overall survival. Results: Fifty-eight patients from 3 centres were included in the study. The mean age of patients was 55 years and all the patients underwent a surgical procedure of glioblastoma removal. The mean overall survival in the group treated with TMZ was 16.0 months, whereas in the group with radiotherapy alone the overall survival reached 12.5 months. 24-month survival reached 23% in patients treated with TMZ and 6.7% in those who received radiotherapy only. Haematological complications of third or fourth degree were present in 10% of patients treated with radiotherapy and TMZ. Conclusions: The introduction of TMZ before, during and after radiotherapy for newly diagnosed glioblastoma multiforme gives clinically and statistically significant improvement of survival with unremarkably increased toxicity of the treatment

The presence of HER2 exon 20 insertion in patients with central nervous system metastases from non-small lung cancer — a potential application in classification for therapy

 WSTĘP: HER2 (ErbB2/neu) jest białkiem należącym do rodziny receptorów HER (EGFR, HER2, HER3 i HER4), posiadających w swej części wewnątrzkomórkowej aktywność kinazy tyrozynowej. Nadekspresja EGFR i HER2 występuje w wielu typach nowotworów, ale to mutacje w genach kodujących te receptory uwrażliwiają chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) na działanie inhibitorów kinaz tyrozynowych EGFR i HER2.MATERIAŁ I METODY: Wykorzystano technikę PCR oraz analizę długości fragmentów amplifikowanego DNA w celu zidentyfikowania u 150 chorych insercji 12 par zasad w obrębie eksonu 20 genu HER2 w przerzutach NDRP do mózgu.WYNIKI: W guzie z wykrytą mutacją HER2 nie stwierdzono mutacji EGFR ani BRAF. Insercja w eksonie 20 genu HER2 została wykryta u 77-letniego niepalącego mężczyzny chorego na niskozróżnicowanego raka gruczołowego (0,67% wszystkich chorych oraz 1,5% chorych na raka gruczołowego). U tego chorego nie zidentyfikowano innych nieprawidłowości genetycznych.WNIOSKI: W literaturze opisano, że u chorych posiadających mutację w genie HER2 mogą okazać się skuteczne inhibitory specyficzne w stosunku do kinaz tyrozynowych obu receptorów: EGFR i HER2 (np. afatynib). Dlatego też identyfikacja nowych mutacji kierujących w komórkach NSCLC wydaje się kluczem do właściwej kwalifikacji do terapii ukierunkowanych molekularnie. INTRODUCTION: HER2 (ErbB2/neu) is a member of the ErbB family of four structurally related receptors of tyrosine kinase activity. Overexpression of ErbB-1 (EGFR) and HER2 is found in many human cancers, but the presence of these genes mutations determines the effectiveness of EGFR and HER2 tyrosine kinase inhibitors in the therapy of non-small cell lung cancer (NSCLC).MATERIAL AND METHODS: To search for insertions of the HER2 gene in exon 20 in 150 brain metastases of non-small cell lung cancer patients, we used a PCR technique based on analysis of amplified DNA fragment lengths. We also compared the HER2 mutational status with clinicopathologic features and the presence of EGFR and BRAF mutations.RESULTS: HER2 mutation was present in one male, non-smoking patient with low differentiated adenocarcinoma (0.67% of all patients and 1.5% of patients with adenocarcinoma). The mutations of EGFR and BRAF genes were not found in HER2-mutated patient.CONCLUSIONS: The literature data suggests that patients with HER2 mutations may be sensitive to tyrosine kinase inhibitors of both EGFR and HER2 receptors (e.g. afatinib). Therefore, the identification of new driver mutations in NSCLC can improve the quality of patient care by enabling the use of correct molecularly targeted therapies

Neurosurgury treatment in multiple myeloma patients

Multiple myeloma (MM) is the neoplastic proliferation associated with a variety of neurological manifestations, caused by metabolic abnormalities or bone destruction. Development of a cerebral myeloma tumor is uncommon. Imaging studies include radiographic skeletal surveys, magnetic resonance imaging, computerized tomography. Treatment patients with MM include the systemic and intrathecal chemotherapy, irradiation but in some patients neurosurgery intervention is needed

The Application of Real-Time PCR Technique to Detect Rare Cell Clones with Primary T790M Substitution of EGFR Gene in Metastases of Non-small Cell Lung Cancer to Central Nervous System in Chemotherapy Naive Patients

The time-limited efficacy of reversible EGFR-TKIs in patients with advanced non-small cell lung cancer (NSCLC) with EGFR gene activating mutations is associated with development of treatment resistance after some period of therapy. This resistance predominantly results from secondary mutations located in EGFR gene, especially T790M substitution. There is limited information available concerning the prevalence of primary T790M mutations in patients with metastatic NSCLC tumors before treatment with EGFR-TKIs. The aim of work was to assess the prevalence of de novo T790M mutations in EGFR gene in tissue samples from NSCLC metastatases in central nervous system (CNS) in both chemotherapy and EGFR-TKI naive NSCLC patients. We analyzed DNA samples isolated from paraffin-embedded tissue from CNS metastases for T790M mutations using real-time PCR and TaqMan probe against the T790M mutant sequence. The tissue samples were taken during palliative neurosurgery in 143 NSCLC patients. Amplification of the T790M-specific sequence was detected in 25 patients (17.5 %). The quantity of mutated DNA was less than 1 % in all samples with amplification, and in vast majority (20 patients, 14 % of all samples) it was even less that 0.1 %. In 5 patients (3.5 %) quantity of mutated DNA ranged from 0.1 to 1 % and true positive results of T790M mutation presence in these patients were most possible. Amplification of this sequence was not concurrent with common EGFR mutations and was not associated with sex, smoking status and pathological type of cancer. There is a possibility to detect the primary T790M mutation in brain metastases of NSCLC in EGFR-TKIs naïve patients