A world without voiced sonorants : reflections on Cyran 2014 (part 1)

Przedmiotem artykułu jest teoria fonologii laryngalnej zaprezentowana w pracy Cyrana (2014), czyli relatywizm laryngalny. Podejście to opiera się na założeniu, iż spółgłoski sonorne oraz samogłoski nie mają specyfikacji fonologicznej ze względu na dźwięczność - w ich przypadku ma ona zawsze charakter jedynie fonetyczny. Głównym elementem jest zatem interpretacja fonetyczna wyniku komputacji fonologicznej - to właśnie wówczas fonetyczna dźwięczność przenika na sąsiadujące segmenty. W niniejszej, pierwszej części artykułu ocenie podlega potencjał generatywny teorii zakładającej relatywizm laryngalny, a zasada jej działania porównana zostaje z wcześniejszymi analizami. Podjęta zostaje również kwestia wpływu jednostek fonologicznych pozbawionych substancji.The article discusses the theory of laryngeal phonology exposed in Cyran (2014), Laryngeal Relativism. The basic assumption of this approach is that sonorants and vowels never bear phonological specifications for voicing: their voicing is only ever phonetic in nature. Therefore phonetic interpretation, i.e. spell-out of the output of phonology into phonetic categories, is central: this is where phonetic voicing leaks into neighbouring segments. In the first part of the article, the generative power of Laryngeal Relativism is evaluated, and its workings are compared with previous analyses. The impact of substance-free primes is also discussed

A world without voiced sonorants : reflections on Cyran 2014 (part 2)

Przedmiotem niniejszej części artykułu jest ocena hipotezy, według której we wszystkich językach spółgłoski sonorne oraz samogłoski nie mają specyfikacji fonologicznej ze względu na dźwięczność. Jest to główne założenie przyjęte w pracy Cyrana (2014), dla którego autor nie podaje jednak żadnego uzasadnienia i które nie wynika wprost z żadnej właściwości teorii elementów. Spółgłoski sonorne nie ulegają ubezdźwięcznieniu w wygłosie, a dźwięczność nigdy nie pełni funkcji dystynktywnej w samogłoskach. Przypadki, gdy dźwięczność rzekomo różnicuje fonologicznie spółgłoski sonorne, są nieliczne i powinny być traktowane z ostrożnością, gdyż nie zawsze jest oczywiste, że cechą kontrastującą jest rzeczywiście dźwięczność. Jako poligon doświadczalny posłuży więc zjawisko udźwięcznienia interwokalicznego. Założenie, że spółgłoski sonorne i samogłoski nie mogą rozprzestrzeniać cechy dźwięczności, ponieważ jej nie mają, skutkuje tym, że udźwięcznienie interwokaliczne nigdy nie jest asymilacją. Można je natomiast zinterpretować jako przypadek lenicji w pozycji słabej (interwokalicznej), w której to obstruenty ulegają delaryngalizacji (tzn. tracą element odpowiedzialny za dźwięczność), wskutek czego są podatne na udźwięcznienie fonetyczne (tj. na poziomie interpretacji). Lenicja jest zjawiskiem uzależnionym od pozycji i nie polega na przekazywaniu elementów. Niekonsekwencją jest często praktykowane przedstawianie udźwięcznienia interwokalicznego zarówno jako przykładu lenicji i rozprzestrzenienia jakiejś cechy związanej z dźwięcznością.The current part of the article evaluates the idea that sonorants and vowels are phonologically unspecified for voicing in all languages. This is the central assumption made by Cyran (2014), which, however, remains unsubstantiated and does not follow from any property of Element Theory. Sonorants do not undergo final devoicing, and voicing is never used for distinctive purposes in vowels. Cases where it is reported to be used to contrast sonorants are rare and subject to caution since it may not always be clear that the contrastive property is really voicing. The central testing ground is then intervocalic voicing. If sonorants and vowels are unable to spread voicing because they do not have any, the prediction is that intervocalic voicing is never assimilation. Instead it is argued to be a case of lenition in weak (intervocalic) position where obstruents are delaryngealized (i.e. lose their voicing prime) and therefore subject to phonetic (or interpretational) voicing. Lenition is positional and does not involve any transmission of primes. The common practice to analyse intervocalic voicing as both lenition and the spreading of some voice-related prime is inconsistent

A world without voiced sonorants : reflections on Cyran 2014 (part 1)

Przedmiotem artykułu jest teoria fonologii laryngalnej zaprezentowana w pracy Cyrana (2014), czyli relatywizm laryngalny. Podejście to opiera się na założeniu, iż spółgłoski sonorne oraz samogłoski nie mają specyfikacji fonologicznej ze względu na dźwięczność - w ich przypadku ma ona zawsze charakter jedynie fonetyczny. Głównym elementem jest zatem interpretacja fonetyczna wyniku komputacji fonologicznej - to właśnie wówczas fonetyczna dźwięczność przenika na sąsiadujące segmenty. W niniejszej, pierwszej części artykułu ocenie podlega potencjał generatywny teorii zakładającej relatywizm laryngalny, a zasada jej działania porównana zostaje z wcześniejszymi analizami. Podjęta zostaje również kwestia wpływu jednostek fonologicznych pozbawionych substancji.The article discusses the theory of laryngeal phonology exposed in Cyran (2014), Laryngeal Relativism. The basic assumption of this approach is that sonorants and vowels never bear phonological specifications for voicing: their voicing is only ever phonetic in nature. Therefore phonetic interpretation, i.e. spell-out of the output of phonology into phonetic categories, is central: this is where phonetic voicing leaks into neighbouring segments. In the first part of the article, the generative power of Laryngeal Relativism is evaluated, and its workings are compared with previous analyses. The impact of substance-free primes is also discussed

Phonologies contemporaines : présentation

International audienceCet article présente les principales orientations de la phonologie contemporaine en restituant le développement des différentes théories dans l’histoire récente de la linguistique. En deuxième partie sont résumées les différentes contributions des auteurs ayant contribué à la revue

The Coda Mirror V2

This article further develops Coda Mirror theory (Ségéral-Scheer 2001a): its shortcomings are identified (overgeneration: the super-weak position predicted has no empirical echo, and the four-way parametric situation predicted in domain-final position is confronted with only two attested configurations), and a solution is proposed by dispensing with the equal-rightedness of government and licensing. Government over licensing is the principle proposed: no constituent can simultaneously be the target of both lateral forces, and if both could in principle apply, government is given precedence. A welcome by-product of this move is a new definition of open vs. closed syllables that makes sense: vowels in the former, but not in the latter, are licensed

Aspects de l’alternance schwa-zéro à la lumière de “CVCV”

Le présent article discute la distribution des groupes consonantiques adjacents à schwa en français métropolitain. L’étude porte sur l’influence qu’ont ces groupes sur la possibilité d’omettre schwa. Celui-ci peut chuter chez au moins un sous-ensemble des locuteurs s’il est suivi d’une séquence à sonorité croissante (« le søcret ») ou si une entrave le précède (« marguørite »). En revanche, schwa est obligatoirement réalisé lorsqu’il est précédé d’une Attaque branchante (« *vendrødi ») (le français ne connaît pas d’entraves suivant schwa). Cet état de fait remet en question des analyses formulées dans le cadre de la Phonologie de Gouvernement. Notamment, les généralisations pivot « le Gouvernement Propre ne peut enjamber des domaines de gouvernement » et « toute tête de domaine de gouvernement non-nucléaire doit être licenciée » s’en trouvent falsifiées. Au vu d’autres alternances voyelle-zéro dans diverses langues génétiquement non-apparentées, il apparaît néanmoins qu’une analyse unifiée incluant le français est souhaitable. Une proposition faite dans Lowenstamm (1996) se révèle fructueuse à cet égard. La structure syllabique s’y résume à une consécution stricte d’Attaques non-branchantes et de Noyaux non-branchants. Il est montré que ce modèle « CVCV » accompagné d’une théorie de l’interaction entre consonnes peut fournir une analyse unifiée des cas de figure « marguørite » et « søcret ». Du reste, l’agrammaticalité de « *vendrødi » en est une conséquence naturelle.This article discusses the distribution of consonant clusters adjacent to Metropolitan French schwa. Their influence on the possibility of eliding schwa are examined. The French central vowel can be dropped by at least a subgroup of speakers when followed by a sequence of rising sonority (« le søcret ») or preceded by a Coda-Onset cluster (« marguørite »), while preceding branching Onsets enforce its presence (« *vendrødi ») (following Coda-Onset clusters do not occur). This situation casts doubt on previous analyses carried out within the framework of Government Phonology. Namely, the statements « Proper Government may not apply over a governing domain » and « heads of non-nuclear governing domains need to be licensed » are falsified. However, French vowel-zero alternations share crucial properties with similar alternations in many other languages, so that a unified account is called for. I argue that such an analysis may be achieved when assuming a « CVCV » syllable structure, as proposed in Lowenstamm (1996). In this view, constituency boils down to a strict sequence of non-branching Onsets and non-branching Nuclei. It is shown that a unified account may be proposed for both the « marguørite » and the « søcret » case if a theory of consonantal interaction is implemented into the theory. As a by-product, the impossibility of « *vendrødi » falls out naturally

Sonority is different

The paper argues that sonority on the one hand and other segmental properties such as place of articulation (labiality etc.) and laryngeal properties (voicing etc.) on the other hand are different in kind and must therefore not be represented alike: implementations on a par e.g. as features ([±voc], [±son], [±lab], [±voice] etc.) are misled. Arguments come from a number of broad, cross-linguistically stable facts concerning visibility of items below and above the skeleton in phonological and morphological processing: sonority, but no other segmental property, is taken into account when syllable structure is built (upward visibility); processes located above the skeleton (infixation, phonologically conditioned allomorphy, stress, tone, positional strength) do make reference to sonority, but never to labiality, voicing etc. (downward visibility). Approaches are discussed where sonority is encoded as structure, rather than as primes (features or Elements). In some cases not only sonority but also other segmental properties are structuralized, a solution that does not do justice to the insight that sonority and melody are different in kind. Also, the approaches that structuralize sonority are not concerned with the question how the representations they entertain come into being: representations are not contained in the phonetic signal that is the input to the linguistic system, nor do they fall from heaven - they are built by some computation. It is therefore concluded that what really segregates sonority and melody is their belonging to two distinct computational systems (modules in the Fodorian sense) which operate over distinct vocabularies and produce distinct structure: sonority primes are used to build syllable structure, while other computations take other types of primes as an input. The computation carrying out a palatalization for example works with melodic primes. The segment, then, is a lexical recording that has different compartments containing domain-specific primes [, ]segment. This is also the case of the morpheme, which hosts three compartments [, , ]morpheme