Analiza procesu wybudowy sekcji obudowy zmechanizowanej z wyrobiska ścianowego w aspekcie bezpieczeństwa.

Omówiono poszczególne etapy procesu wyprowadzania sekcji ścianowej obudowy zmechanizowanej z likwidowanego wyrobiska ścianowego. Uwzględniono rozwiązania techniczno-organizacyjne stosowane w różnych kopalniach. Przedstawiono przykłady technicznych urządzeń wspomagających wybudowę i wytransportowanie sekcji ze ściany. Przeanalizowano omawiane procesy w aspekcie poprawy bezpieczeństwa

Acquiring electric energy from the transport conveyor roller movement for distributed sensors network

The paper presents the concept of installation of an electricity generator and en energy store inside a roller of belt or roller conveyor. Accordingly, the use of a generator-pulley does not require any structural changes to be made to an existing conveyor. In addition, the user will be able to power distributed sensors network for monitoring the operation of the belt conveyor anywhere on its route. © 2020 Krzysztof Mazurek et al., published by Sciendo.European Regional Development Fund under the project CEBIA-Tech [CZ.1.05/2.1.00/03.0089

Comparison of early and late efficacy of percutaneous transluminal renal angioplasty with or without subsequent brachytherapy: The effect on blood pressure in patients with renovascular hypertension

Background: Scarce data exist concerning the long-term effect of percutaneous transluminal renal angioplasty (PTRA) enhanced with intravascular gamma brachytherapy (IVBT) in patients with renovascular hypertension. Methods: Seventy one patients aged 52 ± 8 years with refractory renovascular hypertension were randomized to Group I (PTRA + IVBT) or Group II (PTRA). For the IVBT procedure, the PARIS catheter and Microselectron HDR (Nucletron) system was employed. Both baseline and 9-month follow-up quantitative computerized angiography (QCA) and ambulatory blood pressure monitoring analysis was performed to assess luminal parameters of restenosis and the effect of treatment on blood pressure. Results: Thirty three patients from Group I and 29 patients from Group II underwent successful procedure. During nine months of follow-up, three patients died; including two patients in Group I (cardiac causes) and one patient in Group II (stroke). The follow-up lumen diameter stenosis was 30.6 ± 13.7% and 40.4 ± 11% in Groups I and II, respectively (p = 0.004). Late lumen loss in quantitative computerized angiography was 1.2 ± 0.7 mm and 1.7 ± 0.7 mm in Groups I and II, respectively (p = 0.004)

The association of functional polymorphisms in genes encoding growth factors for endothelial cells and smooth muscle cells with the severity of coronary artery disease

Associations of genotype with the Gensini score among patients without previous MI. (DOCX 14 kb

Effect of blood glucose levels on prognosis in acute myocardial infarction in patients with and without diabetes, undergoing percutaneous coronary intervention

Background: Diabetes mellitus (DM) is a significant factor regarding poor outcome in patients with myocardial infarction. Recently a new prognostic factor is under consideration - a baseline glucose level on admission. We sought to assess the influence of blood glucose levels on admission on prognosis of patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) treated with percutaneous coronary intervention (PCI). Methods and results: Consecutive patients treated with PCI for STEMI were analyzed. Presence or absence of DM was the first grouping criterion. The secondary criterion was the blood glucose level on admission [threshold ≥ 7.8 mmol/L (140 mg/dL)]. Hyperglycemic and non-hyperglycemic subgroups were selected within both DM and non-DM groups according to the threshold. One-year mortality of diabetics was 16.0%. There was no significant difference in 1-year mortality between hyperglycemic and non-hyperglycemic patients with DM. One-year mortality in the non-DM group was 5.6%. Patients without DM but with hyperglycemia showed a higher 1-year mortality rate than non-hyperglycemic patients (8.51% vs. 3.68%, p = 0.001). Multivariate analysis revealed that in the non-DM group blood glucose level (per 1 mmol/L) on admission was a factor affecting 1-year mortality [HR = 1.09 (1.01–1.17)]. Conclusions: Elevated blood glucose levels in STEMI affect the prognosis of patients without DM; however, it is not an independent death risk factor of patients with DM treated with PCI

Wpływ wyjściowego przepływu w tętnicy odpowiedzialnej za zawał u chorych z zawałem serca leczonych pierwotną przezskórną interwencją wieńcową na rokowanie wewnątrzszpitalne i jednoroczne

Wstęp: Przezskórna interwencja wieńcowa (PCI) jest obecnie rekomendowaną metodą leczenia chorych z ostrym zawałem serca. Celem pracy była ocena wyników leczenia osób z ostrym zawałem serca leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową w zależności od wyjściowego przepływu przez tętnicę odpowiedzialną za zawał (IRA). Materiał i metody: Przeanalizowano 1230 kolejnych chorych z ostrym zawałem serca leczonych metodą pierwotnej PCI w latach 1998-2003. Wykluczono pacjentów leczonych trombolitycznie. Chorych podzielono na dwie grupy w zależności od wyjściowego przepływu w IRA: grupa pierwsza - TIMI 0-1 (924 osoby), grupa druga - TIMI 2-3 (306 osób). Wyniki: U chorych z wyjściowym przepływem TIMI 0&#8211;1 odnotowano wyższy odsetek występowania cukrzycy (22,1% vs. 15,7%; p = 0,044), wstrząsu kardiogennego (11,0% vs. 4,6%; p = 0,0008) i dłuższy czas bólu zawałowego (5,1 h vs. 4,3 h; p = 0,01). W grupie tej stwierdzono częstsze występowanie wielonaczyniowej choroby wieńcowej (55,2% vs. 48,5%; p = 0,044), niższą skuteczność PCI (88,2% vs. 97,1%; p < 0,0001), mniejszą częstość implantacji stentów (68,8% vs. 75,4%; p = 0,027), wyższe stężenie kinazy kreatyninowej(2572,7 vs. 1674,5 IU/l; p < 0,0001) oraz mniejszą frakcję wyrzutową lewej komory (44,1% vs. 46,4%; p < 0,0001) w porównaniu z grupą chorych z wyjściowym przepływem TIMI 2-3. Śmiertelność wewnątrzszpitalna była wyższa u pacjentów z wyjściowo gorszym przepływem (7,5% vs. 2,3%; p = 0,0012). W rocznej obserwacji różnica ta utrzymała się i wynosiła odpowiednio (12,3% vs. 5,3%; p = 0,00049). Wniosek: Wyjściowy przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał jest czynnikiem wpływającym na rokowanie chorych z zawałem serca leczonych pierwotną PCI

Wpływ wyjściowego przepływu w tętnicy odpowiedzialnej za zawał u chorych z zawałem serca leczonych pierwotną przezskórną interwencją wieńcową na rokowanie wewnątrzszpitalne i jednoroczne

Wstęp: Przezskórna interwencja wieńcowa (PCI) jest obecnie rekomendowaną metodą leczenia chorych z ostrym zawałem serca. Celem pracy była ocena wyników leczenia osób z ostrym zawałem serca leczonych pierwotną angioplastyką wieńcową w zależności od wyjściowego przepływu przez tętnicę odpowiedzialną za zawał (IRA). Materiał i metody: Przeanalizowano 1230 kolejnych chorych z ostrym zawałem serca leczonych metodą pierwotnej PCI w latach 1998-2003. Wykluczono pacjentów leczonych trombolitycznie. Chorych podzielono na dwie grupy w zależności od wyjściowego przepływu w IRA: grupa pierwsza - TIMI 0-1 (924 osoby), grupa druga - TIMI 2-3 (306 osób). Wyniki: U chorych z wyjściowym przepływem TIMI 0&#8211;1 odnotowano wyższy odsetek występowania cukrzycy (22,1% vs. 15,7%; p = 0,044), wstrząsu kardiogennego (11,0% vs. 4,6%; p = 0,0008) i dłuższy czas bólu zawałowego (5,1 h vs. 4,3 h; p = 0,01). W grupie tej stwierdzono częstsze występowanie wielonaczyniowej choroby wieńcowej (55,2% vs. 48,5%; p = 0,044), niższą skuteczność PCI (88,2% vs. 97,1%; p < 0,0001), mniejszą częstość implantacji stentów (68,8% vs. 75,4%; p = 0,027), wyższe stężenie kinazy kreatyninowej(2572,7 vs. 1674,5 IU/l; p < 0,0001) oraz mniejszą frakcję wyrzutową lewej komory (44,1% vs. 46,4%; p < 0,0001) w porównaniu z grupą chorych z wyjściowym przepływem TIMI 2-3. Śmiertelność wewnątrzszpitalna była wyższa u pacjentów z wyjściowo gorszym przepływem (7,5% vs. 2,3%; p = 0,0012). W rocznej obserwacji różnica ta utrzymała się i wynosiła odpowiednio (12,3% vs. 5,3%; p = 0,00049). Wniosek: Wyjściowy przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał jest czynnikiem wpływającym na rokowanie chorych z zawałem serca leczonych pierwotną PCI

Częstość występowania restenozy tętnicy nerkowej po zabiegu przezskórnej śródnaczyniowej angioplastyki nerkowej z brachyterapią i bez niej, oceniana za pomocą badania izotopowego

Wstęp: Miażdżycowe zwężenie tętnicy nerkowej jest jedną z najczęstszych przyczyn nadciśnienia naczyniowo-nerkowego (RVH). Duże znaczenie w diagnostyce RVH ma scyntygrafia nerek oraz jej odmiana - radioizotopowy test z kaptoprilem. Skuteczną metodą w leczeniu RVH jest przezskórna śródnaczyniowa angioplastyka tętnicy nerkowej (PTRA), choć nie rozwiązuje ona problemu restenozy. Jednym ze sposobów ograniczania tego procesu pozostaje brachyterapia śródnaczyniowa. Materiał i metody: Chorych losowo podzielono na 2 jednorodne grupy: I (PTRA + brachyterapia) oraz II (PTRA). Zabieg PTRA okazał się skuteczny u 62 chorych - u 33 w grupie I oraz u 29 w grupie II. Scyntygrafię nerek wykonano po podaniu kaptoprilu z użyciem DTPA znakowanego technetem 99m (radioizotopowy test z kaptoprilem). Krzywe renograficzne analizowano pod względem określenia czasu pojawienia się maksymalnej aktywności nad poszczególnymi nerkami (Tmax) oraz czasu zmniejszenia się aktywności o połowę (T1/2). Przyjęto wartości referencyjne: Tmax - do 4 min, T1/2 - do 10 min. Wyniki: W trakcie obserwacji zmarło 3 chorych (4,8%). U pozostałych 59 pacjentów (31 w grupie I i u 28 w grupie II) po 9 miesiącach ponownie wykonano badanie scyntygraficzne. U 4 chorych (13%) z grupy I stwierdzono patologiczny wynik radioizotopowego testu z kaptoprilem (znamienne wydłużenie Tmax i T1/2). W grupie II nieprawidłowy wynik stwierdzono u 9 osób (32%). Różnica częstości występowania restenoz między grupami była statystycznie graniczna (p = 0,08). Wnioski: Brachyterapia wykonana po zabiegu przezskórnej angioplastyki zwężenia tętnicy nerkowej ponad 2-krotne zmniejsza częstość występowania restenozy, ocenianej radioizotopowym testem kaptoprilowym w 9-miesięcznej obserwacji