Donor-recipient repositories and improvement of blood transfusion safety

W pracy omówiono rolę, jaką odegrało bankowanie próbek krwi od dawców krwi i chorych po przetoczeniach krwi w wykrywaniu i opracowaniu testów do diagnostyki zakażenia wirusa hepatitis C. Omówiono przyczyny, dla których w wielu krajach wprowadzono obligatoryjny obowiązek archiwizowania próbek dawców krwi. Scharakteryzowano prowadzone na świecie banki próbek dawców i biorców krwi oraz omówiono ich osiągnięcia. Omówiono także znaczenie monitorowania pojawiania się nowych czynników zakaźnych i rolę, jaką w tych badaniach odgrywają banki archiwalnych próbek. Szczególną uwagę poświęcono charakterystyce projektu Blood and Organ Transmissible Infectious Agents zrealizowanego w ramach VI programu ramowego Unii Europejskiej przez konsorcjum zawiązane przez ośrodki naukowe Belgii, Francji, Hiszpanii, Holandii, Niemiec, Polski i Wielkiej Brytanii. Jednym z celów tego projektu było utworzenie repozytorium próbek dawców i biorców krwi, które mają służyć badaniom znaczenia klinicznego, występowania oraz przenoszenia przez przetoczenie nowo wykrywanych i nowo pojawiających się czynników zakaźnych. J. Transf. Med. 2011; 3: 136–142The study discusses the significance of post-transfusion donor/recipient sample banking for hepatitis C virus identification and development of diagnostic tests. The reasons for donor/ /recipient sample archiving, which is obligatory in some countries, are forwarded together with characteristics and achievements of such repositories worldwide. The importance of emergingpathogen monitoring and the role of donor/recipient repositories in this context was also stressed. Particular attention was paid to the EU “Blood and Organ Transmissible Infectious Agents Project” as example of such repository prepared by a Consortium of scientific research centers from Belgium, France, Spain, the Netherlands, Germany, Poland and Great Britain. J. Transf. Med. 2011; 3: 136–14

Early post-transplantation lymphoproliferative disorder with central nervous system involvement and EBV infection following allogeneic hematopoietic stem cells transplantation

Potransplantacyjna choroba limfoproliferacyjna (PTLD) jest poważnym powikłaniem po transplantacji narządów litych lub allogenicznym przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych (allo-HSCT). Patogeneza PTLD jest związana z zakażeniem wirusem Epstein-Barr (EBV). Leczenie PTLD rozpoczyna się od zmniejszenia immunosupresji lub zastosowania immuno-, chemio- czy radioterapii. W pracy przedstawiono przypadek 32-letniego chorego po allo-HSCT z rozpoznaniem PTLD-EBV w postaci zespołu mononukleozopodobnego według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia z 2008 roku, z zajęciem ośrodkowego układu nerwowego i obecnym antykoagulantem toczniowym (LA), u którego ograniczenie immunosupresji nie było możliwe ze względu na równocześnie rozpoznaną chorobę przeszczep przeciw gospodarzowi (GvHD). W tej złożonej sytuacji u chorego zastosowano leczenie rytuksymabem i foskarnetem w skojarzeniu z leczeniem immunosupresyjnym, co okazało się skuteczną terapią PTLD-EBV i GvHD; obserwowano również eliminację LA z osocza.Post-transplant lymphoproliferative disorders (PTLD) is a serious complication following solid organ transplantation or allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (allo-HSCT). Pathogenesis of PTLD indicates a strong association with Epstein-Barr virus (EBV) infection. Clinical improvement is observed with reduction in immunosuppression intensity alone or administration of immuno-, chemo- and radiotherapy. We present a case of a 32-year-old man with EBV-associated PTLD as mononucleosis-like syndrome according to the 2008 World Health Organization classification with central nervous system involvement and presence of lupus anticoagulant (LA) following allo-HSCT, where decreasing the immunosuppression was not possible because of concurrent graft versus host disease (GvHD). In this situation rituximab and foscarnet in combination with immunosuppressive therapy improved PTLD and GvHD; at the same time disappearance of lupus anticoagulant was observed

Aberracje cytogenetyczne długiego ramienia chromosomu 3 w nowotworach układu krwiotwórczego — opis trzech chorych

Aberrant rearrangements in the 3q26 and 3q21 regions on the long arm of chromosome 3 havebeen observed in many conditions, including de novo acute myeloid leukemia (AML), in AML with antecedent myelodysplastic syndrome (MDS), as well as in MDS itself, the blastic phase of chronic myelogenous leukemia (BP-CML) and also in other myeloproliferative neoplasms (MPN). Such cytogenetic aberrations lead to abnormal expression of the RPN1-EVI1 fusion gene transcripts which involve the ecotropic viral integration site-1 (EVI1) at 3q26 and ribophorin I (RPN1) at3q21; these playing important roles in leukemogenesis and disease progression. Three case studies are presented of patients with the self same rearrangements on the long arm of chromosome 3. The first patient presented with de novo AML and t(3;3) (q21;q26) who, in spite of having double allogeneic hematopoietic stem cell transplantations, had fatal outcome. The other two patients had MPN. One was initially diagnosed with CML and whilst being treated with imatinib, the t(3;3) abnormality was nevertheless acquired even though at first the treatment had been effective. Despite subsequent second line treatment with dasatinab, the leukemia progressed with the appearance of extramedullary infiltration. The second patient developed AML with inv(3) after essential thrombocythaemia had been diagnosed 10 years ago. At first, the patient went into complete remission following induction chemotherapy with daunorubicine and cytarabine. This therapy was howeverre-implemented, when disease progression had again occurred during further observation. The patient then unfortunately developed pneumonia and died before hematopoietic recovery. These clinical findings thus indicate that cytogenetic aberrations on the long arm of chromosome 3 predict a poor outcome in patients with myeloid neoplasms.Aberracje długiego ramienia chromosomu 3 angażujące regiony 3q26 (gen EVI1) i 3q21 (gen RPN1) opisywano u chorych na ostrą białaczką szpikową (AML) de novo, AML wtórną do zespołu mielodysplastycznego (MDS), a także u pacjentów z MDS, kryzą blastyczną (BP) przewlekłej białaczki szpikowej (CML) oraz z innymi nowotworami mieloproliferacyjnymi (MPN). Powyższe aberracje genetyczne prowadzą do powstania genu fuzyjnego RPN1-EVI1, który odgrywa istotną rolę w procesie leukemogenezy. W poniższej pracy zaprezentowano opis trzech przypadków chorych z rearanżacjami długiego ramienia chromosomu 3: pacjentkę z rozpoznaniem AML de novo i t(3;3), u której mimo intensywnego leczenia i 2-krotnego allogenicznego przeszczepienia krwiotwórczych komórek macierzystych doszło do progresji choroby, oraz dwóch chorych z rozpoznaniem przewlekłych MPN. U jednego pacjenta z BP-CML w momencie rozpoznania do ewolucji klonalnej z pojawieniem się t(3;3) doszło w okresie progresji choroby po początkowo skutecznym leczeniu imatynibem. Mimo zastosowania terapii drugiej linii dazatynibem obserwowano progresję choroby z pojawieniem się pozaszpikowych nacieków białaczki. U drugiego pacjenta AML z inv(3) stwierdzono po okresie 10 lat od momentu rozpoznania nadpłytkowości samoistnej. Chorego poddan oleczeniu indukującemu daunorubicyną i arabinozydem cytozyny, w wyniku którego uzyskano całkowitą remisję. Mimo początkowo skutecznego leczenia w trakcie dalszej obserwacji nastąpiła progresja choroby. Chory otrzymał kolejną reindukcję, jednak zmarł z powodu obustronnego zapalenia płuc przed uzyskaniem regeneracji hematopoezy. Powyższe obserwacje kliniczne potwierdzają, że wystąpienie aberracji długiego ramienia chromosomu 3 w przebiegu nowotworów układu krwiotwórczego jest czynnikiem predykcyjnym niekorzystnego przebiegu klinicznego choroby

Role of Donor Activating KIR–HLA Ligand–Mediated NK Cell Education Status in Control of Malignancy in Hematopoietic Cell Transplant Recipients

AbstractSome cancers treated with allogeneic hematopoietic stem cell transplantation (HSCT) are sensitive to natural killer cell (NK) reactivity. NK function depends on activating and inhibitory receptors and is modified by NK education/licensing effect and mediated by coexpression of inhibitory killer-cell immunoglobulin-like receptor (KIR) and its corresponding HLA I ligand. We assessed activating KIR (aKIR)-based HLA I–dependent education capacity in donor NKs in 285 patients with hematological malignancies after HSCT from unrelated donors. We found significantly adverse progression-free survival (PFS) and time to progression (TTP) in patients who received transplant from donors with NKs educated by C1:KIR2DS2/3, C2:KIR2DS1, or Bw4:KIR3DS1 pairs (for PFS: hazard ratio [HR], 1.70; P = .0020, Pcorr = .0039; HR, 1.54; P = .020, Pcorr = .039; HR, 1.51; P = .020, Pcorr = .040; and for TTP: HR, 1.82; P = .049, Pcorr = .096; HR, 1.72; P = .096, Pcorr = .18; and HR, 1.65; P = .11, Pcorr = .20, respectively). Reduced PFS and TTP were significantly dependent on the number of aKIR-based education systems in donors (HR, 1.36; P = .00031, Pcorr = .00062; and HR, 1.43; P = .019, Pcorr = .038). Furthermore, the PFS and TTP were strongly adverse in patients with missing HLA ligand cognate with educating aKIR-HLA pair in donor (HR, 3.25; P = .00022, Pcorr = .00045; and HR, 3.82; P = .027, Pcorr = .054). Together, these data suggest important qualitative and quantitative role of donor NK education via aKIR-cognate HLA ligand pairs in the outcome of HSCT. Avoiding the selection of transplant donors with high numbers of aKIR-HLA-based education systems, especially for recipients with missing cognate ligand, is advisable

The frequency of pseudothrombocytopenia in blood donors from the central region of Poland

Wstęp: Pseudotrombocytopenia (PTCP) jest zjawiskiem polegającym na fałszywym obniżeniu liczby płytek krwi in vitro spowodowanym aglutynacją płytek przez przeciwciała przeciwpłytkowe EDTA-zależne. Celem badań była ocena częstości występowania pseudotrombocytopenii EDTA-zależnej u dawców krwi i charakterystyka przeciwciał przeciwpłytkowych EDTA-zależnych u dawców z PTCP. Materiał i metody: W okresie od stycznia 2001 do sierpnia 2008 roku zmierzono w badaniach rutynowych liczbę płytek krwi u 83 486 nieselekcjonowanych polskich dawców krwi. Przeciwciała przeciwpłytkowe EDTA-zależne były wykrywane przy użyciu testu immunofluorescencyjnego z płytkami (PIFT). Wyniki: Pseudotrombocytopenia była zdiagnozowana u 12 zdrowych dawców. W próbkach krwi pobranych na EDTA, średnia liczba płytek była 66,8 × 109/l (SD ± 30,8 × 109/l) i 209,9 × × 109/l (SD ± 46,6 × 109/l) w próbkach pobranych na cytrynian. Przeciwciała EDTA-zależne klas IgG i IgM były stwierdzone w surowicach 10 dawców. U 2 dawców, diagnostyka PTCP opierała się tylko na różnicy w liczbie płytek krwi pobranych na EDTA i cytrynian. Wniosek: PTCP u dawców krwi występowała z częstością 1:6957, to znaczy u 0,014%.Background: Pseudothrombocytopenia (PTCP) is a phenomenon of falsely low platelet count associated with in vitro platelet agglutination due to EDTA-dependent anti-platelet antibodies. The aim of this study was to determine EDTA-dependent pseudothrombocytopenia frequency in blood donors and the characteristics of EDTA-dependent anti-platelet antibodies in PTCP donors. Material and methods: Between January 2001 and August 2008, platelet count was routinely measured in 83.486 unselected Polish blood donors. EDTA-dependent anti-platelet antibodies were detected by using the platelet immunofluorescence test (PIFT). Results: PTCP was diagnosed in 12 healthy donors. In EDTA samples, the average number of platelets was 66.8 × 109/l (SD ± 30.8 × 109/l ) and 209.9 × 109/l (SD ± 46.6 x 109/l) in citrate samples. EDTA-dependant IgG and IgM class antibodies were found in the sera of 10 donors. In 2 donors, PTCP diagnosis was based only on the differences between platelet counts in EDTA and in citrate samples. Conclusion: The PTCP frequency in blood donors was calculated at 1:6957, that is 0.014%

Porównanie metod ilościowego oznaczania wolnych lekkich łańcuchów (FLC), Hevylite™ (HLC) i immunofiksacji (IFE) w ocenie remisji choroby w szpiczaku plazmocytowym

Test HLC pozwala na osobne oznaczanie ilościowe typów łańcuchów lekkich w parach każdej klasy immunoglobulinowej i oznaczanie stosunku stężenia monoklonalnej immunoglobuliny do stężenia poliklonalnej immunoglobuliny tej samej klasy, co potencjalnie upraszcza ocenę białkowej odpowiedzi monoklonalnej na leczenie. Normalizacja stosunku FLC w szpiczaku jest uważana za wyraz głębszej całkowitej remisji. Porównano skuteczność IFE, HLC i FLC w ocenie remisji u 44 chorych na szpiczaka poddanych autotransplantacji (ASCT). Spośród 44 chorych u 26 (59%) po ASCT wystąpiła normalizacja stosunku FLC. U 22 (84,6%) chorych z prawidłowym stosunkiem FLC wystąpiła także normalizacja stosunku HLC, ale u 5 (19%) chorych IFE była nadal dodatnia. Zgodność trzech testów (negatywna IFE, prawidłowy stosunek HLC, prawidłowy FLC) stwierdzono u 19 (73%) chorych. U 21 spośród 44 (47%) chorych normalizacja stosunku FLC po ASCT potwierdziła bezwzględną (stringent) CR. W tej grupie u 5 (28%) chorych wystąpiła progresja choroby. Mediana PFS wynosiła 24 miesiące. W grupie chorych z CR, VGPR i PR progresja wystąpiła u 12 (60%) chorych. Mediana PFS wynosiła 12 miesięcy. Jeden chory ze szpiczakiem IgAλ, sCR po ASCT i nawrotem wywołanym proliferacją klonu syntetyzującego λFLC i w tym czasie z IgAλ negatywną IFE i prawidłowym stosunkiem IgA HLC ilustruje wagę wzrostu FLC w surowicy we wczesnym wykrywaniu klinicznego nawrotu choroby, wzrostu FLC wyprzedzającego wystąpienie innych objawów klinicznych i laboratoryjnych nawrotu. Uzyskane wyniki wskazują, że IFE jest bardziej czuła niż testy HLC i FLC w wykrywaniu choroby resztkowej. CR z normalizacją stosunków HLC i FLC wpływa na PFS.HLC separately measures in pairs light chain types of each intact immunoglobulin (Ig) class generating ratios of monoclonal Ig/non-involved polyclonal Ig concentrations; potentially simplifying assessment of monoclonal protein response. Normalization of FLC ratio is considered higher level of complete remission (CR) in multiple myeloma (MM). To compare IFE, HLC and FLC in assessment of remission we assayed sera from 44 MM patients who underwent autologous stem cell transplantation (ASCT). Of 44 patients in 26 (59%) after ASCT normalization of FLC ratio occurred. In 22 (84.6%) patients with normal FLC ratio also normalization of HLC ratio was noted but in 5 (19%) patients IFE was still positive. Concordance of three tests (IFE negative, HLC ratio normal, FLC normal) was found in 19 (73%) patients. In 21 of 44 (47%) patients after ASCT, normalization of FLC ratio documented sCR. In this group 5 (28%) patients relapsed. Median PFS was 24 months. In patients with CR, VGPR and PR 12 (60%) patients progressed. Median PFS was 12 months. One patient with IgAλ MM, sCR after ASCT and λ FLC clonal escape at relapse and at that time with negative IgAλ IFE and normal IgA HLC ratio illustrates the importance of serum FLC elevation for early detection of clinical relapse, in the absence of any other clinical and laboratory finding. Conclusion. IFE is more sensitive than HLC and FLC assays in detecting residual disease. CR with normalization of HLC and FLC ratios have impact on PFS