Comparison of Analytical and Numerical Models of Adsorber/desorber of Silica Gel-water Adsorption Heat Pump

In the paper, comparison of an analytical and a numerical model of silica gel/water adsorber/desorber is presented. Adsorber/desorber as a part of the two-bed single-stage adsorption heat pump is discussed. The adsorption heat pump under consideration consists of an evaporator, two adsorber/desorber columns and a condenser. Only heat and mass transfer was taken into account during operation of assumed adsorption heat pump. Adsorption equilibrium was described by the Dubinin-Astachov model. The presented mathematical models, both analytical and numerical, were created to describe the temperature, heat and concentration changes in the adsorber/desorber and consequently to describe the performance of the adsorption heat pump. Heat and mass transfer equations of the model were solved analytically and calculation parameters were entered in the common spreadsheet. The numerical model was established comprising of the set of heat and mass balance partial differential equations, together with the initial and boundary conditions and was solved by the numerical method of lines. The developed analytical model is very basic and can be used only for the initial estimates of mean cyclic temperature of the cooling/heating water in the adsorber/desorber bed. Validation of the numerical model shows reasonable agreement between the numerical and experimental averaged bed temperatures and is an indication of the proper mathematical modeling and the accuracy of the numerical analysis

Influence of the energy spectrum and spatial spread of proton beams used in eye tumor treatment on the depth-dose characteristics

The influence of the energy spectrum and the spatial spread of a therapeutic proton beam impinging on an irradiated medium (called the entrance beam) on the depth-dose characteristics in water, in the proton energy range of 50÷70 MeV was studied. It turns out that full width at half maximum (FWHM) of the Bragg peak increases almost linearly with increasing proton energy. It ranges from 1.53 mm for 50 MeV to 2.59 mm for 70 MeV, for monoenergetic protons. Moreover, the significant influence of the energy spread of the entrance proton beam on the intensity and FWHM of the Bragg peak is visible. FWHM of the Bragg peak of 60 MeV protons is equal to 2.03, 3.37 and 5.86 mm for a monoenergetic beam and beams with an energy spread of 0.5 and 1 MeV SD (standard deviation), respectively. The intensity of the Bragg peak of a 60 MeV proton beam with an energy spread of 1 MeV SD is approximately 25% less than that for a monoenergetic beam. Moreover, the Bragg peak shifts to smaller depths as the energy spread of the entrance beam increases. The shift of the peak is about 0.2÷0.3 mm for a beam with an energy spread of 0.5 MeV SD and between 0.4÷0.5 mm for an energy spread of 1 MeV SD, compared with a monoenergetic beam in the energy range from 50 to 60 MeV. However, the spatial spread of the entrance proton beam does not affect significantly the depth-dose characteristic

DNA Damage/Repair and Polymorphism of the hOGG1 Gene in Lymphocytes of AMD Patients

Oxidative stress is thought to play a role in the pathogenesis of age-related macular degeneration (AMD). We determined the extent of oxidative DNA damage and the kinetics of its removal as well as the genotypes of the Ser326Cys polymorphism of the hOGG1 gene in lymphocytes of 30 wet AMD patients and 30 controls. Oxidative DNA damage induced by hydrogen peroxide and its repair were evaluated by the comet assay and DNA repair enzymes. We observed a higher extent of endogenous oxidative DNA damage and a lower efficacy of its repair in AMD patients as compared with the controls. We did not find any correlation between the extent of DNA damage and efficacy of DNA repair with genotypes of the Ser326Cys polymorphism. The results obtained suggest that oxidative DNA damage and inefficient DNA repair can be associated with AMD and the variability of the hOOG1 gene may not contribute to this association

Optymalizacja parametrów działania układu do radioterapii śródoperacyjnej - igły fotonowej

Celem niniejszej rozprawy było zbadanie wpływu rozmaitych parametrów konstrukcyjnych i operacyjnych na funkcjonowanie układu do radioterapii śródoperacyjnej czyli igły fotonowej. Rozpatrywanymi parametrami były grubość tarczy konwersji i materiał z jakiego została ona wykonana, szerokość i energia pierwotnej wiązki elektronów oraz kształt tarczy konwersji igły. Na wstępie testom zostało poddanych osiem wiązek o różnych szerokościach. Następnie po wyborze optymalnej szerokości sprawdzonych zostało czternaście materiałów będących potencjalnymi kandydatami na materiał tarczy konwersji, z których zostały następnie wybrane cztery. Z ich użyciem sprawdzono różne kombinacje energia wiązki pierwotnej, grubość tarczy (w sumie po dziewięć kombinacji na każdy z czterech materiałów). Do tego celu stworzony został komputerowy model igły fotonowej oparty na oprogramowaniu GEANT4 umożliwiającym symulowanie zjawisk fizycznych w trakcie działania urządzenia. Dzięki tak stworzonemu modelowi możliwe stało się następnie przetestowanie różnych kształtów tarcz konwersji. Na tym etapie badań zostały wybrane dwa materiały: złoto (jako materiał referencyjny oraz z powodu powszechności jego wykorzystania w produkowanych obecnie igłach fotonowych) oraz wolfram (jako, że wcześniejsze analizy wskazały właśnie na ten materiał jako najbardziej obiecujący). Dla każdego z tych metali testom poddano cztery modele tarcz paraboloidalnych oraz sześć tarcz „wklęsłych”. Parametrami, które decydowały o tym czy dane rozwiązanie techniczne jest właściwe z punktu widzenia wykorzystania go w rzeczywistych urządzeniach były kątowe i głębokościowe rozkłady mocy dawek (ze szczególnym uwzględnieniem współczynnika płaskości obliczanego dla rozkładów kątowych oraz współczynnika spadku dla rozkładów głębokościowych), kątowa i głębokościowa zależność średniej energii generowanych fotonów oraz wydajność konwersji zdefiniowana na potrzeby niniejszej pracy jako liczba fotonów zarejestrowanych w pierwszym detektorze radialnym przypadająca na jeden elektron wiązki pierwotnej (symulowany był miliard elektronów). Jedynie w przypadku testów wpływu szerokości wiązek na działanie igły nie była brana pod uwagę wydajność konwersji jako, że na tym etapie nie była ona kluczowa. Dodatkowej argumentacji dostarczały histogramy widm energetycznych rejestrowanych na różnych głębokościach oraz pod różnymi kątami. Ze względu jednak na ogromną ich ilość (ponad tysiąc wykresów) w pracy zamieszczone zostały jedynie reprezentowane przykłady podczas gdy reszta widm zamieszczona została na dołączonej do rozprawy płycie CD. W trakcie analiz okazało się, iż kluczowe znaczenie mają właściwie wyłącznie kątowe rozkłady mocy dawki (wraz ze współczynnikiem płaskości), kątowa zależność średniej energii fotonów oraz w niekiedy wydajność konwersji. Pozostałe parametry w większości przypadków nie faworyzowały wyraźnie żadnego z testowanych rozwiązań. Z tego też powodu niniejsze podsumowanie skupi się wyłącznie na trzech pierwszych parametrach. Przy porównaniu tarcz sferycznych, paraboloidalnych oraz „wklęsłych” przedstawione zostaną jedynie tarcze wolframowe i złote o grubości 1 pm, dla których energia pierwotnej wiązki elektronów wynosiła 50 keV (jako, że to właśnie one odpowiadają parametrom tarcz paraboloidalnych i „wklęsłych”). Pierwszym z badanych parametrów, który (co potwierdziły pomiary wykonane w Narodowym Centrum Badań Jądrowych w Świerku koło Warszawy) ma znaczny wpływ a kątowe rozkłady mocy dawki jest szerokość pierwotnej wiązki elektronów. Przeprowadzone analizy wykazały, iż wraz ze zwiększaniem się wartości tego parametru rozkład mocy dawki ulega wypłaszczeniu. Należy naturalnie do tego dążyć jako, że im bardziej płaski jest rozkład, tym bardziej jednorodnie naświetlony jest guz w ciele pacjenta. Najkorzystniej w prezentowanym w rozdziale 5.2.1 zestawieniu wypadła najszersza z testowanych wiązek, o szerokości 2.2 mm. Współczynnik płaskości dla tej konkretnej wiązki wyniósł 14.23% i był niemal pięciokrotnie niższy niż dla wiązki najwęższej (o szerokości 0.3 mm), dla której wynosił on 69.75%. Ponadto jedynie dla tej wiązki współczynnik płaskości był niższy niż założony próg 15%. Wybór tej właśnie wiązki potwierdza również zależność średniej energii fotonów od kąta. Najmniejsze zmiany dotyczą właśnie wiązki najszerszej (zmienność nieprzekraczająca 4%). Wielkość zmian rośnie sukcesywnie wraz z malejącą szerokością wiązki aż osiąga niemal 36% dla wiązki najwęższej. Z tej części testów wynika zatem, iż najkorzystniej jest stosować wiązki elektronowe o możliwe największej średnicy. Jak już jednak wcześniej podkreślono nie warto przekraczać granicy 2.2 mm ponieważ wiązki szersze nie trafiałaby już w całości w tarczę konwersji ale uderzały częściowo w ścianę sondy igły fotonowej. To z kolei nie tylko może wpłynąć negatywnie na badane parametry ale również może doprowadzić w ostateczności do uszkodzenia urządzenia. Rozwiązaniem mogłoby być stosowanie igieł z sondami o większej średnicy jednak zważywszy na to, iż urządzenia te wykorzystywane są głównie do leczenia nowotworów w trudno dostępnych lokalizacjach (np. mózg) wydaje się, że takie podejście stanowi ślepą uliczkę. Niemniej jednak zakres zastosowań igły rośnie z dnia na dzień i możliwe, iż pewnego dnia będzie ona stosowana rutynowo również do nowotworów łatwiej dostępnych. Być może jedną z możliwości jest opracowanie igły fotonowej o wymiennych sondach posiadających różne średnice - stanowiłoby to idealne rozwiązanie ponieważ dawałoby możliwość jak najdokładniejszego dostosowywania jednorodności naświetlania guza do jego rozmiaru i lokalizacji. Kolejnym etapem był wybór najlepszego materiału jako potencjalnego kandydata na materiał tarczy konwersji. Stosowane obecnie złoto wydaje się materiałem wystarczająco dobrym jednak niektóre przesłanki świadczyć mogłyby o tym, że nie jest to materiał najlepszy z możliwych. I rzeczywiście przeprowadzone testy wykazały, iż jeśli chodzi o kątowe rozkłady mocy dawek znajduje się ono dopiero na siódmym miejscu (pod względem wartości współczynnika płaskości) w zestawieniu. Lepszą jednorodność generowanego promieniowania fotonowego wykazywały ind, iryd, cynk, srebro, wolfram, platyna, tantal. Wartość współczynnika płaskości dla najlepszego w tej grupie pierwiastka, indu, była niemal dwukrotnie mniejsza niż dla złota (odpowiednio 7.16% oraz 14.23%). Większość z tych materiałów została jednak odrzucona z dalszych testów, ze względu na niekorzystną zależność średniej energii lub też zbyt niską generowaną moc dawki. I tak na przykład iryd mimo pierwszego miejsca w kategorii płaskości wiązki oraz mimo niewielkich zmian wartości średniej energii fotonów wraz kątem musiał ustąpić miejsca gorszym materiałom właśnie ze względu na niską moc dawki (niemal dwukrotnie) co wiązało się z jego niższą liczbą atomowa. Jeśli chodzi o średnią energię fotonów to równie niewielkie zmiany kątowe tej wielkości charakteryzowały również kadm, srebro, ind, nikiel, iryd oraz wolfram. Zmiany te wynosiły mniej więcej 4% w przypadku kadmu i 5% w przypadku wolframu. Podobnej wartości zmiany dotyczyły złota. Pierwiastek ten z całą pewnością góruje pod względem wydajności konwersji, z jej wartością ponad czterokrotnie większą niż dla najgorszego pierwiastka, chromu. Co warto zaznaczyć różnice pomiędzy złotem a pozostałymi metalami tej samej grupy jest nieznaczna i nie przekracza 14% (w skrajnym przypadku). Jak jednak podkreślono parametr ten mimo, iż jest dość istotny, nie jest najważniejszy. Ten etap analiz wyłonił czterech kandydatów na materiał tarczy konwersji: złoto (jako materiał referencyjny), wolfram oraz iryd (jako materiały charakteryzujące się lepszymi parametrami niż złoto) oraz srebro (które mimo znacznie gorszych parametrów jest materiałem, który bierze pod uwagę Narodowe Centrum Badań Jądrowych w związku z czym postanowiono poddać go szczegółowym testom). Kolejnym etapem badań było sprawdzenie wpływu różnych kombinacji energia wiązki elektronów-grubość tarczy konwersji na kluczowe parametry igły fotonowej. Testowane były po trzy wartości energii i grubości tarczy co daje w efekcie dziewięć symulacji dla każdego z wybranych na poprzednim etapie materiałów. Analiza współczynników płaskości wykazała, iż trudno jest jednoznacznie określić, jaka grubość tarczy byłaby najodpowiedniejsza dla wszystkich testowanych wartości energii. Okazało się bowiem, że wiązki elektronów o energiach 30 keV, 40 keV i 50 keV mogą generować dla danego materiału najbardziej jednorodne rozkłady mocy dawki dla tarcz o różnych grubościach. Różnice nie są wprawdzie znaczące jednak dają się zauważyć. Jak już zasugerowano fakt ten może być pewną wskazówka dla konstruktorów przyszłych urządzeń. Analiza wyników na tym etapie zdaje się ponownie sugerować, iż warto opracować igłę fotonową z wymienialną sondą. Nie tylko bowiem jak zapisano powyżej można by stosować sondy o różnych średnicach w celu optymalizacji jednorodności rozkładu dawki ale również sondy wyposażone w tarcze konwersji o różnej grubości w zależności od stosowanej energii wiązki elektronów. Połączenie takich dwóch możliwości zdecydowanie poprawiłoby jakość napromieniania guza, a przez to jakość leczenia pacjentów. Na podstawie kątowych rozkładów mocy dawek zostały wybrane optymalne wartości grubości tarcz konwersji. Były one równe odpowiednio 3 pm dla srebra oraz po 1 pm dla wolframu, irydu i złota. Wybór takich wartości potwierdzały analizy pozostałych parametrów w tym wydajności konwersji oraz średniej energii fotonów rejestrowanych pod różnymi kątami. Choć w tym ostatnim przypadku nieco silniej faworyzowana była tarcza wolframowa o grubości 2 pm to jednak ostateczny wybór padł na wartość jednego mikrometra jako nieco bardziej korzystną w ogólnym rozrachunku. Wykres 113 przedstawia kątowe rozkłady mocy dawek dla wybranych grubości tarcz dla energii wiązki elektronów równej 50 keV. Już wizualna ocena pozwala stwierdzić, że tarcza wykonana z wolframu generuje rozkład znacznie bardziej płaski niż tarcza złota co jedynie potwierdzają dane zawarte w tabeli 14. Wprawdzie moc dawki w przypadku tej pierwszej jest niższa niż dla wolframu jednak z punktu widzenia pacjenta zdecydowanie bardziej istotna jest jednorodność generowanego rozkładu mocy dawek. Lepszym rozwiązaniem niż wolfram wydaje się iryd jednak w ostateczności to ten pierwszy pierwiastek został wybrany jak potencjalny materiał na przyszłe tarcze konwersji (powodem były lepsze własności cieplne wolframu). Ostatecznym wnioskiem wynikającym z tej części testów jest stwierdzenie, iż stosowane obecnie tarcze konwersji wykonane ze złota mimo, iż charakteryzują się stosunkowo dobrymi parametrami to jednak możliwa jest ich poprawa. Najprostszym rozwiązaniem jest zmiana materiału tarczy na wolfram. Warto zaznaczyć, iż sugestia ta jest całkowicie nowatorska i jak do tej pory żadna firma produkująca igły fotonowe nie planuje jej wdrożenia. Ostatnim etapem analiz były testy rozmaitych kształtów tarczy konwersji. Celem tego było sprawdzenie czy stosowane obecnie tarcze sferyczne są najlepszymi z możli-wych rozwiązań. Sprawdzane były tarcze paraboloidalne oraz „wklęsłe” o grubościach 1 pm każda. Energia wiązek elektronowych wynosiła 50 keV. Niestety już na samym początku okazało się, że żadna z tarcz wklęsłych nie nadaje się jako potencjalne rozwiązanie stosowane w przyszłości. Generowane przez nie kątowe rozkłady mocy dawek są zbyt niejednorodne by mogły być one brane pod uwagę. Wartości współczynnika płaskości dla tych tarcz wahały od ponad 30% do niemal 50%. Dodatkowo potwierdziła to analiza zależności średniej energii fotonów od kąta - zmiany jej wartości dla wszystkich badanych opcji przekraczały 85%. Wyniki całkowicie dyskwalifikują tarcze „wklęsłe”. Inaczej rzecz się ma jeśli chodzi o tarcze paraboloidalne. W tym przypadku rezultaty osiągane przez najlepsze z tarcz paraboloidalnych są porównywalne lub nawet nieco lepsze niż te osiągane przez tarcze sferyczne. Wykres 114 przedstawia porównanie rozkładów kątowych mocy dawek dla wybranych tarcz konwersji (najlepszych z każdej grupy). Widać tu wyraźnie wspomnianą powyżej znaczną niejednorodność rozkładów dla tarcz wklęsłych. Jednocześnie zaobserwować da się podobieństwa w rozkładach dla tarcz sferycznych i paraboloidalnych. Co więcej analiza współczynników płaskości pokazuje, iż tarcze paraboloidalne dają lepsze rezultaty niż tarcze sferyczne (odpowiednio 11.77% i 14.23% dla złota oraz 9.35% i 10.38% dla wolframu) co sugerować mogłoby, iż to właśnie ta postać tarczy konwersji powinna zostać zastosowana w nowoczesnych urządzeniach. Ponownie widać przy okazji, iż wolfram daje lepsze rezultaty niż złoto co jest kolejnym dowodem na jego wyższość nad stosowanym obecnie materiałem. Analiza pozostałych parametrów również skłaniała ku stwierdzeniu, iż tarcze paraboloidalne są tak samo dobre lub lepsze niż tarcze sferyczne. Dla przykładu różnice w średniej energii fotonów w zależności od kąta dla tarcz paraboloidalnych są niemal identyczne z tymi dla tarcz sferycznych co jest informacją niezwykle cenną. Warto również w tym miejscu zaznaczyć, iż z analizy danych dotyczących tarcz paraboloidalnych oraz „wklęsłych” wynika, iż największy wpływ na kątowe rozkłady dawek i wydajność konwersji ma główna część tarczy konwersji a nie jej stożek. Z tego wynika, iż w przyszłych modelach igieł fotonowych można by zrezygnować z tego elementu bez większej szkody dla funkcjonowania urządzenia. Praca niniejsza pokazała, iż mimo, że stosowane obecnie rozwiązania są bardzo dopracowane i dobrze sprawdzają się w codziennej praktyce to jednak jest możliwe skonstruowanie urządzeń o jeszcze lepszych parametrach niż dziś. Przede wszystkim należy zastanowić się nad zasadnością stosowania złota jako materiału tarczy konwersji kiedy wiele danych wskazuje na wyższość innych materiałów - przede wszystkim wolframu. Ponadto wiele wskazuje też na to, iż tarcze sferyczne stosowane obecnie można z powodzeniem zastąpić tarczami innych kształtów a nawet rozważyć pozbycie się niektórych ich elementów (takich jak stożek konwersji). Co więcej wiele możliwości dałoby zaprojektowanie igieł fotonowych wyposażonych w wymienne sondy o różnych średnicach z wbudowanymi tarczami konwersji o różnej grubości. Być może nawet możliwe stałoby się produkowanie spersonalizowanych (dostosowanych potrzeb każdego indywidualnego .pacjenta) sond dzięki czemu rezultaty leczenia, które już teraz są znakomite, byłyby jeszcze lepsze. Wszystko wskazuje na to, że możliwości jakie niesie ze sobą technika układów do radioterapii śródoperacyjnej dopiero zaczynają być odkrywane. Każde kolejne udoskonalenie tego urządzenia, choćby niezwykle drobne, będzie dla pacjentów niezwykle korzystne. Będzie bowiem oznaczało ich skuteczniejsze leczenie i większe szanse na powrót do pełni zdrowia

Polymorphism of the flap endonuclease 1 gene in keratoconus and Fuchs endothelial corneal dystrophy

Oxidative stress is implicated in the pathogenesis of many diseases, including serious ocular diseases, keratoconus (KC) and Fuchs endothelial corneal dystrophy (FECD). Flap endonuclease 1 (FEN1) plays an important role in the repair of oxidative DNA damage in the base excision repair pathway. We determined the association between two single nucleotide polymorphisms (SNPs), c.-441G>A (rs174538) and g.61564299G>T (rs4246215), in the FEN1 gene and the occurrence of KC and FECD. This study involved 279 patients with KC, 225 patients with FECD and 322 control individuals. Polymerase chain reaction (PCR) and length polymorphism restriction fragment analysis (RFLP) were applied. The T/T genotype of the g.61564299G>T polymorphism was associated with an increased occurrence of KC and FECD. There was no association between the c.-441G>A polymorphism and either disease. However, the GG haplotype of both polymorphisms was observed more frequently and the GT haplotype less frequently in the KC group than the control. The AG haplotype was associated with increased FECD occurrence. Our findings suggest that the g.61564299G>T and c.-441G>A polymorphisms in the FEN1 gene may modulate the risk of keratoconus and Fuchs endothelial corneal dystrophy.peer-reviewe

Acanthamoeba Keratitis: The Emerging Vision-Threatening Corneal Disease

Some Acanthamoeba species are distributed in natural and man-made environments, in a wide range of soil and aquatic habitats, also in clinical settings. The amphizoic organisms can exist as facultative parasites - causative agents of serious human disease, Acanthamoeba keratitis. The vision-threatening eye disease occurring particularly in contact lens wearers is reported with increasing prevalence in different regions of the world. The amoebic keratitis is difficult to diagnose as clinical symptoms are similar to those observed in other eye diseases. Moreover, bacterial, viral, fungal, and amoebic co-infections frequently occur; also amoebae act as carriers for ~ 20 species pathogenic for humans, e.g. from Pseudomonas, Legionella, Mycobacterium and Escherichia genera; thus the corneal disease is frequently misdiagnosed. Complex etiology, late proper recognition of amoebic infections, and the exceptional resistance of Acanthamoeba cysts to chemicals are important factors influencing diagnostic and therapeutic difficulties. Surgical interventions are needed as an alternative treatment in refractory Acanthamoeba keratitis. It should be taken into consideration that the knowledge and awareness of increasing threat generated by the amphizoic amoebae are still insufficient. This compilation presents selected aspects of eye disease that is becoming the increasingly significant for human health worldwide

Badanie echokardiograficzne płodu przed i po zabiegu aspiracji torbieli jajnika

Abstract The main criteria for establishing fetal ovarian cysts prognosis are their diameter and echogenicity. The choice of management in case of fetal ovarian cyst remains controversial. In the following article we have reported a case of a fetal ovarian cyst with detailed fetal echocardiography before and after prenatal aspiration. The fetus at 35 weeks of gestation presented with an ovarian cyst of 70mm in diameter and normal heart anatomy and size. However, detailed fetal echocardiography revealed functional abnormalities such as: monophasic inflow pattern of tricuspid valve, holosystolic tricuspid regurgitation and pericardial effusion. Two days after prenatal aspiration of the cyst, the functional abnormalities in fetal echocardiography receded. After prenatal aspiration we observed a residual cyst of 15mm in maximal diameter. The delivery was spontaneous at 36th week of pregnancy and the infant was discharged from Neonatology Dept on the sixth day of postnatal life. The cyst regressed spontaneously in the course of the next two months. This is the first report when detailed fetal echocardiography revealed hemodynamic improvement after prenatal aspiration of a fetal ovarian cyst which may mean that huge fetal ovarian cysts might complicate fetal heart function.Streszczenie W rokowaniu u płodów z torbielą jajnika brany jest pod uwagę rozmiar zmiany i jej echogeniczność. Jednak wybór postępowania w przypadku torbieli jajnika jest wciąż kontrowersyjny. Przedstawiliśmy przypadek płodu z torbielą jajnika poddaną prenatalnej aspiracji, u którego przed i po zabiegu wykonano badanie echokardiograficzne. W 35 tygodniu ciąży stwierdzono u płodu torbiel jajnika o średnicy 70mm, natomiast budowa i wielkość serca były prawidłowe. W badaniu echokardiograficznym stwierdzono zaburzenia czynnościowe pod postacią: monofazowego napływu przez zastawkę trójdzielną, niedomykalności zastawki trójdzielnej i wysięku w osierdziu. Dwa dni po prenatalnej aspiracji torbieli zmiany czynnościowe ustąpiły. W wykonanym dwa dni po zabiegu badaniu ultrasonograficznym opisano torbiel o średnicy 15mm. Pacjentka urodziła w 36 tygodniu ciąży, noworodka wypisano do domu w 6 dobie po porodzie. W ciągu następnych dwóch miesięcy torbiel uległa całkowitej regresji. Opisaliśmy po raz pierwszy przypadek, w którym w badaniach echokardiograficznych zarejestrowano poprawę stanu hemodynamicznego po prenatalnej aspiracji torbieli jajnika u płodu co może świadczyć o wpływie obecności dużej torbieli jajnika u płodu na funkcję jego serca

Ocena funkcji systemowej prawej komory z wykorzystaniem tkankowej echokardiografii doplerowskiej u dzieci z zespołem niedorozwoju lewego serca po operacji metodą Fontana — wyniki wstępne

Introduction. Difficulties in the echocardiographic assessment of single ventricle function, particularly with right ventricular morphology, prompt to use different available echocardiographic techniques. Echocardiographic evaluation of the degree of hemodynamic disturbances affecting systemic ventricular function not only allows better investigation of the cardiovascular system but also helps determine prognostic factors to guide further therapeutic decisions. The role of tissue Doppler imaging (TDI) in paediatric patients with univentricular heart has been highlighted but only few studies evaluated the utility of this method in the evaluation of systemic ventricle systolic and diastolic function after the Fontan procedure. The aim of the study was to assess the relationship between conventional echocardiographic and TDI parameters in the evaluation of the performance of a functional single right ventricle in children with hypoplastic left heart syndrome (HLHS) after the Fontan procedure. Material and methods. A total of 34 patients with HLHS after staged surgical treatment culminating in the Fontan procedure underwent evaluation, including medical interview, physical examination, electrocardiography, and transthoracic echocardiography in standard views using M-mode, two-dimensional imaging, continuous and pulsed wave Doppler, colour Doppler, and TDI. The effect of demographic and perioperative factors on selected parameters of the echocardiographic evaluation of systemic ventricular function was analysed. In addition, we evaluated relations between conventional echocardiographic and TDI parameters in the evaluation of single right ventricular function in children after Fontan procedure. Results. Statistical analysis showed no significant correlation between TDI parameters of systolic and diastolic function (E’, E’/A’) and standard echocardiographic indices (E, A, E/A). Likewise, no significant correlation was found between the myocardial performance index (MPI) obtained from TDI and conventional MPI. A significant correlation was found between the E/E’ ratio and MPI. Conclusions. No significant correlation found in children after Fontan procedure between diastolic function parameters and right ventricular MPI measured using TDI and conventional echocardiographic parameters indicates that TDI is a technique complementary to conventional echocardiography in the evaluation of single right ventricle function in children. In addition, TDI does not depend on preload, and thus it can be speculated that this technique may identify ventricular dysfunction (mostly diastolic) at a stage when conventional echocardiographic parameters are still normal. Further studies in a larger number of patients are needed to support these conclusions.Wprowadzenie. Trudności w echokardiograficznej ocenie funkcji pojedynczej komory, zwłaszcza o morfologii prawej komory, skłaniają do wykorzystywania w tym celu różnych dostępnych technik echokardiograficznych. Echokardiograficzna ocena stopnia zaburzeń hemodynamicznych, wpływających na funkcję komory systemowej, umożliwi nie tylko lepszą diagnostykę układu krążenia, ale pomoże także w ustaleniu wskaźników prognostycznych o istotnym znaczeniu w podejmowaniu dalszych decyzji terapeutycznych. Obecnie podkreśla się rolę wykorzystania tkankowej echokardiografii doplerowskiej (TDI) u pacjentów pediatrycznych z sercem jednokomorowym. Jednak liczba przeprowadzonych dotychczas badań, służących ocenie przydatności tej metody w ocenie funkcji skurczowej i rozkurczowej komory systemowej po operacji metodą Fontana, pozostaje niewielka. Celem pracy było określenie zależności między parametrami standardowego badania echokardiograficznego a TDI w ocenie funkcji czynnościowo pojedynczej prawej komory u dzieci z zespołem hipoplazji lewego serca (HLHS) po operacji metodą Fontana. Materiał i metody. Badaniem objęto 34 pacjentów z HLHS po wieloetapowym leczeniu kardiochirurgicznym zakończonym operacją metodą Fontana. U każdego dziecka wykonano badanie podmiotowe i przedmiotowe, elektrokardiograficzne oraz echokardiograficzne w standardowych projekcjach w prezentacji M-mode, 2-D, CW, PW i CD, poszerzone o rejestrację z wykorzystaniem TDI. Analizie poddano wpływ czynników demograficznych i okołooperacyjnych na wybrane parametry echokardiograficznej oceny funkcji komory systemowej oraz określono zależności między parametrami badania echokardiograficznego i TDI w ocenie funkcji czynnościowo pojedynczej prawej komory u dzieci po operacji metodą Fontana. Wyniki. Analiza statystyczna wykazała brak istotnej statystycznie korelacji między wskaźnikami funkcji rozkurczowej TDI (E’, E’/A’) a wskaźnikami klasycznej echokardiografii (E, A, E/A) oraz między wskaźnikiem wydolności mięśnia sercowego (MPI) zmierzonym za pomocą TDI (MPI TDI) a MPI konwencjonalnym. Stwierdzono istnienie korelacji wskaźnika E/E’ z MPI. Wnioski. Brak istotnej korelacji między wskaźnikami funkcji rozkurczowej oraz MPI prawej komory u dzieci po operacji metodą Fontana określonymi za pomocą TDI a wskaźnikami klasycznej echokardiografii świadczy o tym, że TDI jest metodą uzupełniającą klasyczne badanie echokardiograficzne w ocenie zaburzeń funkcji czynnościowo pojedynczej prawej komory u dzieci. W związku z powyższym oraz biorąc pod uwagę brak zależności TDI od obciążenia wstępnego, można spekulować, że technika ta może wskazywać na zaburzenia funkcji komory (głównie rozkurczowej) przy jeszcze prawidłowych parametrach konwencjonalnego badania echokardiograficznego. Poparcie tych wniosków wymaga dalszych badań w większej grupie pacjentów.

Blood pressure and glaucoma: At the crossroads between cardiology and ophthalmology

Glaucoma is an optic nerve neuropathy of undetermined cause. Although many mechanisms are thought to be involved in the development and progression of the disease, only an increased intraocular pressure has been established as a clinically significant modifiable risk factor. Nevertheless, up to 40% of patients develop glaucoma without evidence of increased intraocular pressure.  Ample evidence suggests that alterations in the control of arterial blood might negatively affect optic nerve function. However, evidence-based guidelines on the management of arterial blood pressure in glaucoma patients are lacking. Regrettably, intraocular pressure is generally not included as a secondary end-point in clinical trials on arterial hypertension. Considering the relative simplicity of intraocular pressure measurements and large number of patients included in hypertension studies, the benefits of including intraocular pressure as a secondary end-point could be of a great value for improving care for glaucoma patients. Therefore, closer collaboration between cardiologists and ophthalmologists is needed.