สถานการณ์การบริหารจัดการวัคซีนและระบบลูกโซ่ความเย็นของบุคลากรสาธารณสุข ในหน่วยบริการปฐมภูมิจังหวัดเชียงใหม่ Situation of Vaccine and Cold-Chain System Management Among Public Health Personnel in Primary Care Units at Chiang Mai Province

วัตถุประสงค์: เพื่อระบุสถานการณ์การบริหารจัดการวัคซีนโดยบุคลากรสาธารณสุขในหน่วยบริการปฐมภูมิจังหวัดเชียงใหม่ และเหตุปัจจัยที่ส่งผลต่อการบริหารจัดการดังกล่าว วิธีการศึกษา: งานวิจัยแบบผสมผสาน เริ่มจากการสำรวจสถานการณ์โดยใช้แบบสอบถามกับบุคลากรผู้รับผิดชอบงานวัคซีนในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลทุกแห่งในจังหวัดเชียงใหม่จำนวน 236 คน เพื่อประเมินการดำเนินงาน ความรู้ของบุคลากร ความพร้อมของสิ่งสนับสนุน และผลกระทบจากลักษณะภูมิประเทศ และสัมภาษณ์เชิงลึกใน 12 คน เพื่อทำความเข้าใจเพิ่มเติมจากผลการสำรวจที่ได้ เก็บข้อมูลระหว่างมิถุนายนถึงตุลาคม 2563 วิเคราะห์ข้อมูลเชิงปริมาณด้วยสถิติเชิงพรรณนา และวิเคราะห์เชิงเนื้อหาสำหรับข้อมูลเชิงคุณภาพ ผลการศึกษา: บุคลากรผู้รับผิดชอบงานวัคซีนในโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลปฏิบัติตามแนวทางการจัดการวัคซีนได้อย่างถูกต้อง แต่มีบางประเด็นที่บางส่วนยังปฏิบัติไม่ถูกต้องมากกว่า 20% เช่น การทำให้น้ำแข็งเริ่มละลาย (conditioning icepack) การบันทึกอุณหภูมิตู้เย็น และการจัดการในกรณีฉุกเฉิน พบว่าบุคลากรขาดความรู้ในเชิงเทคนิคที่เกี่ยวกับการจัดการระบบลูกโซ่ความเย็น เช่น อุณหภูมิในระบบ คุณสมบัติของวัคซีนแต่ละชนิด และการอ่านเครื่องหมาย Vaccine Vial Monitor เป็นต้น การโยกย้ายกำลังคน งบประมาณ และอุปกรณ์ในระบบลูกโซ่ความเย็น สัมพันธ์กับความพร้อมของการบริหารจัดการระบบ หน่วยงานที่กระจายวัคซีนระดับอำเภอสำคัญต่อการสนับสนุนการจัดการวัคซีน สรุป: บุคลากรผู้รับผิดชอบงานวัคซีนระดับปฐมภูมิในจังหวัดเชียงใหม่สามารถบริหารจัดการวัคซีนและห่วงโซ่ความเย็นได้ดี แต่สามารถพัฒนาเพิ่มเติมในเรื่องความรู้ด้านคุณสมบัติของผลิตภัณฑ์ที่สัมพันธ์กับการจัดการห่วงโซ่ความเย็น และพัฒนาระบบการสนับสนุนการจัดการด้านกำลังคน งบประมาณ และอุปกรณ์ในระบบลูกโซ่ความเย็นอย่างเหมาะสม คำสำคัญ: การบริหารจัดการวัคซีน , ระบบลูกโซ่ความเย็น, โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบล, หน่วยบริการปฐมภูมิObjective: To determine the situation of vaccine and cold-chain system management at primary care units in Chiang Mai Province and rationale and issues related to the management Methods: Mixed method approach was used, starting with a survey of 236 health personnel responsible for vaccine management at sub-district health promoting hospitals, Chiang Mai Province, to access their practice, knowledge, availability of supports, and impacts of the area’s geographics on the vaccine and cold-chain management. The in-depth interview on done with 12 selected personnel. Data were collected from June to October 2020. Descriptive statistics and content analysis were used to analyze quantitative and qualitative data, respectively. Results: Survey respondents properly followed vaccine practice guideline; but more than 20% failed to comply with issues such as conditioning icepack, recording refrigerator temperature, and managing cold-chain system in emergency situations. Survey respondents lacked technical knowledge related to vaccine and cold-chain system such as required temperature, vaccine’s specific characteristics, and Vaccine Vial Monitor mark. Healthcare-system factors related to the vaccine and cold-chain management included personnel turnover, and availability of budget and equipment. A district-level vaccine depot was a major support for the system. Conclusion: Personnel in sub-district health promoting hospitals, Chiang Mai province followed vaccine and cold-chain management guideline. Technical knowledge on vaccine characteristics related to system operation could be improved. Sub-district hospitals should be provided with manpower, budgetม and equipment for proper cold-chain system. Keywords: vaccine management, cold chain system, health promoting hospital, primary care uni

การวิเคราะห์นโยบายน้ำดื่มประชารัฐผ่านกรอบแนวคิดทุกนโยบายใส่ใจสุขภาพ: กรณีศึกษาจังหวัดลำพูน Analysis of Pracharath Drinking Water Policy with Health-in-All Policies Framework: A Case Study of Lamphun Province

วัตถุประสงค์: เพื่อวิเคราะห์นโยบายน้ำดื่มประชารัฐผ่านกรอบแนวคิดทุกนโยบายใส่ใจสุขภาพ(Health-in-All Polices; HiAP) เพื่อเป็นข้อมูลป้อนกลับแก่ผู้กำหนดนโยบายในการพัฒนานโยบายที่คำนึงถึงสุขภาพ วิธีการศึกษา: งานวิจัยเชิงคุณภาพโดยการวิจัยเอกสารและการสัมภาษณ์เชิงลึกเลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเฉพาะเจาะจงจากผู้มีส่วนได้เสียนโยบายประชารัฐจังหวัดลำพูนจำนวน 39 คน ระหว่างมีนาคม 2562 ถึงกุมภาพันธ์ 2563 และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหาผลการศึกษา: ความเป็น HiAP ของนโยบายน้ำดื่มประชารัฐมี 3 องค์ประกอบ คือ1) การคำนึงถึงมิติด้านสุขภาพที่ยังไม่ครอบคลุมในทุกภาคส่วน ปัญหาสุขภาพไม่ถูกกล่าวถึงในการอนุมัติงบประมาณ ถึงแม้ที่มาของโครงการมาจากปัญหาความสะอาดของน้ำดื่ม และผู้ให้งบประมาณทราบว่าน้ำดื่มประชารัฐเกี่ยวข้องกับสุขภาพ 2) โอกาสการเปลี่ยนแปลงเชิงนโยบายให้เป็น HiAP ยังไม่ชัดเจน โดยรัฐเห็นถึงโอกาสแก้ไขปัญหาน้ำดื่มในชุมชนพร้อมกับการกระตุ้นเศรษฐกิจฐานราก แต่ยังไม่พบการเชื่อมโยงปัจจัยสุขภาพเข้ากับเป้าหมายทางเศรษฐกิจ จึงไม่เกิดโอกาสการเปลี่ยนแปลงให้เป็น HiAP และ 3) ผู้มีส่วนได้เสียที่ยังไม่ครอบคลุมและขาดการมีส่วนร่วม โดยหน่วยงานด้านสุขภาพไม่ถูกกำหนดในคณะกรรมการประสานและขับเคลื่อนนโยบายประชารัฐจังหวัด และการไม่มีสายสัมพันธ์เป็นทุนเดิมระหว่างหน่วยงานด้านสุขภาพและหน่วยงานผู้ให้งบประมาณ ทำให้ดำเนินงานแบบแยกส่วน การมีส่วนร่วมของหน่วยงานด้านสุขภาพอยู่ในระดับน้อย คือรับรู้ข้อมูลข่าวสารเท่านั้น สรุป: นโยบายน้ำดื่มประชารัฐมีความเป็น HiAP ที่ไม่ชัดเจนทั้งในการคำนึงถึงมิติด้านสุขภาพ โอกาสการเปลี่ยนแปลงเชิงนโยบายของ HiAP และความครอบคลุมของผู้มีส่วนได้เสีย รัฐอาจเริ่มสนับสนุน HiAP ด้วยการสั่งการและสนับสนุนการสร้างความตระหนักและศักยภาพของผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง และส่งเสริมการทำงานบูรณาการอย่างมีส่วนร่วมของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง คำสำคัญ: นโยบายประชารัฐ, น้ำดื่มประชารัฐ, ทุกนโยบายใส่ใจสุขภาพ, นโยบายสาธารณะ, สุขภาพObjective: To analyze the Pracharath drinking water policy with Health-in-AllPolicies (HiAP) framework to feedback to policymakers in developing policiesthat are more health conscious. Method: This qualitative research useddocument reviews and in-depth interviews. The interview on a purposivesample of 39 civil state policy stakeholders in Lamphun province wasconducted from March 2019 to February 2020, and contents were analyzed.Results: Based on HiAP concept, the Pracharath drinking water policycomprised 3 elements. First, health dimensions were not included all sectors.Health issues were not incorporated in budget approval criteria although theproject was originated from the unclean drinking water and budget providersknew the health aspect of the drinking water. Second, opportunities for policychange to HiAP remained unclear. The state sees an opportunity to solve thedrinking water problem while simultaneously stimulating local economy.Despite an opportunity, health factors were not linked to the policy'seconomic goals, hence no chance to convert to HiAP. Third,  somestakeholders were not included and lacked participation. Health agencieswere not included in the provincial driving committees. There was a lack ofexisting ties between health offices and budgeting agencies; hence nocooperation but only some information received. Conclusion: Pracharathdrinking water policy was not HiAP oriented either health consideration,opportunities for HiAP's policy change, or stakeholder involvement.States may begin to support HiAP by directing and raising awareness,enhancing stakeholders’ potential, and promoting participation andcooperation of relevant agencies. Keywords: Pracharath policy, Pracharath drinking water, Health-in-All policies, public policy, healt

รูปแบบการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลและองค์ประกอบสนับสนุนการให้บริการ เภสัชกรรมทางไกลของโรงพยาบาลสังกัดกระทรวงสาธารณสุข The Telepharmacy Service Model and Supportive Components of Telepharmacy Service in Hospitals under the Ministry of Public Health

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษารูปแบบการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลและองค์ประกอบสนับสนุนการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลของโรงพยาบาลสังกัดกระทรวงสาธารณสุข วิธีการศึกษา: การวิจัยเชิงพรรณนาแบบภาคตัดขวาง ประชากร คือ โรงพยาบาลสังกัดกระทรวงสาธารณสุข เลือกตัวอย่างแบบโควตาตามประเภทโรงพยาบาล เก็บข้อมูลระหว่าง วันที่ 15 มกราคม - 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2566 ด้วยแบบสอบถามทางไปรษณีย์ ที่ถามข้อมูลของโรงพยาบาล องค์ประกอบสนับสนุนบริการเภสัชกรรมทางไกล และบริการเภสัชกรรมทางไกล วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา ผลการศึกษา: มีโรงพยาบาลเข้าร่วมการศึกษา 421 แห่ง มีบริการเภสัชกรรมทางไกล 165 แห่ง (39.19%) โรงพยาบาลเฉพาะทางให้บริการมากที่สุด (28 แห่ง, 80.00%) รองลงมา คือ โรงพยาบาลทั่วไปขนาดใหญ่ (18 แห่ง, 72.00%) รูปแบบที่พบมาก คือ บริการแพทย์ทางไกลร่วมกับบริการเภสัชกรรมทางไกล (52.12%) ตามด้วยบริการการแพทย์ที่โรงพยาบาลร่วมกับบริการเภสัชกรรมทางไกล (39.39%) พบองค์ประกอบตามกรอบ 6 Building Blocks คือ การสนับสนุนจากผู้บริหาร (91.52%) กำหนดเป็นนโยบาย (มากกว่า 70%) กำหนดแนวปฏิบัติและขั้นตอน (56.97%) เข้าร่วมประชุมวิชาการการให้บริการเภสัชกรรมทางไกล การรับบริการเภสัชกรรมทางไกลในบางโรงพยาบาลผู้ป่วยต้องชำระค่าบริการเพิ่มเติม มากกว่า 50% เป็นผู้ป่วยสิทธิข้าราชการและประกันสังคม กลุ่มตัวอย่าง 59.39% มีระบบฐานข้อมูลที่ครอบคลุมการให้บริการเภสัชกรรมทางไกล และมีเพียง 13.16% ที่สามารถส่งต่อข้อมูลระหว่างเครือข่ายบริการ และช่องทางการสื่อสารที่ใช้มากที่สุด คือ แอปพลิเคชัน Line 79.39% สรุป: รูปแบบการให้บริการเภสัชกรรมทางไกลมีความแตกต่างกันตามบริบทและทรัพยากรของแต่ละโรงพยาบาล องค์ประกอบสนับสนุนที่สำคัญ คือ นโยบาย การจัดสรรและพัฒนาบุคลากร การสนับสนุนด้านการเงิน การพัฒนาระบบสารสนเทศสุขภาพ และเทคโนโลยีทางการแพทย์ คำสำคัญ: บริการเภสัชกรรมทางไกล; บริการแพทย์ทางไกล; กรอบแนวคิด 6 เสาหลักของระบบสุขภาพ Abstract Objective: To study telepharmacy service models and supportive components for telepharmacy service in hospitals under the Ministry of Public Health (MOPH). Method: This descriptive cross-sectional study was conducted to collect data among hospitals under the MOPH using the quota sampling method to select the respondents. A postal questionnaire was used to collect data between January 15 - February 15, 2023. The questionnaire included general hospital information, supportive components for telepharmacy service, and telepharmacy operation. Descriptive statistics were used to analyze the data. Results: A total of 421 hospitals completed the questionnaire. Telepharmacy was provided in 165 hospitals, or 39.19%. Specialized hospitals provided the services the most in 28 locations (80.00%), followed by large general hospitals in 18 locations (72.00%). The most common service model was telemedicine in conjunction with telepharmacy (52.12%), followed by medical services at the hospital in conjunction with telepharmacy (39.39%). Community hospitals provided an additional service, i.e., a collaborative service between hospitals and sub-district health-promoting hospitals. For supportive components from hospital directors based on WHO 6 building blocks, 91.52% had executive supports, more than 70% had established policy, and 56.97% had established protocol. Additional fee for the service was found in some hospitals. More than 50% of patients were under the Civil Servant Medical Benefit and Social Security schemes. 59.39% of hospitals had database systems covering telepharmacy services where only 13.16% could transfer data in the networks. LINE application was the most used channel (79.39%). Conclusion: Telepharmacy service models differed depending on individual hospital's context and resources. Important supportive components included policies, allocation and development of personnel, financial support, and health information systems and medical technologies development. Keywords: telepharmacy; telemedicine; six building block

การสร้างคุณค่าในงานของเภสัชกรโรงพยาบาลในจังหวัดน่าน: การวิจัยเชิงคุณภาพ Enriching Work Value among Hospital Pharmacists in Nan Province: A Qualitative Study

บทคัดย่อ วัตถุประสงค์: เพื่อศึกษากระบวนการสร้างคุณค่าในการทำงาน และบริบทแวดล้อมที่สนับสนุนให้เกิดการสร้างคุณค่าในการทำงานของเภสัชกรโรงพยาบาลในจังหวัดน่าน วิธีการศึกษา: การวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกเภสัชกรที่ปฏิบัติงานอยู่ในโรงพยาบาลของรัฐ ในสังกัดสำนักงานปลัดกระทรวงสาธารณสุขจังหวัดน่าน อย่างต่อเนื่องเป็นเวลาอย่างน้อย 5 ปี และได้รับการยอมรับทั้งในระดับจังหวัดและระดับประเทศในการพัฒนางานในวิชาชีพเภสัชกรรม เก็บข้อมูลระหว่างเดือนกรกฎาคม 2561 ถึง มกราคม 2562 การวิเคราะห์ข้อมูลใช้การตีความและให้ความหมายข้อมูลเชิงคุณภาพ ผลการศึกษา: เภสัชกรมีวิธีการสร้างคุณค่าในงานดังนี้ 1) สร้างบรรยากาศการทำงานที่มีส่วนร่วม 2) สร้างบทบาทของเภสัชกรให้เป็นที่ยอมรับ และ 3) ขยายบทบาทในการทำงานของเภสัชกร ซึ่งผลของงานที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่แสดงสะท้อนกลับไปถึงคุณค่าในงานของเภสัชกร เภสัชกรสามารถสร้างคุณค่าในงานโดยการตระหนักถึงบทบาทความรับผิดชอบของตน พัฒนาตนเองอย่างต่อเนื่อง สั่งสมประสบการณ์การทำงาน มีทักษะการสื่อสารประสานงาน และ ทัศนคติด้านบวกต่อการทำงาน ทั้งนี้บริบทแวดล้อมการทำงานเป็นทั้งสิ่งสนับสนุนและสิ่งที่เป็นอุปสรรคต่อการสร้างคุณค่าในงานของเภสัชกร สรุป: เภสัชกรมีส่วนสำคัญในการสนับสนุนการสร้างคุณค่าในงาน ด้วยการสนับสนุนของผู้บริหารองค์กร เพื่อให้เภสัชกรสามารถสร้างงานที่มีคุณค่าและมีประสิทธิภาพ เป็นประโยชน์ต่อองค์กร ระบบสุขภาพ และผู้มารับบริการ คำสำคัญ: คุณค่าในงาน, เภสัชกร, โรงพยาบาลรัฐAbstract Objective: To explore a process that hospital pharmacists used for enriching their work value, and to describe supporting environmental contexts. Method: This qualitative research used an in-depth interview with pharmacists working in public hospitals under the Office of the Permanent Secretary for health in Nan province for at least 5 years and gaining professional recognition in either provincial or national level. Data collection was conducted between July 2018 and January 2019. Data were analyzed through interpreting and giving the meaning of qualitative data. Results: Hospital pharmacists had enriched their work value through the following processes: 1) creating a coherent work environment, 2) establishing roles of pharmacists to gain public acceptance, and 3) expanding new roles of pharmacists as a drug system manager. Outcomes of the works would exhibit as value of pharmacists’ work. Pharmacists enhanced their work values by taking responsibilities on professional works, continuous professional development, learning from work experience, having communication and co-operation skills, and having positive work attitudes. Several environmental contexts were barriers and facilitator for enriching work values. Conclusion: Pharmacists themselves are key factors in creating value of their work with supports of superiors and colleagues. Having professional work values would increase job satisfaction and work outcomes for benefits of patients, organization, and healthcare systems. Keywords: work values, pharmacist, public hospita

การรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยของบุคลากรโรงพยาบาลหางดง จังหวัดเชียงใหม่: การวิจัยเชิงคุณภาพ Perceptions on Safety Culture among Hang Dong Hospital Personnel, Chiang Mai Province: A Qualitative Study

 บทคัดย่อ วัตถุประสงค์ : เพื่อศึกษาการให้ความหมายและลักษณะของวัฒนธรรมความปลอดภัยในมุมมองของบุคลากร และปัจจัยที่มีผลต่อการพัฒนาให้เกิดวัฒนธรรมความปลอดภัยในโรงพยาบาล วิธีการศึกษา : งานวิจัยเชิงคุณภาพโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก เลือกกลุ่มตัวอย่างแบบเจาะจงจากบุคลากรของโรงพยาบาลหางดง จ.เชียงใหม่ ตามระดับการปฏิบัติงาน จำนวน 36 ราย รวบรวมข้อมูลโดยแนวคำถามกึ่งโครงสร้างและคำถามปลายเปิดเพื่อเก็บข้อมูลระหว่างมีนาคมถึงมิถุนายน 2562 และวิเคราะห์ข้อมูลเชิงเนื้อหา ผลการศึกษา : บุคลากรของโรงพยาบาลหางดงรับรู้วัฒนธรรมความปลอดภัยผ่าน 7 คุณลักษณะ  คือ 1) มีเป้าหมายร่วมกันในเรื่องความปลอดภัย 2) มีการปฏิบัติงานตามแบบแผนการปฏิบัติเพื่อให้เกิดคุณภาพและความปลอดภัย 3) มีฐานคิดและพฤติกรรมการทำงานด้วยความปลอดภัยจนเป็นนิสัย 4) มีการเฝ้าระวัง ป้องกันเหตุการณ์ความไม่ปลอดภัยไม่ให้เกิดขึ้น 5) ทำงานเป็นทีมเพื่อให้เกิดความปลอดภัย 6) ยอมรับข้อผิดพลาดและป้องกันไม่ให้เกิดความผิดพลาดซ้ำ 7) มีการถ่ายทอดประสบการณ์ในการจัดการความปลอดภัย ปัจจัยสนับสนุนการพัฒนาให้เกิดวัฒนธรรมความปลอดภัยประกอบด้วยปัจจัยด้านผู้นำ ด้านการจัดการองค์กร และปัจจัยส่วนบุคคล โดยทั้ง 3 ปัจจัยสนับสนุนให้เกิดพฤติกรรมการทำงานที่ปลอดภัยของบุคลากรของโรงพยาบาลหางดง สรุป : องค์กรมีทั้ง 7 คุณลักษณะของวัฒนธรรมความปลอดภัยได้โดยการบูรณาการส่วนผสมของปัจจัยทั้ง 3 คือผู้นำ การจัดการองค์กร และปัจจัยส่วนบุคคล เข้าด้วยกัน ซึ่งจะส่งผลต่อค่านิยมในแต่ละองค์กร จนเกิดเป็นพฤติกรรมการทำงานที่ปลอดภัยของบุคลากร นำไปสู่องค์กรแห่ง “วัฒนธรรมความปลอดภัย”คำสำคัญ : วัฒนธรรมความปลอดภัย, ความปลอดภัยของผู้ป่วย, ประกันคุณภาพโรงพยาบาลAbstract Objectives: To explore the meaning and nature of safety culture perceived by hospital personnel, and to search for factors affecting the development of safety culture at Hang Dong Hospital, Chiang Mai Province. Method: This study was a qualitative research by in-depth interview.  Sample was 36 workers of Hang Dong Hospital selected by purposive sampling, according to their management level. We used semi-structured and open-ended questions to collect data from March to June 2019, and analyzed the data by content analysis. Results: Hospital personnel recognized safety culture through 7 characteristics; 1) sharing a common goal for safety, 2) working in accordance with the action plans for quality and safety, 3) having basic mindsets and behaviors for working with safety, 4) employing surveillance systems for preventing unsafe incidents, 5) working as a team for safety environment, 6) accepting an error and preventing repeated errors, and 7) having process for knowledge transferring in safety management. Factors contributing to the development of a safety culture included leadership, organizational management, and personal factors. These three set of factors supported the development of safe behavior among personnel at Hang Dong Hospital. Conclusion: An organization develops the seven characteristics of a safety culture by integrating leadership, organizational management, and personal factors together. This combination affects personal value, which will form a safe working behavior, resulting in the organization of "safety culture." Keywords: safety culture, patient safety, hospital quality assuranc

ทัศนคติและขั้นตอนการเปลี่ยนแปลงไปสู่การเข้าร่วมโครงการร้านยาคุณภาพของเภสัชกรเจ้าของธุรกิจร้านยา ในเขตอำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่ Attitudes and Stage of Change Towards Participation to the Community Pharmacy Development and Accreditation Project of Pharma

Objective: To study attitudes and stage of change towards participation tothe community pharmacy development and accreditation (CPA) projectamong the pharmacists who were drug store owners and worked there fulltimein Muang district, Chiang Mai province. Methods: Mixed methodtechnique was used. In phase 1, a mailed survey was used to exploreattitudes of the full-time practicing pharmacist drug store owners who hadnot participated in the CPA project. All 134 pharmacist store owners inMuang district, Chiang Mai province were asked to respond the survey. Inphase 2, 11 pharmacists were purposively selected for an interview forfurther explanations regarding findings in phase 1. Results: The mailedsurvey response rate was 40.6%. The majority of pharmacist drug storeowners (46.0%) were in pre-contemplation phase (i.e., no intention to jointhe project), and 44.0% in contemplation phase (having a concern aboutthe project). The majority of them did not know about the process of projectparticipation, nor see clear benefits of the project; some disagreed with theproject registration fee. Findings from interviews and open-ended questionssuggested that the decision not to participate in project was not onlylimitations on the drug store side, but also on the project side, for instancelack of regular publicity and no tangible benefits to drug store owners.However, 84.4% stated they had a potential to participate in the programand 53.1% agreed that the program should be enforced by law.Conclusion: The pharmacist drug store owners, a potential target for thecommunity pharmacy development and accreditation project, were currentlyhad no intention and no motivation to join the project.Keywords: community pharmacy development and accreditation project,pharmacist, drug store, stage of chang

Are we on the right track? Answers from a national survey of Thai graduates’ perceptions during the transition to the 6-year PharmD program

Purpose: To serve the higher demands of pharmaceutical services, pharmacy education in Thailand has shifted from 5-year BPharm program to 6-year PharmD program with two specialization tracks: pharmaceutical care (PC) and industrial pharmacy (IP). This study aimed to compare the perceptions regarding professional competencies, pharmacy profession, and planned workplace between graduates with 5-year BPharm and 6-year PharmD and between those with PC and IP specialty.Methods: A cross-sectional national survey using a paper–pencil self-administered questionnaire was distributed to all new graduates attending the pharmacy licensure examination in March 2015.Results: Of all 1,937 questionnaires distributed, 1,744 were returned and completed (90% response rate). Pharmacy graduates rated highest on their competencies in professional ethics, followed by PC services and system management. They rated low confidence in medication selection procurement and pharmaceutical industry competencies. The 6-year PharmD graduates showed higher confidence in ethics and professional pride than the 5-year BPharm graduates. Graduates with PC specialty rated higher perceived competency in PC, system management, primary care, and consumer protection domains, while the IP graduates were superior in IP and medication selection and procurement domains, and most graduates (PC and IP) intended to work mainly in a hospital or a community pharmacy. Hospital was preferred for the PC graduates, and the IP graduates were more likely to work in pharmaceutical industry, regulation and consumer protection, sales and marketing, and academia.Conclusion: With some gaps still to be filled, the transition from 5-year BPharm to 6-year PharmD program with specialty tracks gave extra confidence to graduates in their specialty competencies and professional pride, leading to differences in preferred workplace. The findings of this study reflect that Thai pharmacy education continues to adjust to the needs of the society and the changing health care environments. Longitudinal monitoring to observe this transition is needed for both curriculum adjustment and competency of the graduates

Pharmaceutical Public Health Competencies: A scoping review

The pharmaceutical system relies on pharmacists. Pharmacists currently hold a variety of roles in a variety of sectors, including manufacturing, community health, primary care, and hospitals. These various positions and responsibilities necessitated training to meet a variety of social and professional requirements. As a result, competency has become the most widely used tool in the pharmacy profession. "Competency" refers to the capacity to accomplish an action that displays one's success or efficiency in a role. Competency is typically clustered with other competencies of a similar nature, and competency is usually made of behavioral competency. Pharmacist skills are classified into a variety of categories or sub-levels, including generic frameworks, sector- or role-specific frameworks, and specialty-specific frameworks. The primary health care system is currently used as a path to universal health coverage, as evidenced by a number of policies, including the United Nations' Sustainable Development Goals (SDGs), Goal 3: Good health and well-being, and the Astana Declaration. As a result, the pharmaceutical profession has shifted its focus more toward public health by applying pharmaceutical skills and knowledge to a variety of work practices. This gives rise to the role of pharmaceutical public health, which includes preventing disease, prolonging life, promoting health, and improving the health of the public. Furthermore, the FIP Global Competency Framework (GbCF) has identified the pharmaceutical and public health competency cluster as one of the competency clusters that pharmacists require. These skills are influential and serve as a model for a number of national competency frameworks, including Ireland, Croatia, Serbia, and the Pacific Island nations. However, systematic reviews synthesizing pharmaceutical public health competencies are lacking. The purpose of this study is to construct pharmaceutical public health and behavioral competency framework from relevant studies using the scoping review approach

Systems Challenges in Accessing Medicines among Children under Thailand’s Universal Health Coverage: A Qualitative Study of a Provincial Public Hospital Network

Lack of access to child-appropriate medicines results in off-label use. This study aimed to explore medicine management for paediatric patients and to highlight the challenges of the healthcare system under the universal health coverage of Thailand. Semi-structured interviews were conducted with 35 healthcare practitioners working in the public hospital network of Chiang Mai province from February to September 2020. Participants were asked about their experiences in managing the medicine supply for children. Findings revealed that paediatric patients had limited access to age-appropriate medicines. Children’s medicines are rarely selected for inclusion into hospital formularies because of constraining regulations and limited budgets. Additionally, child-appropriate formulations are unavailable on the market. Pharmaceutical compounding is unavoidable. Prepared products are provided weekly or monthly because of product stability concerns. Often, tablets are dispensed, and caregivers are instructed to cut up a tablet and disperse it in syrup in order to obtain a smaller dose in a dosage form appropriate for children to use at home. Without systematic support, access to safe and quality medicines for children is limited

Gaps in Accessibility of Pediatric Formulations: A Cross-Sectional Observational Study of a Teaching Hospital in Northern Thailand

The lack of appropriate medicines for children has a significant impact on health care practices in various countries around the world, including Thailand. The unavailability of pediatric medicines in hospital formularies causes issues regarding off-label use and extemporaneous preparation, resulting in safety and quality risks relating to the use of medicines among children. This research aimed to identify missing pediatric formulations based on the experience of healthcare professionals in a teaching hospital in northern Thailand. A cross-sectional survey was conducted to collect data on missing pediatric formulations, the reasons for their inaccessibility, their off-label uses, their reactions to the situation, and suggestions to improve access to these identified medications. The survey was distributed to all physicians, nurses, and pharmacists involved in prescribing, preparing, dispensing, and administering pediatric medicines. A total of 218 subjects responded to the survey. Omeprazole, sildenafil, and spironolactone suspension were most often identified as missing formulations for children by physicians and pharmacists. They are unavailable on the Thai market or in any hospital formulary. For nurses, sodium bicarbonate, potassium chloride, and chloral hydrate were the most problematic formulations in terms of preparation, acceptability, and administration. These medicines were difficult to swallow because of their taste or texture