n-Butyl 2-(3-chloro-1,2-dihydro­pyrazin-2-yl­idene)-2-cyano­acetate

The title compound, C11H12ClN3O2, is essentially planar except for the n-but­oxy group [r.m.s. deviation from the least-squares plane = 0.0131 (1) Å for 11 non-H atoms]. An intra­molecular N—H⋯O inter­action results in the formation of an S(6) ring. The n-butoxy chain in the molecule is disordered over two sets of sites of equal occupancy

Pyrazino[2,3-b]indolizine-10-carbonitrile

In the crystal structure of the title compound, C11H6N4, neighbouring mol­ecules are linked into inversion dimers through pairs of weak C—H⋯N hydrogen bonds, forming an R 2 2(10) ring motif. The dimers forming this motif are further linked by π–π inter­actions. With respective average deviations from planarity of 0.004 (2) and 0.004 (1) Å, the pyrazino[2,3-β]indolizine and cyano fragment are oriented at 0.8 (1)° to each other. The mean planes of the pyrazino[2,3-b]indolizine skeleton either lie parallel or are inclined at an angle of 28.7 (2)° in the crystal

2-(3-Chloro-1,2-dihydro­pyrazin-2-yl­idene)malononitrile

In the crystal structure of the title compound, C7H3ClN4, neighbouring mol­ecules are linked via pairs of N—H⋯N hydrogen bonds into inversion dimers, thereby forming an R 2 2(12) ring motif. With respective average deviations from planarity of 0.009 (1) and 0.006 (1) Å, the pyrazine skeleton and the malononitrile fragment are oriented at an angle of 6.0 (1)° with respect to each other. The mean planes of the pyrazine ring lie either parallel or are inclined at an angle of 68.5 (1)° in the crystal structure

Czy polska szkoła ceni dobra rozmowę? Komunikacja interpersonalna w edukacji

Spojrzenie tekstów zebranych w tej książce skierowane jest na sferę międzyosobowego porozumiewania się w szkole. To zwrócenie szczególnej uwagi na pytanie: czy polska szkołą ceni dobrą rozmowę? zakłada naszą, czyli autorów zebranych tutaj prac zgodę co do dwóch twierdzeń. Po pierwsze uważamy, że w procesach szkolnego porozumiewania się pierwszoplanowe miejsce zajmuje wymiar osobowy relacji. Pociąga to za sobą między innymi akcentowanie cech wyróżniających osoby-podmioty budowanych relacji interpersonalnych: refleksyjność, wyjątkowość, zdolność dokonywania wyboru, niemierzalność i adresowalność. Po drugie, sądzimy, iż problematyka międzyosobowego porozumiewania się w interakcjach szkolnych, głównie w relacjach nauczyciel – uczeń, jest z reguły niedoceniana i bagatelizowana, a w uwarunkowaniach polskiej szkoły różnie definiowana i wciąż słabo rozpoznana. Terminem „szkoła” opisujemy różne poziomy kształcenia ogólnego: od szkoły podstawowej, poprzez szkoły gimnazjalne i licealne aż po studia wyższe. Te dwa twierdzenia stanowią jedyne ograniczenie dla autorów biorących udział w tym przedsięwzięciu naukowym i stanowią, jak gdyby, klamrę spinającą budowaną w prezentowanej książce intelektualną „całość”. Poszczególni autorzy, zgodnie z uprawianą przez siebie dyscypliną naukową i własnym uznaniem, kierują uwagę na konkretne aspekty życia szkoły. Część z nas przygląda się przestrzeni klasy szkolnej, inni dokonują oglądu różnych form zajęć pozalekcyjnych, jeszcze inni próbują określić przydatność dobrej komunikacji w działaniach terapeutycznych. Przestrzeń szkolnego koła teatralnego okazuje się nie mniej płodna poznawczo niż sale biblioteki szkolnej czy sfera wzajemnych relacji: nauczyciele – rodzice. Obok prac analizujących aspekt językowy i metodyczny porozumiewania się, są prace akcentujące praktyczny wymiar komunikacji. W prowadzonych rozważaniach analizy o charakterze teoretycznym przeplatają się z refleksją filozoficzną, a nawet dyskursem ideologicznym. Dla przykładu, stanowisko ideologiczne zajmujemy wtedy, kiedy – w większości – uznajemy jako prawdziwe przekonanie, że dobra rozmowa, stanowiąca synonim szkolnego porozumiewania się, jest dla rzeczywistości życia szkoły i skutecznego wypełniania jej misji warunkiem koniecznym. Wypada także dodać, że autorzy prezentowanych prac w nierównym stopniu opanowali sztukę analizy i refleksji naukowej. Wynika stąd zróżnicowanie w poziomie dojrzałości poszczególnych opracowań, które z kolei, pociąga za sobą niejednolity charakter prezentowanych rozważań i czynionych rozstrzygnięć. Prezentowany zbiór rozpraw otwiera studium Mariusza Chołodego pt. Uzgadnianie znaczeń językowych. Z pamiętnika poznańskiego polonisty. Autor zestawia i porównuje dwa różne, chociaż wzajemnie przenikające się kody językowe: „nauczycielski język abstrakcji” i „kod językowy uczniów”. Próbuje odpowiedzieć na pytanie: co ułatwia – a co utrudnia – „dialogiczne spotkanie” tych dwóch kodów? Jakie uwarunkowania determinują szkolną komunikację międzyludzką i jakie potencjalne warunki należy spełnić, by możliwe było „osiągnięcie satysfakcji komunikacyjnej”? Andrzej Twardowski, autor pracy zatytułowanej Diagnozowanie dialogowej kompetencji komunikacyjnej u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną przedstawia własny model kompetencji komunikacyjnej. Model diagnozy dialogowej niesie przeformułowanie pojęcia kompetencji komunikacyjnej: tutaj kompetencje oznaczają raczej „to, co jednostka może uczynić za pomocą posiadanych umiejętności”. Autor wykazuje, że model ten może być szczególnie przydatny w praktyce rehabilitacji dzieci niepełnosprawnych intelektualnych. Autorką następnego tekstu, zatytułowanego Mediacje rówieśnicze jako forma rozwiązywania konfliktów w szkole i przeciwdziałanie zachowaniom agresywnym uczniów, jest Elżbieta Leszczyńska. Opierając się na badaniach sondażowych wskazuje ona konsekwencje nieprawidłowych relacji osobowych w szkole i ich powiązanie z niesłabnącymi przejawami przemocy. Jako propozycję rozwiązywania trudnych problemów wychowawczych przedstawia znaną, chociaż słabo rozpowszechnioną w Polsce, metodę mediacji rówieśniczych. Podobny problem „komunikacji jako mediacji” podejmuje Marek Lewicki w rozprawie Licealista w procesie komunikacji edukacyjnej. Głos w dyskusji. Autor stawia pytanie: czy w naszej szkole nauczyciel może być mediatorem, czy też musi poprzestać na roli „czterdziestopięciominutowego mentora”? Pokazuje, że przeformułowanie znaczeń związanych z pojęciem „kompetencji komunikacyjnych” w kierunku „uprawnienia do działania” sprzyjać może urzeczywistnieniu idei „mądrej szkoły”. Zbigniew Augustyński w eseju zatytułowanym Zachowania komunikacyjne w szkole jako środek socjalizacji. O sukcesie szkolnym odnosi problematykę zachowań komunikacyjnych do socjalizacyjnej funkcji systemu szkolnego. Autor spogląda na szkołę jako na swego rodzaju przestań symboliczną, w której komunikacja oparta na Wprowadzenie symbolu i uznaniu społecznym staje się „prawdziwą siłą magiczna”. Zarazem zwraca uwagę na swoisty charakter teorii komunikacyjnych: nie są one autonomiczne w tym sensie, że trudno je interpretować i stosować w oderwaniu od dorobku teorii socjologicznych. Piszący te słowa przedstawia pracę pt. Szepty i krzyki…, czyli o trudach porozumiewania się w szkole. Rozmowy prowadzone między nauczycielem i uczniami autor odnosi do modelu komunikacji interpersonalnej określonego ideą społecznego konstrukcjonizmu Pearce’a i Cronena. By uzyskać odpowiedź na pytanie: czy trud rozmów podejmowanych w polskiej szkole jest owocny?, wnioski z przeprowadzonych analiz porównuje z wynikami badań sondażowych przeprowadzonych w szkołach gimnazjalnych i licealnych. Anna Maria Janiak w szkicu Bezgłośne rozmowy – pytania bez odpowiedzi zastanawia się, co powoduje, że z reguły reakcją na pytanie nauczyciela/wykładowcy jest niezręczna cisza? Z niemałą dozą ironii określa konsekwencje tego stanu rzeczy, a poprzez podjętą analizę problemu przedstawia własny sposób jego rozwiązania. W kolejnym artykule zatytułowanym Komunikacja interpersonalna w szkole: nauczyciel – rodzic jego autorka, Justyna Wiśniewska, podejmuje problematykę relacji nauczyciel – rodzic. Opierając się na klasyfikacji typów psychologicznych Carla Junga, przedstawia model takiego stylu rozmowy nauczycieli z rodzicami, który może być satysfakcjonujący dla obu stron. Przedmiotem dwóch następnych prac jest problematyka barier komunikacyjnych. Marta Holeksa w opracowaniu pt. Komunikacyjna »wojna dwóch światów«. Bariery komunikacyjne w relacjach nauczyciel – uczeń ukazuje kwestię barier komunikacyjnych w perspektywie atmosfery panującej w klasie szkolnej. W przedstawionej analizie próbuje znaleźć drogę wyjścia z tej atmosfery „wzajemnych oskarżeń i antypatii, wzajemnego niezrozumienia i rozmijania się w relacji nauczyciel – uczeń”. Natomiast Monika Majchrzak w tekście Czy można unikać stawiania barier w komunikacji interpersonalnej między nauczycielem i uczniem? odwołuje się do modelu barier zakorzenionego w myśli Thomasa Gordona i Johna Stewarta. W poszukiwaniu sposobu minimalizowania złych konsekwencji „pokusy stawiania barier” autorka odwołuje się do idei słuchania dialogicznego i do umiejętności wiązanych z tzw. Inteligencją emocjonalną. Inne autorki podejmują kwestię wpływu dobrej komunikacji interpersonalnej na wypełnianie przez sztukę teatru jej terapeutycznych funkcji. Anita Stefańska w rozprawie pt. Dialog w przestrzeni estetycznej, czyli o tym, jak wykorzystać proces gry w teatroterapi w rozwijaniu umiejętności komunikacyjnych odpowiada na pytanie: czy dialog w przestrzeni estetycznej (w ramach przedstawienia teatralnego) może sprzyjać wychowaniu i terapii? W swej pracy próbuje wykazać, że „w ramach teatroterapii, w wyniku procesów szukania i odczytywania teatralnych kodów i symboli człowiek zyskuje poczucie wspólnoty, a dzięki temu buduje i dookreśla własną tożsamość”. Z kolei Monika Ulatowska w »Tam, gdzie dzicy nie pożerają misjonarzy«. Komunikacja interpersonalna w teatrze szkolnym odwołuje się do własnych doświadczeń wyniesionych ze współpracy z Ogólnopolskim Forum Teatrów Szkolnych. Autorka interesująco pokazuje mechanizmy teatralnego współdziałania i dialogu między uczniami i nauczycielami, które – skuteczniej niż w klasie szkolnej – budują „mosty zamiast murów”. Ostatnie z zebranych w tym zbiorze opracowań – artykuł Edyty Szelejewskiej i Mariusza Dembińskiego – nosi tytuł Edukacyjna misja bibliotekarza brokertutora w społeczeństwie informacyjnym w kontekście komunikacji interpersonalnych. Próba zarysu zawodu: bibliotekarz brokertutor. Autorzy ukazują optymistyczny obraz biblioteki jutra, a to za sprawą nowego zawodu – bibliotekarza brokertutora, który dysponując dużą wiedzą, kwalifikacjami i umiejętnościami, potrafi przeformułować tradycyjną rolę bibliotekarza na rzecz moderatora edukacyjnych oraz wychowawczych funkcji szkoły i orędownika „kształtowania międzyludzkich relacji w rzeczywistości opartej na wiedzy”. W zamyśle autorów zebranych tekstów winny układać się one w mozaikę-obraz, z którego wyłaniają się odpowiedzi na postawione w tytule książki pytanie – ale ocenę „skuteczności” naszego przedsięwzięcia pozostawiamy Czytelnikom

Body… that does not get bored or about supporting non-verbal communication in the process of drama therapy of the intellectually disabled

The aim of this study was to test the hypothesis of the impact of drama therapy on self-awareness of the role of the body among the intellectually disabled. In particular, it was intended to examine the effects of drama therapy involving improvisation on adolescents with moderate intellectual disability. The study is focused on assessing their levels of selfawareness of the role of the body in interpersonal relationships. The instrument used for the purpose of this study was designed by the author. It consists of a ”Body in action” test, which comprises 16 questions examining the level of self-evaluation of non-verbal behaviours in social interactions. The subjects were administered the test before and after a series of drama therapy workshops. Results indicate the connection between participation in drama therapy workshops based on improvisation and an increased level of the participants’ self-awareness of the role of the body in interpersonal relationships. At this stage of research, however, the conclusions cannot be extended to the whole age-group of the intellectually disabled. This study constitutes a starting point for further exploration of this issue. It outlines a direction, since, based on the results obtained, it can be stated that non-verbal communication plays a significant role in the development of social competences

Positive Impact of Drama Therapy Workshops on Development of Social Skills

Nowadays, there is a growing need for reflection on the role of drama therapy workshops because of an immense interest in art therapy in general in social or psycho-pedagogical work aimed to support the development of social abilities, in particular communications skills. Therapeutic aspects of art are connected with its impact on psyche, and thus the intensification of specific cognitive, emotional and motivational processes. This paper emphasises personal growth of the participant in relation with a group. In workshop activities, especially during improvisation, the ability to undertake and strengthen positive relations is developing. Reorganization and integration of participants’ attitudes, resulting in better interpersonal relationships, are shown to occur during drama therapy workshops. New attitudes or acquired skills may become for many of them an encouragement to further explorations, an indication of a framework for increased engagement in social interactions

Teatroterapia w procesie podmiotowego doświadczania aktywności komunikacyjnej w fazie późnego dzieciństwa

Participation in drama therapy workshops creates an attractive opportunity to achieve numerous therapeutic, artistic and educational goals. Workshops for children at early school age have a whole range of diverse therapeutic aims. Thanks to drama play and games they are supported in overcoming their inner constraints and fear resulting from poor social skills that prevent them from public speaking or presenting their own opinions or views to a larger group. A drama play aimed at practicing communication skills teaches them, first of all, the basic principles of collaboration. The organization of the imaginary space, experimentation with various conventions, work on role building or improvisation within a defined thematic context may contribute to the development of specific social competences. This article presents the results of research focused on the use of drama therapy workshops in the development of communicative fluency in children aged 9 -10. Fluency, one of the eight dimensions of communication activity, refers to the ability to participate in dialogue and communication without any tension. The author starts with the discussion of general premises and proceeds to the presentation of workshops conducted with the application of her own MDT model. Finally, she uses the SAK Test to make a statistical evaluation of communication fluency among 56 third graders before and after their participation in the pedagogical experiment.Udział w warsztatach teatroterapii stanowi atrakcyjną propozycję pracy nad wieloma zadaniami w terapii, sztuce i edukacji. Warsztaty dla dzieci w młodszym wieku szkolnym mają różnorodne cele terapeutyczne. Dzięki teatralnej i zabawowej formie pomaga się m.in. przezwyciężać skrępowanie przed publicznym zabieraniem głosu, strach przed grupą, przed którą zaprezentowanie własnego zdania czy stanowiska blokują słabe umiejętności społeczne. Teatralna gra ukierunkowana na ćwiczenie umiejętności komunikacyjnych uczy przede wszystkim podstawowych reguł współpracy, zaś aranżowanie wyimaginowanej przestrzeni, eksperymentowanie z różnymi konwencjami, praca nad budowaniem roli czy improwizowanie w obrębie określonego kontekstu tematycznego odnosić się może do rozwijania konkretnych kompetencji społecznych. Artykuł ukazuje wyniki badań dotyczących wykorzystania warsztatów teatroterapii w rozwijaniu płynności komunikacyjnej u dzieci w wieku 9-10 lat. Płynność to jeden z ośmiu wymiarów aktywności komunikacyjnej, a odnoszący się do umiejętności dialogowania i prowadzenia komunikacji bez napięć. Autorka prezentuje ogólne założenia i przebieg warsztatów w autorskim modelu MDT oraz dokonuje statystycznej oceny płynności komunikacyjnej u 56 uczniów klas III przed i po pedagogicznym eksperymencie, wykorzystując w tym celu Test SAK

Theatretherapy – around the goals and methods of implementation

Podejście rozwojowe arteterapii to podejście humanistyczne, w którym wspólną ideą jest stanowisko, że człowiek znajduje się przez cały czas na drodze wzrostu i rozwoju. Cathy Malchiodi 1, autorka fundamentalnych publikacji z zakresu arteterapii, stwierdza, że sztuka ma potencjał, aby przekształcić życie często w nietypowy sposób. Potwierdzają to badania wykazujące, że sztuka nie tylko poprawia jakość naszego życia, ale także jest skuteczna w zwiększaniu kompetencji pozytywnie wpływających na samopoczucie 2. W tym kontekście warto zauważyć teatroterapię – gdzie spotkanie ludzi podczas teatralnej pracy twórczej w rozwojowo ukierunkowanej terapii sztuką uczy ich zauważania wartości spontaniczności oraz stwarza szansę nabywania teatralnych kompetencji w grze, kompetencji ważnych w codziennym życiu.The developmental approach of art therapy is a humanistic approach which stems from the conviction that we keep growing and developing. Cathy Malchiodi, the author of major publications in the field of art therapy, claims that art often has the potential to transform our lives in an unusual way. This has been confirmed by studies showing that art not only improves the quality of our lives, but also it is effective in enhancing our competencies and mood. Therefore, as Malchiodi believes, art changes people’s lives every day. In this context, it is worth mentioning that theatre therapy, which constitutes a good opportunity for us to meet people during creative activities, helps us to notice spontaneity and facilitates the acquisition of theatrical competence and the competencies important in our everyday life

Warsztaty arteterapii ofertą dla młodego pedagoga

Today’s educators experience more anxiety, stress and burnout than ever before, which is why there is growing interest of this professional group in art therapy projects that focus on supporting the development of personal and interpersonal skills. Art workshops are in demand in particular among education students, who experience a certain range of emotional stress when they encounter things that astonish them and cause an invigorating shock. Thus, they can understand how to deal with various emotions, both their own and other people’s especially when they have deficiencies in this field and they are seeking improvement. As a result, students—future teachers—become more aware of their own strengths and weaknesses and more actively manage their well-being and commitment to self development.W dzisiejszych czasach pedagodzy odczuwają więcej niepokoju, stresu i wypalenia zawodowego niż kiedykolwiek wcześniej, dlatego wzrasta zainteresowanie tej grupy zawodowej projektami arteterapeutycznymi, które mają na celu wspieranie rozwoju umiejętności osobistych i interpersonalnych. Warsztaty artystyczne są szczególnie cenione wśród studentów kierunków pedagogicznych, którzy dzięki możliwości spotkania z rzeczami, które mogą ich zadziwić i wywołać ożywczy szok, doświadczają pewnego napięcia emocjonalnego. Dzięki temu potrafią zrozumieć, jak sobie radzić z różnymi emocjami, zarówno własnymi, jak i cudzymi, zwłaszcza gdy sami posiadają braki w tym zakresie i chcą je zniwelować. Dzięki temu uczniowie – przyszli nauczyciele – stają się bardziej świadomi swoich mocnych i słabych stron oraz aktywniej zarządzają własnym dobrostanem i zaangażowaniem w samorozwój