The category of life in Proclus and its ontotheological foundations

The topic of this Phd-dissertation is the fourth book of the Theologia Platonica –and more specifically chapters 1-4 and 27-39–, in which Proclus the Neoplatonist discusses the ontological category of life, which occupies the second place in the metaphysical scheme of being-life-intellect, which is structured under the triadic context immanence-procession-reversion. In order to shed light on Proclus’ positions about life, we focus first on the extent to which he follows Plato's methodology and the way in which he examines the Platonic metaphysical schemes. Next, we explore whether the categories of Plato's Parmenides are taken by him as objective metaphysical realities or as conceptual constructions of the human mind, and thus bring to the fore the distinction between realism and nominalism. Our research interest is whether the Neoplatonic philosopher adopts conceptual realism, i.e. whether he accepts that universals –and mostly life– have an absolute divine existence independent of physical beings (metaphysics of transcendence), whether metaphysical realities manifest themselves causally and produce the physical world (metaphysics of immanence) and whether their causal presence can be the content of human cognition and can be captured by conceptual schemes. With regard to the ontotheological foundations of life, we exhaustively investigate the way in which the discipline of Ontotheology works in the Theologia Platonica as well as the correspondences between Plato’s ontological categories and the gods which Proclus adopts, attempting to highlight the theogenetic process and the consequent production of the natural world. Furthermore, we focus on the Platonic theories of ideas and numbers and their ontological role. Finally, we examine whether and how Proclus applies his usual eclecticism, that is, whether he engages in detailed reconstructions of the historical past and whether he ultimately explicitly states the influences of his teacher, Syrianus. We draw the conclusion that in what we have studied he does not follow his fixed choices, but that he presents himself as an autonomous thinker, implicitly claiming to be the preeminent or even the exclusive original investigator of Plato’s theoretical choices.Αντικείμενο μελέτης τής εν λόγω διατριβής αποτελεί το τέταρτο βιβλίο τής πραγματείας Περὶ τῆς κατὰ Πλάτωνα Θεολογίας –και πιο συγκεκριμένα τα κεφάλαια 1-4 και 27-39–, στο οποίο ο νεοπλατωνικός Πρόκλος ασχολείται με την οντολογική κατηγορία της ζωῆς, η οποία κατέχει την δεύτερη θέση στο μεταφυσικό σχήμα του εἶναι-ζωή-νοῦς, το δομούμενο υπό το τριαδικό οργανόγραμμα μονή-πρόοδος-ἐπιστροφή. Προκειμένου να αναδειχθούν οι θέσεις τού Πρόκλου περί τής ζωῆς, εστιάζουμε καταρχάς στο κατά πόσον ο ίδιος ακολουθεί την μεθοδολογία τού Πλάτωνος και στον τρόπο διά τού οποίου εξετάζει τα πλατωνικά μεταφυσικά σχήματα. Εν συνεχεία, διερευνούμε αν οι κατηγορίες τού πλατωνικού διαλόγου Παρμενίδης εκλαμβάνονται από τον ίδιον ως αντικειμενικές μεταφυσικές πραγματικότητες ή ως εννοιολογικές κατασκευές τού ανθρωπίνου νού και έτσι φέρουμε στο προσκήνιο την διάκριση μεταξύ ρεαλισμού και νομιναλισμού. Ερευνητικό ενδιαφέρον μας αποτελεί εάν ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος υιοθετεί τον εννοιολογικό ρεαλισμό, δηλαδή εάν δέχεται ότι τα καθόλου –και κατά μείζονα λόγον η ζωή– έχουν απόλυτη θεία ύπαρξη ανεξάρτητη από τα φυσικά όντα (μεταφυσική τής υπερβατικότητας), εάν οι μεταφυσικές πραγματικότητες εκδηλώνονται αιτιακά και παράγουν τον φυσικό κόσμο (μεταφυσική τής εμμένειας) και εάν η αιτιακή παρουσία τους μπορεί να αποτελέσει περιεχόμενο της ανθρώπινης νόησης και να αποτυπωθεί με εννοιολογικά σχήματα. Αναφορικά με τις οντοθεολογικές θεμελιώσεις τής ζωῆς, ερευνούμε εξαντλητικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κλάδος τής Οντοθεολογίας στην πραγματεία Περὶ τῆς κατὰ Πλάτωνα Θεολογίας και τις αντιστοιχίες ανάμεσα στις οντολογικές κατηγορίες τού Πλάτωνος και στις θεότητες τις οποίες ο Πρόκλος υιοθετεί, επιχειρώντας ο ίδιος να αναδείξει την θεογενετική διαδικασία και την εξ αυτής απορρέουσα παραγωγή τού φυσικού κόσμου. Εισέτι, εστιάζουμε στις πλατωνικές θεωρίες περί των ἰδεῶν και περί των ἀριθμῶν και στον οντολογικό ρόλο τους. Τέλος, εξετάζουμε το αν και πώς ο Πρόκλος εφαρμόζει τον συνήθη εκλεκτικισμό του, δηλαδή το αν προβαίνει σε διυλισμένες ανακατασκευές τού ιστορικού παρελθόντος και αν τελικά ρητά δηλοί τις επιρροές τού διδασκάλου του, του Συριανού. Διαπιστώνουμε ότι στα όσα μελετήσαμε δεν ακολουθεί τις σταθερές επιλογές του, αλλά ότι παρουσιάζεται ως ένας αυτόνομος διανοητής, προβάλλοντας εμμέσως ότι είναι ο κατεξοχήν ή και ο αποκλειστικός αυθεντικός ερευνητής των θεωρητικών επιλογών τού Πλάτωνος

Platelet reactivity in sepsis

Activation of blood platelets is a typical finding in patients with systemic inflammation and sepsis. Platelet adhesion to endothelium has been shown to enhance the procoagulatory activity of endothelial cells, impairing microcirculation, thus, leading to organ dysfunction. However, experimental findings on platelet reactivity (PR) are contradictory and may vary according to species, the timing of the study, the location of platelets in the circulation, and the pathogenesis of sepsis. Increased platelet reactivity (HPR or HTPR), shows the activity of the P2Y₁₂ receptor, despite the concomitant inhibition of clopidogrel. These patients have an increased incidence of thrombotic /ischemic episodes, including stent thrombosis. On the other hand, recent data have associated sepsis with adverse cardiovascular events in patients admitted with bacteremia or respiratory infection. The primary endpoint of this study is to evaluate PR along the different stages of sepsis. Secondary endpoints include assessment of PR prognostic significance, estimate the underlying inflammatory response and evaluation platelet reactivity (PR) (P2Y₁₂ receptor- mediated) during sepsis and recovery in patients under clopidogrel. Patients presenting at our emergency department with signs of community-acquired infection were assigned according to presence or not of systemic inflammatory response syndrome (SIRS) criteria and severity of disease, to three distinct subgroups of uncomplicated infection (presence of infection but absence of SIRS), sepsis and severe sepsis/septic shock (as per SEPSIS II definitions). A control group of healthy volunteers was used as comparison. PR was assessed using the bedside point-of-care VerifyNow assay, in P2Y12 reaction units (PRU) alongside with levels of major inflammatory markers and whole blood parameters. Additionally, patients with signs /symptoms of sepsis already on a maintenance dose of clopidogrel of 75 mg qd for cardiovascular events were included in this study. In total, 101 patients, 27 healthy volunteers, and 22 septic patients under clopidogrel were enrolled. PR is significantly increased and reversible during sepsis compared to uncomplicated infection and healthy controls (244 ± 66.7 vs. 187.33 ± 60.98, p 253 has a specificity and sensitivity of 91.2% and 40.8% respectively and AUC 0.683 (95% CI 0.595-0.762). The SOFA score had AUC 0.824 (95% CIs 0.747-0.886), while qSOFA revealed a fair discriminative accuracy: AUC 0.739 (95% CIs 0.654-0.813). SOFA compared to qSOFA had better diagnostic accuracy, while adding PRU to SOFA and qSOFA significantly increased their c-statistic (p 253 έχει ειδικότητα και ευαισθησία 91,2% και 40,8% αντίστοιχα και AUC 0,683 (95% CI 0,595-0,762). Το SOFA score είχε AUC 0.824 (95% CIs 0.747-0.886), ενώ το qSOFA αποκάλυψε μια διακριτή διαφορά: AUC 0.739 (95% CIs 0.654-0.813). Το SOFA σε σύγκριση με το qSOFA είχε καλύτερη διαγνωστική ακρίβεια, ενώ η προσθήκη PRU στα SOFA και qSOFA αύξησε σημαντικά το c-στατιστικό τους (p <0,001), ενώ οι AUC μεταξύ SOFA και qSOFA-PRU δεν διέφεραν σημαντικά (p = 0,4). ]. Σε ασθενείς υπο θεραπεία, HPR παρατηρήθηκε σε 77% και 29% των ασθενών κατά τη σήψη και την ανάρρωση, αντίστοιχα, παρουσιάζοντας σημαντική μείωση των τιμών PRU κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης [μέσος όρος ± SD 240,7 ± 58,3 έναντι 179,5 ± 58,4, 95% CI (-102,7, - 39,76), ρ = 0,0002].Η αντιδραστικότητα των αιμοπεταλίων αυξάνει σημαντικά και αναστρέψιμα στην σήψη, αλλά όχι στην απλή λοίμωξη ή σοβαρή σήψη σε σύγκριση με τους υγιείς μάρτυρες. Η μελέτη μας δείχνει ότι η σήψη μπορεί να ευνοήσει την HPR, η οποία αντιστρέφεται κατά την ανάρρωση. Ενδεχομένως να απαιτείται μεταβολή του αντιαιμοπεταλιακού σχήματος κατά τη διάρκεια της λοίμωξης. Επιπλέον, η γρήγορη και εύκολη αξιολόγηση της PR παρά την κλίνη μπορεί να προσφέρει ισχυρή διακριτική ακρίβεια σε συνδυασμό με σκορ βαρύτητας όπως το qSOFA, στην έγκαιρη διάγνωση σηπτικών ασθενών, πιθανώς πριν φθάσουν σε δυσλειτουργία οργάνων

Sepsis favors high-on-clopidogrel platelet reactivity

<p>High-on-treatment platelet reactivity (HPR) is associated with ischemic events in patients on antiplatelet therapy with a history of cardiovascular disease. On the other hand, recent data have associated sepsis with adverse cardiovascular events in patients admitted with bacteremia or respiratory infection. We aimed to assess P2Y₁₂-mediated platelet reactivity (PR) during sepsis and recovery in patients under clopidogrel. This was a prospective observational study. Incoming patients presenting with signs/symptoms of sepsis already on a maintenance dose of clopidogrel of 75 mg qd for cardiovascular events were included in this study. Patients were assessed for their PR on presentation and following septic syndrome, using the VerifyNow point-of-care P2Y₁₂ assay. Patients were excluded in the presence of evidence of noncompliance to antiplatelet regimen or in need of discontinuation during this study. Twenty-two septic patients on clopidogrel were included in this study (Supplemental Figure S1). Clopidogrel was administered for previous stroke, coronary, and peripheral artery disease in 27.3, 40.9, and 31.8% of patients, respectively. The main site of infection was respiratory tract followed by urinary tract, while the same amounts of gram-negative and -positive pathogens were isolated. HPR was noted in 77% and 29% of patients during sepsis and recovery, respectively, presenting a significant decrease in P2Y₁₂ reaction units values during follow-up [240.7 ± 58.3 versus 179.5 ± 58.4, 95% CI (–102.7, –39.76), <i>p</i> = 0.0002]. Five patients died of infection, while no adverse cardiovascular events were noted in our study. Our study shows that sepsis may favor HPR, which is reversed when recovery occurs. This finding may underlie the adverse cardiovascular events in patients admitted with sepsis, possibly requiring alteration of antiplatelet regimen during the inflammation period.</p