Le témoignage du bourreau en littérature: esquisse d'une approche discursive

L'article propose une approche discursive pour l'analyse du témoignage du bourreau en littérature. L'auteur résume les apories de ce genre littéraire et présente les stratégies de mise en scène exploitées par les auteurs qui 'donnent la oarole au bourreau' et lui prêtent une voix dans ce lieu incertain où la littérature et l'éthique se croisent. L'approche est illustrée par une analyse de deux ouvrages portant sur le génocide rwandais: 'Une Saison de machettes' (Jean Hatzfeld) et 'Le Passé devant soi' (Gilbert Gatore)

De Welwillenden: theaterbewerking van Guy Cassiers

“Laat me u vertellen hoe het ging. Het is een trieste geschiedenis, maar toch ook een verhaal met een moraal. Een vrij lang verhaal, er heeft zich heel wat afgespeeld. Maar misschien bent u niet gehaast, misschien heeft u tijd. Ik zal er alles aan doen om duidelijk te blijven. U hebt de garantie dat in wat ik u ga vertellen geen enkele wroeging zal doorklinken. Ik heb nergens spijt van, ik deed mijn werk, meer niet.” Aan het woord is Max Aue, gespeeld door de Nederlandse acteur Hans Kesting. Als oude man blikt hij terug op zijn carrière bij de SD, later de SS, waar hij in het spoor van de Duitse Einsatzgruppen de ‘Holocaust door kogels’ aan het oostfront mee overzag en na een passage in Stalingrad naar Berlijn werd afgevaardigd om de inzet van gevangengenomen Joden in de oorlogseconomie te bestuderen. Vanop de bühne spreekt hij zijn publiek nu rechtstreeks toe