Quality control of the radiological equipment in Chaharmahal & Bakhtiari Hospitals

بیشترین پرتوگیری مردم از منابع پرتو ساخت بشر، ناشی از آزمایش های تشخیصی با پرتو ایکس می باشد. این امر به دلیل اجتناب ناپذیر بودن این روش تشخیص، عدم وجود روش های جایگزین و همچنین تعداد این آزمایشات در میان افراد جامعه می باشد. یکی از دلائل عمده پرتوگیری های غیر ضروری مردم، نداشتن برنامه های بررسی کنترل کیفیت (Quality Control) یا تضمین کیفیت (Quality Assurance) در مراکز رادیولوژی است. ضمن اجتناب ناپذیر بودن پرتوگیری از این منابع، برای عملی کردن برنامه کنترل کیفی (کاهش دوز جذبی و افزایش کیفیت تصاویر رادیوگرافی)، پارامترهای مختلفی از قبیل کیلو ولتاژ دستگاه ((KVp، میلی آمپر mA))، زمان تابش(s)، فاصله فیلم تا تیوب اشعه ایکس، فیلترهای اضافی، لایه نیم جذب و شرایط کاست فیلم مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای این منظور هفت دستگاه رادیولوژی تشخیصی در شش بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی استان چهارمحال و بختیاری مورد بررسی قرار گرفت. با بررسی آزمایشات مختلف رادیوگرافی و برای مقایسه دوز دریافتی قبل و پس از عملی کردن برنامه کنترل کیفیت، آزمایشات رادیوگرافی قفسه صدری انجام شد. برای هر دستگاه 10 بیمار به صورت تصادفی انتخاب گردید، یعنی در کل 70 بیمار برای آزمایشات قفسه صدری در نظر گرفته شدند. نتایج دوزیمتری که توسط دوز دریافتی پوست ESD (Entrance Skin Dose) برای رادیوگرافی قفسه صدری انجام گرفت حدود 7/. میلی گری قبل از انجام برنامه کنترل کیفی بود. برای کاهش دوز، برنامه کنترل کیفی و شرایط تابش به کار برده شد که متوسط دوز دریافتی برای آزمایشات رادیوگرافی قفسه صدری حدود 40 کاهش یافت. تعداد کل افراد تحت آزمایشات رادیوگرافی حدود 500000 نفر می باشد که اگر برنامه کنترل کیفی به درستی صورت پذیرد، مقدار دوز تجمعی (Collective Dose) در حدود Man-Sievert 140=(500000×mGy 28/.) خواهد بود. بنابراین با اعمال کنترل کیفبت در تمامی آزمایشات رادیوگرافی و هم چنین تحت شرایط دوز دریافتی کمتر بدون کاهش اطلاعات تصویر، در نتیجه ریسک ابتلا به سرطان ناشی از آزمایشات رادیوگرافی کاهش می یابد

Investigation of cancers incidence relevant to radiation in Chaharmahal and Bakhtiari province during five years (1998-2002

زمینه و هدف: پرتوهای یونیزان با دوزهای پایین (پرتوهای زمینه طبیعی) یکی از عوامل شیوع برخی از سرطان ها می باشد. در کشورهای در حال توسعه مثل ایران، 94 پرتوگیری انسان از منابع طبیعی پرتو می باشد. در نواحی مرتفع همانند استان چهارمحال و بختیاری که دارای سطح اشعه زمینه طبیعی بالا (بالاتر از میانگین جهانی) می باشد، بررسی میزان شیوع سرطان های مرتبط با اشعه حائز اهمیت است که هدف این تحقیق می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه تعداد 751 مورد بیمار مبتلاء به سرطان در مدت 5 سال (81-1377) که برابر با معیارهای ICD10 لفظ بدخیم به آنها اطلاق می شد و در این استان به ثبت رسیده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد، 362 بیمار که مبتلاء به سرطان های پوست، پستان، ریه، تیروئید و لوسمی بودند، انتخاب شدند. اطلاعاتی نظیر جنس، سن و دیگر اطلاعات لازم از مرکز بهداشت و بخش های پاتولوژی بیمارستان های استان جمع آوری گردید و داده ها توسط آزمون آماری Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: در نتیجه این بررسی، شیوع سرطان های پوست، پستان، تیروئید، ریه و لوسمی نسبت به کل سرطان های ثبت شده به ترتیب 5/20، 5/7، 6/2، 1/1 و 2/16 تعیین گردید. از کل موارد بررسی شده 3/48 موارد مرد و 7/51 موارد زن بودند. ارتباط آماری معنی داری بین جنس و نوع سرطان ها وجود داشت (05/0

The rate of exposure of patients in common X-ray examinations in radiology centers of Chaharmahal & Bakhtiari province

زمینه و هدف: بیشترین پرتوگیری مردم از منابع پرتو ساخت بشر، ناشی از آزمایش های تشخیصی با پرتو ایکس می باشد که این امر به دلیل اجتناب ناپذیر بودن تشخیص با پرتوهای ایکس و همچنین تعداد آنها در میان افراد جامعه می باشد. برای عملی کردن برنامه کاهش دوز جذبی بیماران و در عین حال افزایش کیفیت تصاویر رادیوگرافی در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی استان دوز سطحی بیماران و نیز دوز مؤثر آنان اندازه گیری گردید. روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی - مقطعی هفت دستگاه مولد پرتو ایکس در شش بیمارستان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی استان مورد بررسی قرار گرفت. برای هر دستگاه 20 بیمار مراجعه کننده به بخش رادیولوژی جهت انجام رادیوگرافی جمجمه و قفسه صدری به صورت تصادفی انتخاب و مقادیر دوز سطحی ESD (Entrance Surface Dose) برای آزمایشات مرسوم رادیوگرافی (نمای خلفی - قدامی و نیمرخ قفسه سینه و جمجمه) با استفاده از دوزیمتر گایگرمولر و همچنین ترمولومینسانس مورد اندازه گیری قرار گرفتند. یافته ها: نتایج دوزیمتری که توسط دوز دریافتی پوست یا دوز سطحی ESD، برای رادیوگرافی های مرسوم انجام گرفت برای نمای خلفی قدامی قفسه صدری در محدوده 22/0 تا 45/1 (با میانگین 70/0±03/0) و برای نمای نیمرخ قفسه صدری در محدوده 34/0 تا 90/4 (22/0±51/2) میلی گری بوده است. این نتایج برای نمای خلفی قدامی یا قدامی خلفی و نیمرخ جمجمه به ترتیب در محدوده 55/2 تا 45/8 (37/0±92/6) و 85/2 تا 12/9 (45/0±59/7) میلی گری اندازه گیری شد. نتیجه گیری: مقادیر نشان می دهند که داشتن برنامه های بررسی کیفیت عمل (Quality control) یا تضمین کیفیت (Quality assurance) در مراکز رادیولوژی استان امری ضروری است و می بایست تمامی آزمایشات رادیوگرافی تحت شرایط دوز دریافتی کمتر برای بیماران انجام شود که در نتیجه ریسک ابتلا به سرطان ناشی از آزمایشات رادیوگرافی کاهش می یابد.

The Importance of Storage Time for Human Dental Pulp Cells Isolation

Objective: To compare the importance of storage time and the tooth type for isolation of dental pulp cells (DPCs) from extracted human teeth. Methods: 35 human teeth were used in this study. The teeth were stored in phosphate buffered saline (PBS) after extraction and divided into two groups randomly according to the time elapsed between extraction and isolation. In group one, the isolation was performed within 2 hours and in the other group it was performed 24 hours after extraction. Results: No significant differences between isolation time and total cell counts (p=0.483) and between isolation time and viable cells (p=0.341). No significant differences between the first molar and the premolar related cell counts and viable cells, but both teeth groups showed significant higher viability and had higher total cell amounts than third molars after isolation. Statistically significant correlations were found between age of donors and viable cells and viability after 24 hours isolation time. Conclusion: The immediate isolation of DPCs is not necessary after the tooth extraction. The tooth can be stored in PBS at room temperature up to twenty four hours after the extraction without a significant reduction in cell viability and counts. The cells obtained from younger donors might have more chance for more viability even if storage time was extended. Premolars and first molars were better donors than the third molars for DPCs isolations and the high number of success revascularization rate in premolars with necrotic immature premolars might be because of their high cell viability potentials