The comparison of dexmedetomidine and midazolam used for sedation of patients during upper endoscopy: A prospective, randomized study

The aim of the present prospective, randomized study was to investigate and compare the safety and efficacy of dexmedetomidine versus midazolam in providing sedation for gastroscopy. A total of 50 adult patients (25 patients receiving dexmedetomidine and 25 patients receiving midazolam), 18 to 60 years of age, and rated I and II on the American Society of Anesthesiologists physical status classification system were included. A brief questionnaire was used to collect demographic data; patients were asked to rate anxiety, satisfaction with care to date and expected discomfort on a visual analogue scale. The following parameters were measured continuously and recorded every minute: heart rate, mean arterial pressure, hemoglobin oxygen saturation and respiratory rate. The two groups were similar with regard to age, body mass index, sex, education, duration of endoscopy, and ethanol or tobacco use. After the procedure, full recovery time, mean arterial pressure, heart rate, respiratory rate and hemoglobin oxygen saturation levels were similiar in both groups. Both groups also had low levels of perceived procedural gagging, discomfort and anxiety scores (P>0.05), and high satisfaction levels (90.1±3.0 for dexmedetomidine versus 84.9±4.5 for midazolam; P>0.05). Retching and endoscopist satisfaction were significantly different in patients receiving dexmedetomidine versus those receiving midazolam (88.8±6.5 versus 73.5±16.4, P<0.05; and 20.6±4.4 versus 45.2±6.0; P<0.001). In the midazolam group, the number of patients who had adverse effects was higher than the dexmedetomidine group (P<0.05). As a result, dexmedetomidine performed as effectively and safely as midazolam when used as a sedative in upper gastroscopy; it was superior to midazolam with regard to retching, rate of side effects and endoscopist satisfaction. It was concluded that dexmedetomidine may be a good alternative to midazolam to sedate patients for upper endoscopy

Effect of Day and Night Desflurane Anaesthesia on Melatonin Levels in Rats

OBJECTIVE: The aim of this study is to investigate the effect of day and night administration of desflurane anaesthesia on melatonin levels in rats. METHODS: Twenty-four 15-day-old rats were included in the study and were divided into four groups. The rats were anaesthetised between 19:00–01:00 (night group) and 07:00–13:00 (day group) with 5.7% desflurane concentration in 6 L min(−1) 100% oxygen. 6 L min(−1) oxygen was administered to the control groups. At the end of 6 h of anaesthesia, blood samples were taken, and rats were sacrificed. Blood samples were centrifuged and melatonin levels from plasma samples were measured with radioimmunoassay. RESULTS: There was a statistically significant difference between the groups (p=0.007). Between group day control and group night control there was a statistically significant difference (p=0.042). Further, there was a significant difference between group day control and night desfluran as well (p=0.024). We could not find any difference between other groups. CONCLUSION: This study showed that 6 hours of 5.7% desflurane anaesthesia during day and night hours did not significantly change melatonin levels

Effect of Day and Night Desflurane Anaesthesia on Melatonin Levels in Rats

Objective: The aim of this study is to investigate the effect of day and night administration of desflurane anaesthesia on melatonin levels in rats

Tavşanlarda Deneysel Laminektomi Modelinde Lokal Vankomisinin İntradural-intravenöz Konsantrasyonu Ve Histopatolojik Etkilerinin Değerlendirilmesi

Özet:&nbsp;Omurganın derin enfeksiyonları uzun süreli ve zorlu tedavi süreçlerinden dolayı korkutucudurlar. Lokal vankomisin, derin omurga enfeksiyonlarının tedavisinde yaygın kullanılan yöntemdir. Yaygın olmasına rağmen lokal vankomisinin sistemik ve özellikle BOS’taki düzeyi ile ilgili bir bilgi yoktur. BOS vankomisin düzeyi rutin yöntemlerle ölçülememektedir. Bu nedenle lokal vankomisinin standart tedavi algoritması oluşmamıştır.Amaç:&nbsp;Tavşan laminektomi modelinde dura üzerine lokal vankomisin uygulamasında serum ve BOS vankomisin düzeylerinin saptanması amaçlanmıştır. Aynı zamanda lokal vankomisinin santral sinir sistemi üzerindeki histopatolojik etkileri incelenmiştir.Yöntem :&nbsp;Çalışmaya altışar tavşandan oluşan üç grup halinde 18 denek alındı. 1. Gruba (kontrol grubu) sadece laminektomi yapılıp kapatıldı. 2. Gruba (lokal grup) laminektomi sonrası standart doz lokal vankomisin uygulandı. 3. Gruba (sistemik grup) laminektomi sonrası intravenöz vankomisin verildi. Deneklerden postop 6. 12. 24. saatlerde eşzamanlı BOS ve serum örnekleri alındı. Tüm numunelerden, geçerlilik ve güvenirliği saptanmış olan LC-MS/MS yöntemiyle vankomisin düzeyi bakıldı. Postop 4.haftada sakrifikasyon yapılarak çıkarılan omurgalarda histopatolojik olarak epidural fibrozis (He skorlamasıyla) ve nekroz incelendi. Serum, BOS ve patoloji örnekleri, gruplar gizlenerek tek kör çalışılmıştır. İstatistiksel analizler için Shapiro-Wilk, Kruskal Wallis ve Spearman testi kullanılmıştır.Bulgular:&nbsp;Üç grubun BOS değerleri karşılaştırıldığında, 6. saat örneklerinde lokal grup ile sistemik ve kontrol grupları arasında istatiksel anlamlı fark bulunmuştur (p =0.035). 12. ve 24. saatte ise her üç grubun BOS ölçümlerinde fark saptanmamıştır. İkili grup karşılaştırmasında, sistemik grupla kontrol grubu arasında ve sistemik grupla lokal grup arasında 6. saat örneklerinde anlamlı fark saptanmıştır(p=0,025). Ancak 12.ve 24. saat BOS örneklerinde fark bulunamamıştır.Üç grubun serum değerleri karşılaştırıldığında 6. ve 12. saat örneklerinde lokal ve sistemik grupları ile kontrol grubu arasında anlamlı fark bulunmuştur (p=0,001). 24. saat serum değerlerinde her üç grup arasında fark saptanmamıştır.Histopatolojik değerlendirmede sistemik grubun tamamında Grade1, lokal grubun tamamında Grade 0 fibrozis bulunmuştur. Kontrol grubunda iki örnekte Grade 0, bir örnekte Grade 2 ve üç örnekte Grade 3 fibrozis saptanmıştır. Gruplar arasında istatistiksel farklılık saptanmıştır (p=0.010). Örneklerin hiçbirinde nekroz bulgusuna rastlanmamıştır.Sonuç:&nbsp;İntravenöz vankomisin grubunda 6. saatte BOS’ta vankomisin saptanması, sistemik uygulamada vankomisinin kan-beyin bariyerini geçebildiğini düşündürmektedir. Lokal uygulamada 12. ve 24. saat BOS örneklerinde eser miktarda saptanmış olup kontrol grubundan istatistiksel fark bulunmamıştır. Lokal grupta serum değerlerinin kontrol grubuna göre yüksek çıkması, lokal uygulamada vankomisinin sistemik dolaşıma katılımı olduğu şeklinde yorumlanabilir. Ancak bu sistemik yayılım, kan-beyin bariyerini geçmeye yetmemiştir. Lokal uygulama yapılan grupta fibrozisin hiç olmaması, vankomisinin asidik etkisi nedeniyle fibroblastları inhibe etmesine bağlı olabilir. Nekroz görülmediğinden dolayı dura üzerinde kullanımının güvenli olduğu düşünülmüştür.Anahtar Kelimeler:&nbsp;omurga, enfeksiyon, vankomisin, beyin omurilik bariyeri</div