Prognostic performance assessment of contrast-induced acute kidney injury risk prediction models in patients undergoing percutaneous coronary intervention

Introduction. Contrast-induced acute kidney injury (CI-AKI) is a frequent complication of per- cutaneous coronary interventions (PCI). Various groups have developed and validated risk scores for CI-AKI. Although the majority of these risk scores achieve an adequate accuracy, their usability in clinical practice is limited and greatly debated. Objective. With the present study, we aimed to prospectively assess the diagnostic performance of recently published CI- AKI risk scores (up to 2018) in a cohort of patients undergoing PCI. Methods. We enrolled 1,247 consecutive patients (80% men, mean age 62 ± 10 years) treated with elective or urgent PCI. For each patient, we calculated the individual CI-AKI risk score based on 17 different risk models. CI-AKI was defined as an increase of ≥25% (liberal) or ≥0.5 mg/dL (strict) in pre-PCI serum creatinine 48 h after PCI. Results. CI-AKI definition and, therefore, CI-AKI incidence have a significant impact on risk model performance (median negative predictive value in- creased from 85 to 99%; median c-statistic increased from 0.516 to 0.603 using more strict definition criteria). All of the 17 published models were characterized by a weak-to-moderate discriminating ability mainly based on the identification of “true-negative” cases (median positive predictive value 19% with liberal criterion and 3% with strict criterion). In none of the models, c-statistic was >0.800 with either CI-AKI definition. Novel, different combinations of the >35 independent variables used in the published models either by down- or by up-scaling did not result in significant improvement in predictive performance. Conclusions. The predic- tive ability of all models was similar and only modest, derived mainly by identifying true-neg- ative cases. A new approach is probably needed by adding novel markers or periprocedural characteristics.Εισαγωγή. Η οξεία νεφρική βλάβη που προκαλείται από τις σκιαγραφικές ουσίες (ΟΝΒΣ) είναι μια συχνή επιπλοκή των διαδερμικών στεφανιαίων επαναγγειώσεων (PCI). Διάφορες ερευνητικές ομάδες έχουν αναπτύξει και επικυρώσει μοντέλα πρόβλεψης για ΟΝΒΣ. Αν και η πλειονότητα αυτών των βαθμονομημένων μοντέλων κινδύνου επιτυγχάνει επαρκή ακρίβεια, η χρησιμότητά τους στην κλινική πρακτική είναι περιορισμένη. Σκοπός της Μελέτης. Με την παρούσα μελέτη, θελήσαμε να αξιολογήσουμε προοπτικά τις διαγνωστικές επιδόσεις των πρόσφατα δημοσιευμένων μοντέλων κινδύνου ΟΝΒΣ (έως το 2018) σε ασθενείς που υποβάλλονται σε PCI.Μέθοδοι. Στην μελέτη συμμετείχαν 1.247 διαδοχικοί ασθενείς (80% άνδρες, μέση ηλικία 62 ± 10 ετών) που αντιμετωπίστηκαν σε προγραμματισμένη ή επείγουσα βάση με PCI. Υπολογίσαμε για κάθε ασθενή τον κίνδυνο ανάπτυξης οξείας νεφρικής βλάβης με 17 διαφορετικά μοντέλα πρόβλεψης ΟΝΒΣ. Ως ΟΝΒΣ ορίστηκε η αύξηση ≥25% (μετριοπαθής ορισμός) ή ≥0,5 mg / dL (αυστηρός ορισμός) στην προ της PCI κρεατινίνη ορού στις 48 ώρες μετά την PCI.Αποτελέσματα. Ο ορισμός της οξείας νεφρικής βλάβης επηρέασε την προγνωστική συμπεριφορά των μοντέλων κινδύνου. Η μέση αρνητική προγνωστική αξία αυξήθηκε από 85 σε 99%, η μέση τιμή c-statistic αυξήθηκε από 0,516 σε 0,603 χρησιμοποιώντας πιο αυστηρό ορισμό συγκριτικά με τον μετριοπαθή ορισμό. Και τα 17 δημοσιευμένα μοντέλα χαρακτηρίστηκαν από πτωχή έως μέτρια διαγνωστική ικανότητα που βασίζεται κυρίως στον προσδιορισμό των «πραγματικών-αρνητικών» περιστατικών (διάμεσος θετική προγνωστική τιμή 19% με τον μετριοπαθή ορισμό και 3% με τον αυστηρό ορισμό). Κανένα από τα μοντέλα, δεν παρουσίασε διακριτική ικανότητα με c-statistic > 0,800 ανεξαρτήτως του ορισμού ΟΝΒΣ. Τέλος, διαφορετικοί συνδυασμοί >35 ανεξάρτητων μεταβλητών που χρησιμοποιήθηκαν στα δημοσιευμένα μοντέλα είτε με απλοποίηση -είτε με επικαιροποίηση - δεν οδήγησε σε σημαντική βελτίωση της προγνωστικής ικανότητας. Συμπεράσματα. Η ικανότητα πρόβλεψης όλων των μοντέλων ήταν παρόμοια και μόνο μέτρια ενώ προήλθε κυρίως από τον εντοπισμό πραγματικών-αρνητικών περιπτώσεων. Στην σταδιοποίηση κινδύνου για ΟΝΒΣ απαιτείται πιθανώς μια νέα προσέγγιση με την προσθήκη νέων δεικτών ή αιμοδυναμικών νεφρολογικών χαρακτηριστικών

Removal of metallic foreign bodies embedded in soft tissues by stereotaxic approach

Background: A trial fibrillation (AF) is the most common cardiac arrhythmia and increases the risk of stroke and death. Patients with hypertensive have an increased risk of developing atrial fibrillation. RDW (Red blood cell distribution width) levels are elevated in cardiovascular disorders including heart failure, stable coronary disease, acute coronary syndrome, slow coronary flow and stroke. Objective: To investigate the relation between RDW and AF in patients with hypertensive Method: We retrospectively examined 126 consecutive hypertensive patients (63 hypertensive patients with AF and 63 hypertensive patients without AF matched with age and sex Results: The mean age of the study population was 71,09± 8,50 (af group) and 70,97±8,24 (non-af group) years. RDW level was different among patients with atrial fibrillation and without atrial fibrillation.(15,13±1,58 and 14,05±1,15 p<001) . Logistic regression analysis showed that RDW and left atrial dimension were only independently risk factory associated with atrial fibrillation. (Rdw odds ratio:1,846 CI; 1,221-2,793 p<0,05). Roc curve analyses were applied to determine the cut-off point. Cut-off point was at 14,195 and Sensitive, specificity was %71,4, %56 respectively. Conclusion: RDW levels were higher in hypertensive patients with atrial fibrillation. An increased RDW level in the patient with hypertension may alert physician on developing or presence of atrial fibrillation

The Comparative Evaluation of the Antimicrobial Effect of Propolis with Chlorhexidine against Oral Pathogens: An In Vitro Study

This study aimed to compare the antimicrobial effectiveness of ethanolic extract of propolis (EEP) to chlorhexidine gluconate (CHX) on planktonic Streptococcus mutans, Streptococcus sobrinus, Lactobacillus acidophilus, Lactobacillus salivarius subsp. salivarius, Aggregatibacter actinomycetemcomitans, Prevotella intermedia, Porphyromonas gingivalis, Staphylococcus aureus, Enterococcus faecalis, Actinomyces israelii, Candida albicans, and their single-species biofilms by agar dilution and broth microdilution test methods. Both agents inhibited the growth of all planktonic species. On the other hand, CHX exhibited lower minimum bactericidal concentrations than EEP against biofilms of A. actinomycetemcomitans, S. aureus, and E. faecalis whereas EEP yielded a better result against Lactobacilli and P. intermedia. The bactericidal and fungicidal concentrations of both agents were found to be equal against biofilms of Streptecocci, P. gingivalis, A. israelii, and C. albicans. The results of this study revealed that propolis was more effective in inhibiting Gram-positive bacteria than the Gram-negative bacteria in their planktonic state and it was suggested that EEP could be as effective as CHX on oral microorganisms in their biofilm state