Endobronchial metastasis from renal cell carcinoma as a reason for recurrent pulmonary infections

Endobronchial metastases (EBM) secondary to extrathoracic malignancies are very rare. Breast cancer, colorectal cancer andrenal cell carcinoma represent the most common types of cancer leading to endobronchial metastases. They usually representa late manifestation of other types of cancer and their prognosis is generally poor averaging a survival of 1-2 years in most caseseries. Due to their rarity, they remain a challenge for clinicians regarding whether they are primary lung tumors or not. This casereport article intends to present a case of a young man with a left nephrectomy due to clear cell renal carcinoma, who developedEBM 7 years later and to summarize available data in the field. Furthermore, the utility of diathermic snare as a treatment approachfor this entity is highlighted

Przerzuty raka nerkowokomórkowego do oskrzeli przyczyną nawracających infekcji dróg oddechowych

Przerzuty do oskrzeli nowotworów rozwijających się poza klatką piersiową występują niezwykle rzadko. Najczęstszymi typami raka, które do nich prowadzą, są rak sutka, rak jelita grubego i rak nerkowokomórkowy. Przerzuty do oskrzeli stanowią zazwyczaj późny objaw innych typów nowotworu i ich rokowanie jest zazwyczaj złe — średnie przeżycie w większości przypadków wynosi 1–2 lata. Z powodu swojej unikatowości pozostają wyzwaniem dla lekarzy oceniających, czy są one pierwotnym guzem płuc, czy mają charakter wtórny. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek młodego mężczyzny po usunięciu lewej nerki z powodu raka jasnokomórkowego, u którego po 7 latach pojawiły się przerzuty do oskrzeli, oraz podsumowano dostępne dane literaturowe. Autorzy odnoszą się ponadto do stosowania pętli diatermicznej jako metody leczenia tej jednostki chorobowej.Przerzuty do oskrzeli nowotworów rozwijających się poza klatką piersiową występują niezwykle rzadko. Najczęstszymi typami raka, które do nich prowadzą, są rak sutka, rak jelita grubego i rak nerkowokomórkowy. Przerzuty do oskrzeli stanowią zazwyczaj późny objaw innych typów nowotworu i ich rokowanie jest zazwyczaj złe — średnie przeżycie w większości przypadków wynosi 1–2 lata. Z powodu swojej unikatowości pozostają wyzwaniem dla lekarzy oceniających, czy są one pierwotnym guzem płuc, czy mają charakter wtórny. W niniejszym artykule przedstawiono przypadek młodego mężczyzny po usunięciu lewej nerki z powodu raka jasnokomórkowego, u którego po 7 latach pojawiły się przerzuty do oskrzeli, oraz podsumowano dostępne dane literaturowe. Autorzy odnoszą się ponadto do stosowania pętli diatermicznej jako metody leczenia tej jednostki chorobowej

Post-COVID-19 interstitial lung disease: Insights from a machine learning radiographic model

IntroductionPost-acute sequelae of COVID-19 seem to be an emerging global crisis. Machine learning radiographic models have great potential for meticulous evaluation of post-COVID-19 interstitial lung disease (ILD).MethodsIn this multicenter, retrospective study, we included consecutive patients that had been evaluated 3 months following severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 infection between 01/02/2021 and 12/5/2022. High-resolution computed tomography was evaluated through Imbio Lung Texture Analysis 2.1.ResultsTwo hundred thirty-two (n = 232) patients were analyzed. FVC% predicted was ≥80, between 60 and 79 and <60 in 74.2% (n = 172), 21.1% (n = 49), and 4.7% (n = 11) of the cohort, respectively. DLCO% predicted was ≥80, between 60 and 79 and <60 in 69.4% (n = 161), 15.5% (n = 36), and 15.1% (n = 35), respectively. Extent of ground glass opacities was ≥30% in 4.3% of patients (n = 10), between 5 and 29% in 48.7% of patients (n = 113) and <5% in 47.0% of patients (n = 109). The extent of reticulation was ≥30%, 5–29% and <5% in 1.3% (n = 3), 24.1% (n = 56), and 74.6% (n = 173) of the cohort, respectively. Patients (n = 13, 5.6%) with fibrotic lung disease and persistent functional impairment at the 6-month follow-up received antifibrotics and presented with an absolute change of +10.3 (p = 0.01) and +14.6 (p = 0.01) in FVC% predicted at 3 and 6 months after the initiation of antifibrotic.ConclusionPost-COVID-19-ILD represents an emerging entity. A substantial minority of patients presents with fibrotic lung disease and might experience benefit from antifibrotic initiation at the time point that fibrotic-like changes are “immature.” Machine learning radiographic models could be of major significance for accurate radiographic evaluation and subsequently for the guidance of therapeutic approaches

Αναδρομική και προοπτική καταγραφή ασθενών με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα και μοριακό έλεγχο για μετάλλαξη στον EGFR

Εισαγωγή: Ο καρκίνος του πνεύμονα (ΚΠ) είναι η δεύτερη πιο κοινή μορφή καρκίνου στους άνδρες και τις γυναίκες. EGFR μεταλλάξεις παρατηρούνται στο 10% του καυκάσιου πληθυσμού με ΜΜΚΠ και έως 50% στους ασθενείς Ασιατικής φυλής. Πολλές κλινικές μελέτες επιβεβαιώνουν ότι ασθενείς EGFR(M+) έχουν υψηλότερο PFS λαμβάνοντας στοχεύουσα θεραπεία με TKI’s συγκριτικά με ασθενείς που λαμβάνουν χημειοθεραπεία. Αναπόφευκτα όλοι οι ασθενείς με μεταλλαγμένο EGFR και θεραπεία με TKI’s σε 9-14 μήνες θα εμφανίσουν επίκτητη αντίσταση λόγω μιας δεύτερης μετάλλαξης, της Τ790Μ. Σκοπός: Σκοπός αυτής της μελέτης η συσχέτιση του μεταλλαγμένου EGFR σε ασθενείς με ΜΜΚΠ ως προς το φύλο, τη καπνιστική εξάρτηση, τον ιστολογικό τύπο, το διάστημα ελεύθερο προόδου νόσου (PFS) και τη συνολική επιβίωση (OS). Υλικό-Μέθοδος: Έγινε αναδρομική και προοπτική καταγραφή ασθενών με ΜΜΚΠ σταδίου IIIB-IV και αδενοκαρκίνωμα, που νοσηλεύτηκαν στην 5η και 7η πνευμονολογική κλινική του ΝΝΘΑ και έγινε μοριακή ανάλυση για τυχόν μεταλλάξεις στο γονίδιο που κωδικοποιεί τον EGFR. Αποτελέσματα: Μελετήσαμε 130 ασθενείς. Μέση ηλικία τα 68,1 έτη. 66,2% ήταν άντρες και το 89,2% κάπνιζε. Το 59,2% ήταν σταδίου IV. Το 16,9% έφεραν EGFR (Μ+). 50% είχαν μετάλλαξη στο εξώνιο 19 και 40,9% μετάλλαξη στο εξώνιο 21. Ο μέσος χρόνος μέχρι την πρόοδο νόσου ήταν 11,8 μήνες και ο διάμεσος χρόνος 9 μήνες. Σε αυτούς που έλαβαν TKI’s ο μέσος χρόνος μέχρι την πρόοδο νόσου ήταν 13.4 μήνες και ο διάμεσος χρόνος ήταν 12 μήνες. Το 54,5% των ασθενών απεβίωσε . Rebiopsy έγινε στο 31,3% των ασθενών, μετάλλαξη Τ790Μ βρέθηκε στο 60,0%.Ο μέσος χρόνος επιβίωσης ήταν 36,9 μήνες και ο διάμεσος χρόνος 33 μήνες. Συμπέρασμα : Όλοι οι ασθενείς με μη-πλακώδη ΜΜΚΠ πρέπει να ελέγχονται για πιθανή μετάλλαξη στο γονίδιο που κωδικοποιεί τον EGFR ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και καπνιστικής εξάρτησης. Όπως και στη βιβλιογραφία έτσι και στη μελέτη μας περιγράφεται η σαφής υπεροχή των TKI΄s στη πρώτη γραμμή θεραπείας.Introduction: Lung cancer is the second most common cancer in men and women. EGFR mutations are observed in 10% of the Caucasian population with NSCLC and to 50% in patients of Asian race. Many clinical studies confirm that EGFR (M +) patients have a higher PFS with targeted therapy compared to patients receiving chemotherapy in the first line. Inevitably, all patients with mutated EGFR and treated with TKI's at 9-14 months will develop acquired resistance due to a second mutation, the T790M. Aims: The purpose of this study is the association of mutant EGFR in NSCLC patients regarding sex, smoking addiction, the histological type, progression free survival (PFS) and overall survival (OS). Material & Methods: It was a retrospective and prospective study of patients with NSCLC, IIIB-IV stage, adenocarcinoma, who were hospitalized in the 5th and 7th pulmonary clinic of Athens Chest Disease hospital with further molecular analysis for any mutations in the gene encoding the EGFR. Results: We studied 130 patients. Mean age 68.1 years. 66.2% were male and 89.2% were smokers. 59.2% were in stage IV. The 16.9% harboured EGFR (M +). 50% had a mutation in exon 19 and 40.9% mutation in exon 21. The mean time to progression was 11.8 months and the median time was nine months. In those receiving TKI's the mean time to progression was 13.4 months and the median time was 12 months. The 54.5% of patients died. Rebiopsy underwent in 31.3% of patients, T790M mutation was found in 60.0% .The mean survival time was 36.9 months and the median time was 33 months. Conclusions: All patients with non-squamous NSCLC should be analysed for possible mutation in the gene encoding the EGFR, regardless of gender, age and smoking addiction. As in the literature so in our study described the clear superiority of TKI’s in the first line of treatment

Η κλινική σημασία της PET/CT ποζιτρονικής απεικόνισης του μεσοθωρακίου σε σχέση με τον συνδυασμένο ενδοσκοπικό υπέρηχο (EBUS-TBNA και EUS-FNA) σε ασθενείς με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η ακριβής σταδιοποίηση του μεσοθωρακίου (ΜΣΘ) σε ασθενείς με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα (ΜΜΚΠ) είναι ζωτικής σημασίας για τον καθορισμό της βέλτιστης θεραπευτικής αντιμετώπισης. ΣΚΟΠΟΣ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Σκοπός αυτής της προοπτικής μελέτης ήταν να αξιολογήσει τη διαγνωστική αξία του συνδυασμένου ενδοβρογχικού /ενδοσκοπικού υπερήχου (EBUS/EUS-b) συγκριτικά με την ΡΕΤ/CT ποζιτρονική απεικόνιση στη σταδιοποίηση του ΜΣΘ 140 ασθενών με γνωστό ή απεικονιστικά ύποπτο δυνητικά χειρουργήσιμο ΜΜΚΠ. Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν αρχικά σε PET/CT και εν συνεχεία σε EBUS/EUS-b. Λεμφαδένες με SUVmax ≥ 2,5 θεωρήθηκαν ύποπτοι για κακοήθεια. Επιπλέον, με τη βοήθεια της ROC ανάλυσης προσδιορίσαμε το βέλτιστο διαχωριστικό όριο της SUVmax τιμής με την υψηλότερη διαγνωστική ακρίβεια στην ανίχνευση κακοήθων λεμφαδένων μετά από διενέργεια EBUS/EUS-b. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: 130 ασθενείς (97 άνδρες, μέση ηλικία 67,6 έτη) αναλύθηκαν περαιτέρω. Δειγματοληψία έγινε από 300 λεμφαδένες (272 μέσω EBUS-TBNA και 28 μέσω EUS-b FNA). Η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική προγνωστική αξία (PPV) και αρνητική προγνωστική αξία (NPV) του EBUS/EUS-b στην ανίχνευση κακοήθων μεσοθωρακικών λεμφαδένων ήταν 93,8%, 100%, 100% και 93,4% αντίστοιχα, ενώ της PET/CT ήταν 92,2%, 43,9%, 64,8% και 83,3%. Η NPV στο αδενοκαρκίνωμα (n=76) με EBUS/EUS-b και PET/CT ήταν 85,1% και 90% αντίστοιχα, ενώ για το πλακώδες καρκίνωμα (n=46) η NPV ήταν 100% με EBUS/EUS-b και 90,9% με PET/CT. Το ποσοστό συμφωνίας μεταξύ κλινικού σταδίου με EBUS/EUS-b και τελικού σταδίου ήταν ηψηλό (97,5%, Tau 0,94, p <0,001). Αντίστοιχα στην PET/CT απεικόνιση το ποσοστό συμφωνίας ήταν μέτριο (71,9%, Tau 0,52 p <0,001). Με τη βοήθεια της ROC ανάλυσης προσδιορίσαμε το βέλτιστο διαχωριστικό όριο SUVmax 4,95 με ευαισθησία 68,4%, ειδικότητα 87,4%, PPV 81,3%, NPV 77,7% και ακρίβεια 79% (AUC 0,69 , 95% ΔΕ: 0,73-0,84, p <0,001). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ο συνδυασμένος ενδοβρογχικός/ενδοσκοπικός υπέρηχος EBUS/EUS-b είναι μία πολύτιμη, ελάχιστα επεμβατική και ασφαλής μέθοδος σταδιοποίησης του ΜΣΘ. Η χρησιμότητα της PET/CT απεικόνισης είναι απαραίτητη πριν οποιαδήποτε χειρουργική παρέμβαση, κυρίως στην ανάδειξη εξωθωρακικών μεταστάσεων. Τέλος, παρόλο που τεκμηριώσαμε μέσα από τη μελέτη μας ότι η τιμή SUVmax 4,95 θεωρείται το βέλτιστο διαχωριστικό όριο με την υψηλότερη ειδικότητα και διαγνωστική ακρίβεια, η τιμή SUVmax ≥ 2,5 παραμένει έως και σήμερα ένα ασφαλέστερο και πιο πρακτικό διαχωριστικό όριο στην καθημερινή κλινική πρακτική, ώστε να μην οδηγηθεί κάποιος ασθενής σε μια αχρείαστη θωρακοτομή.Background: Accurate mediastinal staging in patients with non-small cell lung cancer (NSCLC) is crucial for the determination of optimal treatment management. Methods: This was a real-life prospective study enrolling 140 patients between December 2016 and August 2018. We aimed to determine the clinical utility of EBUS/EUS-b in mediastinal staging of patients with NSCLC in comparison with integrated PET/CT. Furthermore, SUVmax cut-off value with the highest specificity/accuracy was evaluated. Subgroup analysis according to histological type was performed. Results: 130 patients were eligible for analysis (mean age ± SD:67,6 ±7,6, males 97). 300 different lymph node stations were sampled (272 through EBUS-TBNA and 28 through EUS-b FNA). Mean SUVmax of all malignant lymph nodes was 7,46 (SD=5,54). Sensitivity, specificity, PPV and NPV of EBUS/EUS-b for the identification of mediastinal malignant lymph nodes was 93,8%, 100%, 100%, and 93,4%, respectively. Accordingly, PET/CT yielded 92,2% sensitivity, 43,9% specificity, 64,8% PPV and 83,3% NPV. For adenocarcinoma (n=76) NPV were 86,2% with EBUS/EUS-b and 75% with PET/CT. NPV for squamous cell (n=46) was 100% with EBUS/EUS-b and 90,9% with PET/CT. EBUS/EUS-b staging yielded excellent agreement with final staging (97,5%, Tau 0,94, p <0,001). ROC curve analysis identified the value 4,95 as the optimal SUV max cut-off value with the best specificity (87,4%) and accuracy (79%) (AUC 0,69, 95% CI: 0,73-0,84, p <0,001). Conclusions: Thoracic endosonography is an excellent, minimally invasive tool yielding high sensitivity and diagnostic accuracy in mediastinal staging of patients with NSCLC. Implementation of both EBUS/EUS-b and PET/CT is necessary before any surgical intervention

Endobronchial Metastasis from Renal Cell Carcinoma as a Reason for Recurrent Pulmonary Infections

Endobronchial metastases (EBM) secondary to extrathoracic malignancies are very rare. Breast cancer, colorectal cancer and renal cell carcinoma represent the most common types of cancer leading to endobronchial metastases. They usually represent a late manifestation of other types of cancer and their prognosis is generally poor averaging a survival of 1–2 years in most case series. Due to their rarity, they remain a challenge for clinicians regarding whether they are primary lung tumors or not. This case report article intends to present a case of a young man with a left nephrectomy due to Clear-Cell Renal Cell Carcinoma, who developed EBM 7 years later and to summarize available data in the field. Furthermore, the utility of diathermic snare as a treatment approach for this entity is highlighted

The role of increased red cell distribution width as a negative prognostic marker in patients with COPD

Introduction: Chronic obstructive pulmonary disease (COPD) remains a major burden with no clinically applicable biomarkers. Aim: To investigate the association of Red cell Distribution Width (RDW) values on admission with previous hospitalizations, need of non-invasive mechanical ventilation (NIMV) and long term oxygen therapy (LTOT) in patients with COPD. Methods: Patients with AECOPD admitted to our department during 2018 were included in the study. Results: One hundred sixty patients were enrolled (M/F 95/65, median age 71.00 years, mean FEV1 +/- SD = 46.6 +/- 28.9). Median RDW was significantly higher for patients in need of NIMV (14.8, 95% CI: 14.2 to 15.6) than patients not in need of NIMV (13.5, 95% CI: 13.2 to 13.8) (p < 0.001). Median RDW was significantly higher for patients in need of LTOT (14.2, 95% CI: 13.7 to 14.6) compared to patients not receiving LTOT (13.2, 95% CI: 12.5 to 13.6) (p = 0.001). Patients with hospitalization during the last 12 months had increased RDW values compared to patients with no hospitalizations [median RDW 14.3, (95% CI: 13.5 to 14.9) versus median RDW 13.5, (95% CI: 13.1 to 13.9)](p = 0.001). Conclusion: Patients with COPD in need of LTOT, NIMV or patients with previous hospitalizations presented with increased RDW values. Increased RDW values could serve as a negative prognostic marker in patients with COPD

Metabolic Disorders in Chronic Lung Diseases

Chronic lung diseases represent complex diseases with gradually increasing incidence, characterized by significant medical and financial burden for both patients and relatives. Their increasing incidence and complexity render a comprehensive, multidisciplinary, and personalized approach critically important. This approach includes the assessment of comorbid conditions including metabolic dysfunctions. Several lines of evidence show that metabolic comorbidities, including diabetes mellitus, dyslipidemia, osteoporosis, vitamin D deficiency, and thyroid dysfunction have a significant impact on symptoms, quality of life, management, economic burden, and disease mortality. Most recently, novel pathogenetic pathways and potential therapeutic targets have been identified through large-scale studies of metabolites, called metabolomics. This review article aims to summarize the current state of knowledge on the prevalence of metabolic comorbidities in chronic lung diseases, highlight their impact on disease clinical course, delineate mechanistic links, and report future perspectives on the role of metabolites as disease modifiers and therapeutic targets

A Rare Case of Primary Intrapulmonary Neurilemmoma Diagnosed in a 43-Year-Old Asymptomatic Man with a Well-defined Intrapulmonary Mass

Neurilemmoma (NL), also termed schwannoma, presents as a well-circumscribed and encapsulated mass in the human body and is almost always solitary. CT scan of a patient with NL shows a round, ovoid, or lobulated well-demarcated solid mass of soft tissue density. Primary intrathoracic neurogenic tumors location varies. However, the development of such tumors is by far more common in the costovertebral angle of the posterior mediastinum. Here, we report a rare case of a 43-year-old patient, never smoker and previously healthy, who presented with a mass adjacent to the right pulmonary hilum. This was an incidental finding on a chest X-ray after annual checkup at his workplace. The diagnosis was primary intrapulmonary NL. Primary intrapulmonary NL is an extremely rare tumor. However, based on the above, chest CT findings of a well-defined solid mass in an asymptomatic patient should raise the suspicion of NL, irrespective of the tumor localization