Aimery de Nabinaud, OFM (†1326), doradca Henryka II, biskup Pafos, papieski dyplomata na Cyprze i w Armenii oraz dłużnik

Of the four medieval cities (and dioceses) of Frankish Cyprus – Nicosia, Paphos, Limassol, and Famagusta – Paphos has received the least attention. Continuing work on the Bullarium Cyprium project, which involves editing the papal letters referring to the island, provides a window into the ecclesiastical history of the town. This is the second of three articles in this journal that complete Jean Richard’s work on the bishops of Paphos in the period of the Avignon papacy (1309–1377). With some notes on Bishop Jacques More (1309–1321), this paper focuses on his successor, Aimery de Nabinaud, OFM, the first member of an illustrious family of ecclesiastics who served Cyprus in the 14th century. First noted in 1310, when he was teaching at the Minorite convent in Famagusta, Aimery was an important advisor to King Henry II (†1324), he was eventually elevated to Bishop of Paphos in 1322. We know most about Aimery’s diplomatic activities with the Kingdom of Armenia in Cilicia from 1310 until his death, as well as the difficult financial situation he left to his successor as bishop, Géraud de Veyrines.Spośród czterech średniowiecznych miast (i diecezji) frankijskiego Cypru – Nikozji, Pafos, Limassol i Famagusty – Pafos poświęcono najmniej uwagi. Dalsze badania w ramach projektu Bullarium Cyprium, który obejmuje redakcję listów papieskich odnoszących się do wyspy, pozwalają na wgląd w kościelną historię miasta. Jest to drugi z trzech artykułów w tym czasopiśmie, które dopełniają opracowanie Jeana Richarda na temat biskupów Pafos w okresie papiestwa awiniońskiego (1309–1377). Oprócz kilku uwag na temat biskupa Jacques’a More’a (1309–1321), niniejszy artykuł poświęcony jest jego następcy, Aimery’emu de Nabinaud OFM, pierwszemu członkowi znamienitej rodziny kościelnej, która zasłużyła się dla Cypru w XIV w. Aimery, o którym po raz pierwszy wzmiankowano w 1310 r., kiedy nauczał w klasztorze minorytów w Famaguście, był ważnym doradcą króla Henryka II (†1324), a w 1322 r. został mianowany biskupem Pafos. Obecnie posiadamy najpełniejszą wiedzę o dyplomatycznych relacjach Aimery’ego z królestwem Armenii w Cylicji od 1310 r. do chwili jego śmierci, a także o trudnej sytuacji finansowej, w jakiej znalazł się jego następca na stanowisku biskupa, Géraud de Veyrines

Wioska Psimolophou na Cyprze i łacińscy patriarchowie Jerozolimy

Psimolophou is perhaps the best known village in medieval Cyprus, thanks to a document published by Jean Richard in 1947 that provides extensive and detailed information about the finances and organization of the fief, the people, and their obligations in the early fourteenth century. Less attention has been paid to the unusually well-documented vicissitudes of the fief, an important Templar property that after the dissolution came into the hands of the exiled Latin patriarchs of Jerusalem. The story presented below involves a long struggle over tithes, the diversion of the river going through the fief, and the gradual decline of patriarchal control over Psimolophou. It is told largely using sources discovered by Professor Richard himself in the 65 years following his 1947 publication, and two key documents are printed in an appendix.Psimolophou jest być może najlepiej poznaną wioską średniowiecznego Cypru dzięki dokumentowi opublikowanemu przez Jeana Richarda w 1947 r., który dostarcza obszernych i szczegółowych informacji na temat finansów i organizacji lenna, ludu i jego obowiązków na początku XIV w. Mniej uwagi poświęcono niezwykle dobrze udokumentowanym perypetiom lenna, ważnej posiadłości templariuszy, która po rozwiązaniu zakonu przeszła w ręce wygnanych łacińskich patriarchów Jerozolimy. Przedstawiona poniżej historia obejmuje długą walkę o dziesięcinę, zmianę kierunku biegu rzeki przepływającej przez lenno oraz stopniowy zanik patriarchalnej kontroli nad Psimolophou. Jest ona opowiedziana w dużej mierze poprzez źródła odkryte przez samego profesora Richarda w ciągu 65 lat po pierwszej publikacji z 1947 r., a dwa najważniejsze dokumenty załączone zostały jako dodatek

Géraud de Veyrines, biskup Pafos i obrona Królestwa Armenii w 1320

The activities of Géraud de Veyrines, papal nuncio and then bishop of Paphos in the 1320s, have been known since 1962, when Jean Richard published Instru­menta Miscellanea in the Vatican Archives on the accounts of his financial deal­ings as nuncio on Cyprus. These accounts concern his handling of a large fund of 30,000 gold florins for the defense of the Kingdom of Armenia in Cilicia, the raising of clerical tithes and taxes on Cyprus in support of the Kingdoms of Cyprus and Armenia, the legacy of Patriarch Pierre of Jerusalem, and the debts and property of Géraud’s predecessor as bishop of Paphos, Aimery de Nabinaud. This article publishes the remaining Instrumenta Miscellanea per­taining to these accounts—number 1086 and the unpublished portion of num­ber 1045—and updates the history of the Armenian fund in papal letters, many of which Professor Richard only discovered later, while compiling the third vol­ume of the Bullarium Cyprium, published a half-century later, in 2012.Pierwsze wzmianki o działalności Gérauda de Veyrinesa, nuncjusza papie­skiego, a następnie biskupa Pafos w latach dwudziestych XIV wieku, pojawiły się w 1962 roku, kiedy Jean Richard opublikował w Archiwach Watykańskich kursywa: Instrumenta miscellanea – zapis swoich transakcji finansowych jako nuncjusza na Cyprze. Dokument ten stanowi źródło informacji o wykorzysta­niu znacznych funduszy w wysokości 30 000 złotych florenów na obronę Kró­lestwa Armenii w Cylicji oraz zbieraniu dziesięcin duchownych i podatków na Cyprze na wsparcie Królestw Cypru i Armenii. Ponadto opisuje on schedę patriarchy Piotra z Jerozolimy oraz wymienia długi i majątek poprzednika Gérauda, wcześniejszego biskupa Pafos, Aimerego de Nabinaud. W niniej­szym artykule udostępnione zostaną pozostałe kursywa: Instrumenta miscella­nea odnoszące się do tychże ksiąg – dokument nr 1086 i niepublikowana część dokumentu 1045. Przedstawione zostaną tu także nowe fakty dotyczące zapi­sanej w listach papieskich historii funduszu ormiańskiego. Wiele z tych listów profesor Richard odkrył w późniejszym okresie, podczas opracowywania trze­ciego tomu książki Bullarium Cyprium, który ujrzał światło dzienne pół wieku później, w 2012 roku. &nbsp

“The Victorine Pierre Leduc’s Collationes, Sermo finalis, and Principia on the Sentences, Paris 1382-1383,

International audienceThis article presents an edition of the collationes, sermo finalis, and principia on the Sentences of Pierre Leduc, from his year as Victorine bachelor of the Sentences at Paris in 1382-1383. The texts survive in manuscript Paris, BnF, lat. 14800, fully described, along with the contents, in the article in this issue of AHDLMA by W. J. Courtenay. This brief introduction concentrates on what these texts tell us about the practice of reading the Sentences at Paris on the eve of the departure of the Dominicans as a result of the Monzon Affair over the Immaculate Conception. They then lectured on book I of the Sentences in October, November, and December, and repeated the speeches and questions process for the other three books in early January, March, and May, before finishing their lecture series in the second half of June with a final speech. Pierre Leduc is valuable for his explanation and use of terminology 2. In the second, third, and fourth speeches, after invoking the aid of the Mother of God, Christ, and St Augustine, Pierre says he will have to do three things « in the present principium », although in the first speech he says « in the present stadium ». These three things are to open with a « collatio recommendativa », add a « quaestio conclusiva », and render a « gratiarum actio recompensativa ». Thus Pierre uses the term principium for all three parts, but the label principium is also employed for each of his four questions and, frequently, within these questions, when referring to his other questions and those of his socii, Pierre calls them principia. Thus principium has a wider meaning for the entire event and a narrower meaning for the question alone, and it is the latter sense I use here. The speech is called a collatio recommendativa, which is why in many cases it is simply named a collatio or a recommendatio. Each of Pierre's speeches is labelled a collatio and ends with « Explicit collatio » followed by the book of the Sentences. Nevertheless, within the questions Pierre once uses the term collatio to mean a conference, exchange, or debate with his socii, such that in the second principium he says that he posits something « causa collationis » to excourage discussion, while in the first and fourth principia he holds or posits something only « collative », and in the second he mentions his « articuli collativi » and in fourth his four « propositiones collativae ». Likewise, in the fourth question he remarks that « cum pluribus habeo conferre », « non habeo pro praesenti plus conferre », and « ut cum ipso conferam », a phrase he employed in his second question as well, where we also find « ut possim secum conferre ». This dual meaning of collatio, for opening speech and for debate, is common, but here I use it for the speech. Finally, the gratiarum actio recompensativa, which Pierre gives for the « honor impensus », does not survive for any of the four books, but it does in the speech given at the end of the academic year, for which reason it is sometimes identified as a Serm

Henry of Langenstein, His Fellow Parisian Bachelors of the Sentences, and the Academic Year 1371-1372

International audienc

Gregory of Rimini

Update of the Gregory of Rimini entry