Can Levamisole be used in the treatment of COVID-19 patients presenting with diarrhea?

Severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2), was first identified in Wuhan, China, on Jan 7, 2020. Over the following months, the virus rapidly spread throughout the world. Coronavirus Disease 2019 (COVID-19) can involve the gastrointestinal tract, including symptoms like nausea, vomiting and diarrhea and shedding of the SARS-CoV-2 in feces. Angiotensin-converting enzyme 2 (ACE2) protein, which has been proven to be a cell receptor for SARS-CoV-2, is expressed in the glandular cells of gastric, duodenal, and rectal epithelia, supporting the entry of SARS-CoV-2 into the host cells. According to the literature, rates of COVID-19 patients reporting diarrhea were between 7 - 14%. Diarrhea in the course of COVID-19 disease can cause dehydration and hospitalization. Although no antiviral drug was specifically designed for the treatment of diarrhea, several molecules could have beneficial effects by reducing viral replication. In this letter, we discussed the Levamisole, which is an anthelmintic agent with immunomodulatory effects, could be used effectively both for antiviral therapy and especially in COVID-19 patients with diarrhea

Dimensions of Readiness for Discharge: Determinants and Associations with Patient Outcomes and Hospital Expenditures

Hastaların hastanede kalış süresini kısaltmaya yönelik çabalar, bazı hastaların yeterince hazırolmadan taburcu edilmesine neden olabilmekte ve bu durum olumsuz sonuçlar doğurabilmektedir. Buçalışmanın amacı 1) taburculuğa hazır olmanın boyutlarını etkileyen faktörlerin belirlenmesi, 2) buboyutlara göre hasta sonuçlarının (taburcu olduktan sonra 30 gün içinde hastaneye plansız yenidenyatış, acil servis kullanımı ve ölüm) karşılaştırılması ve 3) bu boyutlarda taburculuğa hazır olmadurumuna göre 30 gün içinde plansız yeniden yatış ve acil servis kullanımı için hastanede yapılanharcamaların karşılaştırılmasıdır. Araştırmanın evrenini Ankara’daki bir üniversite hastanesinin içhastalıkları servislerinden 1.2.2015-31.1.2016 tarihleri arasında taburcu olan hastalaroluşturmaktadır. Araştırmaya katılan 1601 hastanın taburculuğa hazır olma durumlarınındeğerlendirilmesinde Weiss ve diğerleri (2014) tarafından geliştirilen Readiness for HospitalDischarge Scale/Short Form’un (RHDS/SF) Türkçe versiyonu kullanılmıştır. RHDS/SF’nin dörtboyutu bulunmaktadır: Hastanın kişisel durumu, bilgisi, baş etme becerisi ve beklenen desteği.Tanımlayıcı istatistikler frekans, yüzde, birikimli yüzde, ortalama, standart sapma, ortanca (25.75.yüzdelikler) değerler, çubuk ve kutu-çizgi grafikleri ile incelenmiştir. Çıkarımsal istatistiklerde ise kikaretesti, iki ortalama arasındaki farkın önemlilik testi, Mann Whitney U testi, Spearman korelasyonkatsayısı, eta katsayısı, Cramer V katsayısı, Pearson korelasyon katsayısı ve çoklu lojistik regresyonanalizi kullanılmıştır. Hastalar en fazla beklenen destek boyutunda, en az ise bilgi boyutundakendilerini taburculuğa hazır hissetmektedir. Yapılan çoklu lojistik regresyon analizlerine göre,hastaların taburculuğa hazır olma durumunun belirleyicileri RHDS/SF’nin dört boyutuna göredeğişmektedir. Kişisel durum ve baş etme becerisi boyutlarında taburculuğa hazır olmayanhastaların; 30 gün içinde plansız yeniden yatış, ölüm ve olumsuz bir sonuçla (plansız yeniden yatış,acil servis kullanımı veya ölüm durumlarından herhangi biri ile) karşılaşma yüzdeleri daha yüksektir.Plansız yeniden yatış ve acil servis kullanımı için hastanede yapılan harcamalar, taburculuğa hazırolmanın boyutlarına göre anlamlı fark göstermemektedir. Hastaların özellikle kişisel durum ve başetme becerisi boyutlarında taburculuğa hazır olma algıları değerlendirilmeli ve buna göre gerekliönlemler alınmalıdır.Efforts to shorten patients' length of stay in the hospital may cause some patients to be dischargedwithout adequate readiness, which could cause negative outcomes. The aims of this study are to 1)determine the factors affecting the dimensions of readiness for discharge, 2) compare patientoutcomes (unplanned readmission to the hospital, emergency department visit, and death within 30days after discharge) by these dimensions, and 3) compare hospital expenditures for 30-day unplannedreadmission and emergency department visit by readiness for discharge in these dimensions. Thepopulation of the study was patients who were discharged from the internal medicine wards of auniversity hospital in Ankara between February 1, 2015 and January 31, 2016. The Turkish version ofthe Readiness for Hospital Discharge Scale/Short Form (RHDS/SF) developed by Weiss et al. (2014)was used to assess the readiness of the 1601 patients participated in the study. The RHDS/SF has fourdimensions: the patient's personal status, knowledge, coping ability and expected support. Descriptivestatistics were examined by frequency, percentage, cumulative percentage, mean, standard deviation,median (25th-75th percentiles) values, bar and box and whisker plots. For inferential statistics, chisquaretest, significance test of difference between two means, Mann Whitney U test, Spearman'scorrelation coefficient, eta coefficient, Cramer's V coefficient, Pearson correlation coefficient andmultiple logistic regression analysis were used. The dimension that patients felt most ready fordischarge is expected support, while the dimension that they felt least ready is knowledge. Accordingto multiple logistic regression analyzes, determinants of patients' readiness for discharge varied by thefour dimensions of the RHDS/SF. The percentages of unplanned readmission, death, and negativeoutcome (unplanned readmission, emergency department visit or death) of patients who were notready for discharge with respect to personal status and coping ability dimensions were higher.Hospital expenditures for unplanned readmissions and emergency department visits do not differsignificantly with respect to the dimensions of readiness for discharge. Patients' perceptions ofreadiness for discharge must be assessed especially in personal status and coping ability dimensionsand necessary precautions must be taken accordingly

Evaluation of Factors Affecting Treatment Success in Febrile Neutropenic Cancer Patients

Infections are the most frequent cause of morbidity and mortality in neutropenic cancer patients. We aimed to evaluate the characteristics of febrile neutropenic cancer patients who were consultated by the infectious disease team in a tertiary care university hospital between January through December, 1999 and to find predictors of treatments success in these patients. Medical charts of the patients were analyzed retrospectively. The febrile attacks were categorized as: “microbiologically” and “clinically documented” infections and “fever of unknown origin (FUO)”. The results of treatment were grouped as “success” or “success only after modification of treatment/failure”. Of the participants, 61% were male and the mean (± st. dev.) age was 48 ± 18 years. About 55% of the underlying diseases were hematological malignancies. The etiology of fever was undetected in 75 (45%) patients, the infection was clinically documented in 52 (31%) patients, and microbiologically documented in 40 (24%). Response to treatment was successful in 43% of the patients with neutropenic fever whereas modification of the treatment regimen was required for success in 14 patients (8.4%) and treatment was failed in another 81 (48.5%). Multivariate logistic regression modeling was used to determine statistically significant predictors of treatment success. The infection category of “FUO” and vancomycin use were found to be significant predictors of treatment success

Effect of Antihypertensive Therapy on Endothelial Markers in Newly Diagnosed Stage 1 Hypertension: A Randomized Single-Centre Study

Objective: This study was aimed to investigate the effects of olmesartan or nebivolol treatment on blood pressure and some endothelial function markers in newly diagnosed patients with stage 1 essential hypertension. Methods: This randomized open label study included 85 newly diagnosed patients with stage 1 hypertension (50 males, mean age: 52 +/- 9 years). Blood pressure, flow mediated vasodilatation (FMD) and echocardiographic measurements of the patients were taken before and 8 weeks after the beginning of treatment with olmesartan or nebivolol. Nitric oxide, plasminogen activator inhibitor 1 (PAI-1) and C reactive protein (CRP) levels measured in serum samples before and after treatment, were compared. Basal variables that can affect the antihypertensive response were evaluated by multivariate logistic regression analysis. Results: The reduction observed in the systolic and diastolic blood pressures after antihypertensive treatment was significant (p<0.05). FMD was significantly improved after treatment in both nebivolol and olmesartan groups; however, there was no significant difference between nebivolol and olmesartan groups (p=0.6). While CRP and PAI-1 levels decreased, nitric oxide levels increased in both nebivolol and olmesartan treatment groups; but these changes were not statistically significant. No drug related complication was observed. Conclusion: This study has indicated that olmesartan and nebivolol causes similar changes in blood pressure response, FMD and endothelial function biomarkers improved. These results suggest that antihypertensive treatment, independent of the medication used, is associated with endothelial function improvement.WoSScopu

2277. Comparison Of 30-Day Crude Mortality Rates In Patients With Bloodstream Infections (Bsis) Caused By Colistin Susceptible-(Cols-Crkp) Vs. Colistin And Carbapenem-Resistant Klebsiella Pneumoniae(Colr-Crkp)

Background Colistin is a last resort antibiotic against infections with CRKp. Its increased use has led to resistance to this antibiotic. Methods This was a single-center, retrospective, cohort study including all CRKp BSIs treated between January 1, 2014 and July 31, 2018. Antibiotic therapy was appropriate if initiated within 5 days from the onset of BSI including at least an active drug with an adequate dosage. Exclusion criteria were missing key data, death < 24 h after inclusion, subsequent episodes in the same patients, pregnancy, polymicrobial BSI, < 18 years of age, no ID consultation, no carbapenemase gene detection by multiplex PCR for blaKPC, blaNDM, blaVIM, blaIMPand blaOXA48. EUCAST breakpoints were used for antibiotic susceptibilities. Colistin MIC was determined by using broth microdilution. FDA criteria were applied for tigecycline susceptibility Results Among 174 CRKp BSIs, 129 met all inclusion criteria. Susceptibility to antibiotics was as follows: colistin (51.9%), tigecycline (67.4%), gentamicine (38.0%), amikacin (43.0%), meropenem (32.6%), ciprofloxacin (18.6%), TMP-SMX (24.0%), ceftazidime (7.8%), cefepime (7.8%)., 66.1% and 19.4% of the patients received inappropriate therapy in ColR-CRKp and ColS-CRKp groups, respectively (P ≤ 0.001). We incorporated interaction between colistin susceptibility and inappropriate therapy into multivariate logistic regression analysis (MLRA) that was constructed for identification of independent risk factors for 30-day mortality. The variables having P ≤ 0.1 in crude analysis were included in MLRA. After checking correlation between variables by Pearson correlation analysis and multicollinearity analysis, the final model was builded. The results are shown in Table 2. Conclusion Colistin resistance and inappropriate therapy were not associated with decreased mortality individually, however their interaction significantly increased 30-day mortality rate (OR: 4.04; 95% CI: 1.62–10.02; P = 0.003).85.5% of ColR-CRKp isolates produced an OXA-48 enzyme which can be inhibited by ceftazidime–avibactam, but not available in our setting, treatment with this agent may have altered the mortality rates. Thus, high rate colistin resistance among CRKp isolates remains as a significant cause of mortality in our setting., , , , Disclosures All authors: No reported disclosures.PubMe

Hekimlik Sanatı ve Öykü Alma ve Muayene

İyi bir Hekim ve Klinisyen olma, bilimsel olarak bilgeliğin, teknik ve intellektüel yeterliliğin ötesinde bir olaydır. Teknik yeterlilik ve tibbi bilgiler öğretilebilir ve öğrenilebilir. Fakat iyi bir hekim ve klinisyen olmak için, ayrıca insanlara ilgi duymak ve insanları seviyor olmak gerekir. Meslekdaşlarımızın, kanunların ve toplumun Hekim olarak bizlere yüklediği beklentiler, profesyonel mecburiyetler, daha öğrenciliğimizde başlayıp mesleki çalışma hayatımız boyunca devam edecektir. Günümüzde teknoloji çok ilerlemiş, sanayide ve başka sektörlerde de robotlar insanlar yerine kullanılmaya başlanmış, evlerimiz akıllı evler haline getirilmiş, bizlere evlerde işlerimizi yapabilecek veya bize arkadaşlık edebilecek, duyguları bile olan robotlar imal edilmeye başlanmıştır. Tıp alanında da tanı için kullanılan teknolojik yöntemler ve cerrahi branşlarda kullanılan robotlar (Robotik Cerrahi) bizlere çok yardımcı olmaktadır. Çok yakın bir gelecekte, bugün hayal bile edemediğimiz bir takım yöntemlerle, uzay filmlerindeki gibi belki hastayı bir alete yatırdığımızda, o hasta hakkında birçok bilgiyi, hastanın tüm tıbbi sorunlarını, hatta ruhsal durumunu, gerekli bazı laboratuvar sonuçlarını birkaç dakika içinde bize rapor edebilecek yöntemler bulunacaktır. Fakat o günler gelinceye kadar, biz hekimler hastanın derdini, varsa tıbbi sorununu anlayabilmek için, öyküsünü alacak, fizik muayenesini yapacak, hastanın olası tanılarını düşünüp ona göre hastadan gerekli tetkikleri isteyecek, tanı koyacak ve varsa bildiğimiz bir tedavisi bunu uygulayacak ve hastanın şifa bulmasını sağlayacağız ve hem kendimizi, hem de hastamızı ve varsa yakınlarını da mutlu edebileceğimiz günler yakın olabilir. Günümüz koşullarında ise, bu süreç içinde yapılması gerekenler, bu kitabın içerik konusunu oluşturmaktadır. Bu bağlamda özellikle ülkemiz koşullarında, doktorlarımızın çoğu, hasta yoğunluğunun yarattığı ağır yükle, zaman yetersizliğiyle, hastaların sağlıkla ilgili tıbbı öykülerini yeterli şekilde almaya ve hatta muayene etmeye vakit bulamamakta, “Şikayetin nedir ?” diye sorarak, bir sorunu atlamamak için hemen, gerekli ve belki de gereksiz çok çeşitli laboratuvar tetkikleri istemektedirler. Bu arada hastayla ilgili birçok önemli veriyi öğrenemediklerinden veya saptayamadıklarından, hastanın tanısı tam konamamakta ve sonuçta hastaya önerilen tedavi yetersiz olmakta, hastalar dertlerine başka doktorlarda çare aramak zorunda kaldığından, değişik hastanelerde doktordan doktora dolaşmaktadırlar. Bu da hastanelerde hasta sayılarının daha da artmasına katkıda bulunduğunda sağlık sisteminde çözümsüz bir kısır döngü oluşturmaktadır. Sonuçta bu döngü, hasta-doktor- sosyal güvenlik sistemi sarmalının her basamağında, büyük bir yük yaratmakta ve bu yükün bedelini, toplum olarak hep birlikte ödemekteyiz. Oysa hastaya ayrılacak yeterli zaman ile bu durumu önlemek mümkündür, zira öykü alma ve iyi bir muayene, hastanın tanısına giden en kısa yol olabilir ve gerekli tetkiklerle de tanı konduğunda hastaya gereken tedavi ile de hasta şifa bulabilir. Bu kitap, Tıp Fakültelerinde mezuniyet öncesi eğitimlerini tamamlama aşamasında olan geleceğin hekimlerine, hekim olmuş tüm meslektaşlarımıza yukarıda yazılmış gerçekleri tekrar hatırlatmak ve Hekimlik Sanatını öğretmekte katkılarımız olsun diye kaleme alınmış bir kitaptır. “Hekimlik bir sanat mıdır” diye düşünenler olabilir. Sanat denilince hepimizin aklına Müzik, Resim, Mimarlık, Dans, Fotoğrafçılık vb. gibi Güzel Sanatlar gelir. Oysa güzel sanatlar yanında, Plastik veya Endüstriyel sanatlar da denilen (diğer adıyla “Zanaat”) bir grup meslek insanların maddeye dayanan gereksinimlerini karşılamak için yapılan, günlük hayatımıza girmiş, deneyim, beceri ve ustalık gerektiren işler veya bazı meslekler olarak tarif edilirse de, hekimlik bu grup içinde tanımlanmamıştır. Oysa Hekimlik, yoğun bilgi, ustalık ve tecrübe gerektiren, bireylerin yaşam sürelerini ve kalitelerini etkileyen bir meslektir. Hekimlik mesleğinin objesi insandır ve hekimlik, görevi; hasta dediğimiz bireylerin beden veya ruh sağlığının bozulduğu durumlarda, sorunların kaynağını bulmak için uğraşı vermek ve nedeni bulunduğunda, bu sorunu ortadan kaldırmak, yani tedavi etmek olan bir meslektir. Bu işi başarmak kolay değildir, çünkü her birey birbirinden farklıdır ve bu gerçek “Hastalık yok hasta vardır” terimi olarak, tıp eğitimi sırasında her öğrenciye öğretilmektedir. Bir bilge kişinin dediği gibi de “Hekimlik zor bir zanaat” tır. Hekimlik, hastanın tanı, tedavi ve takip sürecinde, durmadan öğrenmeyi, bilgilenmeyi kendini yenilemeyi de gerektiren bir meslektir. Dolayısıyla bir sanat (veya zanaat) dalı olarak kabul edilmelidir. Bu mantık bağlamında da, bu kitabın adı ‘Hekimlik Sanatı’ olarak konmuştur. Kitap, tanı için gerekli öykü alınması ve muayene usulleri yanında, iyi hekimlik için uygulanması gereken bazı kuralları da içermektedir. Bu zor zanaatin doğru ve iyi uygulanmasında, bu kitabın tüm doktorlara ve doktor olacaklara yararlı olacağını umuyoruz. Yoğun günlük mesaileri içinde, kitabın yazılmasına katkıda bulunan tüm meslektaşlarıma, Yardımcı Editör Dr. Nursel Çalık Başaran’a, kapak tasarımı, mizanpaj, bazı şekillerin görsellerin yapılmasına katkıda bulunan Grafiker Miyase Yılmaz’a, Nilsu Asiltürk’e, kitap için Önsöz yazan HÜ Tıp Fakültesi Dekanı Dr. Bülent Altun ve İç Hastalıkları Anabilim Dalı Başkanı Dr. Arzu Topeli İskit’e ve kitaptaki bazı resimler için gönüllü olan Özel Ankara Endomer çalışanlarına, resimlerinin çekilmesine izin vermiş hastalarımıza ve özel resim arşivlerini daha önce bizimle paylaşmış ABD’deki hocam Prof. Dr. C.P Lucas, rahmetli Prof. Dr. Semra Dündar’a ve bu kitap için paylaşan Prof. Dr. Aydan Usman, Prof. Dr. Mehmet Orhan, Prof. Dr. Kaynak Selekler, Doç. Dr. Gökhan Demirkan, Doç. Dr. Sibel Kocabeyoğlu, Doç. Dr. Sibel Doğan Günaydın ve diğer meslektaşlarımıza, kendim ve diğer yazarlar adına teşekkürlerimi sunarım

Geriatrik Bilimler

Dünyada popülasyonun profili yaşlılara doğru yer değiştirmekte ve adeta bir "demografik devrim" oluşmaktadır. Hem gelişmiş, hem de gelişmekte olan ülkelerde yaşlı popülasyonun sayısında süreğen bir artış söz konusudur. Sağ­lık alanındaki gelişmeler sonucunda yaşam beklentisinin artması, her yıl yaşlı nüfus grubuna dahil olan insan sayısının fazlalaşması ile sonuçlanmaktadır. Birleşmiş Milletler'in tanımına göre bir ülkedeki yaşlı nüfusun toplam nü­fus içindeki oranı; %8 - %10 arasında ise, ülke nüfusu "yaşlı", %10'un üze­rinde ise, "çok yaşlı" olarak tanımlanmaktadır. İleriye yönelik projeksiyonlar; Türkiye'nin 2023 yılında "çok yaşlı" (%10,2) nüfus yapısına sahip olacağını öngörmektedir. "Dünya Yaşlılar Yılı" olarak ilan edilen 1999 yılında kuruluş çalışmaları başlayan; Hacettepe Üniversitesi Geriatrik Bilimler Uygulama ve Araştırma Merkezi GEBAM; 2000 yılında kuruluş sürecini tamamlamış olup ülkemizde konusundaki ilk uygulama ve araştırma merkezidir. International Associati­on of Gerontology and Geriatrics-IAGG Global Aging Research Network- GARN üyesi olan GEBAM'ın hedef kitlesini akademik platformda çalışan­lar, profesyonel olarak hizmet verenler, öğrenciler ve halk oluşturmaktadır. Amaçları; geriatri ve gerontoloji alanında çalışan araştırmacıların, akademis­yenlerin, yaşlılara hizmet sunan profesyonellerin bilgi ve becerilerinin ge­liştirilmesini ve güncellenmesini sağlamak için ulusal ve uluslararası düzey­de eğitim programları ve bilimsel etkinler yapmak, halk eğitimi etkinlikleri gerçekleştirmek ve yaşlanma süreci ve bu süreçteki sorunlar ile ilgili ulusal ve uluslararası bilimsel araştırmalar yapmak, elde edilen sonuçları insanlığın hizmetine sunmak ve bilimsel yayınlar yapmaktır. Hacettepe Üniversitesinde faaliyetlerini devam ettiren 104 Araştırma ve Uygulama Merkezleri arasında GEBAM bilimsel çalışmaları, topluma yöne­lik etkinlikleri ve şu anda elinizde olan bu değerli kitap gibi nice yayınları, Önsöz bilgilerini paylaştıkları seminerler ve konferanslar gibi birçok faaliyetleri ile öne çıkmaktadır. Yukarıda belirtilen bu çalışmaların önemli bir kısmı Hacet­tepe Üniversitesinin "topluma dokunma" toplumumuzun sorunları ile ilgili projeler yapma "toplumsal sorumluluk" yaklaşımı ile ciddi anlamda örtüş- mektedir. Eğitim misyonunun önemli bir bileşeni olarak 2002 yılından beri 21 adet kitap yayınlamış olan GEBAM, 18. yılında "Geriatrik Bilimler" başlıklı yeni bir referans kitaba imza atmış, Hacettepe Üniversitesinin Beytepe ve Sıh­hiye yerleşkelerinden değerli öğretim üyelerinin katkıları ile kapsamlı bir çalışma gerçekleştirmiştir. Bu değerli kitabın hazırlanmasındaki çalışmaları ve vizyonları nedeniyle başta editörler Prof. Dr. Yeşim Gökçe Kutsal, Prof. Dr. Terken Baydar ve Prof. Dr. Banu Cangöz'e olmak üzere katkı sunan tüm yazarlara teşekkür eder, ülkemize ve okuyuculara yararlı olmasını dilerim