Inappropriate cardioverter-defibrillator discharge continues to be a major problem in clinical practice

Background: The purpose of this study was to determine the rate and causes of inappropriate rhythm detection, and to compare adequacy of ventricular arrhythmia detection by single-chamber and dual-chamber cardioverter-defibrillators (ICD). Methods: We evaluated 190 patients (age 57.2 ± 11.2 years) with ICD. Follow-up: 34.3 ± ± 22 months. Dual-chamber ICD was used in 54 patients. Results: We evaluated 2244 arrhythmia events recognized as of ventricular origin, including ventricular tachycardia and ventricular fibrillation. 431 events (19.2%) were recognized erroneously and resulted in an inappropriate ICD discharge. Most cases of inappropriate therapies (182 events, 42.23%) were due to atrial fibrillation or flutter. Overall, inappropriate arrhythmia detection was found in 64 (33.6%) of 190 patients. In terms of the number of affected patients, the most common cause of inappropriate ICD discharge was sinus tachycardia - 23 (12.1%) patients, followed by atrial fibrillation - 16 (8.4%) patients. Among 54 patients with dual-chamber ICD, inappropriate therapy was noted in 21 (38.8%) patients, (T wave oversensing, sinus tachycardia and atrial fibrillation etc.). No significant difference was seen in the rate of inappropriate therapy due to a rapid supraventricular rhythm between patients with single-chamber versus dual-chamber ICD. In contrast, patients with single-chamber ICD more often experienced inappropriate therapy due to atrial fibrillation (155 vs. 28 patients) and sinus tachycardia (66 vs. 9 patients). Conclusions: Despite of introduction of new generations of ICDs, the problem of inappropriate ICD discharge could not be eliminated. The major problem is distinction between supraventricular arrhythmia and ventricular tachyarrhythmia

Częstoskurcz komorowy pęczkowy u pacjenta z chorobą niedokrwienną serca w starszym wieku

Częstoskurcz pęczkowy to rzadka postać częstoskurczu komorowego pochodzącego z lewej komory, która występuje najczęściej u młodych osób bez strukturalnej choroby serca. Ma morfologię bloku prawej odnogi pęczka Hisa z lewogramem. W pracy przedstawiono przypadek starszego pacjenta z chorobą wieńcową, u którego wystąpił częstoskurcz komorowy o elektrokardiograficznych i klinicznych cechach częstoskurczu pęczkowego. W przerywaniu napadów skuteczny okazał się werapamil. Rewaskularyzacja przezskórna wykonana z powodu istotnych zwężeń prawej tętnicy wieńcowej i tętnicy diagonalnej pierwszej nie spowodowała wytłumienia arytmii. U pacjenta wykonano ablację prądem o wysokiej częstotliwości podłoża arytmii w okolicy tylno-dolnej lewej komory. Po ablacji nie indukowano częstoskurczu komorowego, nawet przy wlewie izoprenaliny, nie obserwowano również nawrotów w 24-miesięcznej obserwacji. W pracy podjęto także temat diagnostyki różnicowej częstoskurczu „idiopatycznego” z częstoskurczem na tle choroby niedokrwiennej serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 57–60

Częstoskurcz komorowy pęczkowy u pacjenta z chorobą niedokrwienną serca w starszym wieku

Częstoskurcz pęczkowy to rzadka postać częstoskurczu komorowego pochodzącego z lewej komory, która występuje najczęściej u młodych osób bez strukturalnej choroby serca. Ma morfologię bloku prawej odnogi pęczka Hisa z lewogramem. W pracy przedstawiono przypadek starszego pacjenta z chorobą wieńcową, u którego wystąpił częstoskurcz komorowy o elektrokardiograficznych i klinicznych cechach częstoskurczu pęczkowego. W przerywaniu napadów skuteczny okazał się werapamil. Rewaskularyzacja przezskórna wykonana z powodu istotnych zwężeń prawej tętnicy wieńcowej i tętnicy diagonalnej pierwszej nie spowodowała wytłumienia arytmii. U pacjenta wykonano ablację prądem o wysokiej częstotliwości podłoża arytmii w okolicy tylno-dolnej lewej komory. Po ablacji nie indukowano częstoskurczu komorowego, nawet przy wlewie izoprenaliny, nie obserwowano również nawrotów w 24-miesięcznej obserwacji. W pracy podjęto także temat diagnostyki różnicowej częstoskurczu „idiopatycznego” z częstoskurczem na tle choroby niedokrwiennej serca. (Folia Cardiol. 2004; 11: 57–60

Błędne interwencje lecznicze kardiowerterów-defibrylatorów - nadal istotny problem kliniczny

Wstęp: Jednym z ważniejszych problemów, jakie dotyczą pracy kardiowerterów-defibrylatorów (ICD), są nieadekwatne terapie. Szczególnie dotyczy to pacjentów, u których występują tachyarytmie nadkomorowe. Celem pracy było określenie częstości i przyczyn występowania zaburzeń detekcji, a także porównanie adekwatności detekcji arytmii komorowych w ICD jedno- i dwujamowych, ze szczególnym uwzględnieniem współwystępowania arytmii nadkomorowych. Metody: Analizie poddano 190 osób (36 kobiet i 154 mężczyzn, w średnim wieku 57,2 ± 11,2 roku), którym wszczepiono ICD. Średni czas obserwacji wyniósł 34,3 ± 22 miesiące. U 136 pacjentów implantowano ICD jednojamowy, u 54 - dwujamowy. Wyniki: Przeanalizowano łącznie 2233 epizody określone jako komorowe (VT, VF). Ustalono, że 431 (ok. 19,2%) epizodów było rozpoznanych nieprawidłowo i doprowadziło do nieadekwatnej reakcji ICD. Najwięcej nieadekwatnych terapii, 182 (42,23%), wystąpiło z powodu migotania bądź trzepotania przedsionków, 66 (15,31%) - tachykardii zatokowej, 66 (15,31%) - zaburzeń czucia o charakterze oversensingu sygnału innego niż załamek T, 61 (14,15%) - oversensingu fali T, 40 (9,28%) - uszkodzenia elektrody, 11 (2,56%) - slow VT, 3 (0,7%) - nieutrwalonego VT, 2 (0,46%) - częstoskurczu nadkomorowego. W grupie 190 pacjentów zaburzenia detekcji wystąpiły u 64 (ok. 33,6%) osób. Najczęstszą przyczyną nieadekwatnej terapii - pod względem liczby osób, które je doświadczyły - była tachykardia zatokowa. Zjawisko to wystąpiło u 23 (12,1%) pacjentów. Migotanie przedsionków stwierdzono u 16 (8,4%) chorych. Wśród 54 pacjentów, którym implantowano urządzenie dwujamowe, nieadekwatnych terapii doświadczyło 21 (38,8%), a najczęstszym powodem okazały się sterowanie załamkiem T, tachykardia zatokowa oraz migotanie przedsionków. Wyniki porównania odsetków osób, które doświadczyły nieadekwatnych terapii związanych z szybkimi rytmami nadkomorowymi, w grupie pacjentów z jednojamowym ICD i chorych z dwujamowym urządzeniem, wskazują na brak istotnych różnic między nimi. Natomiast w przypadku liczby epizodów znacznie więcej nieadekwatnych terapii z powodu migotania przedsionków (155 v. 28) i tachykardii zatokowej (66 v. 9) zaobserwowano w grupie osób z jednojamowym ICD. Wnioski: Przez ponad 20 lat, mimo wprowadzania kolejnych generacji urządzeń (w tym dwujamowych ICD) oraz stosowania coraz bardziej wyszukanych algorytmów analizujących sygnały pochodzące z serca, nie udało się wyeliminować zjawiska nieadekwatnych terapii. Tachykardia zatokowa oraz migotanie lub trzepotanie przedsionków stanowią największy problem dla ICD w różnicowaniu z tachyarytmiami komorowymi. Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 1: 38-4

Effect of Sodium Fluoride Ingestion on Malondialdehyde Concentration and the Activity of Antioxidant Enzymes in Rat Erythrocytes

Fluoride intoxication has been shown to produce diverse deleterious metabolic alterations within the cell. To determine the effects of sodium fluoride (NaF) treatment on malondialdehyde (MDA) levels and on the activity of antioxidant enzymes in rat erythrocytes, Male Wistar rats were treated with 50 ppm of NaF or were untreated as controls. Erythrocytes were obtained from rats sacrificed weekly for up to eight weeks and the concentration of MDA in erythrocyte membrane was determined. In addition, the activity of the enzymes superoxide, dismutase, catalase, and glutathione peroxidase were determined. Treatment with NaF produces an increase in the concentration of malondialdehyde in the erythrocyte membrane only after the eight weeks of treatment. On the other hand, antioxidant enzyme activity was observed to increase after the fourth week of NaF treatment. In conclusion, intake of NaF produces alterations in the erythrocyte of the male rat, which indicates induction of oxidative stress

A prospective survey in European Society of Cardiology member countries of atrial fibrillation management: baseline results of EURO bservational Research Programme Atrial Fibrillation (EORP-AF) Pilot General Registry

Aims: Given the advances in atrial fibrillation (AF) management and the availability of new European Society of Cardiology (ESC) guidelines, there is a need for the systematic collection of contemporary data regarding the management and treatment of AF in ESC member countries. Methods and results: We conducted a registry of consecutive in- and outpatients with AF presenting to cardiologists in nine participating ESC countries. All patients with an ECG-documented diagnosis of AF confirmed in the year prior to enrolment were eligible. We enroled a total of 3119 patients from February 2012 to March 2013, with full data on clinical subtype available for 3049 patients (40.4% female; mean age 68.8 years). Common comorbidities were hypertension, coronary disease, and heart failure. Lone AF was present in only 3.9% (122 patients). Asymptomatic AF was common, particularly among those with permanent AF. Amiodarone was the most common antiarrhythmic agent used (~20%), while beta-blockers and digoxin were the most used rate control drugs. Oral anticoagulants (OACs) were used in 80% overall, most often vitamin K antagonists (71.6%), with novel OACs being used in 8.4%. Other antithrombotics (mostly antiplatelet therapy, especially aspirin) were still used in one-third of the patients, and no antithrombotic treatment in only 4.8%. Oral anticoagulants were used in 56.4% of CHA 2DS2-VASc = 0, with 26.3% having no antithrombotic therapy. A high HAS-BLED score was not used to exclude OAC use, but there was a trend towards more aspirin use in the presence of a high HAS-BLED score. Conclusion: The EURObservational Research Programme Atrial Fibrillation (EORP-AF) Pilot Registry has provided systematic collection of contemporary data regarding the management and treatment of AF by cardiologists in ESC member countries. Oral anticoagulant use has increased, but novel OAC use was still low. Compliance with the treatment guidelines for patients with the lowest and higher stroke risk scores remains suboptimal. © The Author 2013

Artykuł oryginalnyPonowne hospitalizacje pacjentów z implantowanym kardiowerterem-defibrylatorem serca

Introduction: Hospital readmissions are one of the important problems of patients with implantable cardioverter-defibrillators (ICD). Detailed analysis of the causes of rehospitalisations may lead to improved management of ICD patients and eventually limit the number of hospital readmissions. Aim: Prospective analysis of repeat hospitalisations, their causes and time from discharge to first hospital readmission in a group of patients after ICD implantation. A search for predictors of rehospitalisation was also performed. Methods: Analysis involved 133 consecutive patients who underwent ICD implantation in the Department of Cardiology, PAM. Readmission causes were split into cardiac and non-cardiac. An index of repeat hospitalisation was calculated and parameters with a direct impact on rehospitalisation necessity were also evaluated. Results: One hundred and sixty-seven hospital readmissions of 72 (54%) patients were noted at mean 22±15 months after the primary hospitalisation. Rehospitalisation index per patient for the total follow-up period was 1.26, while for the first year of follow-up it was 0.69. In the case of 42 (32%) patients, 91 (54.5%) hospital readmissions were associated with arrhythmia. In 34 (25.6%) patients, 54 (32.3%) rehospitalisations were not related to arrhythmia, while 20 (15%) patients were hospitalised 22 times (13.2%) for non-cardiac reasons. Mean time to the first readmission, regardless of the reason, was 9±9 months. Predominant causes of repeat hospitalisation were ventricular arrhythmias and worsening of heart failure. Patients with left ventricular ejection fraction (LVEF) below 30% and in functional NYHA class III were readmitted to hospital more frequently for reasons not related to arrhythmia. Conclusions: Hospital readmissions for cardiac causes in patients after ICD implantation are still frequent. Most of them are caused by ventricular arrhythmia and heart failure. Low LVEF (Wstęp: Rehospitalizacje są jednym z istotnych problemów u chorych ze wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem (implantable cardioverter defibrillator, ICD). Dokładna analiza przyczyn rehospitalizacji może wpływać na poprawę postępowania u chorych z ICD i ograniczyć ich liczbę. Cel: Prospektywna analiza częstości, przyczyn i czasu do pierwszej rehospitalizacji chorych po implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD). Poszukiwano również czynników predysponujących do ich wystąpienia. Metodyka: Analizą objęto 133 kolejnych chorych, którym wszczepiono ICD w Klinice Kardiologii PAM. Przyczyny rehospitalizacji podzielono na kardiologiczne i niekardiologiczne. Obliczono współczynnik rehospitalizacji oraz zbadano, które parametry miały niezależny wpływ na konieczność rehospitalizacji. Wyniki: Zaobserwowano 167 ponownych hospitalizacji u 72 (54%) pacjentów po średnio 22±15 mies. Współczynnik rehospitalizacji przypadający na pacjenta podczas całego okresu obserwacji wyniósł 1,26, natomiast podczas roku 0,69. U 42 (32%) pacjentów wystąpiło 91 (54,5%) ponownych przyjęć do szpitala z powodów związanych z arytmią. U 34 (25,6%) chorych stwierdzono 54 (32,3%) rehospitalizacji niezwiązanych z arytmią, a 20 (15%) pacjentów hospitalizowano z przyczyn niekardiologicznych, rejestrując 22 (13,2%) takich hospitalizacji. Œredni czas do wystąpienia pierwszej hospitalizacji, niezależnie od jej przyczyny, wyniósł 9±9 mies. Głównymi powodami, z których pacjentów przyjmowano do szpitala, były arytmie komorowe i niewydolność serca. Ustalono, iż pacjenci z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) poniżej 30% oraz z dolegliwościami w III klasie NYHA byli częściej hospitalizowani z przyczyn niezwiązanych z arytmią. Wnioski: Hospitalizacje z przyczyn kardiologicznych u pacjentów po implantacji ICD są nadal częstym zjawiskiem. Większość z nich jest spowodowana arytmiami komorowymi oraz niewydolnością serca. Niska LVEF