Disturbances of blood pressure and spectral heart rate variability during orthostatic stress in patients with type 1 diabetes mellitus

Background: Orthostatic hypotension in diabetes patients is a sign of autonomic dysfunction. Heart rate variability (HRV) analysis is one of the methods for cardiac autonomic neuropathy assessment. The aim of this study was to assess blood pressure and HRV during 5 minute upright tilting in patients with type 1 diabetes. Methods: We studied 48 normotensive diabetes patients aged 18-28 years, with diabetes lasting 9-23 years. Matched control group consisted of 32 healthy persons. We performed 24 h Holter ECG monitoring (SUPRIMA 12, DMS, USA) and ambulatory blood pressure monitoring (Spacelab 90207, Datex-Ohmeda, USA). Manual measurements were initialized every minute during 5 minute standing, preceded by 15 min rest in supine position. Spectral HRV parameters were analyzed: total power (TP), very low frequency (VLF), low frequency (LF) and high frequency (HF) -in 5-min periods in supine and standing position. Results: Systolic blood pressure fall was noted in 19% of diabetes patients and 3% of the controls (p = 0.001) and DBP fall in 23% of diabetes patients and 0% of the controls (p = 0.001). During rest diabetes patients with orthostatic hypotension showed significantly lower TP and VLF spectra (p = 0.001). After tilting lower TP, VLF, LF and HF in diabetes patients with orthostatic hypotension was observed (p = 0.001). In standing position LF (NU, normalized units) decreased in diabetes patients in contrast to healthy people, in which LF spectrum increased. Conclusions: Diabetes patients with orthostatic hypotension have more advanced autonomic dysfunction than diabetes patients without orthostatic hypotension, which manifests as lower spectral HRV components during tilting. Diabetes patients show pathological fall of LF (NU) component during orthostatic stress

Grelina - nowe perspektywy dla kardiologii?

Grelina jest 28-aminokwasowym peptydem wydzielanym przez komórki śluzówki żołądka, który silnie stymuluje łaknienie. Wyniki badań wskazują na możliwy udział greliny w patogenezie otyłości, anorexia nervosa oraz wyniszczenia występującego w ciężkich chorobach ogólnoustrojowych. Natomiast w najnowszych doniesieniach wskazuje się na związek grelinemii ze stopniem insulinooporności oraz częstością występowania cukrzycy typu 2 i nadciśnienia tętniczego. W pracy przedstawiono budowę, występowanie i mechanizmy działania greliny z uwzględnieniem jej znaczenia w regulacji czynności układu sercowo-naczyniowego

Grelina - nowe perspektywy dla kardiologii?

Grelina jest 28-aminokwasowym peptydem wydzielanym przez komórki śluzówki żołądka, który silnie stymuluje łaknienie. Wyniki badań wskazują na możliwy udział greliny w patogenezie otyłości, anorexia nervosa oraz wyniszczenia występującego w ciężkich chorobach ogólnoustrojowych. Natomiast w najnowszych doniesieniach wskazuje się na związek grelinemii ze stopniem insulinooporności oraz częstością występowania cukrzycy typu 2 i nadciśnienia tętniczego. W pracy przedstawiono budowę, występowanie i mechanizmy działania greliny z uwzględnieniem jej znaczenia w regulacji czynności układu sercowo-naczyniowego

Hypoglycaemic episodes in patients with diabetes in course of liver cirrhosis

WSTĘP. Celem pracy była ocena liczby zdarzeń i czasu trwania hipoglikemii, w tym nieuświadomionych, zarejestrowanych systemem ciągłego monitorowania glikemii (CGMS, continuous glucose monitoring system) u chorych na cukrzycę rozpoznaną w przebiegu marskości wątroby. MATERIAŁ I METODY. Do badania włączono 18 chorych z cukrzycą zdiagnozowaną w przebiegu marskości wątroby. Grupę kontrolną stanowiło 18 chorych na cukrzycę typu 2. Badanie przeprowadzono w warunkach ambulatoryjnych w Poradni Diabetologicznej Kliniki Kardiologii Interwencyjnej, Kardiodiabetologii i Rehabilitacji Kardiologicznej w Łodzi. Czas rejestracji epizodów niedocukrzeń za pomocą CGMS wynosił 72 godziny dla jednego chorego. Niedocukrzenie rozpoznawano przy wartości glikemii poniżej 60 mg/dl. WYNIKI. Liczba klinicznie jawnych hipoglikemii była prawie 2-krotnie większa w grupie chorych na cukrzycę z marskością wątroby niż w grupie kontrolnej (p = 0,02). Liczba hipoglikemii o niemym klinicznie przebiegu nie różniła istotnie badanych grup (NS). Analizując średni czas trwania hipoglikemii, w tym nieuświadomionych, nie zaobserwowano istotnych różnic między badanymi grupami (NS). WNIOSKI. Chorzy na cukrzycę w przebiegu marskości wątroby są narażeni na częstsze epizody jawnych klinicznie niedocukrzeń niż chorzy na cukrzycę typu 2 bez marskości wątroby. System CGMS jest przydatny w diagnostyce niedocukrzeń u chorych na cukrzycę w przebiegu marskości wątroby.INTRODUCTION. The aim of the study was to evaluate hypoglycaemic episodes, including symptomfree events detected with continuous glucose monitoring system (CGMS) in patients with diabetes mellitus in course of liver cirrhosis. MATERIAL AND METHODS. 18 patients with diabetes in course of liver cirrhosis and 18 type 2 diabetic patients (control group) were enrolled into the study. All patients were treated with insulin. During 72 hours glucose values with CGMS was measured, insulin treatment was not modified. The state of hypoglycemia assumed as glucose value < 60 mg/dl. Duration and number of hypoglycaemic events, including symptom-free hypoglycaemic episodes were analyzed in both groups. RESULTS. Mean number of hypoglycaemic events detected with CGMS for three days was higher for patients with hepatogenous diabetes than for type 2 patients (p = 0.02). Mean number of symptom-free hypoglycaemic events detected with CGMS was statistically similar in both groups (NS). Mean duration of hypoglycaemic episodes, including symptom-free hypoglycaemic episodes was similar in both groups (NS). CONCLUSIONS. It was concluded, that hepatogenic diabetes is associated with essentially higher number of hypoglycaemic events than type 2 diabetes. CGMS is useful in diabetic patients with liver cirrhosis for hypoglycaemic episodes detection

Zaburzenia ciśnienia tętniczego i parametrów spektralnej analizy zmienności rytmu serca w odpowiedzi na pionizację u chorych na cukrzycę typu 1

Wstęp: U chorych na cukrzycę stwierdza się zaburzenia regulacji autonomicznej. Hipotonia ortostatyczna jest jednym z objawów dysfunkcji układu autonomicznego. Analiza zmienności rytmu serca (HRV) jest uznaną metodą wykorzystywaną w diagnostyce neuropatii sercowonaczyniowej. Celem niniejszej pracy była ocena zachowania się ciśnienia tętniczego i parametrów widmowej analizy HRV podczas 5-minutowej pionizacji u chorych na cukrzycę typu 1. Metody: Przebadano 48 chorych na cukrzycę typu 1 bez nadciśnienia tętniczego w wieku 18-28 lat, chorujących na cukrzycę typu 1 od 9 do 23 lat. Grupę porównawczą stanowiły 32 zdrowe osoby odpowiednio dobrane do badanej grupy. U wszystkich osób wykonano 24-godzinne monitorowanie EKG metodą Holtera (SUPRIMA 12, DMS, USA) i ciśnienia tętniczego (Spacelab 90207, Datek-Ohmeda, USA). W czasie rejestracji wykonano test 5-minutowej pionizacji poprzedzonej 15-minutowym odpoczynkiem w pozycji leżącej. Podczas testu inicjowano ręcznie pomiary ciśnienia tętniczego w odstępach minutowych. Ponadto analizowano parametry widma HRV: całkowitą moc widma (TP), widmo bardzo niskich częstotliwości (VLF), niskich częstotliwości (LF) i wysokich częstotliwości (LF) w okresach 5-minutowych w pozycji leżącej i stojącej.Wyniki: Zgodnie z przyjętymi kryteriami rozpoznawania hipotonii ortostatycznej zarejestrowano spadek wartości ciśnienia skurczowego u 19% chorych na cukrzycę typu 1 i u 3% osób z grupy porównawczej (p = 0,001). Zmniejszenie ciśnienia rozkurczowego zanotowano u 23% chorych na cukrzycę typu 1 i u 0% osób z grupy porównawczej (p = 0,001). W warunkach spoczynkowych (pozycja leżąca) u chorych na cukrzycę i pacjentów z hipotonią ortostatyczną, w porównaniu z grupą kontrolną i z chorymi na cukrzycę bez hipotonii, stwierdzono znacząco niższe wartości TP i VLF (p = 0,001). Po pionizacji obserwowano mniejsze wartości TP, VLF, LF i HF w grupie chorych na cukrzycę z hipotonią w porównaniu z grupą kontrolną. Ponadto po przyjęciu pozycji stojącej rejestrowano obniżanie się składowej LF mierzonej w jednostkach znormalizowanych w grupie chorych na cukrzycę (z hipotonią lub bez niej), w przeciwieństwie do zdrowych osób, u których w odpowiedzi na pionizację następował wzrost LF. Wnioski: Hipotonia ortostatyczna jest częstą patologią występującą u młodych pacjentów z wieloletnią cukrzycą typu 1. Chorzy na cukrzycę z hipotonią mają bardziej zaawansowaną dysfunkcję autonomiczną niż pacjenci z cukrzycą bez hipotonii, co przejawia się mniejszymi wartościami wszystkich składowych widma HRV podczas pionizacji. W grupie chorych na cukrzycę występuje patologiczny spadek LF podczas pionizacji

Evaluation of selected biochemical glycemic and lipid parameters in type 2 diabetic patients with

WSTĘP. Celem pracy było porównanie wybranych parametrów biochemicznych, będących elementami zespołu metabolicznego u chorych na cukrzycę typu 2 z "nadciśnieniem białego fartucha" oraz z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego. MATERIAŁ I METODY. Do badania włączono 85 chorych na cukrzycę typu 2 bez stwierdzonego dotychczas nadciśnienia tętniczego, u których oznaczano ciśnienie tętnicze metodą Korotkowa w warunkach gabinetu lekarskiego. U wszystkich chorych przeprowadzono 24-godzinne ambulatoryjne monitorowanie ciśnienia tętniczego (ABPM, ambulatory blood pressure monitoring). Z dalszego udziału w badaniu wykluczono chorych (n = 28), u których stwierdzono nadciśnienie tętnicze (ciśnienie tętnicze w ABPM w ciągu dnia > 135/85 mm Hg). W celu zdiagnozowania "nadciśnienia białego fartucha" porównywano wartości ciśnienia tętniczego z ABPM w ciągu dnia z wartościami "gabinetowego ciśnienia tętniczego". Rozpoznawano "nadciśnienie białego fartucha", stwierdzając średnie ciśnienie tętnicze z ABPM w ciągu dnia 140/90 mm Hg. Ostatecznie do badania zakwalifikowano 57 chorych, których podzielono na dwie grupy. Grupę 1 (n = 23) stanowiły osoby z rozpoznaniem "nadciśnienia białego fartucha", a grupę 2 (n = 34) - osoby z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego (ciśnienie tętnicze z ABPM w ciągu dnia < 135/85 mm Hg, a gabinetowe < 140/ 90 mm Hg). Chorym oznaczono glukozę na czczo, hemoglobinę glikowaną, fibrynogen, kwas moczowy, cholesterol całkowity, triglicerydy oraz cholesterol frakcji LDL w surowicy krwi. WYNIKI. Wartości oznaczonych parametrów biochemicznych nie różniły się istotnie między badanymi grupami (p > 0,05). WNIOSKI. Chorzy na cukrzycę typu 2 z "nadciśnieniem białego fartucha" oraz chorzy, u których nie występuje ten typ nadciśnienia, nie różnią się istotnie stężeniem kwasu moczowego, fibrynogenu, cholesterolu całkowitego, triglicerydów, cholesterolu frakcji LDL, hemoglobiny glikowanej i glukozy na czczo w surowicy krwi.INTRODUCTION. The aim of the study was to compare serum level of selected biochemical parameters - elements of metabolic syndrome in type 2 diabetic patients with "white coat hypertension" and with normal blood pressure. MATERIAL AND METHODS. The study comprised 85 type 2 diabetic patients without hitherto arterial hypertension diagnosis. In all patients blood pressure with use of mercurial sphygmomanometer and 24 h ambulatory blood pressure monitoring (ABPM) were performed. The patients (n = 28) with diagnosed sustained arterial hypertension (blood pressure values > 135/85 mm Hg) were excluded. "White coat hypertension" was detected in case of mean blood pressure values in ABPM during the day were < 135/85 mm Hg and "office blood pressure" > 140/90 mm Hg. Normal blood pressure was when ABPM values were < 135/85 mm Hg and "office blood pressure" were < 140/90 mm Hg. 57 patients were devided into two groups. The group 1 (n = 23) comprised patients with "white coat hypertension" and group 2 (n = 34) consisted of normotensive patients. In all patients total cholesterol, triglicerydes, LDL-cholesterol, urine acide, fibrynogen, glycated hemoglobin and fasting glycemia were estimated. RESULTS. The values of studied serum biochemical parameters didn&#8217;t differ both studied groups (p > 0.05). CONCLUSIONS. It were not significant differences in biochemical parameters: total cholesterol, triglicerydes, LDL-cholesterol, urine acide, fibrynogen, glycated hemoglobin and fasting glycemia between type 2 diabetic patients with "white coat hypertension" and with normal blood pressure

Design and baseline characteristics of the finerenone in reducing cardiovascular mortality and morbidity in diabetic kidney disease trial

Background: Among people with diabetes, those with kidney disease have exceptionally high rates of cardiovascular (CV) morbidity and mortality and progression of their underlying kidney disease. Finerenone is a novel, nonsteroidal, selective mineralocorticoid receptor antagonist that has shown to reduce albuminuria in type 2 diabetes (T2D) patients with chronic kidney disease (CKD) while revealing only a low risk of hyperkalemia. However, the effect of finerenone on CV and renal outcomes has not yet been investigated in long-term trials. Patients and Methods: The Finerenone in Reducing CV Mortality and Morbidity in Diabetic Kidney Disease (FIGARO-DKD) trial aims to assess the efficacy and safety of finerenone compared to placebo at reducing clinically important CV and renal outcomes in T2D patients with CKD. FIGARO-DKD is a randomized, double-blind, placebo-controlled, parallel-group, event-driven trial running in 47 countries with an expected duration of approximately 6 years. FIGARO-DKD randomized 7,437 patients with an estimated glomerular filtration rate >= 25 mL/min/1.73 m(2) and albuminuria (urinary albumin-to-creatinine ratio >= 30 to <= 5,000 mg/g). The study has at least 90% power to detect a 20% reduction in the risk of the primary outcome (overall two-sided significance level alpha = 0.05), the composite of time to first occurrence of CV death, nonfatal myocardial infarction, nonfatal stroke, or hospitalization for heart failure. Conclusions: FIGARO-DKD will determine whether an optimally treated cohort of T2D patients with CKD at high risk of CV and renal events will experience cardiorenal benefits with the addition of finerenone to their treatment regimen. Trial Registration: EudraCT number: 2015-000950-39; ClinicalTrials.gov identifier: NCT02545049

Ghrelin &#8212; a multifunctional activities hormone

Grelinę po raz pierwszy wyizolowano z komórek błony śluzowej żołądka szczurów w 1999 roku. Jest ona 28-aminokwasowym peptydem, wykazującym wielokierunkową aktywność, działającym zarówno endokrynnie, jak i parakrynnie. Obecnie wiadomo, że grelina stymuluje między innymi wydzielanie hormonu wzrostu, prolaktyny, adrenokortykotropiny, wpływa na procesy steroidogenezy i na metabolizm węglowodanów. Ponadto działa na czynność zewnątrz- i wewnątrzwydzielniczą trzustki oraz na układ sercowo-naczyniowy. Pobudza również motorykę żołądka, zwiększa wydzielanie kwasu żołądkowego, bierze udział w kontroli równowagi energetycznej oraz w utrzymaniu prawidłowego stanu fizjologicznego snu i czuwania. Obecnie uważa się, że grelina wykazuje również działanie antyproliferacyjne wobec niektórych komórek linii nowotworowych oraz posiada właściwości modulujące system immunologiczny. Grelina jest produkowana głównie w komórkach błony śluzowej przewodu pokarmowego.Ghrelin was isolated in 1999 from rat stomach. Ghrelin is identified as the 28-amino-acid peptide. It is a hormone secreted into the circulation from the stomach but also synthestised in a number of tissues, suggesting both endocrine and paracrine effects. Ghrelin recently identified as the natural ligand for the growth hormone secretagogue receptor, has multiple activities in addition to stimulation of GH secretion, including stimulation of feeding and weight gain. These include: prolactin and ACTH secretion; an increase in appetite; a diabetogenic effect on carbohydrate metabolism; positive inotropic effects on heart; vasodilatation; and effects on cell proliferation. The possibility of chronic manipulation of the ghrelin system on body weight, growth and appetite remains an exciting new field of exploration. Ghrelin has been reported to regulate energy homeostasis. Ghrelin is mostly produced by the stomach, although its production has been proved in various tissues