Oxidative stress biomarkers and left ventricular hypertrophy in children with chronic kidney disease

Cardiovascular diseases remain the most frequent cause of morbidity and mortality in patients with chronic kidney disease (CKD). The aim of the study was to assess the association between oxidative stress biomarkers and cardiovascular risk factors and left ventricular hypertrophy in children with CKD. Material and Methods. The studied group consisted of 65 patients aged 1.4–18.6 (mean 11.2) years with stages 1 to 5 CKD. Serum oxidized low-density lipoprotein (oxLDL), protein carbonyl group, creatinine, cystatin C, albumin, lipids, high-sensitivity C-reactive protein, intercellular adhesion molecule-1, insulin, plasma renin activity, and aldosterone levels were measured. Patients were divided into groups depending on CKD stage. Anthropometric measurements, ambulatory blood pressure (BP) measurements, and echocardiography with left ventricular mass (LVM) calculation were performed. Results. Serum oxLDL strongly correlated with creatinine (R=0.246; p=0.048), cystatin C (R=0.346; p=0.006), total cholesterol (R=0.500; p<0.001), triglycerides (R=0.524; p<0.001), low-density lipoprotein concentrations (R=0.456; p<0.001), and 24 hour BP values of systolic (R=0.492; p=0.002), diastolic (R=0.515; p<0.001), and mean arterial pressure (R=0.537; p<0.001). A significant correlation between oxLDL levels and LVM z-scores (R=0.299; p=0.016) was found. Conclusions. Hypertension and dyslipidemia correlated with lipid oxidation in children with CKD. oxLDLs seem to be valuable markers of oxidative stress in CKD patients, correlating with left ventricular hypertrophy

Artykuł oryginalnyWybrane mutacje genu dla białka C wiążącego miozynę w polskiej populacji chorych na kardiomiopatię przerostową

Background: Mutations in the gene of myosin binding protein C (MYBPC3) are currently considered the most frequent cause of hypertrophic cardiomyopathy (HCM). Aim: To assess the frequency of selected mutations in MYBPC3 in the Polish population of HCM patients. Methods: One hundred eighteen patients with HCM and 118 healthy, age and sex-matched controls were screened for the presence of 14 mutations of MYBPC3 using real time polymerase chain reaction. Results: Five different mutations were found in six patients in the HCM group whereas no mutations were present in the control group. In three cases the mutations were missense (Arg502Gln, Cys566Arg, Asn755Lys) and in three cases terminal (Gln425ter, Gln1061ter in two unrelated probands). Conclusion: Mutations in MYBPC3 should be considered a frequent cause of HCM in Poland.Wstęp: Kardiomiopatia przerostowa (ang. hypertrophic cardiomyopathy, HCM) jest pierwotną, uwarunkowaną genetycznie chorobą mięśnia sercowego charakteryzującą się nieprawidłowym przerostem mięśnia nieposzerzonej lewej komory, niewywołanym innym schorzeniem układu krążenia lub chorobą układową. Podstawową przyczyną choroby są pojedyncze mutacje punktowe w obrębie genów dla białek aparatu kurczliwego kardiomiocytu. Za najczęstszy gen odpowiedzialny za wystąpienie kardiomiopatii przerostowej uważany jest obecnie gen dla białka C wiążącego miozynę (MYBPC3). Cel: Celem badania było określenie częstości występowania wybranych mutacji genu dla białka C wiążącego miozynę w polskiej populacji chorych na HCM. Metodyka: Do badania włączono 118 chorych na HCM oraz 118 zdrowych osób dobranych pod względem płci i wieku. Obie grupy przebadano pod kątem obecności czternastu znanych mutacji genu dla białka C wiążącego miozynę za pomocą reakcji łańcuchowej polimerazy czasu rzeczywistego (RT-PCR) z użyciem swoistych sond znakowanych fluorescencyjnie. Wyniki: U sześciu osób z rozpoznaną HCM stwierdzono obecność pięciu różnych mutacji genu dla białka C wiążącego miozynę. W trzech przypadkach były to mutacje zmiany sensu (Arg502Gln, Cys566Arg, Asn755Lys), a w trzech mutacje terminalne (Gln425ter, Gln1061ter u dwóch niespokrewnionych osób). Żadna z badanych mutacji nie występowała w grupie kontrolnej. Wnioski: Mutacje genu dla białka C wiążącego miozynę należy brać pod uwagę jako częstą przyczynę HCM w Polsce

ARTYKUŁ ORYGINALNYOsoby starsze oraz pacjenci z zespołem chorej zatoki mają mniejsze szanse na tryb stymulacji zgodny ze standardami Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego &#8211; jednoośrodkowa analiza retrospektywna

Background: The Polish Cardiac Society recommendations for permanent heart pacing have been valid since 1999. The clinical use of these guidelines is, however, still limited. Aim: To analyse whether the chosen pacing strategy is consistent with the Polish Cardiac Society recommendations and to estimate the effects of analysed factors on selecting optimal or suboptimal pacing modes. Method: Retrospective analysis of medical records and procedure protocols of 1052 patients who underwent pacemaker implantation between 1 January 2000 and 31 December 2004 was performed. In each case, the applied pacing mode was compared against the optimal one defined according to the guidelines of the Polish Cardiac Society. A number of demographic and clinical factors associated with the procedure were analysed and correlated with the optimal pacing mode selection. Results: During the analysed period, 59.3% of patients received optimal pacing. The percentage of patients with optimal pacing increased in the consecutive years from 40.2% in 2000 to 68.5% in 2005. In a univariate regression analysis, patients above the age of 70 years, with sick sinus syndrome as an indication for pacing, as well as cardiac heart failure and obesity, received optimal pacing significantly less frequently. In a multivariate analysis, advanced age and sick sinus syndrome were found to be independent predictors of suboptimal pacing. Conclusions: About 60% of patients had their pacemakers implanted with the optimal pacing mode selection according to the valid recommendations. Patients over the age of 70 years, as well as patients with sick sinus syndrome, had significantly lower chances of receiving optimal pacing.Wstęp: Od 1999 r. obowiązują standardy Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego dotyczące stałej stymulacji serca. Niewiele wiadomo na temat zastosowania tych wytycznych w praktyce. Cel: Ocena zgodności trybu stymulacji wybieranego podczas zabiegu implantacji rozrusznika ze standardami Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Określenie wpływu niektórych czynników na wybór optymalnego lub nieoptymalnego trybu stymulacji. Metodyka: Retrospektywnie przeanalizowano historie chorób i protokoły operacyjne wszystkich 1052 chorych poddanych zabiegowi wszczepienia rozrusznika serca w latach 2000&#8211;2004. W każdym przypadku porównano implantowany tryb stymulacji z trybem zalecanym w standardach Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Szereg czynników demograficznych, klinicznych i związanych z zabiegiem poddano analizie pod kątem korelacji z wyborem optymalnego trybu stymulacji. Wyniki: W analizowanym okresie 59,3% chorych otrzymało rozrusznik o optymalnym trybie stymulacji. Odsetek ten rósł w kolejnych latach: od 40,2% w 2000 r. do 68,5% w 2004 r. W dwuczynnikowej analizie regresji logistycznej mniejszą szansę na optymalny tryb mieli chorzy powyżej 70. r.ż., pacjenci z zespołem chorego węzła zatokowego, z niewydolnością krążenia lub z otyłością. W analizie wieloczynnikowej niezależnymi czynnikami powiązanymi z punktem końcowym były: wiek oraz zespół chorego węzła zatokowego. Wnioski: Niespełna 60% chorych ma implantowany rozrusznik o trybie stymulacji zgodnym ze standardami. Mniejszą szansę na to mają chorzy starsi oraz pacjenci z zespołem chorego węzła zatokowego