Uwalnianie oksytocyny i wazopresyny z układu podwzgórze–część nerwowa przysadki szczura jest nasilane przez tryptorelinę

Introduction: Several observations have suggested that the secretion of neurohypophysial hormones could be modified by gonadotropin- releasing hormone (GnRH). Since, in medical practice, more often than GnRH itself, its analogues are used, the present study was undertaken to investigate the influence of the GnRH agonist — triptorelin on oxytocin (OT) and vasopressin (AVP) release from the rat hypothalamo-neurohypophysial (H-N) system both in vitro and in vivo. Materials and methods: Male rats served as donors of the H-N explants, which were placed in 1 mL of Krebs-Ringer fluid (nKRF) and incubated successively in: 1 — nKRF (B1); 2 — incubation fluid as B1 enriched with an excess amount (56 mM) of K+ (S1); 3 — incubation fluid as B1 enriched with an appropriate concentration of triptorelin, i.e., 10–11 — 10–5 M (B2); and 4 — incubation fluid as S1 enriched with the same concentrations of triptorelin (S2). After 20 minutes of incubation, each medium (B1, S1, B2, S2) was collected and frozen before OT and AVP estimation by the RIA. During in vivo experiment, animals were infused intracerebroventricularly (icv) with triptorelin, at a concentration of 10–7 M, and 20 minutes later they were decapitated. The neurohypophysis was dissected from the brain and blood plasma samples were collected and frozen for further OT and AVP RIA assays. Results: The GnRH agonist — triptorelin stimulates both OT and AVP release from isolated H-N system at concentrations of 10–9–10–5 M. The strongest effect was displayed by triptorelin at a concentration of 10–7 M. Under the conditions of K+ stimulation, triptorelin affects neither OT, nor AVP secretion in vitro. When infused icv, triptorelin, at a concentration of 10–7 M, significantly stimulated both OT and AVP secretion into the blood. Conclusions: Triptorelin may play a role as a neuromodulator contributing to the functional regulation of OT and AVP secretion in the rat.Wstęp: Wcześniejsze obserwacje sugerowały, że gonadoliberyna (GnRH) może modyfikować uwalnianie hormonów części nerwowej przysadki. W praktyce klinicznej zamiast GnRH stosuje się analogi tego hormonu, dlatego celem pracy było zbadanie, czy agonista GnRH — tryptorelina zmienia uwalnianie oksytocyny (OT) i wazopresyny (AVP) z układu podwzgórze–część nerwowa przysadki (H-N) szczura in vitro oraz in vivo. Materiał i metody: Po wyosobnieniu z mózgu, układ H-N umieszczano w probówkach zawierających 1 ml płynu Krebsa-Ringera (nKRF). Po okresie równoważenia dodawano nKRF zawierający podstawowe (płyn B1) lub zwiększone (56 mM) stężenie jonów K+ (płyn S1), a następnie płyny B1 lub S1 zawierające dodatkowo roztwór tryptoreliny w wybranym stężeniu, tj. 10–11–10–5 M (płyny B2 i S2). Po inkubacji układu H-N w każdym z roztworów (kolejno: B1, S1, B2, S2) przez 20 min płyn inkubacyjny pobierano i zamrażano do czasu oznaczenia w zebranych próbkach zawartości OT i AVP metodą RIA. W doświadczeniu in vivo szczurom, do bocznej komory mózgu (icv), podawano roztwór tryptoreliny w stężeniu 10–7 M/L lub jej rozpuszczalnik. Po 20 min od icv infuzji tryptoreliny zwierzęta dekapitowano w celu pobrania od nich krwi oraz części nerwowej przysadki. Wyciągi z przysadki i osocze zamrażano do czasu oznaczenia w nich zawartości OT i AVP metodą RIA. Wyniki: Tryptorelina zwiększa podstawowe uwalnianie OT i AVP do płynu inkubacyjnego in vitro w stężeniach 10–9–10–5 M, najsilniejszy efekt wywierając w stężeniu 10–7 M. W warunkach pobudzania nadmiarem jonów K+, niezależnie od badanego stężenia tryptoreliny, uwalnianie OT i AVP z układu H-N do płynu inkubacyjnego nie różni się istotnie od stwierdzanego w grupie kontrolnej. Infundowana icv tryptorelina, w stężeniu 10–7 M, istotnie zwiększa uwalnianie OT i AVP do krwi obwodowej szczura. Wnioski: Tryptorelina może pełnić u szczura rolę neuromodulatora modyfikującego proces uwalniania OT i AV

Pobudzane stosowaniem forskoliny uwalnianie wazopresyny i oksytocyny z układu podwzgórze–część nerwowa przysadki szczura in vitro jest hamowane przez melatoninę

Introduction: Previous in vivo and in vitro studies have shown that melatonin changes vasopressin (AVP) and oxytocin (OT) secretion from the rat neurohypophysis. Additionally, melatonin is known to inhibit the forskolin-induced (forskolin is a strong adenylyl cyclase - AC activator) increase in cAMP accumulation in the rat pituitary. To determine whether the possible response of vasopressinergic and/or oxytocinergic neurones to melatonin could be mediated through a cAMP-dependent mechanism, the effect of different concentrations of melatonin (i.e. 10-11, 10-9, 10-7, 10-5 and 10-3 M) on forskolin-stimulated AVP and OT release from the rat hypothalamo-neurohypophysial (H-NH) system was studied in vitro.Material and methods: Male rats served as donors of the H-NH explants, which were placed in 1 mLof normal Krebs-Ringer fluid (nKRF), heated to 37oC and constantly gassed with carbogen (95% O2 and 5% CO2). The H-NH explants were incubated successively in nKRF {fluid B1} and incubation fluid as B1 enriched with an appropriate concentration of melatonin, i.e. 10-11 – 10-3 M and/or forskolin (at a concentration of 10-5 M) or their vehicles (0.1% ethanol or DMSO) {fluid B2}. After 20 min incubation in fluid B1 and next B2, the media were collected and immediately frozen before AVP and OT estimation by the RIA. The AVP and OT secretion was determined by using B2/B1 ratio for each H-NH explant.Results: We have demonstrated that the highly effective AC activator — forskolin significantly stimulated both AVP and OT release from isolated rat H-NH system. Such an effect of forskolin was reduced by melatonin at concentrations of 10-9, 10-7 and 10-5 M. The strongest effect was exerted by this hormone at a concentration of 10-7 M, which inhibited not only forskolin-stimulated, but also basal, AVP and OT release. On the contrary, the highest studied concentration (i.e. 10-3 M) of melatonin stimulated both AVP and OT basal release, but when forskolin was present in the medium melatonin at such a concentration remained inactive in modifying these hormones release from the H-NH system in vitro.Conclusions: Our present results demonstrate that in the male rat: 1. The influence of melatonin on the vasopressinergic and oxytocinergic neurones activity is mediated partly through a cAMP-dependent mechanism. 2. The effect of melatonin in this respect depends on its concentration. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 125–131)Wstęp: Wcześniejsze badania wykazały, że melatonina modyfikuje proces uwalniania wazopresyny (AVP) i oksytocyny (OT) zarówno in vivo, jak in vitro. Ponadto stwierdzono, że melatonina hamuje indukowaną forskoliną (forskolina jest silnym aktywatorem cyklazy adenylanowej, której pobudzenie zwiększa syntezę cAMP) akumulację cAMP w przysadce szczura. Aby określić czy cAMP pośredniczy we wpływie melatoniny na czynność wydzielniczą neuronów wazopresynergicznych i/lub oksytocynergicznych zbadano wpływ różnych stężeń tego hormonu (tj. 10-11, 10-9, 10-7, 10-5, 10-3 M) na wywołane stosowaniem forskoliny uwalnianie AVP i OT z układu podwzgórze - część nerwowa przysadki (H-NH) szczura in vitro.Materiał i metody: Po wyosobnieniu z mózgu, układ H-NH umieszczano w probówkach zawierających 1 mL płynu Krebsa-Ringera (K-R) ogrzanego do temperatury 37oC oraz nasycanego mieszaniną karbogen (95% O2 i 5% CO2). Po okresie równoważenia, do probówek dodawano normalny płyn K-R {płyn B1}, a następnie płyn B1 zawierający dodatkowo rozpuszczalnik melatoniny (0.1% etanol) lub jej roztwór w odpowiednim stężeniu, tj. 10-11 – 10-3 M i/lub forskolinę (w stężeniu 10-5 M), bądź jej rozpuszczalnik (0,1% DMSO) {płyn B2}. Po inkubacji układu H-NH w każdym z roztworów (B1 i B2) przez 20 min płyn inkubacyjny pobierano i natychmiast zamrażano do czasu oznaczenia w zebranych próbkach zawartości AVP i OT metodą RIA. Stopień uwalniania AVP i OT z układu H-NH in vitro wyrażano jako stosunek B2/B1.Wyniki: Wykazano, że forskolina istotnie zwiększa uwalnianie AVP i OT z układu H-NH do płynu inkubacyjnego in vitro, natomiast melatonina (w stężeniach 10-9, 10-7 i 10-5 M) efekt ten istotnie ogranicza. Najsilniejszy efekt hamujący melatonina wywiera w stężeniu 10-7 M, hamując nie tylko pobudzane forskoliną, ale także podstawowe uwalnianie obydwu neurohormonów. Przeciwnie, w stężeniu 10-3 M melatonina istotnie nasila wydzielanie AVP i OT do płynu inkubacyjnego, natomiast nie zmienia pobudzanego stosowaniem forskoliny ich uwalniania.Wnioski: Wyniki tych badań sugerują, że:1. W mechanizmie wpływu melatoniny na sekrecyjną aktywność neuronów wazopresynergicznych i oksytocynergicznych u szczura ma znaczenie cAMP.2. Efekt ten zależy od stężenia melatoniny. (Endokrynol Pol 2014; 65 (2): 125–131

Udział szlaku sygnałowego cAMP/PKA w hamującym wpływie melatoniny na wydzielanie oksytocyny i wazopresyny z układu podwzgórze–część nerwowa przysadki szczura

Introduction: Melatonin was found to inhibit forskolin-stimulated oxytocin (OT) and vasopressin (VP) release in vitro. The purpose of the present investigation was to evaluate the contribution of the cyclic 3’,5’-adenosine monophosphate/protein kinase A (cAMP/PKA) signalling pathway in melatonin-dependent inhibition of OT and VP secretion from the rat hypothalamo-neurohypophysial (H-NH) system in vitro. Material and methods: The H-NH explants were placed in 1 ml of normal Krebs-Ringer (nK-R) buffer and first preincubated for 30 min in control buffer or in the presence of PKA inhibitor, i.e. cAMPS-Rp or H-89. Next, they were incubated in nK-R buffer {fluid F1} and then in buffer as F1 enriched with melatonin (10–9 M or 10–7 M) and/or PKA activator, i.e. cAMP analogue (8-Br-cAMP), or their vehicles {fluid F2}. After 20 min of incubation in fluid F1 and then F2, the media were collected and frozen, to be assayed for OT and VP by the RIA. Results: 8-Br-cAMP increased OT and VP secretion when the H-NH explants were preincubated in control medium, while PKA inhibitors eliminated its stimulatory effect on OT and VP release. Melatonin (10–7 M) diminished basal OT and VP output from the H-NH system, and inhibited (at both concentrations studied) the cAMP analogue-stimulated release of both neurohormones under control conditions. The effect of melatonin on OT and VP release was completely blocked when cAMPS-Rp, but not H-89, was used to disrupt the cAMP/ /PKA pathway. Conclusions: Melatonin employs the cAMP/PKA signalling pathway to inhibit OT and VP secretion from the rat H-NH system; nonethe­less, other cAMP-mediated mechanisms are not excluded

Analysis of the strategies for managing extended-range electric vehicle powertrain in the urban driving cycle

Introduction. An Extended-Range Electric Vehicle (EREV) is a type of electric vehicle that uses an additional internal combustion engine (ICE) to charge the battery in order to provide the vehicle with a greater range than in electric only mode. Purpose. Analysis and comparison of the performance of EREV powertrain managed according to three control strategies: pure electric mode, hybrid mode with ICE constantly working, and hybrid mode with ICE working only at high power demand. Methods. The tests were carried out using a laboratory test stand that represented the structure of EREV powertrain. Liquefied petroleum gas was used as a fuel to supply the ICE. The test conditions were defined by a special driving cycle simulating urban driving. Results. Time series plots of selected parameters of electric motor, electrochemical battery pack, range extender generator and active load system. Practical value. Among the considered control strategies of EREV powertrain, the energy balance of the electrochemical battery is negative for a purely electric mode, significantly positive for continuous range extenders (REXs) operation mode and moderately positive for the mode with REX activation only in dynamic states.Вступ. Електромобіль зі збільшеним запасом ходу (ЕЗЗХ) – це тип електромобіля, який використовує додатковий двигун внутрішнього згоряння (ДВЗ) для заряджання акумулятора, щоб забезпечити транспортний засіб більшим запасом ходу, ніж у режимі лише на електричному ходу. Мета. Аналіз та порівняння ефективності силової передачі ЕЗЗХ, керованої відповідно до трьох стратегій управління: чисто електричний режим, гібридний режим з постійно працюючим ДВЗ та гібридний режим з ДВЗ, що працює тільки при високому споживанні потужності. Методи. Випробування проводилися на лабораторному стенді, що представляє собою конструкцію силової передачі ЕЗЗХ. Скраплений газ використовувався як паливо для живлення ДВЗ. Умови випробувань визначалися спеціальним циклом водіння, що імітує водіння в умовах міста. Результати. Графіки часових рядів вибраних параметрів електродвигуна, електрохімічної акумуляторної батареї, генератора-розширювача діапазону та системи активного навантаження. Практична цінність. Серед розглянутих стратегій керування силовою установкою ЕЗЗХ, баланс енергії електрохімічної батареї негативний для чисто електричного режиму, суттєво позитивний для режиму роботи розширювачів діапазону (РД) та помірно позитивний для режиму з активацією РД лише у динамічних станах

Zaawansowana choroba wieńcowa u premenopauzalnej kobiety z hipercholesterolemią rodzinną

We present a case of a 51 year-old, premenopausal, non-smoker for many years woman with severe, two-coronary arterydisease in the form of acute coronary syndrome (ACS), and severe hypercholesterolaemia as the predominant risk factor. Thefirst clinical diagnosis of familial hypercholesterolaemia has been established at the time of diagnosis of ACS. Satisfactory effectof pharmacological treatment is achieved by a complex lipid-lowering therapy

Evaluation of selected biochemical glycemic and lipid parameters in type 2 diabetic patients with

WSTĘP. Celem pracy było porównanie wybranych parametrów biochemicznych, będących elementami zespołu metabolicznego u chorych na cukrzycę typu 2 z "nadciśnieniem białego fartucha" oraz z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego. MATERIAŁ I METODY. Do badania włączono 85 chorych na cukrzycę typu 2 bez stwierdzonego dotychczas nadciśnienia tętniczego, u których oznaczano ciśnienie tętnicze metodą Korotkowa w warunkach gabinetu lekarskiego. U wszystkich chorych przeprowadzono 24-godzinne ambulatoryjne monitorowanie ciśnienia tętniczego (ABPM, ambulatory blood pressure monitoring). Z dalszego udziału w badaniu wykluczono chorych (n = 28), u których stwierdzono nadciśnienie tętnicze (ciśnienie tętnicze w ABPM w ciągu dnia > 135/85 mm Hg). W celu zdiagnozowania "nadciśnienia białego fartucha" porównywano wartości ciśnienia tętniczego z ABPM w ciągu dnia z wartościami "gabinetowego ciśnienia tętniczego". Rozpoznawano "nadciśnienie białego fartucha", stwierdzając średnie ciśnienie tętnicze z ABPM w ciągu dnia 140/90 mm Hg. Ostatecznie do badania zakwalifikowano 57 chorych, których podzielono na dwie grupy. Grupę 1 (n = 23) stanowiły osoby z rozpoznaniem "nadciśnienia białego fartucha", a grupę 2 (n = 34) - osoby z prawidłowymi wartościami ciśnienia tętniczego (ciśnienie tętnicze z ABPM w ciągu dnia < 135/85 mm Hg, a gabinetowe < 140/ 90 mm Hg). Chorym oznaczono glukozę na czczo, hemoglobinę glikowaną, fibrynogen, kwas moczowy, cholesterol całkowity, triglicerydy oraz cholesterol frakcji LDL w surowicy krwi. WYNIKI. Wartości oznaczonych parametrów biochemicznych nie różniły się istotnie między badanymi grupami (p > 0,05). WNIOSKI. Chorzy na cukrzycę typu 2 z "nadciśnieniem białego fartucha" oraz chorzy, u których nie występuje ten typ nadciśnienia, nie różnią się istotnie stężeniem kwasu moczowego, fibrynogenu, cholesterolu całkowitego, triglicerydów, cholesterolu frakcji LDL, hemoglobiny glikowanej i glukozy na czczo w surowicy krwi.INTRODUCTION. The aim of the study was to compare serum level of selected biochemical parameters - elements of metabolic syndrome in type 2 diabetic patients with "white coat hypertension" and with normal blood pressure. MATERIAL AND METHODS. The study comprised 85 type 2 diabetic patients without hitherto arterial hypertension diagnosis. In all patients blood pressure with use of mercurial sphygmomanometer and 24 h ambulatory blood pressure monitoring (ABPM) were performed. The patients (n = 28) with diagnosed sustained arterial hypertension (blood pressure values > 135/85 mm Hg) were excluded. "White coat hypertension" was detected in case of mean blood pressure values in ABPM during the day were < 135/85 mm Hg and "office blood pressure" > 140/90 mm Hg. Normal blood pressure was when ABPM values were < 135/85 mm Hg and "office blood pressure" were < 140/90 mm Hg. 57 patients were devided into two groups. The group 1 (n = 23) comprised patients with "white coat hypertension" and group 2 (n = 34) consisted of normotensive patients. In all patients total cholesterol, triglicerydes, LDL-cholesterol, urine acide, fibrynogen, glycated hemoglobin and fasting glycemia were estimated. RESULTS. The values of studied serum biochemical parameters didn&#8217;t differ both studied groups (p > 0.05). CONCLUSIONS. It were not significant differences in biochemical parameters: total cholesterol, triglicerydes, LDL-cholesterol, urine acide, fibrynogen, glycated hemoglobin and fasting glycemia between type 2 diabetic patients with "white coat hypertension" and with normal blood pressure

Krytyczne ostialne zwężenie pnia lewej tętnicy wieńcowej u 39-letniej kobiety leczonej przezskórną angioplastyką

Isolated critical stenosis of left main coronary artery (LMCA) due to atherosclerosis is very rare and affects about 0.2% ofpatients. We present the case of a 39-year-old, non-smoker women with risk factors for diseases of the cardiovascular systemin the form of hypercholesterolaemia and hypertension, in addition to positive family history and chronic oral contraception.Sick from occurring since atypical angina masked depressive symptoms, with a critical stenosis of LMCA and little suggestivesymptoms of ischaemia because of the existing collateral circulation

Test pochyleniowy z nitrogliceryną. Jaki jest optymalny czas jego trwania?

Wstęp: Celem pracy było poszukiwanie optymalnego czasu trwania testu pochyleniowego z nitrogliceryną (TTNTG) oraz ocena zależności między długością badania a jego przydatnością w rozpoznawaniu chorych z omdleniami wazowagalnymi (VVS). Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 246 chorych (130 kobiet i 116 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 39,7 &plusmn; 16,5 oraz 35,7 &plusmn; 17,6 lat (p > 0,06), z co najmniej dwoma incydentami omdleń w wywiadzie w okresie ostatnich 6 miesięcy. Pełny protokół badania składał się z 15-minutowej fazy odpoczynku (pozycja pozioma), 15-minutowego okresu pozycji pod kątem 60° (TTP), po zakończeniu którego podjęzykowo podawano 250 &micro;g NTG, kontynuując pochylenie przez kolejnych 15 min. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie kryteriów klasyfikacji VASIS. Wyniki: TTP wywołał omdlenie u 36 osób (14%), a podanie NTG spowodowało utratę przytomności u kolejnych 122 chorych (50%). Nieuwzględnienie 23 chorych (9%) z wygórowaną odpowiedzią na NTG (ExNTG), zredukowało liczbę pacjentów, u których przyczynę utraty przytomności rozpoznano za pomocą TT, do 135 osób, czyli 55% ogółu badanych. W żadnym z etapów badania nie wykazano zależności między czasem wystąpienia omdlenia (TOS) a wiekiem badanych, ich płcią oraz częstością występowania poszczególnych typów VVS. W podobnej analizie przeprowadzonej dla pełnego czasu badania wykazano jednak, że TOS w grupie chorych z mieszanym typem VVS (Mx) był istotnie dłuższy od wartości uzyskanych w grupie pacjentów z wazo- (VD) i kardiodepresyjnym (CI) typem VVS - odpowiednio: 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 13,1 &plusmn; 8,4 min (p < 0,002) oraz 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 16,6 &plusmn; 6,7 min (p < 0,05). Najwięcej wyników dodatnich - 93/158 (59%) zanotowano między 19 a 23 minutą pochylenia. Było to: 59 reakcji typu Mx (64%), 3 odpowiedzi VD (3%), 17 omdleń CI (18%) oraz 14 reakcji ExNTG (15%). Po 25 minucie pionizacji dodatni wynik testu uzyskano u 9 chorych (6%), spośród których 7 reprezentowało typ Mx VVS (78%), 1- typ CI (11%) oraz 1 - reakcję ExNTG (11%). Wnioski: Wyniki pracy wskazują, że skrócenie biernej fazy TTNTG do 15 min zachowuje jego wysoką czułość. Natomiast ograniczenie czasu trwania fazy lekowej testu poniżej 15 min wiąże się ze znaczącym klinicznie obniżeniem czułości badania oraz zachwianiem proporcji w częstości występowania poszczególnych typów VVS. (Folia Cardiol. 2003; 10: 71-76

Test pochyleniowy z nitrogliceryną. Jaki jest optymalny czas jego trwania?

Wstęp: Celem pracy było poszukiwanie optymalnego czasu trwania testu pochyleniowego z nitrogliceryną (TTNTG) oraz ocena zależności między długością badania a jego przydatnością w rozpoznawaniu chorych z omdleniami wazowagalnymi (VVS). Materiał i metody: Badaniom poddano grupę 246 chorych (130 kobiet i 116 mężczyzn), w średnim wieku odpowiednio 39,7 &plusmn; 16,5 oraz 35,7 &plusmn; 17,6 lat (p > 0,06), z co najmniej dwoma incydentami omdleń w wywiadzie w okresie ostatnich 6 miesięcy. Pełny protokół badania składał się z 15-minutowej fazy odpoczynku (pozycja pozioma), 15-minutowego okresu pozycji pod kątem 60° (TTP), po zakończeniu którego podjęzykowo podawano 250 &micro;g NTG, kontynuując pochylenie przez kolejnych 15 min. Typ reakcji omdleniowej definiowano na podstawie kryteriów klasyfikacji VASIS. Wyniki: TTP wywołał omdlenie u 36 osób (14%), a podanie NTG spowodowało utratę przytomności u kolejnych 122 chorych (50%). Nieuwzględnienie 23 chorych (9%) z wygórowaną odpowiedzią na NTG (ExNTG), zredukowało liczbę pacjentów, u których przyczynę utraty przytomności rozpoznano za pomocą TT, do 135 osób, czyli 55% ogółu badanych. W żadnym z etapów badania nie wykazano zależności między czasem wystąpienia omdlenia (TOS) a wiekiem badanych, ich płcią oraz częstością występowania poszczególnych typów VVS. W podobnej analizie przeprowadzonej dla pełnego czasu badania wykazano jednak, że TOS w grupie chorych z mieszanym typem VVS (Mx) był istotnie dłuższy od wartości uzyskanych w grupie pacjentów z wazo- (VD) i kardiodepresyjnym (CI) typem VVS - odpowiednio: 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 13,1 &plusmn; 8,4 min (p < 0,002) oraz 19,9 &plusmn; 5,7 min vs. 16,6 &plusmn; 6,7 min (p < 0,05). Najwięcej wyników dodatnich - 93/158 (59%) zanotowano między 19 a 23 minutą pochylenia. Było to: 59 reakcji typu Mx (64%), 3 odpowiedzi VD (3%), 17 omdleń CI (18%) oraz 14 reakcji ExNTG (15%). Po 25 minucie pionizacji dodatni wynik testu uzyskano u 9 chorych (6%), spośród których 7 reprezentowało typ Mx VVS (78%), 1- typ CI (11%) oraz 1 - reakcję ExNTG (11%). Wnioski: Wyniki pracy wskazują, że skrócenie biernej fazy TTNTG do 15 min zachowuje jego wysoką czułość. Natomiast ograniczenie czasu trwania fazy lekowej testu poniżej 15 min wiąże się ze znaczącym klinicznie obniżeniem czułości badania oraz zachwianiem proporcji w częstości występowania poszczególnych typów VVS. (Folia Cardiol. 2003; 10: 71-76