Pharmacological treatment of a very early and early onset bipolar disorder

Diagnosing and treatment of children’s bipolar illness is often challenging and difficult because of the lack of homogeneous diagnostic and therapeutic criteria. Not all of pharmacological agents applied in treatment of adults bipolar illness may be used to treat children and adolescent because of different tolerance, bioavailability and side effects. In this article authors reviewed current approaches of the safety and the effectiveness of pharmacotherapy in pediatric bipolar disorder.Rozpoznawanie i leczenie dziecięcej choroby dwubiegunowej jest często trudne ze względu na brak jednorodnych kryteriów diagnostycznych i terapeutycznych. Nie wszystkie leki psychotropowe stosowane w leczeniu choroby dwubiegunowej dorosłych mogą być poddawane dzieciom i młodzieży ze względu na odmienną tolerancję, biodostępność oraz działania niepożądane. W niniejszym artykule autorzy dokonali przeglądu aktualnego piśmiennictwa dotyczącego bezpieczeństwa i skuteczności leczenia farmakologicznego dziecięcej choroby dwubiegunowej

Child and adolescent schizophrenia - biological background for diagnosis and treatment

Rozpoznawanie i leczenie schizofrenii o wczesnym początku (EOS) oraz o początku w wieku dziecięcym (COS) są trudne ze względu na brak jednorodnych kryteriów diagnostycznych i terapeutycznych oraz występującą w tym okresie dużą współchorobowość. Rosnąca liczba przeprowadzanych badań neuroobrazowych w tej grupie chorych wykazuje wiele strukturalnych nieprawidłowości, które mogą potwierdzać neurorozwojową koncepcję schizofrenii. Nadal nie ma ściśle określonych markerów pozwalających określić podatność zachorowania na schizofrenię w wieku dziecięcym i adolescencji, a wskazywane czynniki należą do szerokiej grupy zaburzeń neurofizjologicznych, neuropsychologicznych neurochemicznych oraz funkcjonalnych mózgu. Dane kliniczne dotyczące bezpieczeństwa stosowania leków psychotropowych u dzieci i młodzieży są również ograniczone. Leczenie pacjentów z EOS opiera się głównie na zasadach poznanych i stosowanych u osób dorosłych, a za najbezpieczniejsze leki uważa się atypowe neuroleptyki. Psychiatria 2010; 7, 4: 161-167Diagnosing and treatment of children’s schizophrenia (COS) and early onset schizophrenia (EOS) is often challenging due to lack of diagnostical and therapeutical criteria and considerable comorbidity. The growing number of neuroimaging data indicate a presence of many structural brain abnormalities that may confirm neurodevelopmental hypothesis of schizophrenia. We still couldn’t find any of biological markers which would allow to determine vulnerability for schizophrenia in child and adolescancy period. The markers that are considered, belong to the wide group of neuropsychological, neurophisiological and other functional brain disturbances. The treatment of COS and EOS is based on the same rules as these used in the adult schizophrenia treatment. Atypical neuroleptics are considered as the most safe treatment for children and adolescent suffering from schizophrenia. Psychiatry 2010; 7, 4: 161-16

The assessment of postpartum mood disorders and its risk factors

Wstęp: Celem pracy jest ocena rozpowszechnienia zaburzeń nastroju z uwzględnieniem występowania depresji poporodowej oraz analiza czynników predysponujących do ich występowania. Materiał i metody: Grupą badaną były pacjentki Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu, przebywające na oddziałach poporodowych. Badanie miało charakter kwestionariuszowy. W pracy wykorzystano skalę depresji Becka, Edynburską Skalę Depresji Poporodowej (EPDS) i kwestionariusz własny. Pacjentki wypełniły anonimowy kwestionariusz i skalę depresji Becka w 1.−7. dni po porodzie (n = 184), a następnie przesłano im skalę depresji Becka oraz EPDS po 30 dniach od porodu w celu ponownej oceny nastroju. Uzyskano 41 odpowiedzi zwrotnych. Badanie uzyskało zgodę Lokalnej Komisji Bioetycznej. Wyniki: Wśród badanych pacjentek będących w 1.−7. dniu po porodzie: 11,96% uzyskało wynik świadczący o łagodnej depresji, a 0,54% o umiarkowanej według skali Becka. Po około 30 dniach od porodu wynik ten zwiększył się do 19,51% dla łagodnej i odpowiednio 2,44% dla umiarkowanej depresji. Wnioski: Na podstawie uzyskanych wyników czynnikami predysponującymi do wystąpienia zaburzeń nastroju w 1.−7. dni po porodzie były: nieplanowana ciąża, komplikacje zdrowotne podczas trwania ciąży, pobyt w szpitalu z powodu zagrożenia ciąży, epizody depresji w przeszłości oraz wystąpienie myśli rezygnacyjnych lub samobójczych w przeszłości. Wystąpienie w przeszłości stresującego wydarzenia w postaci poronienia, martwego porodu lub śmierci dziecka wiązało się z uzyskiwaniem niższych wyników w skali Becka przez badane pacjentki. W pracy nie wykazano istotnej statystycznie zależności pomiędzy uzyskanymi wynikami w skali Becka a badanymi czynnikami ocenianymi miesiąc od porodu, analizowana grupa była istotnie mniejsza (n = 41).Introduction: The aim of our study was to estimate the prevalence of mood disorders including postpartum depression and to analyze its potential risk factors. Material and methods: The patients staying in maternity wards at the Gynecological Clinical Hospital of PUMS were examined during their postpartum period. Depressive symptoms were measured using the Edinburgh Postnatal Depression Scale (EPDS), Beck Depression Inventory (BDI) and our own questionnaire. The anonymous questionnaire and BDI were filled by the patients between 1st and 7th day after the delivery (n = 184), then they were asked to fill the BDI and EPDS after 30 days of the childbed (n = 41 patients refilled the survey). The research has obtained permission of the Local Bioethical Commission. Results: During the first week of the childbed, 11.96% of the patients achieved score, which might imply they suffer from mild depression and 0.54% from major depression according to BDI. After the second examination the score increased to 19.51% and 2.44%, respectively. Conclusions: The unplanned pregnancy, health issues during the gestation, hospitalization due to pregnancy complications, no stressful factors in the past like: history of miscarriage, stillbirth or death of the child, episodes of depression in the past, suicidal ideation in the history can be bracketing the risk factors of mood disorders after 1 to 7 days of the childbed. The significant correlation between score of the BDI and the answers in the questionnaire wasn’t demonstrated after 30 days of the postpartum period, however the analyzed group was significantly lower (n = 41)

Association between polymorphisms of 1287 A/G noradrenaline transporter gene and drug response for escitalopram and nortriptyline in depressed patients

Wstęp. Celem pracy była analiza możliwej asocjacji genu kandydującego związanego z układem noradrenergicznym - transportera noradrenaliny (NET) - z efektywnością leczenia przeciwdepresyjnego. Materiał i metody. W badaniu uczestniczyło 90 niespokrewnionych pacjentów (21 mężczyzn i 69 kobiet), ze średnią wieku 38 lat, z rozpoznaniem epizodu depresji niepsychotycznej, co najmniej umiarkowanego stopnia, którzy spełniali kryteria diagnostyczne DSM-IV i ICD-10. Pacjentów podzielono losowo na dwie grupy: 1) osoby leczone lekiem serotoninergicznym - escitalopramem (n = 51) w terapeutycznych dawkach 10-20 mg/d.; 2) osoby leczone lekiem noradrenergicznym - nortryptyliną (n = 39) w dawkach 75-100 mg/d. Skutecznością leczenia określano redukcję o ≥ 50% punktów w skali Hamiltona w 8. tygodniu leczenia w porównaniu z tygodniem 0. Oznaczenia genotypowe badanych polimorfizmów przeprowadzono na podstawie metody PCR-RFLP. Analizy statystyczne wykonano za pomocą programu Statistica versja 7.1. Wyniki. W niniejszej pracy nie wykazano asocjacji genotypowych i allelowych polimorfizmu 1287 A/G genu NET a efektem terapii, zarówno w grupie osób leczonych escitalopramem (genotypy: p = 0,767; allele: p = 0,651), jak i w grupie osób leczonych nortryptyliną (genotypy: p = 0,471; allele: p = 0,484). Wnioski. U osób chorujących na depresję nie wykazano związku badanego polimorfizmu genu NET z dobrą odpowiedzią zarówno na escitalopram, jak i nortryptylinę.Introduction. The aim of this study was to analyze the possible association of the candidate gene of noradrenergic system - noradrenaline transporter with efficacy of antidepressant treatment. Material and methods. In the study we analyzed 90 patients with major depression (21 males and 69 females) with a mean age of 38 years, suffering from depressive disorder of at least moderate severity, meeting the research criteria of ICD-10 and DSM-IV for major depression. Patients were randomized into two groups: 1) patients received the serotoninergic drug - escitalopram (n = 51) with specified dose range 10-20 mg/day. 2) Patients treated by noradrenergic drug - nortriptyline (n = 49) with dose range 75-150 mg/day. The response to the drug was defined by a reduction ≥ 50% of total score of Hamilton scale in the 8 week of treatment in comparison to the week 0. Genotypes for 1287A/G NET gene polymorphisms were established by PCR-RFLP method. Statistical analysis was performed with Statistica version 7.1. Results. We have not found an association of 1287A/G polymorphism of NET gene with treatment response neither to escitalopram (p = 0.767 for genotypes, p = 0.651 for alleles) nor to nortriptyline (p = 0.471 for genotypes, p = 0.484 for alleles) when comparing the group of patients with response to the group of patients without response to the drugs. Conclusions. The polymorphisms of NET gene analyzed in this study are not likely to be associated with treatment response to antidepressants, neither escitalopram nor nortriptyline in our group of patients with depression

Respiratory and phonation disorders in adolescent girls suffering from anorexia nervosa

Wstęp. Powstawanie głosu wymaga prawidłowej morfologii i funkcji krtani, sprawnego układu nerwowego i hormonalnego, jak też właściwego sposobu oddychania, fonacji i artykulacji. W przebiegu jadłowstrętu psychicznego obserwuje się zaburzenia większości układów i narządów wewnętrznych wraz z towarzyszącymi zaburzeniami emocjonalnymi. Cel pracy. Ocena wybranych parametrów oddechowo-fonacyjnych u dziewcząt z anoreksją. Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w grupie dziewcząt w wieku 12–19 lat, 41 z anoreksją i 25 w grupie kontrolnej. Ocena toru oddechowego, maksymalnego czasu fonacji, percepcyjna ocena głosu (GRBAS), ocena krtani w laryngostroboskopii. Wyniki. Zaobserwowano nieprawidłowości strukturalno-funkcjonalne: nieprawidłowy żebrowo-obojczykowy tor oddychania (91%), istotnie skrócony maksymalny czas fonacji (83%), zaburzenia głosu o charakterze czynnościowym (54%), nieodpowiednią do wieku budowę krtani (36%) oraz zawężenie zakresu głosu. Wnioski. 1. Jadłowstręt psychiczny prowadzi do zmian strukturalnych i czynnościowych narządu głosu. 2. Na podstawie przeprowadzonych badań wydaje się wskazane objęcie również opieką foniatryczną pacjentek z zaburzeniami odżywiania o podłożu psychicznym.Introduction. Good voice quality requires normal anatomical structure of the larynx, its proper function as well as normal hormonal and nervous systems and good way of breathening, phonation and articulation. Anorexia nervosa (AN) impairs most of systems and lead to emotional problems. Aim of the study. To evaluate the voice organ and voice quality in girls suffering from anorexia nervosa. Material and methods. Girls (aged 12–19) 41 with AN and 25 as a control group; an assessment of breathing habits and structure and function of vocal organ was performed. Results. The following abnormalities were observed: breathing irregularities (93%), significantly shortened maximum phonation time in 83%, voice disorders of functional character in 54% in laryngostroboscopy. Most of anorectic girls were abnormal laryngeal configuration (36%), narrow voice range. Conclusions. 1. Anorexia nervosa leads to voice abnormalities observed in anatomical and functional larynx assessment. 2. Observed structural and functional changes of vocal organ in AN indicate involvement in phoniatric care of a group of patients with eating disorders of psychological background

Czynniki zwiększonego ryzyka zachowań agresywnych u pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie z rozpoznaniem choroby dwubiegunowej, schizofrenii i zaburzeń lękowych

Violent and aggressive behaviour is a serious problem among hospitalised psychiatric patients. The aim of this study was to assess factors that may help predict violent behaviour in psychiatric inpatients. Method: The study group consisted of 107 patients hospitalised in the Department of Adult Psychiatry, Poznan University of Medical Sciences in Poznań, with a diagnosis of bipolar disorder (n = 58), schizophrenia (n = 39) and anxiety disorders (n = 10). Sociodemographic and clinical data were obtained through a review of medical records and patient interviews using a self-prepared questionnaire. Results: Of 107 respondents, aggressive behaviour occurred in 46 patients (42.99%). A low risk of aggressive behaviour was observed in 68 patients (63.6%), medium risk – in 37 patients (34.6%), and high risk – in 2 subjects (1.9%). The study demonstrated a significant association between aggressive behaviour and short duration of the illness (p = 0.002), the criminal history of the patient (p = 0.003), the use of sedatives (p = 0.04), unemployment (p = 0.00034) and male gender in patients with a diagnosis of bipolar disorder (p = 0.03). There were no statistically significant differences between the incidence of violence and the main diagnosis (p = 0.56). The study showed no association with alcohol (p = 0.5) and psychoactive substance abuse (p = 0.07), age (p = 0.8), addiction in family (p = 0.1), history of suicide attempt (p = 0.08) and the lack of insight into the illness (p = 0.8). Conclusions: Based on these results, it appears that the most important factors in the occurrence of aggressive behaviour were criminal history, prior violent behaviour and short duration of the illness. The use of sedative drugs and male gender were also significant risk factors.Zachowania gwałtowne i agresywne są poważnym problemem wśród pacjentów hospitalizowanych psychiatrycznie. Celem pracy była ocena czynników, które mogłyby być predyktorami występowania zachowań agresywnych. Metoda: Grupę badaną stanowiło 107 pacjentów hospitalizowanych w Klinice Psychiatrii Dorosłych Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej (n = 58), schizofrenii (n = 39) i zaburzeń lękowych (n = 10). Dane  socjodemograficzne i kliniczne uzyskano poprzez przegląd dokumentacji medycznej pacjenta oraz wywiad z wykorzystaniem kwestionariusza własnego. Wyniki: Spośród 107 badanych zachowania agresywne występowały u 46 osób (42,99%). Niskie ryzyko zachowań agresywnych stwierdzono u 68 chorych (63,6%), średnie – u 37 (34,6%), a wysokie – u 2 (1,9%). Badanie wykazało znaczący związek między ryzykiem wystąpienia zachowań agresywnych a krótkim czasem trwania choroby (p = 0,002), karalnością pacjenta (p = 0,003), stosowaniem leków uspokajających (p = 0,04), brakiem zatrudnienia (p = 0,00034) i płcią męską w grupie osób z rozpoznaniem choroby afektywnej dwubiegunowej (p = 0,03). Nie zaobserwowano istotnych statystycznie korelacji między występowaniem agresji a typem choroby (p = 0,56). Nie wykazano również związku badanej zmiennej z uzależnieniem od alkoholu (p = 0,5) i narkotyków (p = 0,07), wiekiem (p = 0,8), uzależnieniem w rodzinie chorego (p = 0,1), liczbą prób samobójczych (p = 0,08) i brakiem wglądu w chorobę (p = 0,8). Wnioski: Uzyskane wyniki wskazują, że najważniejszymi czynnikami ryzyka zachowań agresywnych są karalność pacjenta, występowanie w przeszłości zachowań agresywnych i krótki czas trwania choroby. Istotnymi czynnikami okazały  się także stosowanie leków uspokajających oraz płeć męska

Longitudinal assessment of S100B serum levels and clinical factors in youth patients with mood disorders

Abstract Mood disorders have been discussed as being in relation to glial pathology. S100B is a calcium-binding protein, and a marker of glial dysfunctions. Although alterations in the S100B expression may play a role in various central nervous system diseases, there are no studies on the potential role of S100B in mood disorders in adolescents and young adults . In a prospective two-year follow-up study, peripheral levels of S100B were investigated in 79 adolescent/young adult patients (aged 14–24 years), diagnosed with mood disorders and compared with 31 healthy control subjects. A comprehensive clinical interview was conducted which focused on clinical symptoms and diagnosis change. The diagnosis was established and verified at each control visit. Serum S100B concentrations were determined. We detected: lower S100B levels in medicated patients, compared with those who were drug-free, and healthy controls; higher S100B levels in a depressed group with a family history of affective disorder; correlations between age and medication status; sex-dependent differences in S100B levels; and lack a of correlation between the severity of depressive or hypo/manic symptoms. The results of our study indicate that S100B might be a trait-dependent rather than a state-dependent marker. Due to the lack of such studies in the youth population, further research should be performed. A relatively small sample size, a lack of exact age-matched control group, a high drop-out rate

Early and Delayed Onset of Response to Antidepressants in Individual Trajectories of Change During Treatment of Major Depression: A Secondary Analysis of Data From the Genome-Based Therapeutic Drugs for Depression (GENDEP) Study

Objective: The timing and rate of improvement after the initiation of an antidepressant has implications for establishing the mechanism of antidepressant action and for answering the clinically relevant question of how long an appropriate trial of antidepressant medication should be. We explore the individual trajectories of relative change in depression severity to establish what proportion of individuals experience early and late onset of improvement. Method: Longitudinal latent class analysis was applied in a secondary analysis of data obtained from the Genome-Based Therapeutic Drugs for Depression (GENDEP) study. In the GENDEP trial, conducted in 9 European academic psychiatry centers from July 2004 to June 2008, 811 treatment-seeking adult subjects with DSM-IV major depression received escitalopram or nortriptyline for 12 weeks. Montgomery- Asberg Depression Rating Scale measurements were taken weekly. The secondary analysis reported in this article was conducted in 2010. Results: A model with 9 latent classes provided a good description of the individual trajectories of symptom change over time. These classes included 3 nonresponder classes, 3 classes with varying degrees of improvement concentrated in the first 3 weeks (early improvement), and 3 classes with varying degrees of improvement that was more prominent in the second 3 weeks than in the first 3 weeks (delayed improvement). More than half of the subjects who eventually reached remission showed a pattern of delayed improvement, and their eventual outcome could not be predicted from early time points. Early marked response occurred more frequently in subjects treated with nortriptyline than in those treated with escitalopram (12.9% vs 7.5%, X 2 = 6.29, P = .01). Delayed complete remission occurred more frequently in subjects treated with escitalopram than in those treated with nortriptyline (13.6% vs 6.1%, X 2 = 11.52, P = .0007). Conclusions: Both early and delayed improvement are common. Although early changes are maintained, the eventual outcome of 12-week antidepressant treatment can be accurately predicted only after 8 weeks. Trial Registration: http://www.controlled-trials.com Identifier: ISRCTN03693000. © Copyright 2011 Physicians Postgraduate Press, Inc.SCOPUS: ar.jinfo:eu-repo/semantics/publishe

Adverse reactions to antidepressants

SCOPUS: ar.jinfo:eu-repo/semantics/publishe