Diagnostic and therapeutic proceedings in cases of duodenum injury concerning an example of a post-traumatic duodenum rupture - a case study

Urazy, po chorobach układu krążenia i nowotworach, zajmują trzecie miejsce wśród przyczyn zgonów ogółu populacji ludzkiej. U osób młodych do 40. roku życia są one najczęstszą przyczyną śmierci. W pracy przedstawiono przypadek pourazowego pęknięcia dwunastnicy, które zostało trafnie rozpoznane i zaopatrzone chirurgicznie dopiero podczas relaparotomii, mającej miejsce w trzeciej dobie po laparotomii. Chorego po 33 dniach hospitalizacji, w stanie ogólnym dobrym, wypisano do domu z zaleceniem dalszej opieki w ramach chirurgicznego leczenia ambulatoryjnego. Omówiono etiologię, diagnostykę i sposoby zaopatrzenia chirurgicznego pourazowych uszkodzeń dwunastnicy. Postawiono tezę, że jednym z kluczowych czynników prognostycznych w mnogich obrażeniach ciała jest, obok trafnie postawionego rozpoznania i właściwego leczenia, czas jaki upłynął między urazem a ostatecznym zaopatrzeniem narządów.Injuries occupy third place among the causes of death in the total human population, just after cardiovascular system diseases and cancer. They constitute the most common cause of death in the group of people aged up to 40. A case of post-traumatic duodenum rupture is presented, which was properly diagnosed and surgically treated only during a repeated laparotomy performed three days after the initial laparotomy. After 33 days of hospital stay the patient was released home in a good overall condition, with a recommendation for further care in surgical outpatient’s clinic. The aetiology, diagnostics and methods of surgical treatment of post-traumatic duodenum injuries are discussed. A thesis was formulated that one of the key prognostic elements in multiple body injuries is, besides the proper diagnosis and treatment, the time passed between the injury and the final treatment of the injured organs

Diagnostic and therapeutic proceeding in cases of duodenum injury at the example of a post-traumatic duodenum rupture - a case study

Urazy, po chorobach układu krążenia i nowotworach, zajmują 3. miejsce wśród przyczyn zgonów ogółu populacji ludzkiej. U ludzi młodych do 40. roku życia są one najczęstszą przyczyną śmierci. W pracy przedstawiono przypadek pourazowego pęknięcia dwunastnicy. Pęknięcie trafnie rozpoznano i zaopatrzono chirurgicznie dopiero podczas relaparotomii, mającej miejsce w 3. dobie po laparotomii. Chorego wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym po 33 dniach hospitalizacji z zaleceniem dalszej opieki w ramach chirurgicznego leczenia ambulatoryjnego. Omówiono etiologię, diagnostykę i sposoby zaopatrzenia chirurgicznego pourazowych uszkodzeń dwunastnicy. Postawiono tezę, że jednym z kluczowych czynników prognostycznych w mnogich obrażeniach ciała jest, obok trafnie postawionego rozpoznania i właściwego leczenia, czas, jaki minął pomiędzy urazem a ostatecznym zaopatrzeniem narządów.Injuries occupy third place among causes of death in the total human population, just after cardiovascular system diseases and cancer. They constitute the most common cause of death in the group of people aged up to 40. A case of post-traumatic duodenum rupture is presented, which was properly diagnosed and surgically treated only during a repeated laparotomy performed three days after an initial laparotomy. After 33 days of hospital stay the patient was released home in good overall condition, with a recommendation for further care in a surgical outpatients clinic. The aetiology, diagnostics and methods of surgical treatment of post-traumatic duodenum injuries are discussed. A thesis was formulated that one of the key prognostic elements in multiple body injuries is, besides proper diagnosis and treatment, the time passed between the injury and the final treatment of the injured organs

Preparation of patients submitted to thyroidectomy with oral glucose solutions

The aim of the study was to determine postoperative insulin-resistance in patients subject to total thyroidectomy, the prevalence of subjective feelings of hunger immediately before surgery, and the incidence of nausea/ vomiting after surgery in patients prepared for elective operations by means of oral glucose solutions. Material and methods. The study group comprised 115 patients, including 71 patients prepared for surgery by means of oral glucose solutions (12.5% glucose) administered 12 and 3 hours before the procedure, at a dose of 800 and 400 ml. The control group comprised 44 patients prepared for surgery by means of the traditional manner- the last meal was served before 2pm the day before the surgical procedure, while fluids before 10pm. Considering both groups, we evaluated glucose and insulin levels three times, as well as determined the insulin-resistance ratio (HOMA-IR) 24 before, and 12 hours and 7 days after surgery. The incidence of nausea and vomiting after surgery, and the subjective feeling of hunger before surgery were also evaluated. Results. Statistically significant differences considering insulin level and HOMA-IR values were observed during the II and III measurements. The glucose and insulin values, and the HOMA-IR insulinresistance ratio, showed no statistically significant differences during measurement I. No statistically significant glucose level differences were observed during measurements II and III. A significantly greater subjective feeling of hunger before surgery and nausea/vomiting afterwards were observed in the control group. Conclusions. The preparation of patients with oral glucose solutions decreases the incidence of postoperative (thyroidectomy) insulin-resistance, and occurrence of nausea/vomiting during the postoperative period

PD-1/PD-L1 and DNA Damage Response in Cancer

The application of immunotherapy for cancer treatment is rapidly becoming more widespread. Immunotherapeutic agents are frequently combined with various types of treatments to obtain a more durable antitumor clinical response in patients who have developed resistance to monotherapy. Chemotherapeutic drugs that induce DNA damage and trigger DNA damage response (DDR) frequently induce an increase in the expression of the programmed death ligand-1 (PD-L1) that can be employed by cancer cells to avoid immune surveillance. PD-L1 exposed on cancer cells can in turn be targeted to re-establish the immune-reactive tumor microenvironment, which ultimately increases the tumor’s susceptibility to combined therapies. Here we review the recent advances in how the DDR regulates PD-L1 expression and point out the effect of etoposide, irinotecan, and platinum compounds on the anti-tumor immune response

PD-1/PD-L1 and DNA Damage Response in Cancer

The application of immunotherapy for cancer treatment is rapidly becoming more widespread. Immunotherapeutic agents are frequently combined with various types of treatments to obtain a more durable antitumor clinical response in patients who have developed resistance to monotherapy. Chemotherapeutic drugs that induce DNA damage and trigger DNA damage response (DDR) frequently induce an increase in the expression of the programmed death ligand-1 (PD-L1) that can be employed by cancer cells to avoid immune surveillance. PD-L1 exposed on cancer cells can in turn be targeted to re-establish the immune-reactive tumor microenvironment, which ultimately increases the tumor’s susceptibility to combined therapies. Here we review the recent advances in how the DDR regulates PD-L1 expression and point out the effect of etoposide, irinotecan, and platinum compounds on the anti-tumor immune response

Self-injury among prisoners — relationship to psychosocial factors

Background. Penitentiary institutions are particularly liable to the emergence and spreading of detrimental social phenomena. Compulsory stay in a closed institution and the necessity to adjust to conditions dramatically different from those of the prisoner’s former life are often a source of frustration. Self-aggression in prisons usually takes the form of self-injury. Self-mutilation is often a ticket to being promoted in the prison subculture pecking order, or a way to enforce some earlier unattainable demands. Frequently it may be also the prisoner’s response to deprivation of his basic needs. Material and methods. The anonymous study was conducted on the premises of Prison No. 2 in Lodz, between December 2006 and March 2007. Participants were 50 male prisoners aged 22-60; in that number 25 men had committed various self-injuries, and 25 had never attempted self-mutilation. Personal data were collected using a questionnaire developed by the authors for the purposes of this study. Results. Self-injuries were committed most frequently by prisoners aged below 30, with primary or vocational education, from broken homes. Their term of imprisonment was over 5 years, they were recidivists incarcerated more than once, and in the majority of cases (92%) belonged to prison subculture. As many as 68% of the prisoners under study committed self-injury repeatedly, most often due to emotional motives. Conclusions. Psychosocial variables were found to correlate with the frequency and type of self-injury among prisoners. The more detrimental psychosocial variables, the more frequent were self-injuries.Wstęp. Instytucja penitencjarna to miejsce szczególnie podatne na powstawanie i utrzymywanie się niekorzystnych zjawisk społecznych. Przymusowy pobyt w zakładzie zamkniętym oraz konieczność zaaranżowania sobie życia w warunkach diametralnie odmiennych niż dotychczas często wywołują frustrację. Autoagresja w więzieniach przejawia się zazwyczaj w postaci samouszkodzeń. Samookaleczenie często bywa przepustką do awansu w hierarchii więziennej subkultury bądź też pozwala na wyegzekwowanie wcześniej nieosiągalnych żądań. Niejednokrotnie jest także reakcją na deprywację podstawowych potrzeb. Materiał i metody. Badania przeprowadzano anonimowo na terenie Zakładu Karnego nr 2 w Łodzi w okresie od grudnia 2006 roku do marca 2007 roku. Łącznie przebadano 50 mężczyzn w wieku 22-60 lat, w tym 25 dokonywało różnych samouszkodzeń, a 25 nigdy nie podejmowało prób samookaleczeń. W celu zgromadzenia danych personalnych dotyczących respondentów posłużono się ankietą opracowaną na potrzeby badania. Wyniki. Samouszkodzeń najczęściej dokonywali więźniowie w wieku do 30. roku życia, z wykształceniem podstawowym lub zawodowym, pochodzący z niepełnych rodzin, odbywający karę pozbawienia wolności dłuższą niż 5 lat i przebywający w więzieniu po raz kolejny. W większości przypadków (92%) byli to więźniowie przynależący do subkultury więziennej. Aż 68% spośród badanych osób dokonywało samouszkodzeń wielokrotnie, najczęściej z pobudek emocjonalnych. Wnioski. Stwierdza się korelację pomiędzy czynnikami psychospołecznymi a częstością i charakterem dokonywanych samouszkodzeń wśród osób przebywających w izolacji więziennej. Im bardziej niekorzystnie oddziałują czynniki psychospołeczne, tym więcej odnotowuje się samouszkodzeń