Praktyka leczenia supresyjnymi dawkami tyroksyny w zróżnicowanym raku tarczycy (ocena stanu aktualnego)

Introduction: The study summarizes the results of an audit evaluating the realization of the suppressive TSH therapy in patients with differentiated thyroid cancer. Material and methods: The evaluation was performed in 500 consecutive patients. Results: In patients in whom remission was diagnosed < 5 years ago, in 70% subcomplete suppression was stated (TSH 0.1&#8211;0.3 mU/L) and complete suppression (TSH < 0.1 mU/L) was observed in 20%. Unexpectedly in patients in whom remission lasted > 5 years, complete suppression was observed in 60%. However, this last group was less numerous, thus, the majority of no evidence of disease patients exhibited subcomplete TSH suppression, while only 40% of patients with active disease had this goal realized. Conclusions: 1. Iatrogenous hypothyroidism was well controlled in nearly all differentiated thyroid cancer patients.2. The goal of L-thyroxine treatment, defined as TSH serum level < 0.4 mU/L was achieved in 90% of them without a significant risk of iatrogenous thyrotoxicosis. 3. Some overdosage of L-thyroxine was observed, especially in patients in whom remission lasted > 5 years. It this group of patients there is no reason to induce full suppression of TSH by L-thyroxine treatment.Wstęp: W niniejszej pracy podjęto ocenę praktycznej realizacji wyznaczonych założeń leczenia supresyjnego L-tyroksyną u chorych na raka tarczycy, kontrolowanych po zakończeniu pierwotnego leczenia. Materiał i metody: Ocenę przeprowadzono u 500 kolejnych chorych. Wyniki: Wykazano, że u chorych, u których remisja była krótsza niż 5 lat, u prawie 70% chorych wykazano docelowy stan supresji niepełnej hormonu tyreotroponowego (TSH, thyroid-stimulating hormone) (0,1&#8211;0,3 jm./l), a tylko 20% znajdowało się w supresji pełnej (TSH < 0,1 jm./l). Przeciwną sytuację obserwowano u chorych kontrolowanych dłużej niż 5 lat. Ta grupa chorych była stosunkowo niewielka, niemniej aż u 60% z nich wykazano stężenie TSH niższe niż 0,1 jm./l, a więc supresję silniejszą niż oczekiwana. Po połączeniu grup, u większości chorych w remisji stwierdzono stężenie TSH w oczekiwanym zakresie. Natomiast wbrew oczekiwaniom, nie wszyscy chorzy z aktywną chorobą nowotworową wykazywali oczekiwany stopień supresji TSH - tylko 40% stężeń TSH znalazło się w zakresie niższym niż 0,1 jm./l, a większość chorych wykazywała supresję niepełną. Wnioski: Przegląd stopnia supresji TSH u chorych monitorowanych z powodu raka tarczycy i leczonych tyroksyną wykazał, że: 1. Ryzyko niedoczynności tarczycy u chorych, którzy przeszli leczenie operacyjne i leczenie jodem promieniotwórczym z powodu raka tarczycy jest niskie, gdyż chorzy w sposób zdyscyplinowany stosują zalecone leczenie. 2. Cel leczenia definiowany jako supresja TSH niższa niż 0,4 jm./l można uzyskać u około 90% chorych bez znaczącego ryzyka indukcji tyreotoksykozy. 3. U części chorych doszło do niewielkiego przedawkowania L-tyroksyny, szczególnie wyrażonego w grupie chorych pozostających w remisji, u których minęło ponad 5 lat od rozpoznania. W tej grupie rutynowe stosowanie wysokich dawek L-tyroksyny jest nieuzasadnione

Genetic predisposition to papillary thyroid cancer

Około 5% zróżnicowanych raków tarczycy wykazuje predyspozycję dziedziczną. Dziedziczny nierdzeniasty rak tarczycy może występować jako składowa niektórych dziedzicznych zespołów nowotworowych, na przykład rodzinnej polipowatości jelit oraz jako rodzinny zróżnicowany rak tarczycy (FNMTC, familial non-medullary thyroid cancer), gdzie najczęściej obserwuje się raka brodawkowatego. Choć predyspozycja dziedziczna do nierdzeniastych raków tarczycy jest dobrze znana, to jednak geny warunkujące jej występowanie nie zostały jeszcze poznane. Wykonane jak dotąd badania zidentyfikowały kilka loci - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22 oraz 8q24, jednak wyniki te nie zawsze były jednoznaczne. W niniejszej pracy omówiono rezultaty badań sprzężenia oraz ostatnio uzyskane wyniki badań związku całego genomu (GWAS, genome wide association study) wykonano przez badania polimorfizmu pojedynczego nukleotydu (SNP, single nucleotide polymorphism) z wykorzystaniem techniki mikromacierzy wysokiej gęstości. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 486-489)Approximately 5% of differentiated thyroid cancers are hereditary. Hereditary non-medullary thyroid cancer may occur as a minor component of familial cancer syndromes (e.g. familial adenomatous polyposis) or as a primary feature (familial non-medullary thyroid cancer [FNMTC]). Among FNMTC, PTC is the most common. Although a hereditary predisposition to non-medullary thyroid cancer is well established, the susceptibility genes are poorly known. Up to now, by linkage analysis using microsatellite markers, several putative loci have been described - 1q21, 6q22, 8p23.1-p22, and 8q24; however, validation studies have been unsuccessful. In the present review we discuss the results of linkage analysis and the most recent results of genome wide association studies (GWAS) with high resolution SNP (single nucleotide polymorphism) arrays. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 486-489

13-cis-retinoic acid re-differentiation therapy and recombinant human thyrotropin-aided radioiodine treatment of non-Functional metastatic thyroid cancer: a single-center, 53-patient phase 2 study

In 30–50% of patients with metastatic non-medullary thyroid cancer the metastases are not radioiodine-avid and so there is no effective treatment. Retinoids have demonstrated inhibition of thyroid tumor growth and induction of radioiodine uptake. The aim of our study was to assess benefits of the retinoic acid (RA) treatment to re-differentiate non-functional NMTC metastases

Wiek zachorowania i płeć jako czynniki modyfikujące związek polimorfizmów zlokalizowanych na chromosomie 9q22 i 14q13 z rakiem brodawkowatym tarczycy

Introduction: Papillary thyroid cancer (PTC) shows familial occurrence, and some susceptibility single nucleotide polymorphisms (SNPs) have been identified in FOXE1 and near the NKX2-1 locus. The aim of our study was to analyse the association of PTC risk with SNPs in FOXE1 (rs965513, rs1867277, rs1443434) and near the NKX2-1 locus (rs944289) in a Polish population, and, in the second step, the interac­tion between SNPs and patient-related factors (age at diagnosis and gender). Material and methods: A total of 2243 DNA samples from PTC patients and 1160 controls were included in the study. The SNP analysis was performed with the allelic discrimination technique. Results: There were significant associations of all SNPs with PTC (rs965513 odds ratio [OR] = 1.72, p = 8 × 10-7; rs1867277 OR = 1.59, p = 1 × 10-6; rs1443434 OR = 1.53, p = 1 × 10-5; rs944289 OR = 1.52, p = 4 × 10-5). Logistic regression analysis revealed an increased PTC risk in the interaction of rs944289 with age at diagnosis (OR = 1.01 per year, p = 6 × 10-4) and a decreased PTC risk in the interaction of male gender with the GGT FOXE1 protective haplotype (OR = 0.69, p = 0.01). Conclusions: the association between PTC and all analysed SNPs was confirmed. It was also shown that patient-related factors modify the predisposition to PTC by increasing the risk for rs944289 per year of age, and by enhancing the protective effect of the FOXE1 GGT haplotype in men.Wstęp: Brodawkowaty rak tarczycy należy do grupy nowotworów litych, w których uwarunkowanie genetyczne ogrywa istotną rolę. Geny odpowiedzialne za predyspozycje do raka brodawkowatego nie są dobrze znane, choć polimorfizmy rs965513 i rs944289 obecnie są uznanymi czynnikami ryzyka. Celem pracy była analiza związku polimorfizmów znajdujących się w 9q22 w locus genu FOXE1 (rs965513, rs1867277, rs1443434) oraz w 14q13 w pobliżu genu NKX2-1 (rs944289) z rakiem brodawkowatym tarczycy oraz ocena wpływu czynników zależnych od pacjenta (wieku zachorowania i płci). Materiał i metody. Materiał obejmował 2243 próbek DNA izolowanych z limfocytów krwi obwodowej pacjentów z rakiem brodawkowatym i 1160 próbek DNA pochodzących od osób zdrowych, stanowiących grupę kontrolną (liczba analizowanych próbek różniła się w zależności od polimorfizmu). Badania wykonano w aparacie 7900HT Fast Real-Time PCR System firmy Applied Biosystems techniką dyskryminacji alleli. Wyniki. Znamienny związek z rakiem brodawkowatym wykazywały wszystkie analizowane polimorfizmy (dla rs965513 wartość OR wynosiła 1,72, p = 8 × 10-7; dla rs1867277 OR = 1,58, p = 1 × 10-6; dla rs1443434 OR = 1,53, p = 1 × 10-5; rs944289 OR = 1,52, p = 4 × 10-5). Analiza regresji logistycznej wykazała wzrost ryzyka raka brodawkowatego wraz z wiekiem dla polimorfizmu rs944289 (OR = 1.01 na rok, p = 6 × 10-4) oraz obniżenie ryzyka zachorowania dla haplotypu GGT genu FOXE1 u mężczyzn (OR = 0,69, p = 0,01). Wnioski. Potwierdzony został związek badanych polimorfizmów z rakiem brodawkowatym tarczycy w populacji polskiej. Wykazano modyfikujący wpływ wieku zachorowania i płci męskiej na ryzyko zachorowania uwarunkowane genetycznie

Relapse of differentiated thyroid carcinoma in low-risk patients

Wstęp: Niewielkie ryzyko nawrotu zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) po prawidłowym leczeniu operacyjnym i terapii 131I skłania do takiej optymalizacji algorytmów monitorowania pacjentów, które nie obejmowałyby zbyt dużej liczby badań, ale równocześnie nie wiązałyby się z ryzykiem przeoczenia wczesnej wznowy miejscowej. Celem niniejszej pracy była analiza badania tyreoglobuliny (Tg) oraz USG szyi w aspekcie porównania, które z nich jako pierwsze zasugerowało wznowę DTC. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 617 pacjentów z DTC rozpoznanym w latach 1995-1996. U 513 (83%) dokonano całkowitego wycięcia tarczycy, a u 449 (73%) przeprowadzono uzupełniające leczenie 131I. Po leczeniu pierwotnym całkowitą remisję (CR) rozpoznano u 453 (73%) chorych, przetrwałą chorobę nowotworową u 116 (19%), a bezobjawową hipertyreoglobulinemię u 14 (2%). Do badania włączono pacjentów z CR, stanowiących grupę niskiego ryzyka. Mediana obserwacji wynosiła 4,16 roku. Wyniki: W grupie pacjentów niskiego ryzyka nawrót choroby wystąpił u 28 (6%) chorych (u 23 wznowa lokalna, u 9 przerzuty odległe, a u 4 łącznie). Stężenie Tg w chwili rozpoznania wznowy było wykrywalne u 44% chorych w czasie leczenia L-tyroksyną, a po jej odstawieniu u 25% wynosiło powy&iquest;ej 10 ng/ml. Badanie USG szyi było pierwszym sygnałem wskazującym na wznowę miejscową u 56% chorych, a tylko u 44% chorych było badanie Tg. Wnioski: W grupie chorych z DTC leczonych pierwotnie radykalnie i wykazujących niskie ryzyko nawrotu, zaledwie połowa wznów była podejrzewana na podstawie wzrostu stężenia Tg w surowicy, a pozostała połowa w badaniu USG przy prawidłowym stężeniu Tg. Wyniki te wskazują na bardzo istotną rolę badania USG w monitorowaniu chorych po leczeniu raka tarczycy.Introduction: The low incidence of relapse in differentiated thyroid carcinoma (DTC), primarily treated by total thyroidectomy and 131I ablation, stimulates the search for optimal follow-up algorithms which do not include too many tests but are not connected with a risk of missing early recurrence. The aim of the study was to analyze the impact of the routine follow up examinations for early detection of DTC recurrence in low risk DTC patients. Material and methods: The group consisted of 617 DTC patients diagnosed in 1995-1996. In 513 (83%) total thyroidectomy was performed. 449 (73%) received ablative 131I therapy. After primary approach complete remission (CR) was stated in 453 (73%), persistent disease in 116 (19%), asymptomatic hyperthyroglobulinaemia in 14 (2%). Patients with CR constituted the low risk group analyzed in this study. The median follow up was 4.16 yrs. Results: Recurrent disease appeared in 28 (6%) patients (23 locoregional, 9 distant metastases, both in 4). Serum Tg (thyroglobulin) level at the moment of relapse diagnosis was detectable in 44% while neck sonography was the first examination to detect recurrence in 56% of cases. Conclusion: In the selected group of DTC patients treated by radical primary approach and showing a low risk of recurrence only half of all relapse cases are diagnosed by the rise of serum Tg level. Regular sonography contributes to the second half of diagnoses. Thus, a special weight should be put on neck sonography as the important element of regular follow up in low risk DTC patients

Clinical course and treatment of patients with differentiated

Celem pracy była analiza obrazu klinicznego i sposobu leczenia chorych na zróżnicowane raki tarczycy (ZRT) rozpoznane w Polsce w 1995 roku. Materiał obejmował grupę 478 chorych na raka tarczycy. Byli oni konsultowani, diagnozowani lub leczeni w Centrum Onkologii - Instytucie im. M Skłodowskiej- Curie w Gliwicach. Grupa ta stanowi 57,7% wszystkich raków tarczycy rozpoznanych w Polsce w tym roku. Do dalszej szczegółowej analizy włączono jedynie 352 chorych na zróżnicowane raki tarczycy leczonych operacyjnie. 292 osoby (60%) było dodatkowo leczone jodem radioaktywnym. Wszyscy chorzy otrzymywali supresyjne leczenie tyroksyną. W czasie obserwacji wznowa miejscowa wystąpiła u 37 chorych (8,6%). Odsetek 10-letnich przeżyć całkowitych wynosił 96,4%, a bezobjawowych 68%. Korzystając z faktu opublikowania przez Holtzera i wsp. danych dotyczących obrazu raka tarczycy rozpoznanego w Niemczech w 1996 roku w pracy dokonano dodatkowo porównania obu populacji. Przedstawiona analiza pozwala wnioskować, że postępowanie lecznicze w zróżnicowanych rakach tarczycy pozwala na uzyskanie satysfakcjonujących, dobrych wyników leczenia, a obraz kliniczny choroby i metody terapeutyczne są w Polsce i w Niemczech podobne.The aim of the study was to analyze the clinical course and therapy in patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC) diagnosed in Poland within the year 1995. The group of 478 patients with thyroid cancer (57.7% of all thyroid cancer cases diagnosed this year in Poland) was analyzed. Patients were diagnosed or treated in Maria Skłodowska-Curie Memorial Cancer Center and Institute of Oncology, Gliwice Branch. Detailed analysis was performed in 352 patients with DTC who were treated by surgery. 292 patients (60%) received adjuvant radioiodine therapy. Hormonal (L-thyroxine) treatment was administered to all patients. In 37 patients (8.6%) local recurrence was observed. 10-year overall survival was 96.4% and disease-free survival was respectively 68%. The comparison of Polish data to analysis in German population published by Holtzer et al. (Cancer, 2000) was also performed in this study. We conclude that DTC therapy, currently recommended in our country, gives satisfactory results and that clinical outcome and therapeutic methods are similar both in Poland and Germany

Recombinant human TSH for the treatment of differentiated thyroid cancer metastatic to the spine

The diagnostic use of recombinant human TSH (rhTSH) in follow- up of differentiated thyroid cancer (DTC) is already approved, however its application in 131I therapy is still to be evaluated. We report results obtained in four patients with DTC metastatic to central skeleton, in whom 5 courses of rtTSH aided 131I therapy were administered

Optimization of 131I ablation in patients with differentiated thyroid carcinoma: comparison of early outcomes of treatment with 100 mCi versus 60 mCi

Wstęp: Badanie ma na celu porównanie skuteczności ablacyjnej dwóch aktywności jodu promieniotwórczego: 60 i 100 mCi stosowanych w leczeniu uzupełniającym chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma). Materiał i metody: W randomizowanym badaniu prospektywnym analizie poddano grupę 224 chorych na DTC, u których w chwili kwalifikacji do badania nie stwierdzono klinicznych cech uogólnienia choroby nowotworowej. Do badania włączono chorych w stopniu zaawansowania pT1b-3 Nx i pT4N0. Pacjentom w grupie A (99 osób) podano 60 mCi, w grupie B (125 osób) - 100 mCi jodu 131. Wyniki: Efekt terapii oceniano po roku, przeprowadzając diagnostykę w warunkach stymulacji endogennym TSH i po dwóch latach w czasie leczenia tyroksyn&sup1;ą. Po wykonaniu scyntygrafii poterapeutycznej u 22 osób (9,8%) stwierdzono mikroprzerzuty odległe (u 11 w grupie A i u 11 w grupie B). Spośród pozostałych chorych pełną remisję stwierdzono u 77% chorych w grupie A i 80% chorych w grupie B). Do podania kolejnej aktywności ablacyjnej kierowano chorych, u których jodochwytność w loży tarczycy utrzymywała się powyżej 0,5%, lub u których stwierdzano podwyższone stężenie tyreoglobuliny (Tg). Ponownego leczenia uzupełniającego wymagało 26 osób (13,3% w grupie A i 11,2% w grupie B). W czasie diagnostyki wykonanej 12-24 miesiące od pierwszego leczenia nie obserwowano znaczących różnic w stężeniu Tg w obu grupach badanych. Wnioski: W analizowanej przez autorów niniejszej pracy grupie nie stwierdzono różnic w skuteczności ablacyjnej aktywności 60 i 100 mCi jodu 131, co przemawia za rutynowym stosowaniem dawki o aktywności 60 mCi, dającej mniejszą ekspozycję na promieniowanie jonizujące.Introduction: The aim of this study was to compare the early outcomes between two groups of patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC) who received 60 or 100 mCi of 131I for remnant ablation. Material and methods: 224 DTC patients with primary tumor > 1 cm of diameter or multifocal were randomised into prospective clinical trial. Patients with extrathyroideal extension of primary tumor and nodal metastases or M1 were not enrolled. 99 patients received 60 mCi, and 125 - 100 mCi of radioiodine as the first ablative dose. Results: The effectiveness of thyroid ablation was evaluated after one year, during endogenous TSH (thyroid stimulating hormone) stimulation, and after two years during Lthyroxine therapy. Whole body scintigraphy (WBS) was performed under thyroxine withdrawal and thyroglobulin serum level was assessed. Distant micrometastases were detected in 9.8% of patients by post-therapy WBS, 11 patients in group A treated with 60 mCi and 11 in group B treated with 100 mCi. In other patients no symptoms of persistent disease were detected. At one year follow up full remission was diagnosed in 176 patients: 76 in group A and 100 in group B. The remaining ones, 13.3% and 11.2% respectively, received the second course of 131I for remnant ablation. There were no statistically significant differences in Tg (thyroglobulin) serum level either 12 or 24 months after 131I treatment. Conclusions: Our evaluation of early efficacy of adjuvant radioiodine treatment in low risk DTC patients shows no differences between two radioiodine activities - 60 and 100 mCi in relation to thyroid ablation. Thus, the activity of 60 mCi is recommended

Ciągła stratyfikacja ryzyka w zróżnicowanym raku tarczycy (DTC) — stymulowane stężenie tyreoglobuliny (Tg) w surowicy, przed leczeniem uzupełniającym radiojodem (RAI), najważniejszym czynnikiem ryzyka nawrotu raka u pacjentów M0

  Introduction: Adequate postoperative risk assessment currently constitutes the principle of DTC treatment and further management. The aim of the study — a retrospective assessment of risk factors influencing DTC relapse. Material and methods: The study group consisted of 510 DTC staged pT1b-T4N0-N1M0, in whom total thyroidectomy and complementary radioiodine (RAI) treatment were carried out. In 71% papillary thyroid cancer was diagnosed, whereas in the remaining 29% — follicular thyroid carcinoma. Based on TNM classification from 1997, T1 feature was diagnosed in 11.6%, T2 in 35.1%, T3 in 8.4%, T4 in 9,4%, while in 35.5% — Tx. Lymph node metastases were present in 24.7% of cases. Median follow-up was 12.1 years (1.5–15.2). Results: Age at DTC diagnosis, tumour diameter (T), lymph node metastases (N1), stimulated thyroglobulin, and RAI uptake in thyroid bed at qualification for RAI ablation significantly influenced freedom from progression time (FFP) in a multivariate analysis. When postoperative stimulated Tg was &amp;gt; 30 ng/mL the risk of relapse increased nearly six-fold, whereas the presence of N1 feature — four-fold. The total risk of relapse in the whole group was 12.55% while median FFP was 154.8 months. Five-year and 10-year FFP was 90.1% and 87.5%, respectively. Conclusions: Postoperative stimulated thyroglobulin level was the most potent, independent risk factor influencing FFP in DTC patients. Age above 60 years, an initial DTC stage (T and N features), and low RAI uptake in thyroid bed ( &amp;lt; 1%) were related to a higher risk of DTC relapse, whereas the investigated histopathological features were insignificant. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 2–11)    Wstęp: Właściwa, pooperacyjna ocena ryzyka stanowi obecnie podstawę wyboru postępowania terapeutycznego i monitorowania chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC). Celem pracy była retrospektywna ocena czynników ryzyka nawrotu DTC. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 510 chorych z rozpoznaniem DTC w stadium pT1b-T4N0-N1M0, u których przeprowadzono całkowite wycięcie tarczycy i leczenie uzupełniające 131I. U 71% rozpoznano raka brodawkowatego, a u 29% raka pęcherzykowego tarczycy. Na podstawie klasyfikacji TNM z 1997 roku u 11,6% chorych rozpoznano cechę T1, u 35,1% — T2, u 8,4% — T3, u 9,4% — T4, a u 35,5% — Tx. Przerzuty do węzłów chłonnych (N1) były obecne u 24,7% przypadków. Mediana obserwacji wynosiła 12,1 lat (zakres 1,5–15,2). Wyniki: Wiek w chwili rozpoznania, średnica guza (T), obecność przerzutów do węzłów chłonnych, stężenie tyreoglobuliny (Tg) stymulowanej i wychwyt 131I w loży tarczycy w scyntygrafii podczas kwalifikacji do leczenia uzupełniającego 131I znamiennie wpływały na czas do nawrotu DTC w analizie wieloczynnikowej. U chorych, u których pooperacyjne stymulowane stężenie Tg wynosiło &amp;gt; 30 ng/mL ryzyko nawrotu wzrastało blisko 6-krotnie. Zajęcie węzłów chłonnych wiązało się z 4-krotnym wzrostem ryzyka wznowy DTC. Ryzyko nawrotu w grupie badanej wynosiło 12,55%, mediana czasu do progresji — 154,8 miesięcy. Pięcioletni odsetek chorych bez nawrotu wynosił 90,1%, a 10-letni odpowiednio 87,5%. Wnioski: Pooperacyjne stężenie Tg stymulowanej stanowiło najsilniejszy, niezależny czynnik rokowniczy wpływający na przeżycie bezobjawowe chorych na DTC. Wiek powyżej 60 lat, wyjściowe zaawansowanie (cechy T i N) oraz niski ( &amp;lt; 1%) pooperacyjny wychwyt 131I w loży tarczycy wiązały się ze znamiennie wyższym ryzykiem nawrotu DTC, natomiast badane czynniki histopatologiczne nie miały istotnego znaczenia. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 2–11)