Ocena efektów treningu fizycznego z zastosowaniem dodatkowego obciążenia kończyn w trakcie wczesnej rehabilitacji pacjentów po leczonym interwencyjnie ostrym zespole wieńcowym

Introduction. We aimed to investigate the effects of modified cardiac rehabilitation programme on functional fitness level. We modified the programme with the elements of resistance training relied on use of the ankle and wrist weights (1, 0.5 kg each). Material and methods. The study was performed on 40 patients in 2–3 weeks following acute coronary syndrome (ACS), after they underwent percutaneous coronary intervention (PCI). Patients were divided in to two groups: two groups of 20 patients each: control group with standard training and experimental group with elements of resistance training. An analysis of the data was performed before and after 18-session rehabilitation programme. The study was performed only in patients at moderate risk of cardiac disease according to American College of Sports Medicine 8th edition risk stratification. Results. Contemporary standard of cardiac rehabilitation provided to the patients post-ACS improved significantly (p < 0.05) the endurance parameters assessed with the 6-min walking test (from 517.75 ± 57.27 to 581 ± 94.04 m for the standard rehabilitation and from 523.00 ± 45.43 to 598.47 ± 57.30 m for modified programme with the elements of resistance). The strength of the arms and legs assessed with the dynamometry improved significantly with more pronounced improvement in the group with resistance training elements than in the standard rehabilitation group (from 33.10 ± 8.35 to 42.65 ± 11.90 kg and from 127.00 ± 25.49 to 154.40 ± 31.86 kg, respectively; p < 0.05). The strength endurance assessed with the SFT for the legs increased significantly in both groups. Conclusions. Early-phase cardiac rehabilitation extended with the elements of resistance training results in greater improvement, especially in the elements of strength.Wstęp. Poprawa funkcjonalnej sprawności w celu utrzymania przydatności społecznej jest jednym z głównych celów współczesnej rehabilitacji, w tym kardiologicznej. Przesłanka ta mobilizuje do poszukiwania możliwie najpełniejszych programów treningowych sprzyjających nie tylko poprawie wydolności krążeniowo-oddechowej, ale także korzystnie wpływających na takie elementy, jak wytrzymałość siłowa, gibkość i koordynacja ruchowa. Materiał i metody. Badania przeprowadzono w grupie 40 pacjentów poddanych rehabilitacji w okresie 3–4 tygodni po leczonym interwencyjnie ostrym zespole wieńcowym (ACS). Pacjentów kwalifikowano losowo do dwóch 20-osobowych grup: kontrolnej, w której stosowano standardową formę treningu wytrzymałościowego, i eksperymentalnej, w której w czasie treningu zastosowano dodatkowo ciężarki umieszczone na kończynach (1; 0,5 kg). Parametry sprawności fizycznej oceniono przed i po 18 sesjach rehabilitacyjnych. Badaniu poddano wyłącznie pacjentów cechujących się umiarkowanym ryzykiem rozwoju choroby serca, zgodnie z 8. wydaniem stratyfikacji ryzyka według American College of Sports Medicine. Wyniki. Oba modele treningowe prowadzą do istotnej poprawy wydolności fizycznej ocenianej za pomocą 6-minutowej próby marszowej (z 17,25 ± 4,00 do 20,05 ± 5,13 w grupie objętej treningiem standardowym oraz 20,85 ± 4,32 do 24,84 ± 4,75 w grupie, w której zastosowano elementy treningu oporowego). Siła mięśniowa kończyn górnych i dolnych ulega istotnie większej poprawie w grupie pacjentów ćwiczących z dodatkowym obciążeniem. Wytrzymałość siłowa w obu grupach treningowych istotnie się poprawia (odpowiednio: z 21,50 ± 5,74 do 24,80 ± 7,56 oraz z 24,55 ± 5,18 do 24,80±7,56), jednak w grupie z elementami treningu oporowego wzrost jest istotnie większy (p = 0,054). Wnioski. Trening wytrzymałościowy zmodyfikowany poprzez zastosowanie dodatkowych obciążeń kończyn u pacjentów poddanych wczesnej rehabilitacji po leczonym interwencyjnie ACS prowadzi do znamiennie większej poprawy siły i wytrzymałości siłowej.

Wpływ treningu wytrzymałościowego na aktywność inhibitora plazminogenu typu 1 u pacjentów rehabilitowanych po zabiegu przezskórnej interwencji wieńcowej

Wstęp: W związku z faktem, że poziom aktywności inhibitora aktywatora plazminogenu (PAI-1) może być czynnikiem prognostycznym ryzyka restenozy u pacjentów po zabiegu przezskórnej interwencji wieńcowej (PCI), oceniono, na ile aktywność PAI-1 zmienia się pod wpływem 3-tygodniowego treningu rehabilitacyjnego. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono u 26 pacjentów płci męskiej, w wieku 56,7 &plusmn; &plusmn; 1,5 roku (średnia &plusmn; SEM) w okresie 5,5 &plusmn; 0,6 tygodnia po zabiegu PCI. Chorych poddano 3-tygodniowej rehabilitacji, której podstawą był trening wytrzymałościowy na cykloergometrze (ćwiczenia wykonywano codziennie, przez 5 dni w tygodniu). Przed cyklem rehabilitacyjnym i po jego zakończeniu pobierano krew w celu oznaczenia aktywności PAI-1. Wyniki: Obniżenie aktywności PAI-1 wystąpiło u 16 osób (61,5%), a wzrost zanotowano u 10 (38,5%). Znamienny statystycznie wzrost tolerancji wysiłku z 34,5 &plusmn; 2,7 kJ do 44,3 &plusmn; 3,7 kJ (p < 0,001) stwierdzono jedynie w podgrupie, w której jednocześnie wystąpiło obniżenie aktywności PAI-1. Istotne obniżenie aktywności PAI-1 z 3,25 &plusmn; 0,44 kJ do 2,38 &plusmn; 0,47 kJ zaobserwowano tylko w grupie pacjentów, u których w końcowym badaniu wysiłkowym nie stwierdzono obniżenia odcinka ST. Wnioski: Poprawa tolerancji wysiłku i brak zmian odcinka ST podczas próby wysiłkowej po zakończeniu treningu rehabilitacyjnego u chorych po PCI wiążą się z obniżeniem aktywności PAI-1. Ocena zmian aktywności PAI-1 po treningu rehabilitacyjnym skojarzona z analizą wyniku badania wysiłkowego może być pomocna w ocenie ryzyka restenozy. (Folia Cardiol. 2005; 12: 499&#8211;503

Cardiac rehabilitationKnowledge of cardiovascular risk factors and recommended lifestyle modifications in patients after an acute coronary syndrome. The influence of short-term, stationary rehabilitation. Preliminary results

Background: Education on behavioural risk factors and lifestyle modification is one of the core components of comprehensive cardiac rehabilitation. Aim: To assess the level of knowledge of cardiovascular risk factors and recommended lifestyle changes in patients rehabilitated after an acute coronary syndrome (ACS). Methods: The study group consisted of 31 consecutive patients (22 males, 56.6&plusmn;10.9 years) participating in short-term, early, comprehensive cardiac rehabilitation. On admission, at discharge and 3 months after discharge patients&#8217; knowledge was assessed with a questionnaire worked out by the authors. Results: On admission, patients had poor knowledge of cardiovascular risk factors and recommended lifestyle modifications, especially concerning diabetes, hypertension, and diet. After completing the rehabilitation programme, significantly higher percentage of patients gave correct answers to questions concerning diabetes and cholesterol-rich diet as cardiovascular risk factors, and substitution of vegetable fat for animal fat as a lifestyle modification, and significantly higher proportion of patients gave the correct value for elevated systolic blood pressure. Conclusions: Patients after ACS have poor knowledge of cardiovascular risk factors and recommended lifestyle modifications. The level of knowledge improves after short-term, stationary cardiac rehabilitation; however, the degree of this improvement is not completely satisfactory

Artykuł oryginalny Dlaczego chorzy po ostrych zespołach wieńcowych nie chcą kontynuować wczesnej stacjonarnej rehabilitacji w programach ambulatoryjnych?

Background: The value of cardiac rehabilitation in patients with coronary artery disease has been well established. The main problem is a low attendance of patients qualified for rehabilitation. Aim: To assess differences between subjects attending outpatient cardiac rehabilitation (OutCR) after completing an early inpatient programme (InCR), and patients refusing participation in OutCR; to investigate factors determining patients&#8217; decisions. Methods: Seventy-two patients (mean age 57 &#177; 9.4 years; 53 men) 2-3 weeks after an acute coronary syndrome (ACS) treated with primary PCI were enrolled. On admission to the cardiac rehabilitation ward, the following parameters were assessed: quality of life (EuroQol-5D questionnaire), psychological status (Beck&#8217;s, SOPER and STAI questionnaires), marital status, education, economic status, employment, place of living, smoking status, and comorbidities (a questionnaire prepared by the authors). Additionally, patients&#8217; opinions on outpatient and inpatient cardiac rehabilitation were noted. The inpatient programme lasted 2-3 weeks. At discharge, the assessment was repeated, and patients were proposed to enrol in a 12-week outpatient programme. In the case of refusal, patients were asked to give the reason. Results: Two men failed to complete the inpatient program. Of the remaining 70 subjects, 16 attended and completed the outpatient programme. In the group participating in OutCR, there were fewer patients with depression before InCR (12 vs. 39% in the group without OutCR, p = 0.0484). Subjects in the OutCR group had a higher score for mood after InCR (7.7 &#177; 1.25 vs. 6.7 &#177; 1.69, p = 0.0365), lower score for emotional stress before and after InCR (before InCR: 4.4 &#177; 1.09 vs. 5.3 &#177; 1.34, p = 0.0188; after InCR: 3.8 &#177; 1.51 vs. 4.8 &#177; 1.4, p = 0.0262), and lower score for anxiety before InCR (3.1 &#177; 1.75 vs. 4.4 &#177; 2.12, p = 0.0426). Patients in the two groups differed with regard to employment (p = 0.0256) and smoking status (p = 0.0517). In both groups, most patients (ł 80%) preferred inpatient rehabilitation. Continuous medical care, lack of commuting problems, and convenience were the most frequently given advantages of inpatient rehabilitation, while commuting problems and conflict with job were the most frequently perceived barriers to outpatient rehabilitation. Conclusions: Only a small proportion of patients after an ACS decides to participate in outpatient rehabilitation after completing a short-term inpatient programme. Psychological status, employment and smoking status are among the factors that differentiate OutCR attenders and non-attenders. Continuous medical care, lack of commuting problems, and convenience were the most frequently given advantages of inpatient rehabilitation, while commuting problems and conflict with job were the most frequently perceived barriers to outpatient rehabilitation.Wstęp: Problemem rehabilitacji kardiologicznej jest mała liczba chorych zgłaszających się do programów rehabilitacyjnych i duża częstość rezygnacji w trakcie ich trwania. W warunkach polskich szczególnie mało osób uczestniczy w rehabilitacji ambulatoryjnej i obserwuje się tendencję do zmniejszania tej liczby. Cel: Analiza, czym różnią się osoby, które po przebyciu stacjonarnej rehabilitacji kardiologicznej (SRK) podjęły jej kontynuację w warunkach ambulatoryjnych (ARK), od chorych, którzy nie zgłosili się do programu ambulatoryjnego, a także określenie, jakie czynniki w opinii chorych wpłynęły na ich decyzję. Metody: Do badania zakwalifikowano 72 osoby (średni wiek 57 &#177; 9,4 roku; 53 mężczyzn) przyjęte na oddział SRK w ciągu 2&#8211;3 tygodni po leczonym interwencyjnie ostrym zespole wieńcowym (OZW). Przy przyjęciu u wszystkich osób, poza standardowym badaniem lekarskim, oceniono jakość życia (kwestionariusz EuroQol-5D) i stan psychiczny (kwestionariusze Becka, SOPER i STAI), ponadto zebrano dane dotyczące statusu socjoekonomicznego, wykształcenia, miejsca zamieszkania, palenia papierosów, chorób przewlekłych, a także poglądów na SRK i ARK. Po zakończeniu trwającego 2&#8211;3 tygodnie programu SRK powtórzono wymienione badania i zaproponowano chorym kontynuację rehabilitacji w 12-tygodniowym programie ambulatoryjnym. Wyniki: Dwaj mężczyźni nie ukończyli programu SRK. Z pozostałych 70 osób, 16 chorych zgłosiło się i ukończyło program ARK. Chorzy, którzy zgłosili się do ARK i którzy odmówili uczestnictwa w ARK, nie różnili się pod względem wieku, płci, poziomu wydolności fizycznej przed SRK i po jej zakończeniu, a także wielkości frakcji wyrzutowej, wskaźnika masy ciała oraz występowania cukrzycy i nadciśnienia tętniczego. Nie stwierdzono różnic pomiędzy grupami pod względem stanu cywilnego, poziomu wykształcenia, sytuacji ekonomicznej, jakości życia oraz miejsca zamieszkania. W grupie, która zgłosiła się do ARK, stwierdzono mniejszy odsetek chorych z depresją przed SRK (12% w porównaniu z 39% w grupie bez ARK, p = 0,0484), lepszy podstawowy nastrój w skali SOPER po SRK (7,7 &#177; 1,25 w porównaniu z 6,7 &#177; 1,69 w grupie bez ARK, p = 0,0365), niższy poziom napięcia psychicznego w skali SOPER przed SRK i po niej (przed SRK: 4,4 &#177; 1,09 w porównaniu z 5,3 &#177; 1,34 w grupie bez ARK, p = 0,0188; po SRK: 3,8 &#177; 1,51 w porównaniu z 4,8 &#177; 1,43 w grupie bez ARK, p = 0,0262) oraz lęku ocenianego jako stan w skali STAI przed SRK (3,1 &#177; 1,75 w porównaniu z 4,4 &#177; 2,12 w grupie bez ARK, p = 0,0426). Czynnikami różnicującymi obie grupy było również palenie papierosów (p = 0,0517) oraz forma zatrudnienia (p = 0,0256). W obu grupach zdecydowana większość osób (80%) preferowała SRK, najczęściej uzasadniając swój wybór stałością opieki lekarskiej, brakiem konieczności dojazdów i wygodą. Wśród barier uniemożliwiających uczestnictwo w ARK najwięcej osób wymieniło trudności związane z dojazdami i konflikt z pracą zawodową. Wnioski: 1. Niewielki odsetek chorych po OZW decyduje się na kontynuację SRK w formie programu ARK. 2. Do czynników różnicujących chorych uczestniczących w programie ARK i odmawiających uczestnictwa w nim należą stan psychiczny, forma zatrudnienia i palenie papierosów. 3. Najważniejszymi zaletami SRK w opinii chorych są całodobowa opieka medyczna i wygoda, natomiast główną przeszkodą w uczestniczeniu w ARK jest konieczność dojazdów

Short-term endurance training after coronary artery bypass grafting improves insulin resistance parameters in patients with hypertension

Background: It has been shown that short-term exercise training improves insulin resistance parameters in patients with ischaemic heart disease. The effects of such a rehabilitation programme in patients with hypertension have not been well established.Aim: To assess whether short-term endurance training after coronary artery bypass grafting (CABG) may improve metabolic parameters and reduce blood pressure in patients with hypertension.Methods: The study group consisted of 30 male patients (15 with hypertension and 15 normotensive) aged 55&#177;2.1 years who underwent CABG 1 to 6 months before the initiation of a 3-week endurance training. Glucose, insulin and C-peptide blood levels as well as binding and degradation of 125I-insulin by erythrocyte receptors were assessed before and after the training programme. The effects of training on blood pressure values were also evaluated.Results: A significant improvement (

Wpływ wydłużenia o formę ambulatoryjna wczesnej stacjonarnej rehabilitacji pacjentów po leczonym interwencyjnie ostrym zespole wieńcowym na wydolność fizyczna oraz elementy stanu psychicznego i jakości życia

Objectives: The evaluation of the direct and remote effects of stationary rehabilitation following interventionally treated acute coronary syndrome and its extension by a three-month period of supervised training in ambulatory conditions within the scope of physical capacity psychic state and quality of life.Materials and methods: The research was conducted in a group of 44 patients (32 men and 12 women) aged 56.9±9, 62 years old for a period of 2-3 weeks following interventional treatment of acute coronary syndrome. All the patients had participated in stationary rehabilitation, 14 of whom expressed a willingness to participate in a futher three-month period of ambulatory rehabilitation. All patients prior to the commencement of rehabilitation had threadmill exertion tests. Fear was evaluated by means of the SOPER questionnaire. Basic mood and psychic tension as well as the feeling of health were assessed by means of the VAS scale of the Euro-Qol 5D questionnaire. The set of tests was repeated after the completion of the stationary phase, and after time periods of 3 months and a year.Results: Patients subjected to the extended 3-month ambulatory phase of rehabilitation displayed a greater increase in exercise tolerance when compared with the group that had merely undergone the 3-week stationary rehabilitation. Patients with extended rehabilitation gradually improved their evaluation of their state of health and after a year maintained it at the level it had been after the completion of the stationary rehabilitation. In patients who did not express a willingness to continue an organised form of exercise in ambulatory conditions the noticeable improvement in health following the end of rehabilitation was not long lasting. After a year, regardless of the programme of rehabilitation selected, an improvement in the psychic state was noted, which was expressed in an increased positive mood although the level of fear did not change to a significant degree.Conclusions: 1. Extended rehabilitation, combining stationary and ambulatory forms, after interventional treatment of ACS gives a better long-term effect in the area of improving exercise capacity and patient self-evaluation of state of health than is in the case after three-week stationary rehabilitation. 2. The extending of the period of rehabilitation has no influence on attaining the postrehabilitation changes on the level of mood and fear

Ocena niektórych fizjologicznych efektów zastosowania Nordic Walking jako uzupełniającego elementu ćwiczeń fizycznych w drugim etapie rehabilitacji po zawale serca

Background: Walks and marches are a simple yet effective forms of physical activity, commonly used in the cardiac rehabilitation. It has been recommended recently to combine march training with exercises involving upper limbs. One of the most popular methods is Nordic Walking, during which special poles are used to increase the work of upper part of the body. The aim of the study was to assess the influence of Nordic Walking on the improvement in exercise tolerance and physical performance in patients rehabilitated after a myocardial infarction.Methods: The study population consisted of 30 patients hospitalized in a cardiac rehabilitation ward 14 to 28 days after myocardial infarction. On admission and after completing the rehabilitation program patients performed an exercise test following the modified Bruce protocol, a six-minute walk test and a test assessing physical performance (Fullerton test). 10 subjects were assigned to a control group, which followed a standard training program, and 20 patients to a group which additionally performed a march training using the Nordic Walking method 5 times a week. Each session of the march training lasted 40 minutes and consisted of a 3-kilometer walk interrupted by breaks during which respiratory and stretching exercises were performed. During the march and exercises patients used special poles for Nordic Walking.Results: Exercise tolerance improved in both study groups. However, the increase in the exercise tolerance was greater in the group performing Nordic Walking than in the control group (30% vs. 14%, respectively; P &lt; 0.05). The rate-pressure product during the exercise test increased significantly only in the group performing Nordic Walking (from 18.2 x 103 ± 3.3 x 103 to 20.7 x 103 ± 4.4 x 103; P &lt; 0.05). The improvement in the results of the six-minute walk test was greater in the group performing Nordic Walking (22% in comparison with 17% in the control group; P &lt; 0.05). The results of the test assessing physical performance (Fullerton test) improved in both study groups.Conclusion: The results of this preliminary study indicate that march training using the Nordic Walking method effectively increases exercise tolerance and physical fitness in patients after myocardial infarction. If these findings are confirmed by the results of larger studies, Nordic Walking could be widely used in the early phases of cardiac rehabilitation. The influence of Nordic Walking on the cardiovascular risk factors and quality of life parameters should be investigated.Cel: Spacery i marsze są prostą a jednocześnie efektywną formą aktywności fizycznej powszechnie stosowaną w rehabilitacji kardiologicznej. W ostatnich latach podejmuje się próby urozmaicenia ćwiczeń marszowych poprzez szersze włączenie pracy kończyn górnych, co umożliwia między innymi coraz bardziej popularna forma aktywności ruchowej znana jako Nordic Walking. Celem niniejszej pracy była ocena wpływu marszu nordyckiego na stopień poprawy tolerancji wysiłku oraz sprawność ogólną chorych rehabilitowanych po zawale serca (ZS). Metoda: Badaniom poddano 30 pacjentów, którzy w okresie 14–28 dni po ZS przebywali na Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej. U wszystkich pacjentów włączonych do programu badawczego przed rehabilitacją i po jej zakończeniu wykonano próbę wysiłkową wg zmodyfikowanego protokołu Bruce’a, 6-minutowy test marszowy oraz test sprawności fizycznej „Fullerton”. Chorych podzielono na dwie grupy. 10 pacjentów uczestniczyło w standardowym programie treningowym (grupa K), a u 20 pacjentów zastosowano dodatkowo (5x w tygodniu po 40 min) trening marszowy typu Nordic Walking (grupa NW). Polegał on na przejściu 3 kilometrów z przerwami przeznaczonymi na ćwiczenia oddechowe i rozciągające. W trakcie marszu oraz ćwiczeń z pacjenci wykorzystywali specjalne kije skonstruowane do tej formy aktywności ruchowej Wyniki: W obu grupach trenujących uzyskano poprawę tolerancji wysiłku, jednak odsetek poprawy w grupie NW (30%) był wyższy niż w grupie K (14%). Podobnie zachowywały się wartości iloczynu podwójnego (RPP). Istotne statystycznie zwiększenie RPP po treningu rehabilitacyjnym stwierdzono jedynie w grupie z NW (z 18,2 x 103 ±3,3 x 103 do 20,7 x 103 ±4,4 x 103) (p<0,05). 6-minutowa próba marszowa wykazała wyższy odsetek poprawy w grupie NW (22%) niż w grupie K (17%). Wyniki testu „Fullerton” wykazują istotną statystycznie poprawę analizowanych parametrów w obu grupach. Wnioski: Wstępne badania wskazują na celowość wdrażania marszu nordyckiego do programów rehabilitacji kardiologicznej po zawale serca z uwagi na wysoką efektywność w zakresie wpływu na poprawę tolerancji wysiłku i sprawności fizycznej. Pełne zaadoptowanie Nordic Walking jako jednej z istotnych metod wczesnej rehabilitacji kardiologicznej będzie możliwe po dokonaniu i przeanalizowaniu większej liczby obserwacji poszerzonych o dodatkowe parametry, głównie w zakresie wpływu na czynniki ryzyka oraz parametry jakości życia