The efficacy of radiofrequency catheter ablation in ectopic atrial tachycardia

Background: Ectopic atrial tachycardia (EAT) is a relatively rare form of supraventricular arrhythmia, which, if persistent, may lead to tachycardia-induced cardiomyopathy (TIC), associated with an equally poor prognosis, including the risk of sudden cardiac death, as other dilated cardiomyopathies. The aim of the study was to evaluate the efficacy and course of radiofrequency catheter ablation (RFCA) in the treatment of patients with EAT. Methods: The study group comprised 33 consecutive patients (16 males and 17 females of mean age 41 ± 15 years) managed for EAT at our clinic. Each patient underwent an electrophysiological study (EPS) and atrial mapping during an episode of arrhythmia using the CARTO system. Subsequent RFCA was undergone by 32 patients. The procedure was considered successful if the arrhythmia terminated during energy application and remained non-inducible by isoprenaline. The mean follow-up period was 23 ± 13 months.Results: The ectopic focus was localised in the right atrium in 29 patients (88%) and in the left atrium in 5 patients (15%). In 6 patients more than one ectopic focus was found. The mean duration of the procedure was 159 ± 67 min and the mean duration of fluoroscopy was 25 ± 15 min. In 32 patients undergoing RFCA for the first time (the first session), the efficacy was 97%. In 2 patients with a recurrence of tachycardia and in 3 patients with EAT caused by another ectopic focus a re-ablation was performed (the second session) with an efficacy of 80%. The patient in whom re-ablation was unsuccessful underwent a third RFCA (third session). The total efficacy was 97%. Conclusions: Radiofrequency catheter ablation is an effective and safe treatment in patients with ectopic atrial tachycardia

Wpływ zakłóceń elektromagnetycznych na funkcje wszczepialnych urządzeń kontrolujących rytm serca

Wraz z rozwojem techniki medycznej co roku rośnie liczba wszczepialnych urządzeń kontrolujących rytm serca. Zwiększa się również stopień komplikacji implantowanych urządzeń, co w połączeniu z pojawianiem się w codziennym życiu oraz środowisku zawodowym i szpitalnym coraz to nowych emiterów zakłóceń elektromagnetycznych sprawia, że problem ewentualnych interferencji między tymi urządzeniami a środowiskiem zewnętrznym jest coraz bardziej istotny. Do najczęstszych reakcji urządzenia wszczepialnego na zewnętrzne zakłócenia elektromagnetyczne należą: wyhamowanie lub wytworzenie pojedynczego pobudzenia, całkowite zahamowanie stymulacji, przejście do trybu stymulacji awaryjnej oraz zwiększenie częstości rytmu lub nieprawidłowa częstość rytmu. Możliwe źródła zakłóceń elektromagnetycznych można podzielić na: wewnątrzszpitalne, środowiskowe i zawodowe. W pierwszej grupie do najczęściej spotykanych urządzeń medycznych emitujących zakłócenia elektromagnetyczne należą: magnetyczny rezonans jądrowy oraz urządzenia do diatermii i radioterapii. W środowisku zewnątrzszpitalnym najczęściej spotykanym źródłami interferencji elektromagnetycznych są telefony komórkowe oraz systemy zabezpieczenia przed kradzieżą. W niniejszej pracy omówiono aktualny stan wiedzy na temat możliwych interferencji oraz ich konsekwencji klinicznych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 261–272

The incidence and risk factors of stroke in patients with acute myocardial infarction treated invasively and concomitant impaired renal function

Background: Impaired renal function is a marker of poor prognosis in patients with acutemyocardial infarction (AMI). The aim of the study was to assess the incidence and independent predictors of stroke in population of patients with AMI treated invasively and concomitant impaired renal function (IRF).Methods: We analyzed 2,520 consecutive AMI patients admitted to our Center between 2003 and 2007 and treated with percutaneous coronary intervention. The whole population was divided into patients with IRF, defined as glomerular filtration rate < 60 mL/min/1.73 m2 or contrast induced nephropathy (IRF group, n = 933; 37.02%) and patients without IRF (control group, n = 1587; 62.98%). The IRF group was subjected to further analysis. Data onlong-term follow-up were screened to identify the patients who experienced stroke.Results: During median of 25.5 months of follow-up 52 (2.07%) the patients experienced stroke — 33 (3.54%) in the IRF group and 19 (1.2%) patients in the control group. The risk of major adverse cardiovascular events in the IRF group, including repeated AMI (68.8 vs.14.9%, p < 0.001) and death (45.5 vs. 25.1%, p < 0.05) was significantly higher in patients with stroke. Previous stroke (HR 6.85), female gender (HR 3.13), as well as STEMI anterior (HR 2.55) were independent risk factors of stroke in this population.Conclusions: Patients with AMI treated invasively and concomitant IRF were at higher risk of stroke occurrence in the future. Stroke was associated with poor outcome in the studied population. Independent predictors of stroke in patients with IRF and AMI treated invasively were different from commonly recognized stroke predictors

The prognostic value of different glucose abnormalities in patients with acute myocardial infarction treated invasively

BACKGROUND: Diabetes (DM) deteriorates the prognosis in patients with coronary heart disease. However, the prognostic value of different glucose abnormalities (GA) other than DM in subjects with acute myocardial infarction (AMI) treated invasively remains unclear. AIMS: To assess the incidence and impact of GA on clinical outcomes in AMI patients treated with percutaneous coronary intervention (PCI). METHODS: A single-center, prospective registry encompassed 2733 consecutive AMI subjects treated with PCI. In all in-hospital survivors (n = 2527, 92.5%) without the history of DM diagnosed before or during index hospitalization standard oral glucose tolerance test (OGTT) was performed during stable condition before hospital discharge and interpreted according to WHO criteria. The mean follow-up period was 37.5 months. RESULTS: The incidence of GA was as follows: impaired fasting glycaemia - IFG (n = 376, 15%); impaired glucose tolerance - IGT (n = 560, 22%); DM (n = 425, 17%); new onset DM (n = 384, 15%); and normal glucose tolerance – NGT (n = 782, 31%). During the long-term follow-up, death rate events for previously known DM, new onset DM and IGT were significantly more frequent than those for IFG and NGT (12.3; 9.6 and 9.4 vs. 5.6 and 6.4%, respectively, P < 0.05). The strongest and common independent predictors of death in GA patients were glomerular filtration rate < 60 ml/min/1,73 m^2 (HR 2.0 and 2.8) and left ventricle ejection fraction < 35% (HR 2.5 and 1.8, all P < 0.05) respectively. CONCLUSIONS: Glucose abnormalities are very common in AMI patients. DM, new onset DM and IGT increase remote mortality. Impaired glucose tolerance bears similar long-term prognosis as diabetes

Predictors of ventricular tachyarrhythmia in patients with implantable cardioverter-defibrillator and non-ischemic systolic heart failure

Background: The benefit derived from implantable cardioverter-defibrillators (ICD) in subjects with non-ischemic systolic HF (NICM) is less well-established.Aim: The study aimed to determine the incidence, predictors, and prognostic impact of ventricular arrhythmias in patients with ICD and NICM.Methods: The study sample included 377 consecutive patients with ICD or cardiac resynchronization cardioverter-defibrillators (CRT-D, 74% of patients) and NICM implanted and monitored remotely in a university hospital.Results: During the median (interquartile range [IQR]) follow-up of 1645 (960–2675) days, sustained ventricular arrhythmia occurred in 92 patients (24.4%). Of those, ventricular fibrillation (VF), ventricular tachycardia (VT), and both VT and VF occurred in 10 (10.9%), 72 (78.3%), and 10 (10.9%) patients, respectively. Patients with vs. those without ventricular arrhythmia differed concerning sex, left ventricular end-diastolic diameter (LVEDD), left ventricular end-systolic diameter (LVESD), left ventricular ejection fraction (LVEF), post-inflammatory etiology, atrial fibrillation/flutter occurrence, and supraventricular arrhythmia (SVT) other than AF/AFL during follow-up. In multivariable Cox regression, LVEDD (hazard ratio [HR], 1.05; 95% confidence interval [CI], 1.003–1.09; P = 0.03), AF/AFL (HR, 1.86; 95% CI, 1.21–2.85; P = 0.004), and SVT (HR, 1.77; 95% CI, 1.10–2.87; P = 0.02) were independent predictors of sustained VT, while AF/AFL (HR, 1.65; 95% CI, 1.07–2.56; P = 0.02) was independent predictor of VF. All-cause mortality in patients with VT/VF was significantly higher than in subjects without sustained ventricular arrhythmias (35.9% vs. 22.4%; P = 0.01).Conclusions: Ventricular arrhythmia occurred in every fourth patient with NICM and ICD during 4.5 years of observation and was associated with significantly worse prognosis than in subjects free of VT/VF. Higher LVEDD, atrial fibrillation/atrial flutter, and supraventricular tachycardia flag patients at risk of ventricular arrhythmia

A comparison of the clinical course of preexcitation syndrome in children and adolescents and in adults

Background: Atrioventricular reentrant tachycardia (AVRT) in patients with preexcitation syndrome (PS) is the main cause of paroxysmal regular arrhythmias in children and adolescents. While the previously published data most commonly concern clinical consequences of PS in adults, few researchers have evaluated the problem in children and adolescents. The aim of the study was to compare the clinical course of PS between the population of children and adolescents below 19 years of age and the population of adult patients. Method: The study population consisted of 302 consecutive PS patients managed between January 2001 and June 2005 with radiofrequency catheter ablation (RFCA). The study population was divided into two groups: Group 1 consisting of 52 patients aged 15.38 years on average (7-18 &#177; 2.53) and Group 2 consisting of 250 adult patients aged 38.67 years on average (19-72 &#177; 13.1). Results: Patients from Groups 1 and 2 experienced their first episode of AVRT at the mean age of 13.3 years and 29.1 years, respectively (p < 0.05). The mean annual numbers of AVRT episodes in Groups 1 and 2 were 12.97 (range, 2-96; median, 8) and 8.86 (range, 2-25; median, 6), respectively (p = non-significant). Two patients from Group 1 (3.85%) and 42 patients from Group 2 (16.8%) experienced episodes of atrial fibrillation (AF) (p < 0.05). Location of the accessory pathways (AP): In Group 1, the right free wall and anteroseptal AP locations were significantly more common [11 (21.15%) and 9 (17.31%) patients, respectively, vs.q 19 (7.6%) and 13 (5.2%) patients in Group 2; p < 0.01]. In Group 2, the left anterolateral AP location was more common [81 (32.4%) vs. 4 (7.69%) in Group 1; p < 0.01]. Conclusions: In children and adolescents with PS, a significantly lower incidence of AF was found. In Group 1, RFCA was performed significantly more frequently due to the development of AVRT caused by right free wall and right anteroseptal AP, while in the group of adults, the left anterolateral AP location was found more commonly. (Cardiol J 2007; 14: 384-390

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Stała, endokawitarna stymulacja serca u dzieci

Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym. Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci (w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii, z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia przedsionkowo-komorowego III stopnia. Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min). Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca

Porównanie przebiegu klinicznego zespołu preekscytacji u dzieci i młodzieży z pacjentami dorosłymi

Wstęp: Nawrotny częstoskurcz przedsionkowo-komorowy (AVRT) u chorych z zespołem preekscytacji (PS) stanowi główną przyczynę napadowych miarowych arytmii u dzieci i młodzieży. Publikowane dane najczęściej dotyczą następstw klinicznych PS u dorosłych, w niewielu natomiast ocenia się ten problem u dzieci i młodzieży. Celem pracy była analiza porównawcza przebiegu klinicznego PS między populacją dzieci i młodzieży w wieku poniżej 19 lat a chorymi dorosłymi. Metoda: Badaniem objęto 302 kolejnych chorych z PS leczonych w okresie od stycznia 2001 do czerwca 2005 roku za pomocą ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA). Z badanej populacji wyodrębniono dwie grupy: grupę I (52 chorych w wieku średnio 15,38 roku; 7-18 &#177; 2,53) i grupę II (250 chorych dorosłych w wieku średnio 38,67 roku; 19-72 &#177; 13,1). Wyniki: W grupie I wiek, w którym pierwszy raz wystąpił AVRT, wynosił średnio 13,3 roku, w grupie II - 29,1 roku (p < 0,05). Częstość występowania epizodów AVRT w skali rocznej wynosiła w grupie I średnio 12,97 (zakres 2-96, mediana 8), w grupie II - średnio 8,86 (zakres 2-25, mediana 6), p = NS. Epizody migotań przedsionków przebyło 2 chorych (3,85%) z grupy I i 42 pacjentów (16,8%) z grupy II (p < 0,05). W grupie I istotnie częściej stwierdzono lokalizację dróg dodatkowych (AP) prawostronną boczną (11 chorych; 21,15%) oraz przednioprzegrodową (9 chorych; 17,31%), natomiast w grupie II odpowiednio - u 19 (7,6%) i 13 pacjentów (5,2%; p < 0,01). W grupie II częściej występowała lokalizacja lewostronna przednio-boczna (81 chorych; 32,4%), w grupie I - u 4 pacjentów (7,69%; p < 0,01). Wnioski: U dzieci i młodzieży z PS istotnie rzadziej stwierdzano migotanie przedsionków. Częściej w grupie I wykonywano RFCA z powodu ujawnienia się AVRT zależnych od prawostronnych bocznych i prawostronnych przednio-przegrodowych AP, w grupie dorosłych natomiast częściej obserwowano lewostronną przednio-boczną lokalizację AP. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 537-543