Wstęp: Celem pracy była ocena przebiegu zabiegów przezżylnej implantacji stymulatora serca
u dzieci poddanych wcześniej złożonym zabiegom kardiochirurgicznym.
Materiał i metody: Analizie poddano przebieg implantacji kardiostymulatora u 7 dzieci
(w tym po zabiegu Senninga, ortotopowym przeszczepie serca, operacyjnej korekcji DORV, VSD, PDA, plastyce zastawki trójdzielnej, zamknięciu ubytku w przegrodzie międzyprzedsionkowej
typu sinus venosus z nieprawidłowym spływem żył płucnych przy współistnieniu dekstrokardii,
z wadą pod postacią 2-napływowej wspólnej komory i przełożeniem wielkich naczyń
po zabiegu bandingu tętnicy płucnej). Grupę kontrolną stanowiły 24 dzieci, u których
implantowano 2-jamowy układ stymulujący DDD z powodu wrodzonego bloku przewodzenia
przedsionkowo-komorowego III stopnia.
Wyniki: U wszystkich dzieci uzyskano fizjologiczny tryb stymulacji. Zabiegi u chorych po
leczeniu kardiochirurgicznym były istotnie dłuższe (90,7 min vs. 71 min) oraz wymagały
istotnie dłuższego użycia fluoroskopii (30,7 min vs. 9 min).
Wnioski: U wielu dzieci po złożonych zabiegach kardiochirurgicznych istnieje możliwość
bezpiecznej implantacji przezżylnej stymulatora serca. Jednak decyzję o zastosowaniu tego typu
zabiegu zawsze musi poprzedzać wnikliwa analiza kliniczna, w wybranych przypadkach połączona
z wykonaniem specjalistycznych badań dodatkowych, w tym z cewnikowaniem serca
