Completion thyroidectomy of well-differentiated thyroid cancer — a prospective, miserandomised study

Wstęp: Rozpoznanie po operacjach pierwotnie niedoszczętnych raka brodawkowatego lub pęcherzykowego tarczycy wymaga radykalizacjileczenia operacyjnego i usunięcia całego gruczołu tarczowego. W zmienionych przez tkankę bliznowatą warunkach anatomicznychradykalność tych zabiegów może być niezadowalająca i w konsekwencji wpływać na wyniki tarapii.Celem pracy była ocena korzyści wynikających z zastosowania ręcznego gamma nawigatora w zabiegach wtórnie całkowitych w przypadkachdobrze zróżnicowanych raków tarczycy.Materiał i metody: W pracy przedstawiono 75 przypadków chorych z dobrze zróżnicowanymi rakami tarczycy, zakwalifikowanych doradykalizacji leczenia operacyjnego. W 43 przypadkach (grupa I) śródoperacyjnie zastosowano ręczny gamma nawigator (NavigatorGPS), 32 chorych reoperowano bez użycia wyżej wymienionego urządzenia (grupa II). W celu oceny radykalności wtórnie całkowitegozabiegu w obu grupach chorych badano pooperacyjnie stężenie tyreoglobuliny (Tg) oraz oceniano wyniki badania scyntygrafii całegociała (I131) — jodochwytność. W obu grupach porównano również wystąpienie powikłań po zabiegach wtórnie radykalnych.Wyniki: Podczas radykalizacji we wszystkich przypadkach wykonano całkowite wycięcie gruczołu tarczowego wraz z wycięciem węzłówchłonnych przedziału centralnego. Pooperacyjne średnie stęzenie Tg oraz jodochwytność były niższe w grupie I w porównaniu z grupąII: (3,32 ± 2,09 v. 4,58 ± 2,5 ng/ml, [p = 0,021] jodochwytność: 6,9 ± 3,38 (grupa I) v. 7,31 ± 2,29 ng/ml (grupa II) [p = 0,187]). Użycienawigatora nie miało wpływu na częstość wystąpienia pooperacyjnych powikłań w obu grupach chorych (p = 0,109).Wnioski: Śródoperacyjne zastosowanie nawigatora może być pomocne w osiągnięciu lepszej radykalności pierwotnie nieradykalnychoperacji, chociaż obserwowane wyniki pozwalają na stwierdzenie, że zabieg ten wykonywany przez doświadczonego operatorapozwala na osiągnięcie porównywalnej radykalności niezależnie o d śródoperacyjnej detekcji izotopowej.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 335–339)Introduction: Postoperatively diagnosed papillary or follicular thyroid cancer in subtotally thyroidectomised patients requires a completionthyroidectomy. Re-operation with a gamma probe can be particularly useful in these patients.The aim of this study was to evaluate the benefits of using an intraoperative hand-held gamma detector during completion thyroidectomyin patients with well-differentiated thyroid cancer (WTC).Material and methods: 75 patients with WTC qualified for total re-thyroidectomy. In 43 patients, Group I (Nav), a hand-held gammaprobe (Navigator GPS) was used intraoperatively. 32 patients were re-operated without the gamma probe (Group II). In Group I, thyroidremnants were removed based on counted gamma signals. To estimate the radicality of reoperation in both groups, thyroglobulin (Tg)levels were determined and total body scanning (TBS) — I131 uptake — was performed.Results: Total thyroidectomy with central lymphadenectomy was performed in 75 cases. The average level of Tg and iodine uptake afterradicalisation was lower in Group I (Nav) than in Group II (3.32 ± 2.09 v. 4.58 ± 2.5 ng/mL, respectively, for Tg [p = 0.021] and 6.29 ±3.38 v. 7.31 ± 2.29 ng/mL, respectively, for iodine uptake [p = 0.187]). Additionally, the frequency of postoperative complications wascomparable, the difference in both groups was not significant, despite the use of the gamma probe (p = 0.109).Conclusions: The intraoperative use of a hand-held gamma detector can help to improve the radicality of a completion thyroidectomyprocedure after an incomplete primary thyroid resection, but the results of this procedure in the hands of an experienced surgeon arecomparable whether or not the gamma detector is used. (Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 335–339

Przedposiłkowe i poposiłkowe zmiany stężeń obu form greliny u osób otyłych i nieotyłych

Introduction: The potentially differential roles of both forms of ghrelin in obesity are undefined, and little is known about desacyl ghrelin’s (DAG) regulation by meals. We aimed to assess changes in acyl ghrelin (AG) and DAG in response to mixed-meal consumption in obese and non-obese subjects.Material and methods: Venous blood for plasma glucose, AG and DAG assays were collected in both groups after an overnight fast and two hours after the consumption of a standard 300 kcal-mixed meal (Nutridrink, Nutricia).Results: Mean fasting values of both AG and DAG were significantly lower in the obese individuals. On the other hand, among non-obese controls, the mean postprandial DAG levels did not change and AG levels decreased, whereas in obese individuals the mean DAG levels after a mixed-meal diminished and AG levels were unchanged.Conclusions: It is necessary to distinguish between the desacylated and acylated forms of ghrelin, as we have shown differential postprandial AG and DAG responses in obese and non-obese individuals. Whether targeting changed proportions between AG and DAG could be a successful strategy in obesity treatment remains a question for future studies. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 377–381)Wstęp: Niewiele wiadomo jak w otyłości zmienia się wydzielanie obu krążących form greliny — acylowanej (AG) i dezacylowanej (DAG) oraz jak posiłek wpływa u otyłych na stężenie DAG. Dlatego autorzy postanowili ocenić zmiany stężeń obu form hormonu przed i po posiłku w dwóch grupach: z BMI ≥ 30 i < 30 kg/m2.Materiał i metody: W obu grupach pobrano krew żylną na czczo i 2 godziny po podaniu standardowego posiłku zawierającego 300 kcal (Nutridrink, Nutricia). Oznaczono stężenia obu form greliny.Wyniki: Stężenia DAG i AG na czczo były niższe w grupie otyłych niż w kontrolnej grupie osób nieotyłych. Po posiłku u osób bez otyłości nie zaobserwowano zmian stężenia DAG, a stężenie AG zmalało, podczas gdy u otyłych stężenie DAG uległo istotnemu obniżeniu, a AG pozostało bez zmian.Wnioski: Konieczne jest oznaczanie obu form greliny, gdyż — jak wykazano — zmiany ich stężeń po posiłku mogą być zupełnie odmienne u osób otyłych niż w grupie nieotyłych. Odwrócenie zaburzonych proporcji między AG i DAG może okazać się skutecznym sposobem leczenia otyłości. (Endokrynol Pol 2014; 65 (5): 377–381

Od preparowania czterogruczołowego do technik małoinwazyjnych. Małoinwazyjna paratyroidektomia jako obecny standard chirurgii pierwotnej nadczynności przytarczyc

Complete surgical resection of hyperfunctioning parathyriod tissue is essential for the treatment of primary hyperparathyroidism. During recent years, minimally invasive surgery has been successfully applied in neck exploration, because of significant developments of guidance by intraoperative scans, the use of quick, intraoperative PTH assay, and also preoperative imaging procedures such as high resolution ultrasonography and sestamibi scintigraphy. The results of operations which are performed with minimally invasive techniques are comparable to those of conventional surgery, and provide advantages with regard to cosmetic result, length of hospitalisation, and reduced post-operative pain.Całkowite chirurgiczne usunięcie nadczynnej tkanki gruczołowej jest kluczowe dla leczenia pierwotnej nadczynności przytarczyc. Podczas ostatnich lat, techniki chirurgii małoinwazyjnej były z sukcesem wprowadzane do preparowania tkanek szyi. Było to możliwe dzięki opracowaniu śródoperacyjnych metod lokalizowania zmienionej tkanki, szybkim testom oznaczającym stężenie PTH w surowicy ,jak również doskonaleniu technik obrazowania przedoperacyjnego, takich jak ultrasonografia wysokiej rozdzielczości czy scyntygrafia z wykorzystaniem sestamibi. Wyniki operacji z wykorzystaniem technik małoinwazyjnych są porównywalne z wynikami technik konwencjonalnych oraz wiążą się z zaletami, takimi jak skrócony okres hospitalizacji, zmniejszenie bólu pooperacyjnego czy lepszy efekt kosmetyczny

Bariatric surgery during COVID-19 pandemic from patients' point of view : the results of a national survey

Introduction: The aim of the study was to investigate the impact of the COVID-19 pandemic on bariatric care from the patients’ point of view. The COVID-19 pandemic has perturbed the functioning of healthcare systems around the world and led to changes in elective surgical care, with bariatric procedures being postponed until the end of pandemic. There is no data in the literature about the effect of a new epidemiological situation on bariatric patients. Methods: The study was designed as an online survey containing multiple open questions about bariatric care during the COVID-19 pandemic. The survey was conducted among pre- and postoperative bariatric patients. Results: Out of 800 respondents, 74.53% felt anxiety about their health in regard to the present epidemiologic state. Some (72.25%) were aware of the fact that obesity was an important risk factor that could impair the course of the COVID-19 disease. Almost 30% of respondents admitted having put on weight, significantly more in the group of preoperative patients (43.8% vs. 22.69%; p < 0.001). Only 20.92% of patients had a possibility of continuing direct bariatric care; 67.3% of patients had an opportunity of remote contact with a bariatric specialist, including online consultations, teleconsultations and social media meetings. Conclusions: Limited access to medical care and quarantine lockdown may result in a deterioration of long-time operation outcomes and lower weight losses. Patients should be encouraged to profit from online consultations with specialists and telemedicine to reduce the negative effects of the pandemic on their health

Hipoglikemia u pacjentów poddanych chirurgii metabolicznej — przegląd literatury

Bariatric surgery is currently the most effective method of obesity treatment, regardless of the method used. Compared to non-surgical methods, it ensures greater weight reduction and better control of comorbidities, especially type 2 diabetes. The complication of bariatric surgery, both with and without type 2 diabetes, is the presence of a significant decrease in blood glucose level — hypoglycaemia. In the early postoperative phase, it is mainly hypoglycaemia associated with the so-called ‘dumping syndrome’. Later (months or years after the surgery), it is mainly caused by endogenous hyperinsulinism (PBSH, post-bariatric surgery hypoglycaemia). The incidence of PBSH varies considerably, from 0.1–50% depending on the adopted criteria. The pathomechanism of this phenomenon is multifactorial and based, among others, on inadequate incretins secretion, in particular glucagon-like peptide 1, in response to a meal, modified hepatic glucose metabolism or reduction in ghrelin concentration. Due to incomplete understanding about the pathophysiology of this phenomenon, there are no treatment algorithms. Nevertheless, three therapeutic options can be distinguished: diet modification, pharmacotherapy, and surgical treatment.Chirurgia bariatryczna jest obecnie najbardziej skuteczną metodą leczenia otyłości, niezależnie od zastosowanej metody, ponieważ w porównaniu z metodami niechirurgicznymi zapewnia większą redukcję masy ciała oraz kontrolę nad chorobami współtowarzyszącymi, przede wszystkim cukrzycą typu 2. Istotnym powikłaniem zabiegów chirurgii metabolicznej, zarówno u chorych na cukrzycę typu 2, jak i u osób bez cukrzycy, jest występowanie hipoglikemii — we wczesnej fazie pooperacyjnej najczęściej związanej z tak zwanym zespołem poposiłkowym, później (kilka miesięcy lub lat po operacji) spowodowanej endogennym hiperinsulinizmem (PBSH, hipoglikemia występująca po zabiegach bariatrycznych). Częstość występowania PBSH znacznie się waha, wynosząc 0,1–50%, zależnie od przyjętych kryteriów. Patomechanizm tego zjawiska jest wieloczynnikowy i oparty między innymi na nieadekwatnym wydzielaniu inkretyn, w tym przede wszystkim glukagonopodobnego peptyd typu 1, w odpowiedzi na posiłek, zmodyfikowany metabolizm wątrobowy glukozy czy obniżenie stężenia greliny. W związku z brakiem dokładnej wiedzy na temat patofizjologii tego zjawiska brakuje jednoznacznych algorytmów leczenia. Niemniej można wyróżnić trzy opcje terapeutyczne: modyfikację diety, farmakoterapię i leczenie chirurgiczne