The cancellation of debt and the concept of tax revenue in Personal Income Tax. Gloss to the judgment of the Supreme Administrative Court of February 12, 2020, II FSK 1527/18

The subject of this gloss is the position of the Supreme Administrative Court contained in the judgment of 12 February 2020 II FSK 1527/18, according to which not every cancellation of a debt is associated with the taxpayer’s receiving a gratuitous performance within the meaning of the provisions of the Personal Income Tax Act, and thus a taxable income within the meaning of this Act. Only then it might be considered that a taxpayer received an “other gratuitous performance” as a result of cancellation of a debt, when it results from the obligation to pay the price for the received goods, services, rights, intangible or legal assets. The author considers the above position of the Court to be correct, pointing to a number of additional arguments in favor of the above-mentioned theses.Przedmiotem niniejszej glosy jest zawarte w wyroku z dnia 12 lutego 2020 r., sygn. II FSK 1527/18, stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, zgodnie z którym nie każde umorzenie zobowiązania cywilnoprawnego wiąże się z uzyskaniem przez podatnika nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychodu podatkowego w rozumieniu tej ustawy. O otrzymaniu przez podatnika nieodpłatnego świadczenia na skutek umorzenia zobowiązania pieniężnego można bowiem mówić tylko wtedy, gdy wynika ono z obowiązku zapłaty ceny za otrzymany towar, usługę, prawa, wartości niematerialne czy prawne. Autorka uznaje powyższe stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego za prawidłowe, wskazując na wiele dodatkowych argumentów przemawiających za słusznością powyższej tezy

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie National Grid Indus BV – złote runo czy puszka Pandory?

This paper examines the decision of the European Court of Justice in the National Grid Indus case issued on 29 November 2011, concerning exit tax levied on unrealised capital gains relating to the assets of a company transferring its place of management for tax purposes between Member States. The author indicates the significance of the judgment. She generally shares the ECJ’s opinion but argues that justifications based on the need to safeguard the allocation of taxing rights among Member States should not be rejected by the ECJ without any differentiation regarding specific circumstances. The author also considers whether the ECJ changed its view on the provisions introduced by the member states in their domestic law relating to remedies safeguarding the recovery of the tax, such as interest payments and bank guarantees, and mandatory provisions allowing for future decreases in value of the company assets transferred to another Member State. Niniejszy artykuł poświęcony został analizie wydanego wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 29 listopada 2011 r. w sprawie National Grid Indus dotyczącego opodatkowania niezrealizowanych zysków kapitałowych związanych z majątkiem spółki przenoszącej siedzibę dla celów podatkowych między państwami członkowskimi. Autorka artykułu wskazuje na znaczenie omawianego wyroku. Zasadniczo podziela ona stanowisko Trybunału, zauważa jednak, że nie powinien on w sposób całkowity odrzucać podnoszonych przez państwa członkowskie argumentów odnoszących się do konieczności zapewnienia zrównoważonego rozdziału kompetencji podatkowych między państwami członkowskim. Autorka podejmuje również rozważania, czy Trybunał Sprawiedliwości UE w analizowanym orzeczeniu, odstąpił od dotychczasowej linii orzeczniczej w kwestii możliwości wprowadzenia przez państwa członkowskie środków, które zapewnią pobór podatku, takich jak ustanowienie gwarancji bankowej czy naliczanie odsetek za zwłokę, oraz konieczności uwzględniania przez państwo pochodzenia zmiany wartości przenoszonych składników majątku, jaka może wystąpić po zmianie siedziby przez podatnika

Developing The Concept Of A Tax Law Relationship – Assumptions Concerning Scientific Research On This Issue

The concept of legal relationship is a tool that lawyers use to describe the legal situation in which entities find themselves due to applicable legal norms. It is therefore a tool for practical analysis of legal norms. The concept of a legal relationship and other legal concepts related to it are used by a lawyer to determine what rights and obligations a particular entity has in a given legal system in relation to the situation of another entity. In other words, it serves to describe the interdependence of the legal situation of entities due to applicable legal norms. Analysis of the legal relationship and related concepts are also useful for researching the behavior of some entities towards others due to applicable legal norms. The concept of legal relationship and the concepts associated with it are therefore a tool for analyzing law in action, thanks to which it is possible to solve a number of legal problems arising in the practice of applying law. It is important for those branches of law in which there are correlations between legal situations of entities of these branches of law. Therefore, it is also important for the tax law and tax research, in which there are relations between the state and taxpayers and other entities of tax law. Although from the most general point of view the structure of the legal relationship may seem to be very similar, however, legal relations in particular branches of law have their own characteristics. This diversity results from the fact that the content of elements determining specific legal relations in these branches of law is different, such as: the subject of the law, facts causing the creation and termination of the legal relationship as well as the content of the rights and obligations of the parties to this relationship. Research on these elements of the legal relationship allows to achieve specific theoretical and practical goals. Due to the fact that they are embedded in applicable law, they allow to build a model of legal relationship, which becomes a tool for practical analysis of applicable law. Secondly, their study allows to deepen knowledge of the characteristics of individual elements of this relationship, such as the subjects of this right. Thanks to this, it is possible to decide what features an entity should have to be able to become the owner of the rights or obligations of a given branch of law, including tax law. The structure of subjectivity in this branch of law is significantly different from the legal subjectivity of civil law. They also allow to catch the relationships between individual rights and individual rights and obligations regulated in a given branch of law. Finally, they allow to understand the premises that give rise to the rights and obligations incumbent on the subjects of a given branch of law. This in turn allows for an in-depth analysis of the tax law norms themselves, as well as views on individual institutions of this law and their critical analysis, as well as a critical analysis of the views of case law on these legal institutions. In the field of tax law science of various countries, models of a tax law relationship have been already created, which allow ordering and analysis of tax law norms. However, many other countries as the Polish tax law science did not pay much attention to this issue of tax law. Therefore, in many countries the most general model of tax law relationship created by the theory of law is used. The same has happened in Polish tax law science. However, this is an insufficient model, as it requires taking into account the state of tax legislation and the specifics of its regulations. Hence, considerations of tax law doctrine’s sometimes lack consistency due to the lack of an appropriate research tool in the form of a tax law relationship model. They also often conflict with each other, because the starting points for the analyses are different. Therefore, further research on tax law relationship is necessary in this field. This paper presents the assumptions concerning scientific research on developing the concept of a tax law relationship

Adjudicating on the tax liability of persons deducting income tax payments on account after a fiscal year end

W niniejszym artykule autorzy analizują pojęcie odpowiedzialności płatników zobowiązanych do zapłaty zaliczek na podatek dochodowy. Prezentują stanowisko, zgodnie z którym płatnik realizuje własny obowiązek pobrania lub potrącenia kwoty zaliczki na podatek od osoby w istocie niebędącej podatnikiem i przekazania tej kwoty właściwemu organowi podatkowemu. Obowiązek ten powstaje w wyniku zaistnienia zdarzenia opisanego w przepisie ustawowym, nakładającego obowiązek na płatnika zaliczki na podatek. Zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej płatnik ponosi odpowiedzialność za to, że nie pobrał podatku lub nie przekazał potrąconego podatku właściwemu organowi podatkowemu, ale zdaniem autorów zastosowanie tego przepisu do płatnika pobierającego zaliczki na podatek dochodowy po zakończeniu roku podatkowego jest ograniczone. Autorzy stoją na stanowisku, że orzekanie o odpowiedzialności płatników pobierających zaliczkę na podatek dochodowy po zakończeniu roku podatkowego jest możliwe tylko w przypadku, gdy wpłacona przez podatnika kwota jest niższa niż kwota należnego podatku, zaś owo zaniżenie wynika z niepodjęcia przez płatnika czynności polegających na pobraniu należnych zaliczek i wpłaceniu ich na rachunek organu podatkowego.In this article, the authors analyse the concept of the tax liability of persons deducting income tax payments on account. The authors noted that the paying agent performs his own obligation to collect, or withhold, an amount of money from a person who is not a taxable person and to transfer that amount to the relevant tax authority. This obligation arises as a result of the occurrence of an event described in a statutory provision that imposes an obligation on the paying agent. Under the Tax Ordinance Act the paying agent is liable for his failure to withhold a tax payment or to transfer the tax withheld to the relevant tax authority, but in the opinion of the authors' the applicability of this provision to the paying agent deducting income tax payments on account after a fiscal year end is limited. The authors present the view that adjudicating on the tax liability of paying agents deducting income tax payments on account after a fiscal year end is possible only in the event that the amount paid by the taxpayer is lower than the amount of the tax due, and this understatement results from the fact that the paying agent does not take steps to collect the payments on account and transfer them to the account of the tax authority

O potrzebie regulacji instytucji płatnika zaliczek na podatek

The concept of paying agent is applied in the Polish taxation system relatively widely. In fact, there has been a tendency to extend its applicability. This tendency would not be a reason for concern if it were not for the fact that there is little reflection among legal scholars and commentators on the legal concept of the term paying agent. In consequence, paying agent is used to refer to two markedly different legal concepts without drawing any distinction in terminology. More specifically, the word paying agent is used to refer not only to a person with the normative characteristics of a paying agent as specified in the Polish Tax Act [Polish: Ordynacja podatkowa], but also to a person required by law to withhold tax amounts at source, but for which no such normative characteristics are defined. Moreover, the provisions of the Polish Tax Act that deal with paying agents are applied in either case without drawing any distinctions, although there are serious legal questions to be answered as regards the application of the provisions to the latter, i.e. a person required by law to withhold tax at source. The existence of these two types of payers of taxes has significant practical implications. The differences between these two types should force lawmakers to pass provisions that distinguish, at least partially, between these two legal concepts. In particular the authors recommend to make statutory rules dealing with the expiry of the obligations of the taxable person. According to section 59(1)(2) of the Polish Tax Act, when a paying agent collects the tax due from the taxable person, the tax liability expires. This is the case only when the taxable person is legally obligated to pay tax or make a payment on account. However, if no tax statute imposes such an obligation on the taxable person, it is logical that the withholding of a payment on account by the paying agent may not result in the taxable person’s obligation expiring, as no such obligation exists. If a person is not legally required to make a tax payment or a payment on account and only a paying agent is legally obligated to withhold a payment on account at source, then such withholding only creates a right for the person from whom the payment on account was withheld to treat the amount withheld as a future tax liability, which does not exist at the moment of the withholding and which may arise in the future. Consequently, if the withholding of a payment on account by the paying agent only results in the taxable person’s right to deduct the amount withheld from the amount due from the taxable person, then the provision of s. 59(1)(2) of the Polish Tax Act must not apply. The authors indicate also that the meaning of s. 30(1) of the Polish Tax Act is such that the paying agent is liable for his failure to withhold a tax payment or to transfer the tax withheld to the relevant tax authority. In the opinion of the authors’, the applicability of this provision to the paying agent is at least questionable. Consequently, it is postulated in the article to amend the relevant provisions of s. 30(1) and s. 30(1) of the Polish Tax Act so that it is clear that the provisions governing the liability of paying agents must apply to persons obligated to withhold payments on account accordingly. In the article, it is also noted that the relevant tax statutes should definitely be amended to include provisions for the withholding of payments on account by paying agents. The rationale behind it is that a payment on account is an entirely separate and independent payment, the concept of which cannot be derived from the concept of tax and, therefore, it is impossible to calculate the amount of such a payment. However, the withholding of payments on account by paying agents is not always sufficiently provided for in Polish statutory provisions. In the opinion of the authors’, it is also necessary to introduce appropriate changes in 47 § 4 of the Polish Tax Act regarding to the date of payment of tax by remitters, e.g. to amend the relevant tax statutes so that the deadlines for the withholding of such payments on account by such paying agents are clear. As regards the legal status of paying agents, it needs to be noted that Polish lawmakers should ensure that whenever a legal institution is established in respect of a tax, the rules for assessing payments on account in respect of that tax are also made. Where such rules are not specified, which is exemplified by s. 18 of the VAT Act, the paying agent’s obligation might be regarded as an empty obligation. Finally, it should be proposed that the provision of s. 62b(1) of the Polish Tax Act be amended so that the law allows the future taxable person to make a payment on account if it is only the paying agent that is legally obligated to make the payment. W polskim systemie podatkowym instytucja płatnika podatku jest wykorzystywana w stosunkowo szeroki sposób. Co więcej, można dostrzec tendencję polegającą na coraz szerszym jej wykorzystywaniu. Ta tendencja nie budziłaby większego niepokoju, gdyby nie fakt, że nie towarzyszy jej refleksja doktrynalna nad instytucją prawną płatnika podatku. W polskim systemie podatkowym nazwa płatnika jest nadawana bez zróżnicowania dwóm istotnie różniącym się instytucjom prawnym, tj. płatnikom podatków oraz płatnikom zaliczek na podatek. Status prawny tych ostatnich podmiotów znacznie odbiega od statusu prawnego płatników podatku. Stąd też nie da się do nich stosować regulacji prawnych zawartych w Ordynacji podatkowej dotyczących płatników podatku. W artykule poddano analizie istotne różnice między płatnikiem podatku a podmiotem zobowiązanym do poboru zaliczek. Istnienie różnic między tymi dwiema figurami podmiotowymi wymusza na ustawodawcy konieczność odrębnego unormowania obu tych instytucji prawnych, co skłania autorów do sformułowania wniosków de lege ferenda. Konieczne jest w szczególności odrębne unormowanie zasad wygasania zobowiązań samego podatnika. Zgodnie z art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej pobranie podatku przez płatnika powoduje wygaśnięcie zobowiązania podatkowego. Tak może się stać w wypadku, gdy na podatniku ciąży zobowiązanie z tytułu podatku czy też zaliczki na podatek. Jeśli jednak przepisy ustawy podatkowej nie nakładają na ten ostatni podmiot takiego obowiązku, to logicznie rzecz biorąc, pobranie przez płatnika zaliczki na podatek nie może pociągać za sobą wygaśnięcia zobowiązania podatnika, które nie istnieje. Pobranie zaliczki na podatek prowadzi bowiem jedynie do powstania po stronie osoby, od której pobrano tę zaliczkę, uprawnienia do zaliczenia jej kwoty na przyszłe zobowiązanie podatkowe, które w chwili dokonywania poboru jeszcze nie powstało, a które może powstać w przyszłości. W konsekwencji, jeśli pobór zaliczki przez płatnika pociąga za sobą jedynie powstanie prawa podatnika do jej odliczenia od należnej kwoty podatku, to w tej sytuacji nie może znaleźć zastosowania art. 59 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Stąd w artykule sformułowano postulat dokonania zmian w treści tego przepisu, wyraźnie ograniczając jego zakres do tych sytuacji, w których płatnik dokonuje poboru podatku, wyłączając zaś z jego zakresu sytuacje, w których zostaje potrącona zaliczka na podatek, a której obowiązek uiszczenia przez podatnika na rzecz państwa lub innego związku publicznoprawnego nie został ustanowiony w drodze ustawowej. W artykule wskazano także, że do ustanowienia przepisów, które mogłyby być stosowane do płatników zaliczek na podatek, konieczna jest nowelizacja przepisu art. 30 § 1 i 6 Ordynacji podatkowej regulującego odpowiedzialność płatników podatku. Zgodnie z art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej płatnik ponosi odpowiedzialność za podatek niepobrany lub też niewpłacony na rachunek organu podatkowego. W obecnym stanie prawnym możliwość zastosowania tego przepisu do płatnika zaliczek zdaniem autorów jest co najmniej wątpliwa. Ustawy podatkowe ustanawiające płatników zaliczek na podatek nie nakładają jednocześnie na podatników obowiązku ich uiszczenia, lecz jedynie nakładają na te pierwsze podmioty obowiązek pobrania ich od określonych osób, na te ostatnie zaś nakładają jedynie obowiązek znoszenia działań płatników. W ramach tego mechanizmu normatywnego płatnicy nie pobierają podatków w rozumieniu Ordynacji podatkowej. Jeśli zaś nie pobierają oni należności, o których mowa w art. 8 § 1 Ordynacji podatkowej, to z normatywnego punktu widzenia nie mogą oni ponosić odpowiedzialności na podstawie art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej. W artykule stawiany jest również postulat, zgodnie z którym w poszczególnych ustawach podatkowych należałoby bezwzględnie normować konstrukcję prawną zaliczek pobieranych przez płatników. Jest to konieczne ze względu na fakt, że taka zaliczka jest całkowicie odrębną i autonomiczną płatnością, której konstrukcji nie sposób wyprowadzić z konstrukcji samego podatku, a w konsekwencji również obliczyć jej kwoty. Tymczasem zdaniem autorów ustawodawca nie zawsze czyni to w sposób zadowalający. Wreszcie, konieczne jest także wprowadzenie odpowiednich zmian w art. 47 § 4 Ordynacji podatkowej dotyczącym terminu wpłaty podatku przez płatników. Ustawodawca powinien również zadbać o to, by w każdym wypadku, gdy ustanawiana jest instytucja prawna płatnika zaliczek w poszczególnych podatkach, unormował zasady ustalania kwoty tych zaliczek. Brak takich unormowań prowadzi bowiem do sytuacji, w której płatnik nie jest w stanie ustalić zakresu swoich obowiązków. W artykule zaproponowano też modyfikację art. 62b § 1 Ordynacji podatkowej poprzez dopuszczenie zapłaty zaliczki na podatek przez samego przyszłego podatnika w sytuacji, gdy zobowiązanie z tytułu tej zaliczki ciąży jedynie na płatniku

Jednostki organizacyjne nieposiadajace osobowości prawnej jako podatnik VAT

In this article, the Authors analyse the CJEU jurisprudence and answer the question of what criteria should be taken into account when assessing whether a certain organisational unit without legal personality can be ascribed the status of a VAT taxpayer. Undoubtedly, in accordance with the CJEU case law, in the Author’s view, the criterion of independence should be applied to assess the subjective taxability of both natural and legal persons under private law and organisational units under public law. The analysis carried out leads the Authors of this article to the conclusion that, in order to determine whether a distinct organisational unit has the status of a VAT-taxable person, it should first be examined whether a VAT-taxable event may occur. As the event involves the exchange of goods and services as part in a legal relationship, the entity must have the legal capacity to establish such a relationship. Such capacity is possessed by natural and legal persons. It may also be possessed by those organisational units without legal personality that have been granted in a particular legal system the capacity to acquire rights and incur obligations in their own name without being simultaneously granted legal personality.W niniejszym artykule autorzy analizują orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości i odpowiadają na pytanie, jakie kryteria powinny być brane pod uwagę przy ocenie, czy określonej jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej można przypisać status podatnika VAT. Jak wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości – zdaniem autorów – kryterium samodzielności powinno być stosowane do oceny podmiotowości podatkowej zarówno osób fizycznych i prawnych na gruncie prawa prywatnego, jak i jednostek organizacyjnych na gruncie prawa podatkowego. Przeprowadzona analiza prowadzi autorów do wniosku, że w celu ustalenia, czy dana jednostka organizacyjna posiada status podatnika VAT, należy w pierwszej kolejności zbadać, czy u tego podmiotu może wystąpić zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego w VAT. Ponieważ zdarzenie to polega na wymianie towarów i usług w ramach stosunku prawnego, jednostka ta musi posiadać zdolność prawną do nawiązania takiego stosunku. Taką zdolność mają osoby fizyczne i prawne. Mogą ją również mieć jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, którym w danym systemie prawnym przyznano zdolność do nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu, bez jednoczesnego przyznania im osobowości prawnej

General principles of law and taxation

Although the general principles of law at first sight do not bring about numerous associations with the sphere of taxation where the processes of compliance with legal rules or applying them must end with a precise numerical result, both the relevance and the significance of these principles in the sphere of tax law are more and more noticeable. The principle of proportionality has been invoked in probably every second VAT judgment of the Court of Justice for years. The principle of legal certainty has made its way to the case law of the said court as well as the Constitutional Tribunal in Poland. The importance of other principles is definitely on the rise

Dobre praktyki w zakresie indywidualnych interpretacji podatkowych zgodnie z Base Erosion and Profit Shifting (BEPS) Action 5 a polskie prawo podatkowe

The aim of this article is to assess the degree of the implementation of the best practices concerning tax rulings developed under Action 5 of the BEPS Project in Polish tax law. The authors present the current situation of Poland's tax ruling system. Then, the authors assess the degree of implementation of each best practice. The authors also formulate critical comments on the OECD's best practices. In the opinion of the authors, the Polish tax ruling regulation generally meets most of the OECD's requirements, primarily because it is a fully transparent system.Celem niniejszego artykułu jest ocena stopnia implementacji do polskiego prawa podatkowego najlepszych praktyk dotyczących interpretacji podatkowych opracowanych w ramach Działania 5 projektu BEPS. Autorzy przedstawiają polski system interpretacji podatkowych. Następnie dokonują oceny stopnia implementacji każdej z najlepszych praktyk. Autorzy formułują również krytyczne uwagi do najlepszych praktyk OECD. W ocenie autorów polska regulacja dotycząca interpretacji podatkowych generalnie spełnia większość wymogów OECD, przede wszystkim dlatego, że jest systemem w pełni transparentnym

Deduction of Donations for Church Charity and Care Activities from Gross Income

Autorzy artykułu poddają w nim analizie art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, który stwarza podstawę prawną ulgi podatkowej polegającej na możliwości odliczenia od dochodu darowizny dokonanej na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Z powyższego odliczenia podatkowego może skorzystać darczyńca, który legitymuje się dwoma dokumentami otrzymanymi od obdarowanej kościelnej osoby prawnej, tj. pokwitowaniem odbioru darowizny oraz sprawozdaniem o przeznaczeniu darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą. Wykładnia omawianego przepisu budzi szereg wątpliwości w szczególności w zakresie, w jakim odnosi się on do obowiązku przedłożenia sprawozdania z wydatkowania darowizny przez kościelną osobę prawną, który warunkuje możliwość skorzystania z ulgi podatkowej polegającej na odliczeniu przekazanej na rzecz kościelnej osoby prawnej darowizny od podstawy opodatkowania w podatku dochodowym. Przyjmowana przez sądy administracyjne wykładnia rzeczonego przepisu, nie wydaje się prawidłowa. W ocenie autorów przepis budzi również wątpliwości natury konstytucyjnej.The authors of the article analyse Art. 55(7) of the Act of 17 May 1989 on the Relations between the State and the Roman Catholic Church in the Republic of Poland. It forms the legal basis for a tax relief involving the possibility of deducting a donation for church charity and care activities. The donation may be deducted by the donor from its gross income if the donor is in the possession of two documents issued by the beneficiary, i.e. ecclesiastical juridical person, i.e. an acknowledgement of donation receipt and a report on the allocation of the donation to the church charity and care activities. The interpretation of the analysed provision raises some doubts, in particular regarding the requirement to submit a report on how a donation will be expended by the beneficiary. Having this document is a prerequisite for deducting the donation from the tax base in calculating income tax. The interpretation of the said provision adopted by administrative courts does not seem to be correct. In the authors’ opinion, the provision also raises doubts of a constitutional nature