Nieprawidłowe odejście prawej tętnicy podobojczykowej od tętnicy płucnej

Opisano przypadek pacjenta z nieprawidłowym odejściem prawej tętnicy podobojczykowej od tętnicy płucnej rozpoznanym w wieku 10 lat. Jest to rzadka, ale znana nieprawidłowość łuku aorty powodująca zespół podkradania. (Folia Cardiol. 2004; 11: 771–774

Nieprawidłowe odejście prawej tętnicy podobojczykowej od tętnicy płucnej

Opisano przypadek pacjenta z nieprawidłowym odejściem prawej tętnicy podobojczykowej od tętnicy płucnej rozpoznanym w wieku 10 lat. Jest to rzadka, ale znana nieprawidłowość łuku aorty powodująca zespół podkradania. (Folia Cardiol. 2004; 11: 771–774

Closure of left ventricle perforation with the use of muscular VSD occluder

Growing experience in interventional cardiology leads to the use of large diameter of vascular equipment. In some instances, the so-called hybrid procedures are performed. After performing the interventional procedure, the opening in ventricular wall is closed surgically. Our intention was to check if the MVSDO can be used to close the perforation in the heart after the interventional cardiology procedure performed through the left ventricular (LV) free wall. In three pigs under general anesthesia, the heart was exposed through a small substernal incision. The LV was punctured and an 18F sheath was introduced into the LV. A 14mm MVSDO was inserted through the 10F Delivery System. Using both the echocardiographic and angiographic guidance, the MVSDO was placed on the LV wall to close the opening in the LV. Time and volume of bleeding was recorded. In all cases the occluder was successfully placed closing the opening, bleeding observed after deployment of occluder lasted for approximately 2min. We think MVSD occluder can be used to close the LV free wall perforation after hybrid interventional cardiac procedure. Early bleeding through MVSDO might be resolved by the manufacturing of new occluder with better sealing propertie

Okienko aortalno-płucne u noworodka

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek diagnozowanego i leczonego operacyjnie noworodka o masie ciała 3000 g z okienkiem aortalno-płucnym. Zabieg operacyjny w krążeniu pozaustrojowym w trybie pilnym wykonano w 22. dobie życia dziecka w Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej Akademii Medycznej w Poznaniu. W przebiegu pooperacyjnym nie stwierdzono powikłań. Dziecko w 8. dobie po operacji wypisano do domu w stanie ogólnym dobrym, stabilnym. Obecnie jest ono pod stałą kontrolą poradni przyklinicznej, nie musi przyjmować leków, rozwija się prawidłowo. O sukcesie terapeutycznym zadecydowały szybka diagnostyka i leczenie operacyjne wady (w okresie noworodkowym) przed rozwinięciem nadciśnienia płucnego i niewydolności serca

Difficult to treat recurrent stenosis of the aorta

The risk associated with repeated treatment of aortic stenosis is as high as 5% and increases to as much as 25% in complex heart diseases. Among the methods that are commonly accepted and used in the treatment of recurrent aortic stenosis are balloon dilatation and stent implantation. In this study we describe five patients with recurrent stenosis of the aorta treated with stent implantation. The short-term results of such treatment are promising. However, in some cases it is only palliative in character and does not completely resolve the problems arising from congenital heart disease. (Cardiol J 2007; 14: 186-192

Leczenie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II za pomocą zatyczki Amplatzer - doświadczenia własne

Wstęp: Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II (ASD), ryzyka występowania powikłań wczesnych i średnioterminowych po terapii z zastosowaniem zatyczki Amplatzer (ASO) w doświadczeniach własnych. Materiał i metody: Od grudnia 2000 r. do kwietnia 2005 r. 72 pacjentów w wieku 2-21 lat (śr. 7,93 ± 4,47 roku) na podstawie wyniku przezklatkowego badania echokardiograficznego zakwalifikowano do zabiegu zamknięcia ASD II za pomocą ASO. Masa ciała badanych wynosiła 13,0-65 kg (śr. 27,36 ± 13,51 kg). Do zabiegu zakwalifikowano także 1 dziecko z fenestracją. Ostateczną kwalifikację przeprowadzano na podstawie wyniku badania przezprzełykowego. Mierzono wielkość ubytku rozciągniętego na balonie, zatyczkę dobierano o 1-3 mm większą od uzyskanego pomiaru. Obliczono wskaźnik D/B - wyrażony w procentach stosunek powierzchni dysku lewoprzedsionkowego zatyczki do powierzchni ciała. Wyniki poddano analizie statystycznej. Wyniki: Ubytek przegrody międzyprzedsionkowej typu II skutecznie zamknięto u 72 spośród 73 zakwalifikowanych do zabiegu pacjentów. U 72 chorych zatyczki umieszczono prawidłowo. Żadna zatyczka nie przemieściła się. Nie obserwowano powikłań zatorowych, uszkodzenia zastawek ani ścian serca. W obserwacji odległej u 1 dziecka stwierdzano ślad przecieku obok zatyczki. Nie zamknięto ubytku u pacjenta, u którego wystąpiły zaburzenia rytmu serca w czasie implantacji zatyczki. Wnioski: Zatyczki Amplatzer można bezpiecznie stosować w przezskórnym leczeniu wielu chorych z ASD II. Przy dokładnym doborze pacjentów i przestrzeganiu zasad zakładania zatyczek, powikłania nie są częste. Możliwość zamknięcia resztkowych ASD po leczeniu chirurgicznym pozwala uniknąć reoperacji. Wskaźnik D/B równy lub mniejszy od 0,169 wydaje się bezpiecznie określać wielkość zatyczki, jaką można zamknąć duże ASD II. Istnieje możliwość pokrycia jedną zatyczką kilku ubytków oddalonych od siebie nawet o 11 mm

Leczenie ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II za pomocą zatyczki Amplatzer - doświadczenia własne

Wstęp: Celem pracy była ocena skuteczności leczenia ubytku przegrody międzyprzedsionkowej typu II (ASD), ryzyka występowania powikłań wczesnych i średnioterminowych po terapii z zastosowaniem zatyczki Amplatzer (ASO) w doświadczeniach własnych. Materiał i metody: Od grudnia 2000 r. do kwietnia 2005 r. 72 pacjentów w wieku 2-21 lat (śr. 7,93 ± 4,47 roku) na podstawie wyniku przezklatkowego badania echokardiograficznego zakwalifikowano do zabiegu zamknięcia ASD II za pomocą ASO. Masa ciała badanych wynosiła 13,0-65 kg (śr. 27,36 ± 13,51 kg). Do zabiegu zakwalifikowano także 1 dziecko z fenestracją. Ostateczną kwalifikację przeprowadzano na podstawie wyniku badania przezprzełykowego. Mierzono wielkość ubytku rozciągniętego na balonie, zatyczkę dobierano o 1-3 mm większą od uzyskanego pomiaru. Obliczono wskaźnik D/B - wyrażony w procentach stosunek powierzchni dysku lewoprzedsionkowego zatyczki do powierzchni ciała. Wyniki poddano analizie statystycznej. Wyniki: Ubytek przegrody międzyprzedsionkowej typu II skutecznie zamknięto u 72 spośród 73 zakwalifikowanych do zabiegu pacjentów. U 72 chorych zatyczki umieszczono prawidłowo. Żadna zatyczka nie przemieściła się. Nie obserwowano powikłań zatorowych, uszkodzenia zastawek ani ścian serca. W obserwacji odległej u 1 dziecka stwierdzano ślad przecieku obok zatyczki. Nie zamknięto ubytku u pacjenta, u którego wystąpiły zaburzenia rytmu serca w czasie implantacji zatyczki. Wnioski: Zatyczki Amplatzer można bezpiecznie stosować w przezskórnym leczeniu wielu chorych z ASD II. Przy dokładnym doborze pacjentów i przestrzeganiu zasad zakładania zatyczek, powikłania nie są częste. Możliwość zamknięcia resztkowych ASD po leczeniu chirurgicznym pozwala uniknąć reoperacji. Wskaźnik D/B równy lub mniejszy od 0,169 wydaje się bezpiecznie określać wielkość zatyczki, jaką można zamknąć duże ASD II. Istnieje możliwość pokrycia jedną zatyczką kilku ubytków oddalonych od siebie nawet o 11 mm

Zamknięcie perforacji wolnej ściany lewej komory zatyczką Amplatzer-Muscular VSD Occluder pod kontrolą wewnątrzsercowego badania echokardiograficznego i wideotorakoskopii

Wstęp: W czasie zabiegów kardiologii interwencyjnej konieczne jest niekiedy użycie koszulek o dużej średnicy. Celem niniejszej pracy była ocena monitorowania przezskórnego zamknięcia perforacji wolnej ściany lewej komory zatyczką Muscular VSDO z użyciem wewnątrzsercowego badania echokardiograficznego sondą elektroniczną (ICE AcuNav), sondą mechaniczną (ICE-IVUS, Boston Scientific) oraz z zastosowaniem wideotorakoskopii i badania angiograficznego. Materiał i metody: Zabiegi przeprowadzono u 8 świń pod kontrolą wewnątrzsercowego badania echokardiograficznego oraz wideotorakoskopii i angiografii w Centre Hospitalier Universitaire Vaudois CHUV w Lozannie. Wyniki: U wszystkich świń zamknięto otwór w ścianie lewej komory zatyczką Muscular VSDO. Wnioski: Badanie ICE-AcuNav, wykonane łącznie z badaniem angiograficznym, pozwala na zadowalające monitorowanie interwencyjnego zabiegu kardiologicznego zamykania otworu w ścianie lewej komory z użyciem zatyczki Muscular VSDO. W zabiegach przeprowadzonych całkowicie przezskórnie kontrola torakoskopowa pozwoliła na śledzenie nacięcia worka osierdziowego, wybranie miejsca nakłucia ściany serca oraz monitorowanie otwarcia dysku dystalnego zatyczki Muscular VSDO i krwawienia

Trudne do leczenia nawrotowe zwężenia aorty - opis pięciu przypadków

Powtórne leczenie operacyjne nawrotowego zwężenia aorty wiąże się z dużym ryzykiem (5%) w izolowanych zwężeniach aorty i zwiększa się do 25% w złożonych wadach serca. Powszechnie stosowaną metodą w terapii nawrotu zwężenia aorty po przebytej wcześniej operacji pozostaje jej poszerzenie przy użyciu balonów i stentów. Opisano 5 trudnych przypadków pacjentów, u których nawrotowe zwężenia aorty poszerzono stentem. Wczesne wyniki zastosowania stentu w terapii nawrotowego zwężenia po operacyjnym leczeniu cieśni aorty są dobre. Jednak w części przypadków interwencje kardiologiczne z użyciem stentów stanowią terapię paliatywną nielikwidującą całkowicie problemów związanych z tą wadą. (Folia Cardiologica Excerpta 2007; 2: 2430-249

Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia noworodków z koarktacją aorty współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi

Wstęp: W ok. 60% przypadków koarktacja aorty (CoA) współistnieje z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Celem pracy była retrospektywna ocena wczesnych wyników chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków. Materiał i metody: W okresie od marca 1998 r. do grudnia 2003 r. w klinice operacyjnie leczono 25 noworodków - 14 chłopców (56%) i 11 dziewczynek (44%) - z CoA współistniejącą z innymi wadami wewnątrzsercowymi. Pacjentów podzielono na 3 grupy: 1 - noworodki leczone radykalną metodą jednoetapową (9 przypadków); 2 - pacjenci leczeni operacyjnie w 1 etapie z powodu CoA, u których ze względu na wystąpienie objawów niewydolności krążeniowo- oddechowej w okresie kilku tygodni konieczne było przeprowadzenie operacji radykalnej (korekcji wady wewnątrzsercowej) podczas tego samego pobytu w szpitalu (3 przypadki); 3 - pacjenci z operacyjnie leczoną CoA. Dalsze leczenie operacyjne wady wewnątrzsercowej zaplanowano (13 dzieci) w trybie planowego przyjęcia do kliniki w późniejszym terminie. Wyniki: Po zabiegu operacyjnym stan ogólny 19 pacjentów (76%) poprawił się. U 3 dzieci z powodu utrzymujących się objawów niewydolności krążeniowo-oddechowej jeszcze w trakcie pierwszego pobytu w klinice konieczne było przeprowadzenie drugiego zabiegu operacyjnego - wykonano korekcję radykalną wady w krążeniu pozaustrojowym. W poszczególnych grupach odnotowano następującą śmiertelność: grupa 1 - 0, grupa 2 - 0, grupa 3 - 2 dzieci (15,3%). Wnioski: Wczesne wyniki chirurgicznego leczenia CoA współistniejącej z innymi wadami wewnątrzsercowymi u noworodków wiążą się z małą śmiertelnością. W Klinice Kardiochirurgii Dziecięcej AM w Poznaniu u tych pacjentów zaleca się leczenie dwuetapowe, ale w niektórych przypadkach złożonych wad serca ze współistniejącą CoA i hipoplazją łuku aorty konieczne jest zastosowanie radykalnego leczenia jednoetapowego