Right ventricle outflow tract stenting as a method of palliative treatment of severe tetralogy of Fallot

We present the case of a 3-month-old infant with tetralogy of Fallot (ToF) with pulmonary artery hypoplasia, critical right ventricle outflow tract (RVOT) obstruction and the presence of major aortopulmonary collateral arteries (MAPCA) and CATCH 22 syndrome. Due to anatomical conditions (severe pulmonary artery hypoplasia), the patient was not qualified for palliative operative treatment Blalock-Taussig shunt. We conducted catheterization with an attempt of balloon plasty and stent implantation into the right ventricle outflow tract and main pulmonary artery. Successful stent implantation into the right ventricle outflow tract was performed. The stent created a 4.1 mm diameter channel and allowed for unrestricted blood flow from the right ventricle to the pulmonary arteries. After the procedure we observed an increase in blood saturation of up to 89%. Control echocardiography revealed blood flow through the stent to the pulmonary arteries with a pressure gradient of 45 mm Hg. There were neither rhythm nor conduction disturbances in the control ECG after the procedure. After 6 days of observation the patient was discharged from our department. We conclude that successful stent implantation into the RVOT in patients with ToF and hypoplastic pulmonary arteries improves their clinical condition, increases pulmonary blood flow by physiological means and leads to an improvement of pulmonary artery development before surgical treatment

One center experience in pulmonary artery stenting without long vascular sheath

Background: Pulmonary artery stenting without a long vascular sheath has a special significance, particularly for children with low body weight. Using only a short sheath often permits the implantion of a stent of the correct size; moreover, it improves access to peripherally located stenoses. The aim of this paper is to present the results of a balloon expandable stent implantation into pulmonary arteries without using a long vascular sheath. Methods: The subjects were divided into two groups. The first group (28 patients, mean age 3.2 years) comprised patients with a single-ventricle heart after bi-directional Glenn procedure (Fontan procedure). The second group (22 patients, mean age 8.3 years) consisted of patients with a two-ventricle heart. Patients were retrospectively analyzed with regard to stenosis size widening and change in trans-stenotic pressure gradient after stenting. Results: In our data, no statistically significant differences between the two groups in terms of the number of complications and incorrect stent position following implantation were noted (3% and 4%). Good treatment results, with a decrease in trans-stenotic pressure gradient in the first group of 3.2 mm and in the second group of 13.4 mm of mercury, and a widening of the stenosis, were obtained in most cases in both groups (97% and 96%). The average change of the vessel’s diameter was in the first group 4.2 mm and in the second 5.4 mm. Conclusions: The obtained results suggest that pulmonary artery stenting with a short vascular sheath has numerous advantages and can be successfully performed in children. In the case of single-ventricle hearts after a Glenn procedure, it may indeed be the method of choice. (Cardiol J 2010; 17, 2: 149-156

Gonadotropina kosmówkowa jako kluczowy czynnik regulujący implantację zarodka

Abstract Chorionic gonadotropin (CG), as a embryonic factor, controls the implantation process and pregnancy formation. The hormone regulates endometrial functions by its influence on progesterone production and direct modulation of endometrial cell functions. Recent studies suggest the key role of CG in controlling the main implantation processes like apoptosis, angiogenesis, maternal immunological response and trophoblast migration. The review of recent studies regarding CG function indicates its pivotal role in embryo implantation and suggests possible medical applications.Streszczenie Gonadotropina kosmówkowa (CG), jako czynnik zarodkowy, kontroluje proces implantacji i formowania się ciąży. Hormon ten reguluje funkcje błony śluzowej macicy zarówno poprzez wpływ na produkcję progesteronu, jak i poprzez bezpośrednie oddziaływanie na komórki endometrium. Badania ostatnich lat wskazują na kluczowa rolę CG w kontroli najważniejszych procesów związanych z implantacja, takich jak apoptoza, angiogeneza, matczyna odpowiedź immunologiczna i migracja trofoblastu. Przegląd piśmiennictwa ostatnich lat wskazuje na decydującą rolę gonadotropiny kosmówkowej w procesie formowania się ciąży i sugeruje potencjalne zastosowanie medyczne tego hormonu.

Late emergency arterial duct stenting in a patient with tetralogy of Fallot and occluded Blalock-Taussig shunt

Over the last decade or so, stent implantation to the arterial duct has achieved acceptance as an alternative to aortopulmonary shunt procedure. We present the case of a patient with tetralogy of Fallot with diminished pulmonary flow and complete proximal occlusion of a right-sided Blalock-Taussig shunt. Surgical repair was not possible because of relative contraindications, and the interventional shunt recanalisation attempt was unsuccessful. The coronary stent was implanted into arterial duct. This resulted in oxygen saturation increase with normal contrast flow to the left pulmonary artery and right pulmonary artery (prior to the procedure we suspected non-confluent pulmonary artery). This brief report evaluates the feasibility of this new therapeutical option in such special patients with duct-dependent pulmonary blood flow. (Cardiol J 2011; 18, 1: 87-89

Wykorzystanie stentu w leczeniu wtórnego zwężenia łuku aorty w okresie niemowlęcym

We present the case of a 12 month-old infant with critical coarctaion of aorta, arch hypoplasia, atrial and ventricular septal defects who underwent interventional treatment with stent implantation due to recoarctation of aorta. In neonatal period the patient went through complete surgical correction. At the age of four months balloon angioplasty of recurrent coractation was conducted. Eight months later the patient was hospitalised with heart failure (HF) symptoms. Clinical and echographic examination confirmed critical stenosis of aortic isthmus. We performed heart catheterisation with stent implantation to transverse and descending arch with immediate reduction of gradient from 45 mm Hg to 0 mm Hg, widening of the isthmus from 2 to 8 mm and gradual regression of HF symptoms. At 3 years of observation the patient has not presented with any signs of recurrence of the stenosis. The child remains free of HF symptoms with arterial hypertension controlled with pharmacotherapy and with good left ventricular function on echocardiographic examination. Kardiol Pol 2012; 70, 1: 60–6

Walwuloplastyka balonowa w krytycznym zwężeniu zastawki aortalnej u noworodków

Wstęp: Krytyczne zastawkowe zwężenie aorty stanowi wadę wrodzoną serca powodującą niewydolność serca już w najwcześniejszym okresie życia dziecka, stanowiąc bezpośrednie zagrożenie życia. Leczenie wady polega na operacyjnym nacięciu spoideł zastawki aortalnej lub na przezskórnej walwuloplastyce balonowej. Celem pracy jest przedstawienie własnych doświadczeń w leczeniu noworodków z krytycznym, zastawkowym zwężeniem aorty za pomocą balonowej walwuloplastyki. Materiał i metody: Badaniami objęto 27 noworodków w wieku 1-27 dni (śr. 7 dni) z krytycznym zwężeniem zastawki aortalnej, leczone interwencyjnie w Klinice Kardiologii Instytutu CZMP w Łodzi w latach 1996-2003. Zastosowanie stałej podaży prostaglandyny E1 było konieczne u 18 pacjentów, a 16 dzieciom podano aminy katecholowe. U 8 noworodków stosowano oddech zastępczy przed zabiegiem. U wszystkich pacjentów przed zabiegiem wykonano pełne badanie echokardiograficzne, w którym oceniano: zastawkę aortalną (jej budowę i średnicę pierścienia), gradient zwężenia lewa komora–aorta, wymiar rozkurczowy lewej komory i frakcję wyrzutową, obecność i stopień niedomykalności zastawki dwudzielnej. Analizie porównawczej poddano grupę dzieci, które przeżyły z grupą dzieci, które zmarły. Wyniki: U wszystkich pacjentów zabieg wykonano z dostępu przez prawą tętnicę szyjną wspólną. Tylko w jednym przypadku skuteczną walwuloplastykę wykonano przez tętnicę udową. Uzyskano zmniejszenie średniego gradientu w miejscu zwężenia z 58 mm Hg do 22 mm Hg. Zabieg przeżyło 19 pacjentów (70,4%). Zgon w badanej grupie nastąpił u 8 osób (29,6%). Podczas około 52-miesięcznej obserwacji u 4 pacjentów konieczne było zastosowanie leczenia kardiochirurgicznego. U pozostałych 15 chorych resztkowy gradient lewa komora–aorta wynosił średnio 36 mm Hg przy prawidłowej kurczliwości lewej komory. Wnioski: Balonowa walwuloplastyka zastawki aortalnej jest skuteczną metodą paliatywnego leczenia noworodków z krytycznym jej zwężeniem. Wyniki terapii zależą od stanu dziecka przed zabiegiem i stopnia uszkodzenia mięśnia lewej komory

Walwuloplastyka balonowa w krytycznym zwężeniu zastawki aortalnej u noworodków

Wstęp: Krytyczne zastawkowe zwężenie aorty stanowi wadę wrodzoną serca powodującą niewydolność serca już w najwcześniejszym okresie życia dziecka, stanowiąc bezpośrednie zagrożenie życia. Leczenie wady polega na operacyjnym nacięciu spoideł zastawki aortalnej lub na przezskórnej walwuloplastyce balonowej. Celem pracy jest przedstawienie własnych doświadczeń w leczeniu noworodków z krytycznym, zastawkowym zwężeniem aorty za pomocą balonowej walwuloplastyki. Materiał i metody: Badaniami objęto 27 noworodków w wieku 1-27 dni (śr. 7 dni) z krytycznym zwężeniem zastawki aortalnej, leczone interwencyjnie w Klinice Kardiologii Instytutu CZMP w Łodzi w latach 1996-2003. Zastosowanie stałej podaży prostaglandyny E1 było konieczne u 18 pacjentów, a 16 dzieciom podano aminy katecholowe. U 8 noworodków stosowano oddech zastępczy przed zabiegiem. U wszystkich pacjentów przed zabiegiem wykonano pełne badanie echokardiograficzne, w którym oceniano: zastawkę aortalną (jej budowę i średnicę pierścienia), gradient zwężenia lewa komora–aorta, wymiar rozkurczowy lewej komory i frakcję wyrzutową, obecność i stopień niedomykalności zastawki dwudzielnej. Analizie porównawczej poddano grupę dzieci, które przeżyły z grupą dzieci, które zmarły. Wyniki: U wszystkich pacjentów zabieg wykonano z dostępu przez prawą tętnicę szyjną wspólną. Tylko w jednym przypadku skuteczną walwuloplastykę wykonano przez tętnicę udową. Uzyskano zmniejszenie średniego gradientu w miejscu zwężenia z 58 mm Hg do 22 mm Hg. Zabieg przeżyło 19 pacjentów (70,4%). Zgon w badanej grupie nastąpił u 8 osób (29,6%). Podczas około 52-miesięcznej obserwacji u 4 pacjentów konieczne było zastosowanie leczenia kardiochirurgicznego. U pozostałych 15 chorych resztkowy gradient lewa komora–aorta wynosił średnio 36 mm Hg przy prawidłowej kurczliwości lewej komory. Wnioski: Balonowa walwuloplastyka zastawki aortalnej jest skuteczną metodą paliatywnego leczenia noworodków z krytycznym jej zwężeniem. Wyniki terapii zależą od stanu dziecka przed zabiegiem i stopnia uszkodzenia mięśnia lewej komory

Nietypowe zabiegi interwencyjne z zastosowaniem stentów wewnątrznaczyniowych w leczeniu dzieci z zespołem niedorozwoju lewego serca

Zespół hipoplazji lewego serca jest jedną z najczęstszych wad wrodzonych serca, nadal stanowiącą trudny problem terapeutyczny. Pomimo znacznej poprawy wyników leczenia metodą Norwooda i wprowadzenia nowych modyfikacji tej metody całkowita śmiertelność jest wciąż wysoka. W niniejszej pracy przedstawiono dwa przypadki niemowląt z zespołem hipoplazji lewego serca, którym implantowano interwencyjnie stent wewnątrznaczyniowy w ramach leczenia wspomagającego zabieg kardiochirurgiczny.Pierwszy przypadek dotyczy niemowlęcia z zespołem hipoplazji lewego serca i posocznicą Klebsiella pnemoniae, które z powodu ciężkości stanu klinicznego nie zostało zakwalifikowane do leczenia metodą Norwooda. U dziecka wykonano operacyjnie obustronne przewężenie tętnic płucnych, które poprawiło wydolność krążeniową i oddechową. Konieczność długotrwałego utrzymania drożności przewodu tętniczego poprzez stałą podaż prostaglandyny E1 (Prostin VR) i związane z tym działania niepożądane wpłynęły na podjęcie decyzji o implantacji stentu wewnątrznaczyniowego do przewodu tętniczego Botalla. Przedstawiono poglądy dotyczące przewężenia gałęzi płucnych, stentowania przewodu tętniczego i statycznej atrioseptostomii balonowej jako metody wspomagającej leczenie operacyjne krytycznie chorych dzieci z zespołem hipoplazji lewego serca. Drugi przypadek stanowi pacjent z zespołem hipoplazji lewego serca po operacji metodą Norwooda z restrykcyjnym połączeniem międzyprzedsionkowym i hipoplazją lewej tętnicy płucnej. Z powodu nasilonej sinicy centralnej niemowlę wymagało zabiegu lewostronnego zespolenia systemowo-płucnego w trybie pilnym oraz zapewnienia swobodnej komunikacji międzyprzedsionkowej. Przedstawiono zabieg implantacji stentu do ubytku międzyprzedsionkowego jako nową technikę pozwalającą na czasowe zapewnienie szerokiego, nierestrykcyjnego połączenia międzyprzedsionkowego

Nietypowe zabiegi interwencyjne z zastosowaniem stentów wewnątrznaczyniowych w leczeniu dzieci z zespołem niedorozwoju lewego serca

Zespół hipoplazji lewego serca jest jedną z najczęstszych wad wrodzonych serca, nadal stanowiącą trudny problem terapeutyczny. Pomimo znacznej poprawy wyników leczenia metodą Norwooda i wprowadzenia nowych modyfikacji tej metody całkowita śmiertelność jest wciąż wysoka. W niniejszej pracy przedstawiono dwa przypadki niemowląt z zespołem hipoplazji lewego serca, którym implantowano interwencyjnie stent wewnątrznaczyniowy w ramach leczenia wspomagającego zabieg kardiochirurgiczny.Pierwszy przypadek dotyczy niemowlęcia z zespołem hipoplazji lewego serca i posocznicą Klebsiella pnemoniae, które z powodu ciężkości stanu klinicznego nie zostało zakwalifikowane do leczenia metodą Norwooda. U dziecka wykonano operacyjnie obustronne przewężenie tętnic płucnych, które poprawiło wydolność krążeniową i oddechową. Konieczność długotrwałego utrzymania drożności przewodu tętniczego poprzez stałą podaż prostaglandyny E1 (Prostin VR) i związane z tym działania niepożądane wpłynęły na podjęcie decyzji o implantacji stentu wewnątrznaczyniowego do przewodu tętniczego Botalla. Przedstawiono poglądy dotyczące przewężenia gałęzi płucnych, stentowania przewodu tętniczego i statycznej atrioseptostomii balonowej jako metody wspomagającej leczenie operacyjne krytycznie chorych dzieci z zespołem hipoplazji lewego serca. Drugi przypadek stanowi pacjent z zespołem hipoplazji lewego serca po operacji metodą Norwooda z restrykcyjnym połączeniem międzyprzedsionkowym i hipoplazją lewej tętnicy płucnej. Z powodu nasilonej sinicy centralnej niemowlę wymagało zabiegu lewostronnego zespolenia systemowo-płucnego w trybie pilnym oraz zapewnienia swobodnej komunikacji międzyprzedsionkowej. Przedstawiono zabieg implantacji stentu do ubytku międzyprzedsionkowego jako nową technikę pozwalającą na czasowe zapewnienie szerokiego, nierestrykcyjnego połączenia międzyprzedsionkowego