Zespół hipoplazji lewego serca jest jedną z najczęstszych wad wrodzonych serca, nadal stanowiącą
trudny problem terapeutyczny. Pomimo znacznej poprawy wyników leczenia metodą
Norwooda i wprowadzenia nowych modyfikacji tej metody całkowita śmiertelność jest wciąż
wysoka. W niniejszej pracy przedstawiono dwa przypadki niemowląt z zespołem hipoplazji
lewego serca, którym implantowano interwencyjnie stent wewnątrznaczyniowy w ramach
leczenia wspomagającego zabieg kardiochirurgiczny.Pierwszy przypadek dotyczy niemowlęcia z zespołem hipoplazji lewego serca i posocznicą Klebsiella
pnemoniae, które z powodu ciężkości stanu klinicznego nie zostało zakwalifikowane do
leczenia metodą Norwooda. U dziecka wykonano operacyjnie obustronne przewężenie tętnic
płucnych, które poprawiło wydolność krążeniową i oddechową. Konieczność długotrwałego
utrzymania drożności przewodu tętniczego poprzez stałą podaż prostaglandyny E1 (Prostin
VR) i związane z tym działania niepożądane wpłynęły na podjęcie decyzji o implantacji stentu
wewnątrznaczyniowego do przewodu tętniczego Botalla. Przedstawiono poglądy dotyczące przewężenia
gałęzi płucnych, stentowania przewodu tętniczego i statycznej atrioseptostomii balonowej
jako metody wspomagającej leczenie operacyjne krytycznie chorych dzieci z zespołem hipoplazji
lewego serca.
Drugi przypadek stanowi pacjent z zespołem hipoplazji lewego serca po operacji metodą Norwooda
z restrykcyjnym połączeniem międzyprzedsionkowym i hipoplazją lewej tętnicy płucnej.
Z powodu nasilonej sinicy centralnej niemowlę wymagało zabiegu lewostronnego zespolenia
systemowo-płucnego w trybie pilnym oraz zapewnienia swobodnej komunikacji międzyprzedsionkowej.
Przedstawiono zabieg implantacji stentu do ubytku międzyprzedsionkowego jako
nową technikę pozwalającą na czasowe zapewnienie szerokiego, nierestrykcyjnego połączenia
międzyprzedsionkowego
