Przejawy kreatywności leksykalnej w wypowiedziach licealistów z Lubelszczyzny

Udostępnienie publikacji Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego finansowane w ramach projektu „Doskonałość naukowa kluczem do doskonałości kształcenia”. Projekt realizowany jest ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój; nr umowy: POWER.03.05.00-00-Z092/17-00

Epitafium nagrobne jako forma pamięci o zmarłym

The aim of this article is to illustrate the trend occurring in modern epitaphs – appearing as part of the inscription – which has the essence of a maxim. These linguistic forms of commemoration have been divided, in terms of their nature, into two groups: a) sacred, b) secular. An analysis of inscriptions made on gravestones over the last 15 years at the Roman Catholic Cemetery at Lipowa Street in Lublin led to the conclusion that the tendency to put short, standardised, detached “in memoria” is a typical feature of these inscriptions. The time in which the relatives of the deceased have to choose the form of the inscription is usually a very difficult one, since they need to come to terms with the new, and particularly traumatic, circumstances. As has been already mentioned, epitaph is a way of commemoration, expressed in a condensed form. The message, expressed usually in a few, a dozen, or (rarely) a few dozen, words constitutes a reference to the life of the person of whom the relatives share memories of the moments spent together. What is expressed clearly constitutes simply a stimulus to recall the most important moments from the person’s biography. The deceased might have ended their lives on Earth, but they are still alive in the memories of their loved ones. Of course, the events and images of the deceased retained in their relatives’ memory are subjective and to a great extent idealised.Celem artykułu jest przybliżenie trendu w tworzeniu współczesnych epitafiów, rozumianych jako część inskrypcji nagrobnych, która ma charakter sentencji. Językowe formy pamięci ze względu na swój charakter zostały w szkicu podzielone na religijne i świeckie. Analiza napisów umieszczonych w ostatnich 15 latach na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie pozwala stwierdzić, że typową cechą inskrypcji jest tendencja do krótkiego, ujednoliconego i pozbawionego emocji przekazu. Czas, w którym bliscy zmarłego muszą zdecydować o formie napisu, jest najczęściej okresem trudnym, gdyż trzeba się wtedy pogodzić z nowym i jednocześnie traumatycznym stanem rzeczy. Jak już zostało wspomniane, epitafium nagrobne stanowi formę pamięci wyrażoną w sposób skondensowany. Przekaz zawarty w kilku, kilkunastu czy (rzadko) w kilkudziesięciu słowach to odnośnik do historii życia osoby, z którą wiążą się wspomnienia wspólnie przeżytych chwil. To, co wyrażone eksplicytnie, jest zatem tylko bodźcem do przypomnienia sobie najważniejszych momentów z biografii człowieka, który zakończył ziemską egzystencję, ale pozostał w pamięci żyjących. Rodzaj zapamiętanych zdarzeń i obraz zmarłego jest w dużej mierze wyidealizowany i subiektywny

Ewing sarcoma

Ewing sarcoma is a group of low-differentiated, high-grade, small-cell tumours. It is the third most common malignancy among primary bone tumours in adults. The prognosis of Ewing sarcoma is bad, and very often at the time of diagnosis the disease is highly advanced. For patients with localized disease, who have no metastases diagnosed at baseline, it is necessary to use combined treatment. It consists of induction chemotherapy (12–18 weeks) + local treatment (surgery ± radiotherapy or radiotherapy), and is followed by adjuvant consolidation chemotherapy. The whole treatment takes about 48–52 weeks. Advances in multidisciplinary treatment, including combined chemotherapy, surgery and radiotherapy have resulted in a significant improvement in patients’ quality of life and prognosis. Clinical trials are currently underway and new treatment standards are being developed

Mięsak Ewinga

Mięsaki z rodziny Ewinga obejmują grupę niskozróżnicowanych nowotworów drobnokomórkowych o wysokim stopniu złośliwości. Zajmują trzecie miejsce pod względem częstości występowania wśród pierwotnych nowotworów złośliwych kości u dorosłych. Rokowanie tego nowotworu jest złe, a choroba często jest rozpoznawana w momencie dużego zaawansowania. U chorych z postacią zlokalizowaną, u których w badaniach wyjściowych nie stwierdza się ognisk przerzutowych, konieczne jest zastosowanie leczenia skojarzonego: wielolekowa chemioterapia indukcyjna (12–18 tygodni) + leczenie miejscowe (zabieg operacyjny ± radioterapia lub radioterapia), a następnie chemioterapia uzupełniająca — konsolidująca łącznie do około 48–52 tygodni. Dzięki wprowadzeniu leczenia multimodalnego, w tym skojarzonej chemioterapii, chirurgii i radioterapii, jakość życia pacjentów i rokowanie uległy znaczącej poprawie. Obecnie toczą się badania kliniczne mające na celu opracowanie nowych standardów leczenia w tym nowotworze

Encorafenib in combination with binimetinib — a new therapeutic option with a favourable safety profile in the treatment of patients with advanced BRAF mutation-positive melanoma

xEncorafenib and binimetinib were registered in 2018 for the treatment of adult patients with unresectable or metastatic melanoma with a BRAF V600 mutation. The results of the phase III study (Columbus) are very promising. Median PFS for patients who have received this treatment was 14.9 months, and the median OS was 33.6 months. The reduction of toxicity is the reason for the unique pharmacokinetic profile of this therapy. Knowledge about the adverse evets is important in the context of optimizing and individualizing treatment

Sodium hydrosulfide moderately alleviates the hallmark symptoms of Duchenne muscular dystrophy in mdx mice

Duchenne muscular dystrophy (DMD) is an incurable disease caused by mutations in the X-linked DMD gene that encodes a structural muscle protein, dystrophin. This, in turn, leads to progressive degeneration of the skeletal muscles and the heart. Hydrogen sulfide (H2S), the pleiotropic agent with antioxidant, anti-inflammatory, and pro-angiogenic activities, could be considered a promising therapeutic factor for DMD. In this work, we studied the effect of daily intraperitoneal administration of the H2S donor, sodium hydrosulfide (NaHS, 100 μmol/kg/day for 5 weeks) on skeletal muscle (gastrocnemius, diaphragm and tibialis anterior) pathology in dystrophin-deficient mdx mice, characterized by decreased expression of H$_{2}$S-generating enzymes. NaHS reduced the level of muscle damage markers in plasma (creatine kinase, lactate dehydrogenase and osteopontin). It lowered oxidative stress by affecting the GSH/GSSG ratio, up-regulating the level of cytoprotective heme oxygenase-1 (HO-1) and down-regulating the NF-κB pathway. In the gastrocnemius muscle, it also increased angiogenic vascular endothelial growth factor ($\textit{Vegf}$) and its receptor ($\textit{Kdr}$) expression, accompanied by the elevated number of α-SMA/CD31/lectin-positive blood vessels. The expression of fibrotic regulators, like Tgfβ, Col1a1 and Fn1 was decreased by NaHS in the tibialis anterior, while the level of autophagy markers (AMPKα signalling and Atg genes), was mostly affected in the gastrocnemius. Histological and molecular analysis showed no effect of H$_{2}$S donor on regeneration and the muscle fiber type composition. Overall, the H$_{2}$S donor modified the gene expression and protein level of molecules associated with the pathophysiology of DMD, contributing to the regulation of oxidative stress, inflammation, autophagy, and angiogenesis

Interferon alpha and rapamycin inhibit the growth of pheochromocytoma PC12 line in vitro

Wstęp: Guzy chromochłonne (pheochromocytoma/paraganglioma) należą do łagodnych lub złośliwych nowotworów neuroendokrynnych.Wobec niezadowalającej skuteczności standardowych sposobów leczenia pacjentów z rozsianą postacią choroby, wciąż poszukuje się nowych metod terapii, w tym możliwości skutecznego leczenia celowanego. W związku ze wzmożonym unaczynieniem tych nowotworów, preparaty o działaniu antyangiogennym mogą potencjalnie stanowić nową grupę leków stosowanych w leczeniu pheochromocytoma/paraganglioma.Materiał i metody: W badaniu oceniano wpływ różnych angiomodulatorów: VEGF (naczyniowo-środbłonkowy czynnik wzrostu) orazpięciu endo- i egzogennych czynników antyangiogennych (endostatyna; IFN-alfa [interferon alfa]; rapamycyna — inhibitor szlaku mTOR[mammalian target of rapamycin]; JV1-36 and SU5416 [semaxinib]) na wzrost szczurzej linii pheochromocytoma PC12.Wyniki: IFN-alfa (105 U/mL) silnie hamował wzrost komórek PC12 w hodowli 72 h, nasilając apoptozę i hamując cykl komórkowy. Rapamycynaw szerokim zakresie stężeń (10-5 to 10-8 M) nieznacznie zmniejszała żywotność komórek PC12, a w stężeniu 10-5 M także hamowałaich proliferację. VEGF, endostatyna oraz JV1-36 nie wpływały na wzrost lini PC12.Wnioski: W badaniu po raz pierwszy wykazano, że IFN-alfa hamuje wzrost linii komórkowej pheochromocytoma PC12, a także potwierdzonohamujący wpływ rapamycyny wobec tej linii komórkowej. Uzyskane wyniki sugerują zatem, że IFN-alfa oraz inhibitory szlakumTOR mogą być potencjalnie skuteczne w leczeniu złośliwych postaci guzów chromochłonnych i zachęcają do dalszych badań w tymkierunku.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 368–374)Introduction: Pheochromocytomas are benign or malignant neuroendocrine tumours. The unsatisfactory efficacy of the traditionaltherapeutic methods for patients with metastatic disease results in a continuing search for more effective and targeted agents. Due to theincreased vascularisation of these tumours, inhibitors of angiogenesis could be potentially a new group of drugs in pheochromocytoma/paraganglioma therapy.Material and methods: The aim of this study was to evaluate the influence of angiomodulators: VEGF (vascular endothelial growth factor)and five endogenous and exogenous antiangiogenic compounds (endostatin; IFN-alpha [interferon alpha]; rapamycin — mTOR [mammaliantarget of rapamycin] inhibitor; JV1-36 and SU5416 (semaxinib]) on the growth of rat pheochromocytoma PC12 cell line.Results: IFN-alpha (105 U/mL) strongly inhibited PC12 growth in a 72 h culture, increasing apoptosis and arresting the cell cycle. Rapamycinin a wide range of concentrations (10-5 to 10-8 M) induced a slight inhibitory effect on PC12 viability and decreased cell proliferation at theconcentration of 10-5 M. VEGF, endostatin and JV1-36 did not influence the growth of PC12.onclusions: The study has shown for the first time that IFN-a inhibited the growth of pheochromocytoma PC12 line and confirmed theinhibitory action of rapamycin on these cells. The results suggest that IFN-alpha and mTOR inhibitors could be potentially effective in thetherapy of malignant pheochromocytoma, and encourage further study in this field.(Endokrynol Pol 2013; 64 (5): 368–374