Functional Role of Non-Muscle Myosin II in Microglia: An Updated Review.

Myosins are a remarkable superfamily of actin-based motor proteins that use the energy derived from ATP hydrolysis to translocate actin filaments and to produce force. Myosins are abundant in different types of tissues and involved in a large variety of cellular functions. Several classes of the myosin superfamily are expressed in the nervous system; among them, non-muscle myosin II (NM II) is expressed in both neurons and non-neuronal brain cells, such as astrocytes, oligodendrocytes, endothelial cells, and microglia. In the nervous system, NM II modulates a variety of functions, such as vesicle transport, phagocytosis, cell migration, cell adhesion and morphology, secretion, transcription, and cytokinesis, as well as playing key roles during brain development, inflammation, repair, and myelination functions. In this review, we will provide a brief overview of recent emerging roles of NM II in resting and activated microglia cells, the principal regulators of immune processes in the central nervous system (CNS) in both physiological and pathological conditions. When stimulated, microglial cells react and produce a number of mediators, such as pro-inflammatory cytokines, free radicals, and nitric oxide, that enhance inflammation and contribute to neurodegenerative diseases. Inhibition of NM II could be a new therapeutic target to treat or to prevent CNS diseases

Role of Vitamin E and the Orexin System in Neuroprotection.

Microglia are the first line of defense at the level of the central nervous system (CNS). Phenotypic change in microglia can be regulated by various factors, including the orexin system. Neuroinflammation is an inflammatory process mediated by cytokines, by the lack of interaction of specific receptors such as the OX2-OX2R complex, caused by systemic tissue damage or, more often, associated with direct damage to the CNS. Chronic activation of microglia could lead to long-term neurodegenerative diseases. This review aims to explore how tocopherol (vitamin E) and the orexin system may play a role in the prevention and treatment of microglia inflammation and, consequently, in neurodegenerative diseases thanks to its antioxidant properties. The results of animal and in vitro studies provide evidence to support the use of tocopherol for a reduction in microglia inflammation as well as a greater activation of the orexinergic system. Although there is much in vivo and in vitro evidence of vitamin E antioxidant and protective abilities, there are still conflicting results for its use as a treatment for neurodegenerative diseases that speculate that vitamin E, under certain conditions or genetic predispositions, can be pro-oxidant and harmful

Clinico-pathological associations and concomitant mutations of the RAS/RAF pathway in metastatic colorectal cancer

Background: Over the past few years, next-generation sequencing (NGS) has become reliable and cost-effective, and its use in clinical practice has become a reality. A relevant role for NGS is the prediction of response to anti-EGFR agents in metastatic colorectal cancer (mCRC), where multiple exons from KRAS, NRAS, and BRAF must be sequenced simultaneously. Methods: We optimized a 14-amplicon NGS panel to assess, in a consecutive cohort of 219 patients affected by mCRC, the presence and clinico-pathological associations of mutations in the KRAS, NRAS, BRAF, and PIK3CA genes from formalin-fixed, paraffin-embedded specimens collected for diagnostics and research at the time of diagnosis. Results: We observed a statistically significant association of RAS mutations with sex, young age, and tumor site. We demonstrated that concomitant mutations in the RAS/RAF pathway are not infrequent in mCRC, and as anticipated by whole-genome studies, RAS and PIK3CA tend to be concurrently mutated. We corroborated the association of BRAF mutations in right mCRC tumors with microsatellite instability. We established tumor side as prognostic parameter independently of mutational status. Conclusions: To our knowledge, this is the first monocentric, consecutively accrued clinical mCRC cancer cohort tested by NGS in a real-world context for KRAS, NRAS, BRAF, and PIK3CA. Our study has highlighted in clinical practice findings such as the concomitance of mutations in the RAS/RAF pathway, the presence of multiple mutations in single gene, the co-occurrence of RAS and PIK3CA mutations, the prognostic value of tumor side and possible associations of sex with specific mutations

COVID-19 in rheumatic diseases in Italy: first results from the Italian registry of the Italian Society for Rheumatology (CONTROL-19)

OBJECTIVES: Italy was one of the first countries significantly affected by the coronavirus disease 2019 (COVID-19) epidemic. The Italian Society for Rheumatology promptly launched a retrospective and anonymised data collection to monitor COVID-19 in patients with rheumatic and musculoskeletal diseases (RMDs), the CONTROL-19 surveillance database, which is part of the COVID-19 Global Rheumatology Alliance. METHODS: CONTROL-19 includes patients with RMDs and proven severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV-2) updated until May 3rd 2020. In this analysis, only molecular diagnoses were included. The data collection covered demographic data, medical history (general and RMD-related), treatments and COVID-19 related features, treatments, and outcome. In this paper, we report the first descriptive data from the CONTROL-19 registry. RESULTS: The population of the first 232 patients (36% males) consisted mainly of elderly patients (mean age 62.2 years), who used corticosteroids (51.7%), and suffered from multi-morbidity (median comorbidities 2). Rheumatoid arthritis was the most frequent disease (34.1%), followed by spondyloarthritis (26.3%), connective tissue disease (21.1%) and vasculitis (11.2%). Most cases had an active disease (69.4%). Clinical presentation of COVID-19 was typical, with systemic symptoms (fever and asthenia) and respiratory symptoms. The overall outcome was severe, with high frequencies of hospitalisation (69.8%), respiratory support oxygen (55.7%), non-invasive ventilation (20.9%) or mechanical ventilation (7.5%), and 19% of deaths. Male patients typically manifested a worse prognosis. Immunomodulatory treatments were not significantly associated with an increased risk of intensive care unit admission/mechanical ventilation/death. CONCLUSIONS: Although the report mainly includes the most severe cases, its temporal and spatial trend supports the validity of the national surveillance system. More complete data are being acquired in order to both test the hypothesis that RMD patients may have a different outcome from that of the general population and determine the safety of immunomodulatory treatments

Jan Duns Szkot: niezrozumiany teolog, wciąż nieodkryty święty

Nell’approccio al pensiero di Giovanni Duns Scoto, ci si imbatte in maniera inevitabile con la luminosa testimonianza di vita di un grande santo. Si ha a che fare con “un insieme inseparabile di filosofia, teologia e spiritualità”. Giovanni Duns Scoto, filosofo e teologo del XIII secolo è un autore controverso e originale. Le sue opere in passato hanno avuto più critici e oppositori che sostenitori e discepoli. È un pensatore più moderno di quanto ci si possa immaginare. Non è per niente uno fra i tanti teologi e filosofi del passato, né i suoi scritti servono solo ad impolverare le nostre biblioteche. „Non è un fossile da ammirare, ma è un Maestro vivo e palpitante, pieno di ardore e di preziose intuizioni” di grande attualità. Questo francescano di origine scozzese, nato tra il 1265/66 e morto a Colonia l’8 novembre del 1308 lontano dalla sua patria, è un teologo ed un santo di grande spessore che solo oggi forse possiamo iniziare ad apprezzare.Badając myśl Jana Dunsa Szkota, nieuchronnie napotyka się na świetlane świadectwo życia tego wielkiego świętego. Mamy tu do czynienia z „nierozerwalną całością filozofii, teologii i duchowości”. Jan Duns Szkot, filozof i teolog żyjący w XIII wieku, jest autorem kontrowersyjnym i oryginalnym. Jego twórczość w przeszłości miała więcej krytyków i przeciwników niż zwolenników i uczniów. Nie jest on bynajmniej jednym z wielu teologów i filozofów przeszłości, a jego pisma nie służą jedynie do zbierania kurzu w naszych bibliotekach. „Nie jest on skamieliną, którą można podziwiać, ale jest żywym i zachwycającym Mistrzem, pełnym zapału i cennych spostrzeżeń” o wielkiej aktualności. Jego myśl jest bardziej nowoczesna, niż można by przypuszczać. Ten franciszkanin szkockiego pochodzenia, który urodził się w 1265 lub 1266 r., a zmarł 8 listopada 1308 r. w Kolonii, daleko od swojej ojczyzny, jest teologiem i świętym o wielkiej głębi, którą być może dopiero dzisiaj zaczynamy dostrzegać.In approaching the thought of John Duns Scotus, one inevitably encounters the luminous life testimony of a great saint. One is dealing with “an inseparable whole of philosophy, theology and spirituality.” John Duns Scotus, 13th century philosopher and theologian, is a controversial and original author. His works in the past have had more critics and opponents than supporters and disciples. He is a more modern thinker than one might imagine. He is by no means one of the many theologians and philosophers of the past, nor are his writings just gathering dust in our libraries. “He is not a fossil to be admired, but a living and throbbing Master, full of ardour and valuable insights” of great relevance. This Scottish-born Franciscan, born between 1265/66 and died in Cologne on the 8th November 1308, far from his homeland, is a theologian and a saint of great depth that we can perhaps only begin to appreciate today

Personalizm Josepha Ratzingera/Benedykta XVI

Joseph Ratzinger w autobiografii zatytułowanej Moje życie pisze o swoim spotkaniu z personalizmem, który potem odnalazł jako jasno wyeksponowany u Marcina Bubera: „Stało się [spotkanie z personalizmem] dla mnie istotnym duchowym przeżyciem. Personalizm ten kojarzył mi się mimowolnie z myślą Augustyna, który w Wyznaniach wyszedł mi niejako naprzeciw z całą swoją ludzką namiętnością i głębią”. Od tamtego momentu cała teologia Ratzingera zaczęła emanować personalizmem. Jest on przekonany, że „Wiara chrześcijańska nie przedstawia jakiejś idei, lecz Osobę” (Wprowadzenie w chrześcijaństwo). Personalistyczne myślenie Josepha Ratzingera uwypukla się bardziej, gdy Ratzinger analizuje sakrament chrztu oraz treść wyznania wiary w Jednego a zarazem trójosobowego Boga. „U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś idei, ale natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą” (Deus Caritas est 1). Joseph Ratzinger/Benedykt XVI podkreśla znaczenie osoby w całej swojej teologii. Przedstawia on jednak personalizm w najczystszej postaci, szczególnie kiedy bada koncepcję osoby pod kątem trynitologicznym i chrystologicznym.Joseph Ratzinger, in his autobiography entitled My Life, writes about his encounter with personalism, later found explained by Martin Buber, as: “A spiritual experience that left an essential mark, even if I spontaneously associated such personalism with the thought of St. Augustin, who in his Confessions had struck me with the power of all his human passion and depth.” From that moment on, all his theology emanates with personalism. He is convinced that “Christian faith does not relate to an idea but to a Person” (Intruduction to Christianity). The personalistic thinking of Joseph Ratzinger becomes evident when he describes the essence of the Sacrament of Baptism as well as the contents of the profession of faith in One and – at the same time – Three-personed God. “Being Christian is not the result of an ethical choice or a lofty idea, but the encounter with an event, a person” (Deus Caritas est, 1). Joseph Ratzinger-Benedict XVI underlines the significance of person in all his theology by focusing on the concept of person in Trinitology and Christology, in which he develops a personalism in the purest form

Wiara w teologii Josepha Ratzingera/Benedykta XVI

Wiarę należy określić przede wszystkim w kategoriach charytologicznych – jest ona łaską, darmo danym darem. Koncepcja wiary Josepha Ratzingera/Benedykta XVI burzy przekonania tych, którzy za bardzo humanizują wiarę, koncentrując się przesadnie na akcie ludzkim, nadprzyrodzoność wiary pozostawiając na drugim planie. Ratzinger daje pierwszeństwo inicjatywie Boga. Wiara jest przestrzenią nadprzyrodzoną, w której spotykają się mysterium człowieka i Mysterium Boga – to, co Boskie w człowieku. Wiara jest tym misterium, które człowieka obejmuje i przenika tak, że Bóg przez łaskę nadprzyrodzoną może się dostać do jego wnętrza. Jest ona tym, co udoskonala człowieka, stanowiącego już dla siebie samego pewnego rodzaju tajemnicy. W doktrynie chrześcijańskiej bowiem przedmiot wiary to nie abstrakcyjna i teoretyczna formuła. Przedmiotem wiary jest osoba – Jezus Chrystus. Wiara dla chrześcijanina jest ostatecznie osobistym spotkaniem z Jezusem z Nazaretu. „U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, ale jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie” (Deus Caritas est,1).

The Personalism of Saint John Paul II and Benedict XVI—a Message for Europe

Personalistyczna wykładnia dotycząca równej godności osoby ludzkiej warunkowała myśl Karola Wojtyły przez całe jego życie. Znajdowała się w centrum Jego przemówień i tekstów zarówno wtedy, gdy był Biskupem, jak i wtedy, gdy był Papieżem. Czy podkreślenie podmiotowości osoby przez Jana Pawła II nie jest wielkim prorockim orędziem nadziei i zbawienia dla Europy XXI wieku? Benedykt XVI w swojej koncepcji osoby zwracał uwagę na teologiczny wymiar relacyjności osoby i w Chrystusie wskazał na wzór doskonałości człowieczeństwa. Dzięki personalistycznemu ujęciu Trójcy Świętej, choć pozostajemy zanurzeni w wielkości misterium, które nas przekracza, pojawia się nowe rozumienie rzeczywistości człowieka i Boga. Ratzinger uważa, że gdy mówimy o Bogu, okazuje się, kim jest człowiek; największy paradoks staje się czymś najjaśniejszym i najbardziej pomocnym. Na czym polega personalizm Jana Pawła II i w jaki sposób się różni od personalizmu Benedykta XVI? Czy te dwa modele personalistyczne są przeciwstawne? Jakie przesłanie wyniknie z tej analizy dla Europy? Analiza zaprezentowana w artykule jest próbą dojścia do odpowiedzi na te i inne pytania dotyczące rozumienia osoby w dzisiejszej Europie w świetle personalistycznego orędzia nadziei Jana Pawła II i Benedykta XVI.A personalistic interpretation of the equal dignity of the human person conditioned Karol Wojtyła’s thought throughout his life. It was at the centre of his speeches and texts, both when he was Bishop and Pope. Is not John Paul II’s emphasis on the subjectivity of the person a great prophetic message of hope and salvation for 21st century Europe? Benedict XVI, in his concept of the person, underlined the theological dimension of the relationality of the person and in Christ pointed to the model of perfection of humanity. Thanks to the personalistic concept of the Holy Trinity, although we remain immersed in the greatness of the mystery that transcends us, a new understanding of the reality of man and God appears. Ratzinger believes that when we talk about God, it turns out what man is; the greatest paradox becomes something brightest and most helpful. What is John Paul II’s personalism and how does it differ from Benedict XVI’s? Are these two personalistic models opposed? What message for Europe will result from this analysis? This analysis is an attempt to find answers to these and other questions—concerning the understanding of the person in Europe today—in the light of the personalistic message of hope of John Paul II and Benedict XVI

Joseph Ratzinger/Benedetto XVI : verso una teologia positiva, incarnata e crocifissa

Celem teologii według Josepha Ratzingera jest przedstawienie jasnej i przystępnej wykładni wiary, której bezpośrednim adresatem jest człowiek współczesny. Dlatego Ratzinger nie stworzył żadnego systemu teologicznego, pozwalającego jak najlepiej przedstawić prawdy wiary w sposób zrozumiały dla człowieka żyjącego dziś. Właśnie dzięki przystępności swojej syntezy teologicznej oraz ze względu na wymiar katechetyczny i głębię refleksji Ratzinger zdobył uprzywilejowane miejsce wśród najwybitniejszych teologów posoborowych. Podczas gdy w epoce pochrześcijańskiej stawia się pod znakiem zapytania całośćzagadnienia wiary, a nie tylko pewne jej prawdy, Ratzinger przedstawia kwestię „wiara–wiedza”, „wierzyć–wiedzieć” w nowym świetle. Ratzinger chciał uwolnić wiarę od kompleksów wobec rozumu, twierdząc, że wiara i zwątpienie tkwią jednakowo w człowieku wierzącym i niewierzącym. Podczas gdy dla pierwszych wiara pojawia się wbrew wątpliwościom, dla drugich jawi się ona, ale za pomocą i w formie wątpliwości. W hermeneutyce jego teologii znajdujemy propozycję teologii pozytywnej, wcielonej i ukrzyżowanej.The aim of theology, according to Joseph Ratzinger, is to provide a clear and accessible interpretation of faith, which is directly addressed to contemporaryman. Therefore, Ratzinger did not create any theological system that would make it possible to present the truths of faith in the best way possible and in a way that is understandable to the man living today. It is precisely because of the accessibility of his theological synthesis and because of the catechetical dimension and the depth of his reflection that Ratzinger has gained a privileged place among the most eminent post-conciliar theologians. While in the post-Christian era the whole question of faith is called into question, not just certain truths of it, Ratzinger presents the question of “faith-knowledge”, “believe-knowledge” in a new light. Ratzinger wanted to free faith from complexes in front of reason, claiming that faith and doubt are equally present in believers and non-believers. While for the former, faith appears against doubts, for the latter, it appears, but with the help and in the form of doubt. In the hermeneutics of his theology, we find a proposal of positive, incarnate and crucified theology.