Non-pharmacological treatment for depressed older patients in primary care: A systematic review and meta-analysis

Contains fulltext : 177843.pdf (publisher's version ) (Open Access)BACKGROUND: Late-life depression is most often treated in primary care, and it usually coincides with chronic somatic diseases. Given that antidepressants contribute to polypharmacy in these patients, and potentially to interactions with other drugs, non-pharmacological treatments are essential. In this systematic review and meta-analysis, we aimed to present an overview of the non-pharmacological treatments available in primary care for late-life depression. METHOD: The databases of PubMed, PsychINFO, and the Cochrane Central Register of Controlled Trials were systematically searched in January 2017 with combinations of MeSH-terms and free text words for "general practice," "older adults," "depression," and "non-pharmacological treatment". All studies with empirical data concerning adults aged 60 years or older were included, and the results were stratified by primary care, and community setting. We narratively reviewed the results and performed a meta-analysis on cognitive behavioral therapy in the primary care setting. RESULTS: We included 11 studies conducted in primary care, which covered the following five treatment modalities: cognitive behavioral therapy, exercise, problem-solving therapy, behavioral activation, and bright-light therapy. Overall, the meta-analysis showed a small effect for cognitive behavioral therapy, with one study also showing that bright-light therapy was effective. Another 18 studies, which evaluated potential non-pharmacological interventions in the community suitable for implementation, indicated that bibliotherapy, life-review, problem-solving therapy, and cognitive behavioral therapy were effective at short-term follow-up. DISCUSSION: We conclude that the effects of several treatments are promising, but need to be replicated before they can be implemented more widely in primary care. Although more treatment modalities were effective in a community setting, more research is needed to investigate whether these treatments are also applicable in primary care. TRIAL REGISTRATION: PROSPERO CRD42016038442

აჰმედ ოზქანის (მელაშვილი) საფლავი სოფელ ჰეირიეში

ფოტოს გადაღების თარიღი უცნობიააჰმედ ოზქან-მელაშვილი - კულტურული მოღვაწე თურქეთში, რომლის მოღვაწეობა მიმართული იყო თურქეთის ქართველობაში ეროვნული თვითშეგნების გაღვიძებისაკენ. ქალაქ ბალიქესირთან სოფელ კოჩბაირში დაიბადა. მისი წინაპრები ართვინის მხრიდან წამოსული ქართველი მუჰაჯირები იყვნენ. დაწყებითი განათლების მიღების შემდეგ, სწავლობდა იზმირში, 1955 წელს დაქორწინდა ართვინის ვილაიეთის სოფელ ჰაირიეში მცხოვრებ იუქსელ ერგუნზე. 1962 წელს დაამთავრა სტამბოლის უნივერსიტეტის არქიტექტურული ფაკულტეტი და დასახლდა ქართულ სოფელ ჰაირიეში, სადაც ტურისტული საზოგადოება დააარსა. შემდეგ არქიტექტორადაც მუშაობდა. თუმცა მისი მთავარი გატაცება ისტორიული სამშობლოს, ქართული ენის შესახებ ცნობების შეგროვება გახდა. გერმანიაში მყოფი შემთხვევით შეხვდა ქართველებს და მათგან გაიგო, რომ არსებობდა ქართული ანბანი და ამ ენაზე შექმნილი დიდი ლიტერატურა. ყოველი ასეთი შეხვედრა თუ ინფორმაცია აჰმედს უფრო აღაგზნებდა და ინტერესს უღვივებდა. კულტურული კავშირის გაბმა ისტორიულ სამშობლოსთან - ეს იყო მისი მოღვაწეობის მთავარი მიზანი. გურჯების თვითმყოფადობის შენარჩუნებისა და ამაღლებისათვის დიდი შრომა გასწია. 1968 წელს მან თურქულ ენაზე დაბეჭდა წიგნი ”გურჯისტანი - კულტურა, ხელოვნება, ლიტერატურა, ისტორია, ფოლკლორი.” სწორედ ამ გამოცემით შეიტყო უამრავმა გურჯმა თავისი წარმომავლობა და ისტორიული სამშობლოს არსებობა. 980 წელს 5 ივლისს ქალაქ ბურსაში, აჰმედ მელაშვილი თურქული ულტრა-ნაციონალისტური დაჯგუფების „რუხი მგლების“ აქტივისტებმა მოკლეს. ვაჟიშვილი იბერია მძიმედ დაიჭრა. შემდეგ მამის საქმიანობას მისი შვილი - იბერია მელაშვილი ჩაუდგა სათავეში. აჰმედ ოზქან-მელაშვილი სოფელ ჰაირიეში განისვენებს. მის საფლავს თურქულ და ქართულ ენაზე აწერია: „მე ვიცხოვრე ჩემი ხალხისათვის და არა უკვდავებისათვის

Effectiveness of an intervention to reduce sickness absence in patients with emotional distress or minor mental disorders: A randomized controlled effectiveness trial

OBJECTIVE: The purpose of this study was to evaluate the effectiveness of an activating intervention designed to reduce sick leave duration in patients with emotional distress or minor mental disorders. METHOD: In a 1.5-year randomized controlled trial, 194 patients with minor mental disorders received either an experimental intervention by social workers or general practitioners' usual care. The intervention focused on understanding causes, developing and implementing problem-solving strategies and promoting early work resumption. Outcome measures were sick leave duration, mental health and physical health (questionnaires included the Hospital Anxiety and Depression Scale, the Four-Dimensional Symptom Questionnaire and SF-36), all measured at baseline at and 3, 6 and 18 months later. Multilevel analyses were used to evaluate differences between groups. RESULTS: The groups did not differ significantly on any of the outcome measures, except that the experimental group reported higher satisfaction with treatment. CONCLUSION: Although the intervention has benefits, it was not successful at its primary goal (i.e., to reduce sick leave duration in patients with emotional distress or minor mental disorders). Programs aimed at the reduction of sick leave duration may yield better results if targeted at patients with more severe emotional problems than at those with exclusively emotional distress or minor mental disorders, or if delivered by caregivers who are closer to the work environment than are social workers, such as occupational physicians

Gepaste zorg voor mensen met angst of depressie.

Item does not contain fulltex

Predicting return to work in employees sick-listed due to minor mental disorders.

Objective: To investigate which factors predict return to work (RTW) after 3 and 6 months in employees sick-listed due to minor mental disorders. Methods: Seventy GPs recruited 194 subjects at the start of sick leave due to minor mental disorders. At baseline (T0), 3 and 6 months later (T1 and T2, respectively), subjects received a questionnaire and were interviewed by telephone. Using multivariate logistic regression analyses, we developed three prediction models to predict RTW at T1 and T2. Results The RTW rates were 38% after 3 months (T1) and 61% after 6 months (T2). The main negative predictors of RTW at T1 were: (a) a duration of the problems of more than 3 months before sick leave; and (b) somatisation. The main negative predictors of RTW at T2 were: (a) a duration of the problems of more than 3 months before sick leave; (b) more than 3 weeks of sick leave before inclusion in the study; and (c) anxiety. The main negative predictors of RTW at T2 for those who had not resumed work at T1 were: (a) more than 3 weeks of sick leave before inclusion in the study; and (b) depression at T1. The predictive power of the models was moderate with AUC-values between 0.695 and 0.763. Conclusions: The main predictors of RTW were associated with the severity of the problems. A long duration of the problems before the occurrence of sick leave and a long duration of sick leave before seeking help predict a relatively small probability to RTW within 3–6 months. High baseline somatisation and anxiety, and high depression after 3 months make the prospect even worse. Since these predictors are readily assessable with just a few questions and a symptom questionnaire, this opens the opportunity to select high-risk employees for a targeted intervention to prevent long-term absenteeism. (aut. ref.