Managed care after acute myocardial infarction (MC-AMI) reduces total mortality in 12-month follow-up : results from a Polands national health fund program of comprehensive post-MI care - a population-wide analysis

Introduction: Advances in the acute treatment of myocardial infarction (AMI) substantially reduced in-hospital mortality, but the post-discharge prognosis is still unacceptable. The Managed Care in Acute Myocardial Infarction (MC-AMI) is a program of Poland’s National Health Fund that aims at comprehensive post-AMI care to improve long-term prognosis. The aim of the study was to assess the effect of MC-AMI on all-cause mortality in one-year follow-up. Methods: MC-AMI includes acute MI treatment, complex revascularization, cardiac rehabilitation (CR), scheduled one-year outpatient follow-up, and prevention of sudden cardiac death. In this retrospective observational study performed in a province of Silesia, Poland, we analyzed 3893 MC-AMI participants, and compared them to 6946 patients in the control group. After propensity score matching, we compared two groups of 3551 subjects each. To assess the effect of MC-AMI and other variables on mortality, we preformed a Cox regression. Results: MC-AMI was related with mortality reduction by 38% in a 12-month observation period and the effect persisted even after. Multivariable Cox regression analysis revealed MC-AMI participation to be inversely associated with 1-year mortality (HR 0.52, 95%CI 0.42–0.65, p < 0.001). Besides that, older age (HR 1.47/10 y), ST-elevation AMI (HR 1.41), heart failure (HR 2.08), diabetes (HR 1.52), and dialysis (HR 2.38) were significantly associated with the primary endpoint. Among MC-AMI components, cardiac rehabilitation (HR 0.34) and strict outpatient care (HR 0.42) are the crucial factors affecting mortality reduction. Conclusions: Participation in MC-AMI reduced 1-year mortality by 38% and the effect persisted after the program had been completed

Wpływ atropiny i propranololu na przewodzenie przedsionkowo-komorowe zstępujące i wstępujące u ludzi zdrowych

Cel pracy:Celem pracy było określenie wpływu atropiny, a następnie propranololu na właściwości elektrofizjologiczne łącza przedsionkowo-komorowego (p-k) w warunkach stymulacji przezprzełykowej. Metody: Badaniem objęto 28 zdrowych osób (5 kobiet i 23 mężczyzn) o średniej wieku wynoszącej 37 lat. Stan łącza p-k oceniano sprawnością przewodzenia p-k w obu kierunkach oraz czasem przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego w trakcie stymulacji lewego przedsionka, a następnie lewej komory serca, stałą długością cyklu stopniowo skracaną. Do stymulacji wykorzystano elektrodę punktowo-kierunkową zaopatrzoną w części komorowej w balonik dociskowy, połączoną ze stymulatorem SP-5 (ITAM Zabrze). Oznaczenia sprawności oraz czasu przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego dokonano w dwóch oddzielnych dniach: pierwszego - w warunkach podstawowych i po podaniu atropiny 0,02 mg/kg i.v., drugiego - w warunkach podstawowych i po podaniu propranololu w dawce 0,1 mg/kg i.v. Obserwowaliśmy wzrost maksymalnej sprawności przewodzenia p-k w obu kierunkach po atropinie (z 161/min do 193/min oraz z 146/min do 190/min) oraz spadek po propranololu (z 164/min do 128/min oraz z 150/min do 127/min). Wyniki: Po badanych lekach została zachowana wyjściowa ujemna korelacja prostoliniowa czasu przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego od długości cyklu stymulacji. Po atropinie skrócenie czasu przewodzenia p-k zstępującego okazało się wyraźnie większe aniżeli czasu przewodzenia p-k wstępującego. Po propranololu rejestrowano podobne wydłużenie czasu p-k zstępującego i wstępującego. Wnioski: 1. Atropina i propranolol nie zmieniają wyjściowej, ujemnej zależności liniowej pomiędzy czasem przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego a czasem trwania cyklu stymulacji. 2. Atropina powoduje większe skrócenie czasu przewodzenia p-k zstępującego niż wstępującego. 3. Po propranololu rejestrowano podobne wydłużenie czasu przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego

Wpływ atropiny i propranololu na przewodzenie przedsionkowo-komorowe zstępujące i wstępujące u ludzi zdrowych

Cel pracy:Celem pracy było określenie wpływu atropiny, a następnie propranololu na właściwości elektrofizjologiczne łącza przedsionkowo-komorowego (p-k) w warunkach stymulacji przezprzełykowej. Metody: Badaniem objęto 28 zdrowych osób (5 kobiet i 23 mężczyzn) o średniej wieku wynoszącej 37 lat. Stan łącza p-k oceniano sprawnością przewodzenia p-k w obu kierunkach oraz czasem przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego w trakcie stymulacji lewego przedsionka, a następnie lewej komory serca, stałą długością cyklu stopniowo skracaną. Do stymulacji wykorzystano elektrodę punktowo-kierunkową zaopatrzoną w części komorowej w balonik dociskowy, połączoną ze stymulatorem SP-5 (ITAM Zabrze). Oznaczenia sprawności oraz czasu przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego dokonano w dwóch oddzielnych dniach: pierwszego - w warunkach podstawowych i po podaniu atropiny 0,02 mg/kg i.v., drugiego - w warunkach podstawowych i po podaniu propranololu w dawce 0,1 mg/kg i.v. Obserwowaliśmy wzrost maksymalnej sprawności przewodzenia p-k w obu kierunkach po atropinie (z 161/min do 193/min oraz z 146/min do 190/min) oraz spadek po propranololu (z 164/min do 128/min oraz z 150/min do 127/min). Wyniki: Po badanych lekach została zachowana wyjściowa ujemna korelacja prostoliniowa czasu przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego od długości cyklu stymulacji. Po atropinie skrócenie czasu przewodzenia p-k zstępującego okazało się wyraźnie większe aniżeli czasu przewodzenia p-k wstępującego. Po propranololu rejestrowano podobne wydłużenie czasu p-k zstępującego i wstępującego. Wnioski: 1. Atropina i propranolol nie zmieniają wyjściowej, ujemnej zależności liniowej pomiędzy czasem przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego a czasem trwania cyklu stymulacji. 2. Atropina powoduje większe skrócenie czasu przewodzenia p-k zstępującego niż wstępującego. 3. Po propranololu rejestrowano podobne wydłużenie czasu przewodzenia p-k zstępującego i wstępującego

Copper Does Not Induce Tenogenic Differentiation but Promotes Migration and Increases Lysyl Oxidase Activity in Adipose-Derived Mesenchymal Stromal Cells

Background. Copper belongs to the essential trace metals that play a key role in the course of cellular processes maintaining the whole body’s homeostasis. As there is a growing interest in transplanting mesenchymal stromal cells (MSCs) into the site of injury to improve the regeneration of damaged tendons, the purpose of the study was to verify whether copper supplementation may have a positive effect on the properties of human adipose tissue-derived MSCs (hASCs) which potentially can contribute to improvement of tendon healing. Results. Cellular respiration of hASCs decreased with increasing cupric sulfate concentrations after 5 days of incubation. The treatment with CuSO4 did not positively affect the expression of genes associated with tenogenesis (COL1α1, COL3α1, MKX, and SCX). However, the level of COL1α1 protein, whose transcript was decreased in comparison to a control, was elevated after a 5-day exposition to 25 μM CuSO4. The content of the MKX and SCX protein in hASCs exposed to cupric sulfate was reduced compared to that of untreated control cells, and the level of the COL3α1 protein remained unchanged. The addition of cupric sulfate to hASCs’ medium increased the activity of lysyl oxidase which was positively correlated with concentration of CuSO4. Moreover, a high level of CuSO4 stimulated the action of intracellular superoxide dysmutase. The hASC secretion profile after a 5-day exposure to 50 μM cupric sulfate differed from that of untreated cells and was similar to the secretion profile of human tenocytes. Additionally, cupric sulfate increased secretion of CXCL12 in hASCs. Furthermore, the exposition to the CuSO4 significantly increased directed migration of human ASCs in a dose-dependent manner. Conclusion. Copper sulfate supplementation can have a beneficial effect on tendon regeneration not by inducing tenogenic differentiation, but by improving the recruitment of MSCs to the site of injury, where they can secrete growth factors, cytokines and chemokines, and prevent the effects of oxidative stress at the site of inflammation, as well as improve the stabilization of collagen fibers, thereby accelerating the process of tendon healing

CXCL-8 in Preoperative Colorectal Cancer Patients: Significance for Diagnosis and Cancer Progression

Introduction. Since colorectal cancer (CRC) is the second most commonly diagnosed malignancy in Europe and third worldwide, novel biomarkers for diagnosing the disease are critically needed. Objectives. According to our knowledge, the present study is the first to evaluate the clinical usefulness of serum CXCL-8 (C-X-C motif chemokine 8) in the diagnosis and progression of CRC compared to classical tumor marker CEA (carcinoembryonic antigen) and marker of inflammation CRP (C-reactive protein). Patients and Methods. The study included 59 CRC patients and 46 healthy volunteers. Serum levels of selected proteins were measured using ELISA (enzyme-linked immunosorbent assay), CMIA (chemiluminescent microparticle immunoassay), and immunoturbidimetric methods. Results. Serum concentrations of CXCL-8, similarly to those of the classical tumor marker CEA and inflammatory state marker CRP, were significantly higher in CRC patients than in healthy controls. There were statistically significant differences in CXCL-8 concentrations between tumor stages, as established by the Kruskal–Wallis test and confirmed by the post hoc Dwass–Steele–Critchlow–Fligner test. CXCL-8 levels were also significantly elevated in CRC patients with distant metastases compared to patients in the subgroup without metastases. Diagnostic sensitivity, predictive values for negative results (NPV), and AUC (area under the Receiver Operating Characteristic Curve—ROC curve) of CXCL-8 were higher than those of CEA, while diagnostic specificity and predictive values for positive results (PPV) of CXCL-8 were higher than those of CRP. Conclusions. Our findings indicate greater utility of CXCL-8 in comparison to the classical tumor marker CEA in the diagnosis of CRC. Moreover, serum CXCL-8 might be a potential biomarker of colorectal cancer progression

Hand-assisted laparoscopic donor nephrectomy: a single centre experience

Introduction : The advantages of a minimally invasive nephrectomy are a faster recovery and better quality of life for the donors. Until recently, the majority of donor nephrectomies in Poland were done by open surgery. Aim : To present a single centre experience in hand-assisted laparoscopic donor nephrectomy (HALDN). Material and methods: The first videoscopic left donor nephrectomy in Poland was performed in our department in 2003 using a hand-assisted retroperitoneal approach. From 2011, we changed the method to a transperitoneal approach and started to harvest also right kidneys. Since then, it has become the method of choice for donor nephrectomy and has been performed in 59 cases. Preoperatively, kidneys were assessed by scintigraphy and by angio-Computed tomography. We harvested 32 left and 27 right kidneys. There were double renal arteries in 2 cases and triple renal arteries in 1 case. The warm ischaemia time (WIT) was 80–420 s (average 176.13 s); operative time was 85–210 min (average 140 min). Results: All procedures were uncomplicated, and all donors were discharged after 2–8 days with normal creatinine levels. The average follow-up period lasted 23 months (1–51 months). Out of all of the cases, 1 case had two minor complications, while all others were uneventful. None of the donors were lost to follow-up. All of the kidneys were transplanted. There were 2 cases of delayed graft function (DGF) and 2 cases of ureter necrosis. One of those kidneys was lost in the third postoperative week. Conclusions : Our limited experience shows that HALDN is a safe method and should be used routinely instead of open surgery