Poor sporting abilities after tibial plateau fractures involving the posterior column: how can we do better?

Purpose: Tibial plateau fractures with the involvement of the posterior column are an important prognostic factor towards poor functional outcome. We aimed to assess the sporting abilities postoperatively with special emphasis on the type of sports and sport-specific movements, as well as time needed to resume sports, restricting factors in sports engagement, and patient satisfaction. We aimed to provide prognostic information on return to sports. Methods: Demographic, clinical and radiological variables were retrospectively collected from 82 multicentric patients between 2014 and 2016. Prospectively, sporting abilities before and after surgery were determined using questionnaires at a mean follow-up of 33 months postoperatively. Results: Involvement in sports significantly decreased, with only 68.4% of patients resuming sports (p < 0.001). The mean time needed to partially or fully resume sports was 6–9 and 9–12 months, respectively. The ability to resume at the pre-injury level of effort and performance was 22% and 12%, respectively. Restricting factors were pain (66%), fear of re-injury (37%), limited range of motion (26%), and instability (21%). The majority (59%) of patients were unsatisfied with their physical abilities. Significantly worse outcomes were observed in patients playing high-impact sports, experiencing knee pain during physical activity, suffering from extension/valgus or flexion/varus trauma. Conclusions: Tibial plateau fractures with the involvement of the posterior column significantly hamper the patients’ sporting abilities, leaving the majority of patients unsatisfied. Preoperative counseling about prognosis, setting realistic expectations, optimizing rehabilitation and pain management postoperatively, and advising low-impact sports might improve engagement in physical activities and emotional impact on patients. Level of evidence: 3

Primary hemiarthroplasty versus conservative treatment for comminuted fractures of the proximal humerus in the elderly (ProCon): A Multicenter Randomized Controlled trial

Background. Fractures of the proximal humerus are associated with a profound temporary and sometimes permanent, impairment of function and quality of life. The treatment of comminuted fractures of the proximal humerus like selected three-or four-part fractures and split fractures of the humeral head is a demanding and unresolved problem, especially in the elderly. Locking plates appear to offer improved fixation; however, screw cut-out rates ranges due to fracture collapse are high. As this may lead to higher rates of revision surgery, it may be preferable to treat comminuted fractures in the elderly primarily with a prosthesis or non-operatively. Results from case series and a small-sample randomized controlled trial (RCT) suggest improved function and less pain after primary hemiarthroplasty (HA); however these studies had some limitations and a RCT is needed. The primary aim of this study is to compare the Constant scores (reflecting functional outcome and pain) at one year after primary HA versus non-operative treatment in elderly patients who sustained a comminuted proximal humeral fracture. Secondary aims include effects on functional outcome, pain, complications, quality of life, and cost-effectiveness. Methods/Design. A prospective, multi-center RCT will be conducted in nine centers in the Netherlands and Belgium. Eighty patients over 65 years of age, who have sustained a three-or four part, or split head proximal humeral fracture will be randomized between primary hemiarthroplasty and conservative treatment. The primary outcome is the Constant score, which indicates pain and function. Secondary outcomes include the Disability of the Arm and Shoulder (DASH) score, Visual Analogue Scale (VAS) for pain, radiographic healing, health-related quality of life (Short-form-36, EuroQol-5D) and healthcare consumption. Cost-effectiveness ratios wi

Het mysterie van Dupuytren

status: publishe

The rotator cuff insufficient shoulder in trauma patients

Pijn en functieverlies in de schouder behoren tot de meest frequente mus culo-skeletale redenen om een arts te raadplegen. In tegenstelling tot b ij vele andere gewrichten, ligt de oorzaak voor deze problemen in de eer ste plaats bij de weke delen. Bij heel veel patiënten situeert de weke d elen pathologie zich in de rotator cuff; dit is het geheel samengesteld uit het kapsel, de ligamenten en de pezen rond de schouder. In de meeste anatomische tekstboeken wordt het beschreven als bestaande uit het kaps el, de ligamenten, een continue structuur die is samengesteld uit de pez en van de teres minor, infraspinatus en supraspinatus spier, die g escheiden zijn van de pees van de subscapularis spier door een interval waarin de lange pees van de biceps brachii verloopt. Het falen van de rotator cuff kan worden gedefinieerd als een aandoenin g waarbij een verstoren van de functie de rotator cuff belet zijn normal e fysiologische rol te vervullen . Deze normale fysiologische rol is dri eledig: initiëren van de bewegingen van de schouder, centraliseren van d e humeruskop op het glenoid en bijdragen aan de kracht van de schouderbe wegingen. Als we deze definitie aanhouden kan het falen van de rotator cuff vele o orzaken hebben. In een op trauma gerichte praktijk zijn de twee meest vo orkomende oorzaken van rotator cuff falen: scheuren die ontstaan na een (mineur) trauma en frakturen van de proximale humerus. Bij de meeste fra kturen is het falen tijdelijk, tot de tuberkula helen in hun anatomische positie. Indien echter moet worden overgegaan tot het plaatsen van een fraktuur-prothese, wordt het falen vaak permanent, aangezien anatomische tuberkelheling dan moeilijk te realiseren is. In het eerste deel van dit manuscript richten we ons op de rotator cuff scheur. Er bestaan verscheidene theorieën over het ontstaan van cuff sch euren. We zetten de pro s en contra s van de verschillende theorieën op een rijtje. De mechanische theorieën baseren zich op de relatie tussen m orfologische parameters (voornamelijk van het acromion) en het al dan ni et aanwezig zijn van rotator cuff scheuren. Deze theorieën kunnen echter moeilijk verklaren waarom de meeste partiële dikte scheuren ontstaan aa n de gewrichtszijde van de pees. De biologische theorieën verklaren het ontstaan van scheuren vanuit degeneratieve processen. De meesten leggen de oorzaak van de degeneratie bij hypovascularisatie. Bij partiële dikte scheuren wordt er echter meestal een hypervascularisatie vastgesteld. Bij onze eigen patiënten konden we een leeftijds- en geslachtsonafhankel ijke relatie vaststellen tussen de aanwezigheid van een type III acromio n (volgens Bigliani) en de aanwezigheid van een rotator cuff scheur. De immunohistologische analyse van gescheurde supraspinatuspezen tonen aan dat de extracellulaire matrix tekenen vertoont van fibrocartilagineuze d egeneratie met de expressie van matrixmoleculen die typisch bij compress ie gezien worden. Zo ontstaan er eilandjes van fibrocartilagineus weefse l in de pees. Bij trekbelasting op de pees veroorzaakt het verschil in e lasticiteit, scheurtjes in het peesweefsel. Dat deze scheurtjes op termi jn evolueren naar partiële en volledige dikte scheuren, werd reeds voord ien aangetoond in biomechanische testen en finite element analyses . Aangezien degeneratie een belangrijke rol speelt in het ontstaan van cuf f scheuren, is het logisch dat men probeert de helingskansen te verbeter en door de biologische omgeving te optimaliseren. Op de markt zijn er en kele biologisch actieve patches waarvan aangetoond is dat ze een mechani sche bescherming kunnen geven en waarvan de gunstige biologische invloed in dierexperimenteel onderzoek werd aangetoond. In een dubbelblind, ger andomiseerd, prospectief onderzoek konden we echter geen voordeel voor o nze patiënten aantonen in vergelijking met een klassiek herstel. In het tweede deel richten we onze aandacht op de proximale humerusfrakt uur. We bekijken wat de mogelijkheden zijn van hoekstabiele fixatiemetho den. De endomedullaire nageling geeft goede resultaten bij A- en B-type fracturen. Echter, de veiligheid van de procedure en de resultaten die w e bekomen zijn onder andere gerelateerd aan het type nagel en daar zijn zeker nog mogelijkheden tot optimalisering. Hoekstabiele platen resulter en ook in geval van C-type fracturen vaak in goede resultaten. Als er al snog een avasculaire necrose optreedt, dan kan er bij de patiënt met ana tomisch geheelde tuberkels nog steeds een goed functioneel resultaat ber eikt worden na secundaire prothesechirurgie. Gebaseerd op de resultaten van 384 proximale humerusfrakturen die we met hoekstabiele implantaten b ehandelden, ontwikkelden we een scoringssysteem dat toelaat het al dan n iet falen van de osteosynthese te voorspellen. Indien een falen voorzien wordt, dan dient een primaire prothese ernstig overwogen te worden. Om een duidelijker inzicht te krijgen in de functionele verwachtingen na primaire fraktuur prothesechirurgie, verrichtten we een systematische r eview en een multicenter analyse van de resultaten bereikt met de Articu la fraktuur prothese. We tonen aan dat de functionele resultaten in rela tie staan met de leeftijd, met het geslacht en met het al dan niet anato misch helen van de tuberkula. Maar anatomische tuberkelheling wordt slec hts in 40-50% van alle gevallen bereikt. Aangezien het zo moeilijk is anatomische tuberkelheling te verkrijgen, e valueerden we de mogelijkheid acute frakturen te behandelen met een reve rsed design prothese. In tegenstelling tot sommige in de literatuur besc hreven series (maar wij voerden geen refixatie van de tuberkula uit), no teerden we een lagere (maar statistisch niet significant verschillende) Constant score (functie) en een hoger aantal complicaties in de reversed groep. Daarom richtten we onze aandacht weer op het verbeteren van de tuberkelh eling. Door de combinatie van een beter aangepaste anatomische vorm van het metafysaire prothesedeel, een ruw oppervlak en een stabiele kabelost eosynthese, verkregen we significant betere tuberkelheling en functie. H ierbij blijkt de kabelosteosynthese de meest belangrijke factor te zijn. We beschrijven eveneens de (in onze opinie) optimale operatietechniek en de resultaten die we hiermee bereiken.nrpages: 249status: publishe

Möglichkeitenn und Ergebnisse der Defektdeckung im schulterbereich

status: publishe

Sterno-manubrial dislocation in a 9-year-old gymnast

Dislocations of sternal segments in children are extremely rare lesions; only seven sterno-manubrial dislocations have been reported in the literature. We present a case of posterior sterno-manubrial dislocation in a 9-year old gymnast exercising on parallel bars. We preferred performing an open reduction and plate stabilization using an angular stable implant, because of pain and respiratory distress. This technique of stabilization has not been described in the literature before and present the advantage of combining a high stability with a reduced risk of iatrogenic retrosternal injury. The plate stabilization led to an immediate amelioration of symptoms. The plates could be removed 4 months after initial treatment. The boy rapidly regained his sporting capabilities.status: publishe

Trauma care systems in Belgium

Belgium, the heart of Europe, has a high number of traffic related deaths. Although a well organised system of pre-hospital care composed of a centralised alarming system, trained EMT's and a MUG-system exists, no rules for the intra-hospital care exist. The Belgian government tries to reduce traffic related deaths by sensitisation and repression. Of course, this is necessary especially as one regards the high number of speedings, drunk driving and safety belt infractions related to the accidents with deaths. Besides sensitisation, repression and direct car safety measures, the organisation of a trauma system might further decrease trauma related mortality, morbidity and permanent incapacities.status: publishe

Fractures of the distal radius: a contemporary approach

The fracture of the distal radius is the most common fracture we treat. Although sometimes stated otherwise, the outcome of these fractures is not uniformly good regardless the treatment instituted. A thorough understanding of the anatomy and biomechanics of the wrist is a prerequisite when treating these lesions. The literature proves that there is a strict relationship between the quality of anatomical reconstruction and the long-term functional outcome. We try to clarify the complex functional anatomy of this region. No single treatment is the solution for every type of fracture in every kind of patient. Based on the functional anatomy, we analyze the actual treatment possibilities and try to develop strategies in the choice of treatment for different fracture types in different patient groups. Treatment aims should be to reconstruct the anatomy as good as possible, to guarantee that there is no loss of reduction and to allow for a functional after treatment as soon as possible.status: publishe